EP.10

วายุ...

คุณเคยเป็นเหมือนผมมั้ยอยู่ดีๆก็อยากจะร้องไห้กับใครสักคนตอนนี้ผมสับสนไปหมดไม่รู้จะทำยังไง ผมเคยคิดว่าตัวเองผ่านช่วงเวลาเจ็บปวดนั้นมาแล้วผมคิดว่าผมลืมเธอไปแล้วคิดว่าตัวเองทำใจได้แล้ว แต่ไม่รู้สิพอเจอเธออีกครั้งเหมือนจุกอย่างบอกไม่ถูกผมพูดออกมาไม่ได้ไม่รู้จะอธิบายยังไงและตอนนี้ผมรู้แค่ว่าอยากกอดใครสักคนอยากร้องไห้กับใครสักคน

.

.

.

เพียงฟ้า...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงประตูห้องฉันดังขึ้นรัวๆไม่หยุดหย่อนในขณะที่ฉันรีบคว้าผ้าเช็ดตัวผืนนึงมาห่อตัวไว้ ทันทีที่ฉันเปิดประตูออกไปใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าห้องก็ทำให้ฉันแปลกใจ ใบหน้านิ่งเฉยสายตาว่างเปล่าของคนตรงหน้าทำให้ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

"..." ไม่มีประโยคหรือคำพูดใดจากคนตรงหน้านอกจากเสียงลมหายใจแผ่วเบาคนตรงหน้าที่ยังคงยืนมองหน้าฉันอยู่อย่างนั้น เป็นอะไรของเขานะ...

" คุณวายุคะ "

“ ... ”

" ตอนนี้คุณอยู่กับเลขาคุณแล้วนะคะ เลขาที่คุณให้ทำตัวเป็นอากาศที่ไม่มีสถานะ ไม่มีตัวตน "

อึก!!

ฉันมองหน้าคนตรงหน้าพร้อมกับกลืนน้ำลายก่อนจะพูดต่อเพราะเขาไม่มีปฎิกิริยาตอบรับอะไรเลย

" คุณอยากพูดอะไรมั้ยคะถ้าไม่อย่างนั้นเอ่อ... คุณอ่อนแอบ้างก็ได้นะคะฉํนไม่บอกใครหรอก "

หมับ!!

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรต่อคุณวายุก็เดินเข้ามากอดฉันไว้แน่นจนฉันรู้สึกแปลกใจ ฉันได้แต่ยืนนิ่งให้คนตัวสูงกอดเอาไว้แบบนั้นไม่ได้พูดอะไรอีก มีเพียงเสียงลมหายใจอุ่นๆของคนตัวสูงเท่านั้นที่เป่ารดต้นคอฉันของฉันอยู่และเหมือนกับว่ามีน้ำอุ่นๆหยดลงที่หัวไหล่ของฉัน

" ฮึกๆ ฮือๆ " เสียงสะอื้นแผ่วเบาจากคนตัวสูงที่ยืนกอดฉันอยู่แล่นเข้ามาในหูฉัน คงจะเจ็บปวดมากสินะเจ้านายของฉันอยู่ดีๆใบหน้าของฉันก็ร้อนผ่าวและมีน้ำใสๆไหลออกจากตาแบบไม่ทราบสาเหตุ จะบ้าหรอฉันต้องปลอบคุณวายุสิไม่ใช่มาร้องไห้แข่งกันแบบนี้

" ขอเลขาคนนี้กอดเจ้านายได้มั้ยคะฮึก อึก ในฐานะสายลมหรืออากาศก็ได้ ฮึกฮือๆ " โธ่นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ยแล้วจะร้องไห้ทำไมไม่เข้าใจตัวเอง

"..." ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนที่ยืนกอดฉันนอกจากอ้อมแขนที่กระชับขึ้นเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าเขาอนุญาต

" ฮึกๆ ฉันรักเขาเพียงฟ้า อึก ฮือๆๆ "

" ฮึกๆ ฮือๆ " มือหนาของคนที่ยืนกอดฉันลูบผมฉันเบาๆเหมือนกำลังปลอบฉันให้หายจากความเจ็บปวดหลังจากที่เสียงสะอื้นของคนที่ยืนกอดฉันอยู่หายไปแล้ว ร่างสูงที่ผละตัวออกจากฉันเล็กน้อยแต่แขนทั้งสองข้างยังคงกอดฉันไว้หลวมๆจากด้านหน้านั้นส่งยิ้มบางๆให้ฉันที่มองหน้าเขาอยู่ อ่านี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ยจะร้องไห้ทำไมแล้วเมื่อไหร่จะหยุดร้อง

" ไม่เป็นไรนะ ฮึก เด็กน้อย" คนตรงหน้าเอ่ยกับฉันพลางยกมืออีกข้างเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบาสายตาอ่อนโยนที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนจากคนตรงหน้ากำลังจ้องมองมาที่ฉันพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่น ถึงแม้ตอนนี้ใบหน้าของคุณวายุจะเต็มไปด้วยน้ำตาแต่มันกลับทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นๆนี่ฉันเป็นอะไรไปความรู้สึกแบบนี้คืออะไรแล้วนี่ฉันทำอะไรลงไปฉันต้องปลอบคุณวายุสิคุณวายุเป็นคนเสียใจนะไม่ใช่ฉัน!!

" นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเสียใจกับเรื่องของผู้หญิงคนนั้น" คนตรงหน้าเอ่ยกับฉันด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นปนคราบน้ำตาแต่ยังไม่ทันที่ฉันจะหายสับสนกับอารมณ์ของตัวเองที่เป็นอยู่ คนตรงหน้าฉันก็ทาบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบานุ่มนวล ร่างกายแขนขาของฉันขยับไม่ได้มันชาไปทั้งตัวทั้งยังรู้สึกอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น

แขนทั้งสองข้างของคนตรงหน้าโอบกอดฉันไว้พร้อมกับริมฝีปากร้อนๆที่ค่อยๆขบเม้มริมฝีปากฉันอย่างละเมียดละไม ปลายลิ้นของคนตรงหน้าสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของฉันจนน่าตกใจและเผลออ้ารับมันเข้ามา ปลายลิ้นของคนที่จูบฉันอยู่ตวัดไปมาในโพรงปากอย่างชำนาญลากเลี้ยวเกี่ยวดึงดูดลิ้นเรียวฉันอย่างเอาแต่ใจ นุ่มนวลบ้างร้อนแรงบ้างสลับกันไป

ตอนนี้ร่างกายของฉันร้อนรุ่มไปทั้งตัวเมื่อมือหนาทั้งสองข้างลูบไล้ไปมาตามแผ่นหลังของฉันที่นึกได้ว่ามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเท่านั้นที่ฉันสวมอยู่มากไปกว่านั้นคือฉันเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงโดยมีร่างของใครบางคนคร่อมเอาไว้ ให้ตายเถอะเพียงฟ้าเธอทำแบบนี้ไม่ได้นะ!!เขาเป็นเจ้านายของเธอ

“ เอ่อคุณวายุคะ ” ฉันรวบรวมสติตัวเองก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างเขย่าไหล่ของคนที่คร่อมร่างฉันอยู่เบาๆ เพื่อเรียกสติ ใช่ตอนนี้คุณวายุเขากำลังสับสนกำลังเสียใจและเขาก็เมาอยู่แล้วนี่ฉันทำอะไรลงไปนี่ฉันจะฉวยโอกาสเขาหรอ เฮ้ย!! ไม่ได้ๆ

“ อ่าโทษที ” ดูเหมือนคุณวายุจะรู้สึกตัวแล้วเพราะเขารีบผละตัวออกจากฉันแล้วล้มตัวลงนอนอยู่ข้างๆแทน

" งั้นขอนอนกอดแบบนี้จนถึงเช้านะ " คนข้างๆเอ่ยบอกก่อนจะดึงฉันไปนอนกอดเอาไว้ อะไรกันเนี่ยทำไมใจเต้นแรงแบบนี้...