EP.14

เพียงฟ้า…

“ อื้มซี๊ดด ” ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆถูไปมาบริเวณรอยแยกเบื้องล่างของฉันมันแข็งๆหรือว่ามะ ไม่นะ

" คุ คุณวายุคะ " ฉันเรียกคนที่คร่อมร่างฉันอยู่เมื่อเริ่มตั้งสติได้

" ว่าไง "

.

.

วายุ...

ผมเงยหน้ามองร่างบางๆเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกะละมังใบเล็กที่มีผ้าผืนเล็กแช่อยู่ในน้ำ น้ำแข็ง? นี่เธอเอาน้ำแข็งมาทำไมเนี่ยยัยบ้า! สติผมแตกกระเจิงเมื่อถูกผ้าเย็นๆลูบไล้ตามใบหน้าและแผ่นหลังความรู้สึกเสียวซ่านเมื่อเธอเอื้อมตัวจากข้างหลังผมมาลูบไล้เอ้ย!เช็ดบริเวณแผงอกยิ่งเคลื่อนต่ำลงๆมาบริเวณหน้าท้องยิ่งทำให้บางอย่างนั้นผงาดขึ้นอีก กล้ามเนื้อบริเวณนั้นยิ่งเกร็งมากขึ้นไปอีก! ชิบหายปวดไปหมด

หมับ!!

“ อ๊ะ ” ผมรั้งร่างบางๆมานั่งบนตักผมเอาไว้โดนให้เธอหันหน้าเข้ามาหาผม เหมือนเจ้าของร่างบางจะตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ว่าผม...

“ คุณวายุคะ ”

" ฉันไม่ไหวแล้วขอเถอะ นะ... " ผมโน้มใบหน้าลงไปกระซิบข้างหูของคนบนตักพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนแบบที่ไม่เคยทำให้ใครให้เธอ

" อะไรคะ " คนบนตักถามต่อ

" ถ้าบอกแล้วจะให้มั้ย? " ผมถามต่อ

“ ก็บอกมาสิคะอื้ออ ” ผมไม่รอให้คนบนตักพูดจบหากแต่รีบกดจูบลงบนริมฝีปากบางตรงหน้าก่อนจะรีบถอดเสื้อผ้าคนบนตักออกอย่างรวดเร็ว ถ้าช้ากว่านี้มีหวังผมอกแตกตายแน่ๆ

สะโพกนุ่มนิ่มเปลือยเปล่าที่นั่งทับบางอย่างของผมอยู่ถูกสองมือใหญ่ของผมบีบเคล้นอย่างมันมือ แผ่นหลังเปลือยเปล่าขาวเนียนทำให้ผมต้องเคลื่อนมือขึ้นมาลูบไล้ซ้ำๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

" มาแล้วครับมิสพวกเราเข้าไปเลยนะครับ!! " เสียงปนะตูข้างนอกดังขึ้นรัวๆพร้อมกับเสียงของใครบางคนดังเข้ามาทำให้ผมและเธอรีบผละออกจากกัน

ชิบหาย! นี่เธอโทรบอกให้คนมาพาผมไปโรงพยาบาลจริงดิบ้าเอ้ย! หดเลยวายุน้อยของผม ทันทีที่เสียงคนของผมดังขึ้นผมก็รีบเหวี่ยงร่างบางๆขึ้นเตียงก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเธอเอาไว้ก่อนจะทำสีหน้าให้เป็นปกติ

" อะเอ่อมิสบอกว่านายไม่สบายครับเลยให้พวกผมมาพานายไปหาหามอ" คนสนิทผมทั้งสองคนพูดตะกุกตะกักพร้อมกันพลางอมยิ้มแล้วก้มหน้าลงเมื่อสายตาของพวกมันเหลือบไปบนเตียงที่มีร่างบางๆนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม เดาได้เลยว่าถ้าสองคนนี้กลับไปพวกมันคงหัวเราะผมจนท้องแตกแน่ๆอยู่ดีๆบอดี้การ์ดหน้าตายของผมต้องหงายการ์ดเส้นตื้นให้ผมแล้วเหรอเนี่ยยัยบ้าเอ้ยเพราะเธอคนเดียวเลย

" ออกไป " ผมพูดอย่างหัวเสียก่อนจะหันหน้าไปหาคนที่โผล่แต่หัวออกจากผ้าห่มแล้วทำตาปริบๆให้ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ

" ไม่ไปหาหมอแล้วจะหายหรอครับนายคิกๆ"

" นายน่าจะหายแล้วนะครับมิส พวกผมกลับก่อนนะครับ" ลูกน้องคนสนิทของผมที่ชื่ออาตันหันมาบอกร่างบางๆที่นอนคลุมตัวอยู่บนเตียงพลางส่งยิ้มนิดๆให้ผมก่อนจะรีบออกไป ไอ้พวกนี้นับวันยิ่งกวนประสาทเข้าไปใหญ่

" ออกไปได้แล้วฉันจะนอน " ผมบอกคนที่นอนทำตาปริบๆบนเตียงก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปอาบน้ำด้วยอารมณ์หงุดหงิด เฮ้อ!

" พอเถอะค่ะเราทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ " ฉันรีบบอก

" ทำไม? "

" คุณวายุเป็นเจ้านายและฉันเป็นเลขาค่ะ" กฎของการเป็นเลขามืออาชีพคือทำได้ทุกอย่างทำได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องบนเตียงนี่คือสิ่งที่เลขาทุกคนต้องท่องจำ…แต่ฉันมันหลายครั้งแล้วที่เกือบจะพลาดทำอะไรแบบนี้

คนที่คร่อมร่างฉันอยู่ชะงักก่อนจะผละออกและล้มตัวไปนอนลงข้างๆแทนพร้อมกับพ่นหายใจแรงๆออกมาเหมือนคิดได้ นั่นน่ะสิเนอะผู้หญิงผู้ชายอยู่ใกล้กันก้เหมือนไฟกับน้ำมันเพราะฉะนั้นต้องมีคนใดคนหนึ่งเรียกสติอีกคนให้กลับมา

เมื่อฉันเห็นว่าคนข้างๆเอาแต่นอนนิ่งๆฉันจึงลุกขึ้นก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัวคนข้างๆเอาไว้ก่อนจะรีบคว้าเสื้อผ้าตัวเองมาใส่ ไม่อยากจะคิดเลยว่าหากมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆแล้วฉันกับคุณวายุจะมองหน้ากันยังไงไหนจะคุณย่าอีกจะรู้สึกยังไง

ผมอึ้งไปพักหนึ่งกับประโยคเมื่อกี้พลางผละออกจากร่างบางๆแล้วนอนลงข้างๆเธอแทน ส่วนเธอก็ลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัวผมเอาไว้แล้วรีบใส่เสื้อผ้า เห็นหมดแล้วยังจะปิดอีก

ผมล้มตัวลงนอนได้ไม่นานก็พยุงตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยท่าทางแปลกๆเพราะยังรู้สึกจุกและปวดหนึบบริเวณนั้นอยู่ ให้จิ้มก่อนก็ไม่ได้คนบ้าอะไรทำให้อยากแล้วก็จากไปมันก็ค้างน่ะสิ

" คุณวายุเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? " คนที่เพิ่งจะใส่เสื้อผ้าเสร็จถามผมที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ยังมีหน้ามาถามผมอีกปวดไปทั้งลำแล้วตอนนี้วายุน้อยของพ่อ

" ปวดหัว " ผมตอบสั้นๆก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงตรงปลายเตียง ปวดมากด้วยนะหัวเนี่ยหัว...

" งั้นเดี๋ยวฉันไปเอายามาให้นะคะ " ร่างบางๆเอ่ยกับผมก่อนจะทำท่าเดินไปยัยบ้าเอ้ย! ผมไม่ได้ปวดหัวนั้นผมปวดหัวนี้ หัวเนี่ย!หัววายุน้อยเนี่ย!

" ไม่ต้อง! " ผมรีบบอก

" แต่ปวดหัวก็ต้องกินยานะคะเดี๋ยวไม่หาย" ยังอีกยัยคนนี้ ผมมองเธอด้วยสายตาเคืองๆพลางใช้มืออีกข้างบีบวายุน้อยไว้แน่นไม่ไหวแล้วยัยบ้าเอ้ย! ขนาดเธอใส่เสื้อผ้าแล้วอารมณ์ผมยังไม่สงบเลยทำไมผมอยากกระชากเสื้อผ้าของเธอทิ้งแล้วจับกดให้รู้แล้วรู้รอดไปตั้งแต่ตอนนี้เลยวะ

" มานี่ " ผมเรียกคนตรงหน้าพลางกุมท้องของตัวเองเอาไว้เพราะมันเริ่มปวดมากขึ้นๆ

" คุณวายุไปหาหมอมั้ยคะเป็นอะไรมากมั้ยสีหน้าคุณดูไม่ดีเลย" คนตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้พลางคุกเข่าลงตรงหน้า ท่านั่งแบบนี้ยิ่งทำให้ผมคิดไปไกลแมร่งเอ้ยขืนยังไม่ลุกขึ้นมาผมจะจับยัดปากเธอให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยนะ

แต่ตอนนี้หมอที่ไหนก็ช่วยผมไม่ได้แล้วแหละยิ่งเธอมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าวายุน้อยยิ่งพยศเข้าไปใหญ่ อ้ากก

" คุณวายุเหงื่อออกเยอะมากเลยนะคะเดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้นะถ้ายังไม่ดีขึ้นเดี๋ยวฉันจะโทรหาคุณอาตันกับคุณคาร์ซัคให้พาคุณไปโรงพยาบาลค่ะ" คนตรงหน้าพูดพลางรีบลุกออกไปเฮ้อ! ทำไมเธอเข้าใจอะไรยากจังวะ