Chapter 4

Alessia Rae's Pov.

Nakayuko lang ako habang nakatayo sa harap ng bampira––este ng masungit na lalaking 'to. Sinigawan pa ako kanina dahil pinagkamalan ko raw siyang bampira. Ang g’wapong bampira ba naman nito pagnagkataon. Kaya lang masungit!

Sino ba naman ang hindi 'di ba? Nakapatay ang mga ilaw habang puro itim ang mga kurtina.

Sarap tusukin ng ballpen ang maganda niyang mga mata.

Hehehe.

Ang tangos-tangos pa ng ilong. 

"Stop staring." He coldly warned.

Napalunok na lang ako at napakamot ng batok. Ano ba ang gagawin ko? Kailangan ko ng trabaho ngayon, eh.

Hindi pwedeng aalis ako rito ng hindi natatanggap.

Pa'no ba naman kanina pa niya ako pinapaalis dahil ayaw niya akong tanggapin matapos kong sabihin ang pakay ko rito.

Nagalit pa siya nang magtanong ako kung nasaan ang matanda, panot, kulubot ang mukha at nagyoyosing CEO nitong kompanya.

Kaya ayon, isang malutong na mura at malakas na sigaw ang natanggap ko. Malay ko bang siya pala ang CEO. Hehehe.

Sinabihan pa akong stupid kanina. Gusto ko sana uli tuhurin ang dalawang itlog niya kaya lang pinigilan ko ang sarili ko. Baka lalo lang siya magalit sa akin.

Halos mamuti na lang ang mata ko habang nakatingin sa ginagawa niya. Nagbabasa lang naman siya ng mga documents sa table niya habang prenteng nakaupo.

Halos isang oras na akong nakatayo dine sa harap niya. 

Anong gagawin ko? Humingi naman na ako ng tawad sa nagawa ko kanina, ah. 

"Sir, sorry na po sa nagawa ko. Please tanggapin mo po ako bilang assistant mo. Kelangan ko talaga ng trabaho,” nagmamakaawang sabi ko pa.

Pero hindi niya ako pinansin. Animo'y wala ako rito.

Abah! Nag exist pa ho ako sa mundo––este sa office niya. 

Nananakit na 'yong binti ko sa kakatayo rito.

"Sir, sige na po. Patawad po sa nagawa ko kanina. Hindi ko naman sinasadyang pagkamalan kayong bampira––"

"Shut up and get out!" inis na sigaw pa niya.

Napayuko na lang ako. Mukhang ayaw niya talaga akong tanggapin. Pa'no na 'to? Kapag hindi pa ako nakapag padala ng pera kay inay ay mas lalaki ang babayaran nila sa hospital.

Ang malas ko naman. Akala ko papanigan ako ng panahon. 

Napabuntong-hininga na lang ako. Ano kaya kung iiyak ako sa harap niya para maawa siya at tanggapin ako 'di ba?

Oo!

Ang talino ko talaga. Walang kupas. Alessia Rae Salvatore pa rin hanggang ngayon.

Dapat maayos ang acting ko. Dapat gagamitin ko ang acting skills ko. Best actress kaya ako sa school noon dahil sa galing kong umarte.

Napabuntong-hininga uli ako bago tumingin sa CEO'ng masungit. Ginamit ko ang lahat ng kaya ko para maging effective ang drama ko.

"Sir, maawa po kayo. Kelangan ko talaga ng trabaho. Halos isang linggo na akong naghahanap ng trabaho pero––"

"Tsk! That's not my problem. Besides, naalala kong ikaw pala iyong stupida na babaeng sinikahan ang panyo ko kahapon. " Pigil pa niya sa pagsasalita ko habang tumingin ng deretso sa mata ko.

Napalunok na lang ako. Napatingin ako sa mukha niya. Ngayon ko lang na tingnan ng maayos ang mukha niya.

Nanlaki ang mga mata. Paktay! Kaya pala mas galit pa siya sa akin. Siya pala iyong lalaki kahapon na...

Napayuko na lang ako sa sobrang hiya. Naalala komg siya rin ang sinigawan kong panget na manyakis kanina.

Napatakip na lang ako ng bibig bago pilit na ngumiti at tumingin sa kaniya.

"Hehehe. Ikaw pala 'yon? Bakit 'di mo sinabi kanina?" pilit ngiting tanong ko pa.

Sinamaan lang niya ako ng tingin. Pero 'di bale. Kelangan ko ng trabaho eh!

"Sir, sige na po. Tanggapin niyo na ako. Don't worry, masipag po ako. Heto ang resume ko, oh!" sabi ko pa at mabilis na inilagay sa table niya.

Hindi na niya ako pinansin at biglang tumayo.

"No. Get out now." Turo niya sa pinto.

Wala akong ibang nagawa kundi ang mabilis na lumuhod sa harapan niya habang nakayuko.

"Damn! What are you doing?" inis na tanong pa nito.

"Malamang nakaluhod po!" pilosopong sagot ko.

"What the! Get out!" galit na sigaw niya.

Hindi ako nagpatinag at nanatiling nakaluhod. Nag-angat ako ng tingin at tumingin ako ng deretso sa mata niya bago nagsalita.

Wala nang halong kalokohan itong aktingan ko. Talagang totoo na ito.

"Please po, sir... nagmamakaawa po ako. Kailangan ko talaga ng trabaho. Kahit ano na lang po kung ayaw mo akong tanggapin bilang assistant mo. Kahit katulong na lang po sa bahay niyo tatanggapin ko po. Please, sir," nagmakakaawang sabi ko.

Napakunot pa ang noo nito pero desidido talaga ako sa sinabi ko. Kahit katulong na lang para may trabaho ako.

"Stand up!" utos pa nito pero umiling lang ako.

Napabuntong-hininga siya bago tiningnan ang resume ko. Mahinang nagdasal naman ako na sana tanggapin niya ako.

"You are a college graduate. How come you want to be my assistant?" walang tinging tanong pa nito sa akin.

Bumuntong-hininga ako bago nagsalita.

"Nag-resign po kasi ako sa pinagtrabahuan kong kompanya for some reason. Tapos nag-apply ako sa ibang kompanya, walang available. Sa iba naman ay ayaw akong tanggapin. Kaya kahit anong trabaho na lang basta may trabaho ako. Kailangan ko talaga ng pera," mahinang sagot ko.

Hindi ito nagsalita dahilan para mapatingin ako sa kaniya. Nakatingin lang siya sa resume ko.

Napahilot pa siya sa sintido habang napapailing bago ako lagpasan at naglakad papunta sa pinto na mukhang kuwarto ata nitong office.

Napabuntong-hininga ako at nanlulumong tumayo.

Mukhang ayaw talaga niya akong tanggapin. Ang tanga ko kasi kanina. Kung hindi ko siguro siya pinagkamalang bampira, sinapak at tinuhod ang junior niya tatanggapin niya sana ako.

Kinuha ko na lang ang resume ko at saktong tumunog ang cellphone ko. Pagtingin ko si Inay pala.

"Hello, nay," sagot ko sa tawag.

Naglakad ako palapit sa pinto bago sumandal at kinausap si Inay. Kailangan na niya ng pambayad sa hospital. Napaluha na lang ako sa isiping nahihirapan na ako.

It's really hard to be this poor. Worst, I have no someone to rely on except myself.