CHAPTER 2

Mag-iisang buwan na rin ang nakakaraan nang huli n'yang makita si Michael.

Hindi n'ya alam kung sinasadya ba nito na hindi maglandas ang daan nila o parehas lang talaga nilang iniiwasang magkita na dalawa.

Kalat na rin sa buong unibersidad nila at buong baranggay ang relasyon n'ya sa nag-iisang tagapagmana ng mga del Prado. Hatid sundo s'ya ni Nathan sa unibersidad na pinapasukan n'ya. Nasasakal s'ya sa pagiging overprotective nito pero hindi n'ya magawang magreklamo.

Papunta s'ya sa cafeteria nang tanghaling iyon nang may maulinigan s'yang nag-uusap sa cr ng mga babae.

"Talaga? Ang swerte mo naman, girl!"

"Oo naman, no? Napakagwapo kaya ni Michael at masarap pa!" malanding sagot naman ng pangalawang boses. Pamilyar sa kanya ang boses na 'yon. Si Charlotte! Ang pinsan ni Nathan. No way!

Naninikip ang dibdib n'ya na umalis sa pwesto n'ya dahil hindi n'ya na gusto pang marinig ang susunod pang sasabihin ng dalawa. Nanghihina s'yang napaupo sa isang bench nang lapitan s'ya ng best friend n'ya.

"Are you okay, Klara?"

She didn't response because honestly, she's tired of lying. Hinayaan n'ya lang na tumulo ang luha n'ya.

"Gusto ko nang mamatay," umiiyak niyang sagot sa kaibigan.

"Don't say that!" matigas na saad nito sa kanya. "You know that everything happens for a reason. I know that it's really hard for you to move on but you have to help yourself to get up and please—pease keep fighting dahil parati lang akong nasa tabi mo," pagpapakalma nito sa kanya. "Gusto mo bang makapag-usap kayo ni Michael?"

Umiling s'ya kay Greta. "'Wag na, best, baka madamay ka pa." Huli na para bawiin pa ang sinabi n'ya.

"What? Anong madamay?"

"Nothing," pagkakaila niya. Pinahid n'ya ang mga luha at humarap sa kaibigan. "It's for our own good."

"Ohh, Klara!" nasabi na lang nito at yinakap s'ya.

Naaawa na s'ya sa sarili n'ya pero wala na s'yang magagawa pa dahil ito ang kailangan niyang gawin.

"MALAPIT na ang Graduation Day mo, Honey. Ano ang gusto mong regalo?" tanong sa kanya ni Nathan. Nasa bahay nila ito ngayon dahil dinadalaw siya.

Kapag sabado at linggo ay bantay sarado talaga s'ya nito. Parati itong nasa bahay nila at hindi pa nagmintis kahit isang beses.

"'Wag na. Masaya na ako na makakapagtapos ng pag-aaral. I owe this to your family," walang gana n'yang sagot dito.

Lumapit ito sa kanya at yumakap. Isinubsob nito ang sariling mukha sa leeg n'ya. "Gusto mong regaluhan kita ng baby?"

Kinilabutan s'ya sa narininig! Bastos! Gusto sana n'yang sampalin ito pero hindi n'ya magawa. Marahan n'ya itong itinulak at dumistansya s'ya.

"Klarisse, naman! Dalawang buwan na tayong magkasintahan, hindi mo lang ba ako pagbibigyan?"

At dalawang buwan na rin akong nagtitiis na pakisamahan ka! Gusto sana n'yang sabihin ito sa pagmumukha nito pero hindi pwede. "'Yon lang ba ang habol mo sa akin?" walang ganang tanong n'ya rito sabay tayo pero hinawakan s'ya nito sa kamay.

"Magiging akin ka, naiintindihan mo? O baka naman—"

"Pakasalanan mo muna ako!" walang kagatol-gatol na aniya. Dahil ito lang ang tanging paraan para matiyak ko ang kaligtasan nila nanay at tatay, pipi niyang dagdag sa huling mga salita.n

Ngumisi ito sa kanya at walang pasabi na hinalikan s'ya nito but this time, hinayaan n'ya na lang ito.

GRADUATION DAY!

"CONGRATS, Honey!" malakas ang boses na saad ni Nathan sabay halik sa kanya. Ngumiti lang s'ya para ipakita sa mga taong masaya s'ya.

Hanggang ngayon ay hindi n'ya pa rin natutunan na mahalin si Nathan. Kahit pagkagusto ay hindi n'ya man lang naramdaman sa binata. Nathan gave her everything. Promised her everything. Pero si Michael pa rin talaga ang nasa puso niya.

"Maligayang pagtatapos, anak," sabay na bati sa kanya ng mga magulang niya. Yinakap n'ya itong pareho.

"Para sa inyo itong lahat, 'Nay, 'Tay."

"How about me, Hon?" Lihim s'yang napaismid nang sumingit si Nathan. "Let's celebrate. Nagpa-reserve na ako ng restaurant. Baka nandoon na rin sila Charlotte. Let's go?"

Sa isang sikat na restaurant sila dinala ni Nathan. Nandoon na ang ibang kapamilya ng katipan maliban kay Charlotte.

"Where's Charlotte?"

"I'm here!" Mula sa kung saan ay umalingawngaw ang maarteng boses ng babaeng kinaiinisan n'ya.

"Oh? Is that your boyfriend, hija?" Narinig n'yang tanong ng ama ng dalaga kaya biglaan ang pagtahip ng dibdib ni Klarisse.

"Yep. Guys, meet my boyfriend, Michael. You know him, Klarisse, right?"

Tiningnan n'ya ng may pagkauyam ang dalaga matapos ay sinulyapan ang lalaking rason kung bakit s'ya nakakaranas ng depresyon.

Tumikhim muna s'ya bago sinagot ang nanadyang dalaga. "O-of course!"

"Take a seat, hijo."

Pakiramdam ng dalaga ay ang bagal ng takbo ng orasan. Naiinip. Nababagot. Nasasaktan. Nalulungkot.

Para s'yang isang dekorasyon lang habang kasama ang mga taong nagpagulo ng tahimik n'yang buhay.

"When will you going to get married, hijo?"

"As soon as possible, 'Lo. Tutal naman ay tapos na si Klarisse ng kolehiyo. Actually, 'yon na lang ang hinihintay ko," nakangiting saad ni Nathan at kinuha ang kamay n'ya na nasa ilalim ng mesa. Palihim n'yang sinulyapan si Michael subalit tila wala lang dito ang presensya n'ya.

"Oh hija? What do you think?"

"Si Nathan na po ang bahala, Mr. del Prado," mahina n'yang sagot sa butihing señor.

"Gold digger..."

"Charlotte!" saway rito ng lolo nila pero parang wala lang din ito sa dalaga. "Anyway, hija, just call me lolo since na ikaw naman ang handang pakasalan nitong apo ko. Honestly, I'm happy that Nathan is getting back to his senses. This young man here is love to fool around. I'm glad na napatino mo s'ya, hija. That is why I am looking forward to your wedding day."

Matapos nilang kumain ay inaya sila ng pamilya n'ya ng abuelo ng katipan kaya pinaunlakan nila ito. Hindi n'ya inaasahan na sa araw ding iyon ay magkakasundo ang pamilya n'ya at pamilya ng katipan sa pag-iisang dibdib nila ni Nathan. She can't say no to them dahil alam n'ya ang magiging kapalit.

She was trapped!

At dahil mapera sila Nathan ay napagpasyahan tatlong buwan mula ngayon na ang kasal nila.

"Sige, ho, uuwi na po kami." Naririnig n'ya ang pagpapaalam ng bawat isa pero tila nakalutang lang s'ya sa hangin, hindi dahil sa saya kundi dahil hindi n'ya matanggap ang kinahinatnan ng buhay n'ya.

"Okay ka lang ba, anak?" untag sa kanya ng ama n'ya. Nasa bahay na nila sila ng mga oras na iyon. Nasa may balkon sila na kawayan kanugnug ng maliit nilang kubo.

Nagpakawala s'ya ng malalim na buntong hininga. "Isipin na lang ho natin na magiging maayos ang buhay natin dahil sa desisyon ko."

"Hindi ka masaya." Wala ang tanong sa pamamaraan ng pagkakasabi ng kanyang ama kaya yumakap s'ya rito. Hinaplos nito ang buhok n'ya.

"Magiging masaya po ako, 'Tay, kapag nakita ko nang maayos ang buhay n'yo ni nanay. Iyon ang pangarap ko sa inyong dalawa ni nanay, 'Tay. Kayo ang mas mahalaga sa akin kaysa sa kung sino pa man."

"Pero paano ka?" malumanay na tanong sa kanya ng ama.

"Matututunan ko naman po yata na magustuhan si Nathan. 'Wag na po nating isipin iyon." Kumalas s'ya ng pagkakayakap sa ama at tumayo. "Maglalakad-lakad lang ako. Uuwi rin po kaagad ako."

Naglakad lang s'ya nang naglakad. Walang kapaguran hanggang sa dalhin s'ya ng mga paa sa direksyon kung saan sila nagkikita parati ni Michael. Ilang dipa na lang ang layo n'ya sa kubo nang may maulinigan s'yang boses ng baba kaya dahan-dahan ang naging pagkilos n'ya palapit sa kubo.

"Don't tell me, virgin ka pa?" Kilala n'ya ang boses na iyon! Si Charlotte! Ano'ng ginaga—! Naputol ang pag-iisip n'ya nang kung anu-ano nang biglang may sumiksik sa isipan n'ya na nakapagpasikip ng dibdib n'ya.

Nanginginig ang mga tuhod ni Klarisse na naglakad palapit sa kubo. Doon s'ya pumwesto sa may siwang malapit sa bintana.

Nag-uunanahan ang mga luha n'ya nang makita ang eksena sa loob ng kubo!

Walang saplot sa katawan si Charlotte habang nakaupo sa kandungan ni Michael na wala na ring suot bukod sa brief nito! Tinakpan n'ya ang bibig gamit ang dalawang kamay upang hindi makawala ang impit na hikbi na nagmumula sa bibig n'ya.

Nakita n'ya na hinawakan ni Charlotte ang dalawang kamay ni Michael at iginiya mismo ni Charlotte ang mga kamay nito sa malulusog na dibdib ng dalaga. Narinig n'ya ang mahinang ungol ni Charlotte habang minamasahe ang magkabilaang dibdib nito.

Hindi n'ya na natagalan ang eksena kaya nagmamadali s'yang tumayo para sana tumakbo pero nasagi n'ya ang nakatayong maliit na yero kaya lumikha ito ng ingay.

Dali-dali s'yang tumakbo upang makalayo lang sa lugar kung saan nawasak ang puso n'ya.

Mahal pa rin kita, Gang! bulong n'ya sa hangin habang umiiyak na papalayo sa lugar.