ตอนที่ ๗ ข้าคิดถึงเจ้าเยี่ยนเอ๋อร์

ตอนที่ ๗ ข้าคิดถึงเจ้าเยี่ยนเอ๋อร์

จ้าวอู่ฉีสัมผัสอย่างนุ่มนวล เขาค่อย ๆ ละเลียดฉกชิมความหวาน สอดปลายลิ้นเข้าไปสัมผัสไล่ต้อนเสียจนซูเยี่ยนจนมุม มือแกร่งลูบไล้ไปตามลำตัวที่ไร้อาภรณ์ขวางกั้น สะท้านเสียจนคนใต้ร่างบิดตัว ใบหน้าหล่อเหลาผละจูบออกแล้วจึงซุกไซ้ไปตามลำคอขาว สัมผัสร่างกายของซูเยี่ยนทุกสัดส่วนด้วยความคุ้นชิน

“ข้าคิดถึงเจ้า..เยี่ยนเอ๋อร์” กล่าวจบก็สัมผัสยอดเกสรดอกเหมยด้วยปลายลิ้น จ้าวอู่ฉีตวัดรัวเร็วเสียจนคนใต้ร่างสั่นสะท้าน

“อื้อ” เสียงหวานหลุดครางเบา ๆ ก่อนจะโดนบดจูบเร่าร้อนอีกครา เรียวขาขาวถูกแยกจากกันทีละน้อย ความชื้นกยดซึมเป็นด่างดวงบนผ้าคลุมเตียง บ่งบอกว่าร่างกายของซูเยี่ยนก็คิดถึงจ้าวอู่ฉีไม่ต่างกัน

ปลายนิ้วเรียวแทรกผ่านส่วนอ่อนไหวทีละน้อย ซูเยี่ยนเสียวซ่านเสียจนต้องฝังปลายนิ้วลงที่ท่อนแขน สิ่งนั้นหาได้ทำให้เขาเจ็บแต่อย่างใด หากแต่ทำให้เขารู้สึกดี จ้าวอู่ฉีขยับปลายนิ้วเข้าออกทีละนิด ส่วนมืออีกข้างก็ชักรูดส่วนแข็งขืนที่อยู่กึ่งกลางลำตัว

ร่างบางช่างตอบสนองได้ดี ภายในอ่อนนุ่มโอบรัดปลายนิ้วของจ้าวอู่ฉีแน่น ทั้งยังตอดรัดเป็นจังหวะเดียวกัน

“ท่านพี่ข้า…อ๊า” เสียงครางหวานกล่าวได้เพียงเท่านั้นเพราะไม่อาจทานทนไหว ซูเยี่ยนเสร็จสมปลดปล่อยออกมา

“เสียงเจ้าหวานนักเยี่ยนเอ๋อร์” ท่านอ๋องกล่าวชมเสียงกระเส่า เขาดึงร่างของซูเยี่ยนขึ้นนั่งทาบทับบนท่อนขาแกร่ง ฝ่ามือร้อนเริ่มสัมผัสแผ่วเบาไปตามแผ่นหลังอีกครั้ง

ซูเยี่ยนเชิดใบหน้าขึ้น ปล่อยให้จ้าวอู่ฉีซุกไซ้ใบหน้าหล่อเหลาไปตามลำคอขาว มือทั้งสองข้างของเขาก็วางบนลาดไหล่หนา ท่านอ๋องยกยิ้มชอบใจ ก่อนจะใช้ริมฝีปากกดจูบไปตามแผงอก ส่งปลายลิ้นเลียเบา ๆ ไปตามเม็ดทับทิมทั้งสองข้าง สัมผัสเร่าร้อนชวนให้คนด้านบนจิตใจเตลิด เผลอไผลบดเบียดบั้นท้ายขาวลงบนตักแกร่ง

“เยี่ยนเอ๋อร์ เจ้าเป็นจิ้งจอกน้อยหรือไรกัน” เสียงจ้าวอู่ฉีกล่าวหยอกเย้า การกระทำไม่ประสีประสาของซูเยี่ยนทำเอาจ้าวอู่ฉีร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปตามต้นขาขาว เลื่อนไปจนถึงเอวบางแล้วจึงยกขึ้นเพียงนิด

อาภรณ์ของจ้าวอู่ฉียังอยู่ครบ ไม่ได้มีชิ้นใดหลุดพ้นจากร่างเลยสักชิ้น หากแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา ไม่มีสิ่งใดหยุดเขาได้แล้วในตอนนี้ กายแกร่งแข็งขืนไม่อาจจะทานทนได้อีก มือแกร่งข้างหนึ่งจัดการปลดชายผ้าเพื่อนำสิ่งนั้นออกมา ส่วนอีกข้างจับขาขาวให้อ้าออกกว้างกว่าเดิม เขาดุนดันร่างกายเข้าใส่ส่วนอ่อนไหวซูเยี่ยนอย่างนุ่มนวล

ซูเยี่ยนจิกปลายนิ้วที่ลาดไหล่ทันที ริมฝีปากบางเม้มแน่น พยายามเก็บกักเสียงน่าอายไม่ให้หลุดลอด

“ปล่อยเสียงหวานของเจ้าให้ข้าได้ฟังเถิด ข้าอยากฟังเสียงเจ้า”

“ข้า…ข้ารู้สึกอึดอัด” ซูเยี่ยนพูดเสียงแหบพร่า ไม่อาจจะเปล่งให้ดังกว่านี้ได้

“ขยับได้หรือไม่” จ้าวอู่ฉีเองก็ไม่ต่างกัน

“พ่ะย่ะค่ะ”

สิ้นเสียงของซูเยี่ยน มือแกร่งจึงรั้งเอวบางให้ขยับ ขณะที่ริมฝีปากก็บดจูบเร่าร้อน จ้าวอู่ฉีดูดดุนปลายลิ้นเล็กอย่างรุนแรง เสียงหยาบโลนดังลั่นหากแต่ไม่ดังมากนัก เพราะเกรงว่าบุตรชายที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักจะตื่นขึ้นมากลางคัน

ใช้เวลาไม่นานนักในการเรียนรู้ ซูเยี่ยนก็สามารถขยับเองได้ เขาทำไปตามสัญชาตญาณ หากแต่นั่นเกือบทำให้จ้าวอู่ฉีสำลักตาย มือแกร่งลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง สัมผัสวาบหวิวเบา ๆ ไปตามสีข้าง ริมฝีปากก็ดูดดึงยอดอกของซูเยี่ยนไม่ขาด

“หากเจ้าทำเช่นนั้น ข้าจะตายแล้ว” ท่านอ๋องกล่าวเสียงทุ้ม เพราะคนด้านบนขยับตัว อาจเพราะอยู่ท่าเดิมนานเกินไปจึงเมื่อยขบ ซูเยี่ยนยกขาขาวเหยียบบนเตียงเตา แล้วจึงขยับตัวอีกครา

“อ๊า เยี่ยนเอ๋อร์ของข้า” จ้าวอู่ฉีเท้าแขนไปทางด้านหลัง สายตาคมมองดูใบหน้าชื้นเหงื่อของซูเยี่ยที่นแดงซ่านชวนมอง

“ท่านพี่ ข้า อื้อ รู้สึกแปลก ๆ” เสียงหวานหลุดกระเส่าขณะขยับตัวถูไถอยู่ด้านบน

“รู้สึกดีหรือไม่”

“ข้า...อื้อ” หากไม่ทันจะได้ตอบ จ้าวอู่ฉีก็ขยับร่างกายขึ้น ก่อนจะดันตัวของซูเยี่ยนนอนลงแทน

“ข้าจะพาเจ้าสู่ขอบสวรรค์” กล่าวจบก็ค่อย ๆ โถมร่างกายเข้าใส่ จ้าวอู่ฉีไม่ได้ทำอุกอาจ หากแต่ค่อยเป็นค่อยไปและนุ่มนวล ใบหน้าหล่อเหลามองคนใต้ร่างด้วยสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึก ก่อนจะก้มลงบดจูบที่ริมฝีปาก

ซูเยี่ยนจูบตอบเร่าร้อน ใช้มือลูบไปตามแผ่นหลังผ่านอาภรณ์ ก่อนจะยกคล้องลำคอแล้วจึงปล่อยตัวปล่อยใจให้จ้าวอู่ฉีนำพา

มือแกร่งข้างหนึ่งของท่านอ๋องสัมผัสส่วนแข็งขืนของเยี่ยนเอ๋อร์ พร้อมกับถาโถมเข้าใส่รุนแรง

“ท่านพี่ ข้า…”

ท่านอ๋องยกยิ้มเมื่อรู้สึกได้ถึงร่างกายที่โอบรัดแน่น จึงขยับสะโพกเข้าใส่รัวเร็ว เขาแทบจะสกัดกั้นความปรารถนาเอาไว้ไม่ไหว จ้าวอู่ฉีพยายามอย่างยิ่งที่จะอดกลั้น ทว่าก็ไม่อาจทานทน ซูเยี่ยนก็เช่นเดียวกัน ในหัวของเขาขาวโพลน มองเห็นขอบสวรรค์รำไร จ้าวอู่ฉีจึงถาโถมกายเข้าใส่บดเบียดแนบแน่นขึ้นกว่าเดิม ก่อนทั้งสองจะปลดปล่อยความปรารถนาให้ไหลทะลักออกมา

“อ๊า” เสียงทุ้มหลุดลอดขณะขยับเอวกระแทกเข้าใส่กดลึก เพราะอยากให้แน่ใจว่าเชื้อพันธุ์ได้เข้าไปภายในร่างกายของซูเยี่ยนทุกหยาดหยด

ริมฝีปากร้อนก้มลงบดจูบปลอบใจ ก่อนจะผละออกแล้วแตะไปที่หน้าผากขาว เลื่อนลงตรงเปลือกตาที่กำลังหลับ ไล่ลงไปจนถึงปลายจมูกโด่งรั้น

“ข้ารักเจ้าเยี่ยนเอ๋อร์”

กล่าวจบก็ถอดถอนสิ่งแข็งขืนออก เผยให้เห็นน้ำสีขาวขุ่นไหลตามออกมาบางส่วน จ้าวอู่ฉีมองหน้าซูเยี่ยนที่กำลังปรือตาจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่

“พักผ่อนเสีย” หากพอรู้ว่าซูเยี่ยนผู้นี้เหนื่อยยิ่งนัก ทั้งตัวเขานั้นก็ไม่ได้ช่วยแบ่งเบา

ซูเยี่ยนไม่อาจจะดื้อดึง เขาทานทนความง่วงงุนไม่ไหวอีกต่อไป เปลือกตาสีอ่อนปิดลงไปพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ จ้าวอู่ฉีมองคนหลับใหล แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึก มือแกร่งควานหาผ้าห่มผืนบางปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าให้ซูเยี่ยน แล้วจึงลุกขึ้นไปดูบุตรชาย

ในเช้าวันต่อมาจ้าวอู่ฉีควบม้าเข้าเมืองหลวง เขาไม่ได้ตรงไปยังท้องพระโรงของพระราชวัง เพราะการมาในครานี้เป็นการเข้าเฝ้าส่วนพระองค์ ร่างสูงเดินตรงไปยังพระตำหนักกล่าวจุดประสงค์กับขันทีในทันทีที่ไปถึง เพราะหยวนกงกงผู้นี้รู้ล่วงหน้าถึงการพบปะอยู่แล้ว จึงเข้าไปรายงานต่อฮ่องเต้อย่างง่ายดาย

จ้าวอู่ฉีเดินเข้าไปด้านใน หลังจากที่ฮ่องเต้ทรงอนุญาต ขันทีผู้นั้นเคารพอย่างนอบน้อมแล้วจึงเดินออกไป

“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวอู่ฉีคุกเข่าลงพลางเอ่ยปากกับหลี่เซียวเหอที่กำลังทรงพระอักษร

“ไม่ต้องมากพิธี” เสียงทุ้มตอบกลับมา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยสุรเสียงทรงพลัง “ได้ความอย่างไรบ้าง”

“เป็นอย่างที่พระองค์เคยตรัสเอาไว้ไม่ผิดพ่ะย่ะค่ะ แม่ทัพหยางคิดก่อการกบฏ”

“เจ้าว่ามีคนอยู่เบื้องหลังอีกหรือไม่”

“กระหม่อมสงสัยใต้เท้าจางยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ”

“เหตุใดเจ้าถึงสงสัยคนผู้นั้นกันเล่า”

“กระหม่อมสืบทราบมาว่า เมื่อหลายเดือนก่อนอัครมหาเสนาบดีได้เคลื่อนไหวรวบรวมพรรคพวกที่ชายแดนเป่ย”

“ที่หลี่ชิงเจี๋ยอยู่อย่างนั้นรึ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ได้ความอะไรอีกหรือไม่”

“พ่ะย่ะค่ะ หรงอ๋องแอบลักลอบหารือกับพวกแมนจูลับ ๆ หากเวลาต่อมาพวกแมนจูก็ยกพลเข้ามารุกรานทางทิศใต้ กระหม่อมจึงคิดว่าบางทีเขาอาจกำลังคิดการใหญ่”

“จับตาดูคนผู้นั้นอย่าให้คลาดสายตา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“มีเรื่องอะไรอีกหรือไม่”

“ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลขอประทานอนุญาต”

“ว่ามา”

“กระหม่อมจะขอให้ซูเยี่ยนขึ้นเป็นหรูเหรินพ่ะย่ะค่ะ” หลังจากที่จ้าวอู่ฉีกล่าวจบ พระโอษฐ์ของหลี่เซียวเหอทรงแย้มสรวล ก่อนจะกล่าวด้วยสุรเสียงร่าเริง

“ซูเยี่ยนผู้นั้นที่เจ้าขอพระราชทานสมรสครั้งก่อนใช่หรือไม่”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“คนผู้นั้นเป็นถึงบุตรชายของแม่ทัพซูเสวียน หนึ่งในแม่ทัพจตุรทิศ สมควรอย่างยิ่งที่จะได้รับเกียรติ เช่นนั้นข้าจะอนุญาตก็แล้วกัน...หยวนกงกงเข้ามาพบข้า”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

“ถ่ายทอดราชโองการของข้าลงไป ให้เลื่อนขั้นซูเยี่ยน จากเดิมอิ้งซื่อให้ขึ้นเป็นหรูเหริน”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

หยวนกงกงออกไปจากพระตำหนักทันทีที่ได้รับคำสั่ง นั่นจึงทำให้จ้าวอู่ฉีหันกลับมาที่ฮ่องเต้อีกครั้ง

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

หลังจากที่จ้าวอู่ฉีกลับจากวังหลวง เขาก็ต้องไปยังค่ายฝึกทหารในทันที ไม่ได้กลับมาที่จวน ดีหน่อยที่ช่วงนี้ยังอยู่ในสารทฤดู นั่นจึงทำให้ไม่ร้อนอบอ้าวจนเหงื่อเปียกชุ่มเหนอะหนะ แต่ก็ใช่ว่าจะสบาย เพราะสายลมที่พัดไอความเย็นมาเป็นระยะ ทำเอามือที่จับดาบแข็งเป็นก้อนหิน

เสียงของนายกองดังกำลังสั่งเหล่าทหารกล้าอย่างหนักแน่น จ้าวอู่ฉียืนจับสังเกตอย่างเข้มงวด หลังกลับจากการทำศึกครั้งล่าสุด แม่ทัพจ้าวอู่ฉีเสียกำลังไปมาก นั่นจึงทำให้ครานี้เหล่าพลทหารจะต้องฝึกซ้อมอย่างหนักและเข้มงวดมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

ใบหน้าหล่อเหลาขยับเล็กน้อยเป็นสัญญาณของความพอใจ จ้าวอู่ฉียืนนิ่งอยู่บนเนินหิมะ มองลงไปยังเหล่าทหารที่กำลังฝึกซ้อมกันอย่างเข้มแข็ง การเคลื่อนไหวพร้อมเพรียง ทุกย่างก้าวเงียบเชียบจนไร้เสียงฝีเท้าย่ำลงบนผืนหิมะ ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดหวัง

“ท่านแม่ทัพ”

เสียงเรียกจากด้านหลังดึงสายตาคมกริบให้ละจากภาพเบื้องหน้า จ้าวอู่ฉีหมุนตัวกลับมามอง คนที่เข้ามาคือสายสืบภายใต้หน้ากากดำที่เขาไว้ใจ

“ว่ามา” น้ำเสียงทุ้มต่ำฟังดูทรงอำนาจ

“เมื่อคืนมีรายงานว่าหรงอ๋องนัดแนะกับท่านอัครมหาเสนาบดีขอรับ” สายสืบรายงานด้วยน้ำเสียงมั่นคง

จ้าวอู่ฉีหรี่ตาลงเล็กน้อย ริมฝีปากยกขึ้นเพียงนิด

“ที่ใด?”

“หอโคมแดงขอรับ...อีกสองเดือนนับจากนี้”

ดวงตาคมกริบของแม่ทัพใหญ่พลันวาวโรจน์เมื่อได้ยิน

“หึ...คนผู้นั้นเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งแล้วสินะ” เสียงของเขาแฝงความเย็นชา ราวกับคาดเดาถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

เขาหันกลับไปมองเหล่าทหารเบื้องล่างอีกครั้ง ก่อนเอ่ยคำสั่งหนักแน่น

“สั่งเตรียมความพร้อมทุกเมื่อ อย่าได้ประมาท”

“ขอรับ!” สายสืบค้อมศีรษะรับคำ ก่อนจะถอยออกไปอย่างเงียบงัน

จ้าวอู่ฉียืนนิ่งอยู่เช่นนั้น ความคิดมากมายวนเวียนในหัวความเคลื่อนไหวครั้งนี้อาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของแผนการใหญ่ เขายกมือขึ้นแตะคางเบา ๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วหันกลับไปมองสนามฝึกต่อ

หลังจากที่กลับจากการฝึก จ้าวอู่ฉีเข้ามาในจวนของตนเอง จัดการเขียนรายงานไปยังเหล่าแม่ทัพใหญ่ทั้งสองเพื่อแจ้งข่าว ทว่ายังไม่ทันที่จะเสร็จสิ้นดีเยียนชิงก็เข้ามาเสียก่อน

“ท่านอ๋อง…”

“มีเรื่องอะไร”

“พระชายาเอกเชิญท่านไปที่เรือนขอรับ”

“ปฏิเสธไป”

“ขอรับ”

หลังจากอยู่ในห้องเขียนหนังสือเสียจนดึกดื่น จ้าวอู่ฉีจึงวางพู่กันลงแล้วเดินออกห้อง เป้าหมายของเขาก็คือเรือนหลันฮวา

“ท่านอ๋อง” สวี่เฟิงเห็นเขาเดินเข้ามา จึงรีบเข้าไปรับหน้าทันที

“เจ้ามีอะไรไปทำก็ไปทำเถิด” เขากล่าวขณะใช้มือข้างหนึ่งโบกไล่

“ขอรับ” สวี่เฟิงโค้งให้อย่างเต็มใจ ใบหน้าของบ่าวหนุ่มประดับไปด้วยรอยยิ้ม

ซูเยี่ยนกำลังอยู่ในห้วงนิทรา โดยหารู้ไม่ว่ามีคนผู้หนึ่งกำลังก้าวเข้ามาใกล้ หลังจากที่ท่านอ๋องมาที่เรือนหลันฮวาเมื่อหลายคืนก่อน เช้าวันต่อมาพ่อบ้านหม่าก็มาแจ้งข่าวว่าได้จัดเตรียมเรือนหลังใหม่ให้บุตรชายของตนแล้ว ซึ่งนับว่าเป็นข่าวดี ด้วยเหตุนี้เองสวี่เฟิงดูจะชอบใจอยู่มาก แต่บ่าวหนุ่มคงไม่รู้เลยว่านั่นเป็นเพียง ‘ค่าอุ่นเตียง’