Kabanata 4

Sa rumehistrong pagkagulat kay Lexie, hindi siya agad nakakilos kaya’t mula sa postura ng pagkakasalo ay ang lalaki na ang umahon sa katawan niya para makatayo.

Nang maramdaman ni Lexie ang pagtayo nito, saka lamang siya natauhan. Bahagya siyang lumingon upang makita kung sino ang nagligtas sa kaniya. At doon, halos mawalan siya ng hininga.

Isang lalaki ang tumambad sa paningin ni Lexie.

A tall man with broad-shoulders, and exuding an aura of undeniable power. Malamig ang titig ng kaniyang mga mata. Looks sharp and calculating, as if he could read through anyone with just a mere glance. Ang matalim na linya ng panga ng lalaki, ang matikas na ilong, at ang labi nitong parang kayhirap lapitan ay nag-ukit ng imahe na para bang hinulma ng isang perpektong iskultor. At higit sa lahat, the scent of his cologne lingered in the air, expensive, masculine, and utterly intoxicating. Isang samyo na agad tumatak sa pandama ni Lexie.

Nakasuot ito ng itim na three-piece suit, perfectly tailored, and hugging every angle of his well-built frame. The man was pictured as sophistication and authority himself.

Nang tuluyang makatayo si Lexie, agad nitong binitiwan ang kaniyang kamay. The man seems cold and detached. Umaakto ito na para bang walang nangyari, parang hindi siya nito halos inakap ilang segundo lang ang nakararaan.

Wala ni isang salita, wala ni isang ngiti, at halos hindi siya nito tinapunan ng tingin. Sa halip, marahan lamang itong tumalikod at naglakad papasok sa banquet hall with the kind of elegance only a man like him could carry.

Nanatili si Lexie sa kaniyang kinatatayuan, mariing hawak ang sarili niyang dibdib na wari ba’y sinusubukang pakalmahin ang biglang pagbilis ng tibok ng kaniyang puso. Hindi niya napansin na palayo na ito, dahil hanggang sa huling hakbang ng lalaki, naiwan siyang nakatitig, hindi makapaniwala na isang taong ganoon ang biglang dumating at nag-iwan ng marka sa kaniyang alaala.

With the mustered courage that Lexie didn’t know where she get, mabilis siyang nagsalita ng malakas.

“Wait!” Bulalas niya na siyang nakapagpatigil sa paglalakad ng lalaki.

Hindi niya gustong paghintayin ang lalaki kaya sa kabila ng kirot sa kaniyang paa, mabilis na tinalunton ni Lexie ang daan patungo sa misteryosong lalaki.

Nakita pa ni Lexie kung paano medyo kumunot ang makakapal na kilay ng lalaki. Kumislap ang malamig na liwanag sa madilim na mga mata nito, habang lumingon pabalik sa dalagang na may mapino at maamong mukha.

Nang nakitang nahihirapan ang babaeng makasunod sa kaniya, walang pagdadalwang isip na bumalik ang lalaki para salubungin ang babae at hindi na mahirapan sa paghabol sa kaniya.

“Sandali lang… I have a-a proposal to m-make,” mabilis na wika ni Lexie, at mabilis na humawak sa manggas nito.

Kahit pa naka-make up at wedding dress si Lexie, masyado pa rin mukhang bata kung titingnan siya ng hindi kakilala. Maliit ang kanyang mukha, halos kasinlaki lamang ng palad, at halatang may kabataan pa ang ekspresyon sa kanyang mga mata. Walang ano man sa kaniyang facial features na nagsasabing nasa taman edad na siya.

“What are you saying? You are way too young,” matigas na ingles na sambit ng lalaki. Mukhang gaya ng iba ay nagbase rin ito sa unang impresyon sa kaniya.

But the hint of sadness on Lexie’s expressive eyes told him not to push her hands that’s clutching on his suit, away.

“Sorry! Sorry, I mean, gusto ko lang naman magpasalamat,” mahinang wika ni Lexie habang bahagyang bumuka ang kanyang labi. Hindi niya maipaliwanag kung bakit pero ang bilis ng tibok ng kanyang puso at hindi mapigilan. Basa na ng pawis ang palad niyang nakakapit sa manggas ng lalaki. Ngunit hindi parin niya magawang alisin iyon.

“Oh, it’s alright. That's nothing," sagot ng lalaki sa malamig na tono. Mabilis na bumaba ang tingin niya sa maliit na kamay ng dalaga na nakakapit sa kanyang manggas, saka mahinang lumunok.

“You can let go of my shirt now if that is all you want to say,” diretsong wika ng lalaki na may blangkong mukha habang nakatingin kay Lexie.

Ngunit mas lalo lang humigpit ang hawak ni Lexie doon. As that hold on him could save someone’s life.

Habang tinititigan niya ang seryosong mukha ng lalaki, biglang binalot si Lexie ng isang mapanganib at walang kasiguraduhan na ideya. She has doubts with this sudden idea, ngunit nasabi na rin naman niya kanina kaya uulitin na lang niya.

“Uh, Mister… I have something important to say.” matapang na bungad ni Lexie, kahit nanginginig na ang boses niya.

Nanatiling tahimik ang lalaki, malamig ang titig na nakapako sa kaniyang mukha. Wala itong imik, ngunit sapat na iyon para kay Lexie na ituloy ang dapat niyang sabihin.

“Can you marry me? Please…” sa wakas, ibinagsak na ni Lexie ang pinakamalaking desisyon ng kaniyang buhay.

Nanliit ang mga mata ng lalaki, at ang dati’y blangkong ekspresyon ay unti-unting napalitan ng gulat.

This girl… is she insane? bulong ng lalaki sa kaniyan isipan. Hindi niya alam kung tatawa ba siya o maiinis sa kapangahasan ng dalaga.

Samantala, alam ni Lexie kung gaano kahangal at kahiya-hiya ang kaniyang sinabi. Tiyak iniisip ngayon ng lalaki na isa siyang baliw o desperada. Pero wala na siyang ibang pagpipilian. Kung tuluyang makansela ang kasal ngayong araw, siguradong madudurog ang puso ng pinakamamahal niyang si Lola Felisa.

Hindi niya hahayaang mawala ito sa kanila, sa kaniya na may dalang kalungkutan at panghihinayang.

“Mr. Zapanta, isang taon lang,” nagmamadaling dagdag ni Lexie, halos nagmamakaawa na ang tinig. “Kailangan mo lang akong pakasalan ng isang taon. In return… ililigtas ko ang kapatid mo.”

Saglit na nanahimik ang lalaki. Ngunit ang malamig niyang mga mata at katahimikan ay lalong naging palaisipan kay Lexie.

“So… you know me, huh?” malamig at mababa ang boses na tanong nito kay Lexie, puno ng pagdududa.

Bahagyang dinilaan ni Lexie ang tuyo niyang labi bago tumango. “Kaibigan ka ng kapatid ko. You two seem close. Nakita ko na ang litrato mo sa cellphone niya.”

Yes, kilala ni Lexie ang lalaking kaharap.

Ito lang naman si Kaizer Dion Zapanta. Presidente ng Zapanta Group of companies. Walang dudang miyembro ng isang makapangyarihang pamilya. Isa itong lalaking nababalot ng misteryo, matalino, makapangyarihan, at mas malamig pa sa yelo. Mahigit isang dekada na niyang pinaghaharian ang tusong mundo ng negosyo, ngunit ni isang dyaryo o magazine ay hindi kailanman naglabas ng kaniyang larawan.

Kaunti lamang ang nakakakilala sa kaniya, at mas lalong kakaunti… ang may lakas ng loob na lumapit.

Tahimik si Kaizer, tila sinusuri ang bawat galaw ng dalaga. Hanggang sa bahagyang gumalaw ang manipis niyang labi.

“Talaga bang kaya mong iligtas ang kapatid ko?” tanong nito, mababa at mabigat ang tinig.

Tumingin si Lexie diretso sa kaniyang mga mata, at ang kislap doon ay nagpapakita ng katapatan. Tumango ang babae ng walang alinlangan.

“I’m not lying. Hindi ako magsasalita ng mga bagay na hindi ko naman kayang panindigan. Kung nagsinungaling ako… kahit anong gawin mo sa akin bilang kaparusahan, tatanggapin ko.”

Huminga siya nang malalim bago muling nagsalita, halos pabulong, puno ng pagsusumamo.

“Mr. Kaizer Zapanta… please.”

Sa hindi kalayuan, abala si Kier Vy sa paghahanap ng lalaking papalit kay Zyrus. Bigla siyang napahatsing, saka napakamot ng ulo, wari bang may kakaibang nangyayari sa paligid.

Tahimik ang pasilyo. Madilim ang mga ilaw sa dingding, tanging malamlam na glow lamang ang nagbibigay ng anino sa kanilang dalawa. Magkaharap sina Lexie at Kaizer, tila ba may invisible na tali na unti-unting bumabalot sa kanila, hinahatak silang mas malapit kaysa sa nararapat.

Lumipas ang ilang segundo na tila habambuhay, hanggang sa dahan-dahang bumuka ang labi ni Kaizer Zapanta.

“Okay,” sambit niya, malamig ang tinig ngunit may bigat na hindi niya mawari.

Isang salita lang iyon ngunit sapat upang buhayin muli ang pag-asa ni Lexie.

Sa kabilang dako ng banquet hall, ang pamilya Martinez, na naabisuhan na kanselado na ang kasal, ay nagsisimula nang mag-ayos at maghanda para umalis. Ang mga bulungan at buntong-hininga ng mga kamag-anak ay umaalingawngaw pa sa paligid, puno ng panghihinayang at kahihiyan.

Ngunit sa hindi inaasahang pagkakataon, biglang tumugtog ang wedding march.

Napatigil ang lahat dahil inaakala ng nakakarami na hindi na tuloy ang kasalan. Dahan-dahang nagsiupo muli ang mga bisita sa kani-kanilang silya, at ang kani-kanilang mga mata ay sabik na nakatutok sa malaking pintuan ng hall.

At nang bumukas ang malalaking pinto, isang nakabibighaning tanawin ang sumalubong sa kanila, si Lexie, nakasuot ng kaniyang wedding gown, Bagaman ang mukha’y may bahid ng kaba at tapang, mahigpit naman itong nakayakap sa braso ng isang estrangherong lalaki.

Kasabay ng bawat hakbang nila sa pulang carpet, ramdam ng lahat ang bigat at misteryo ng eksenang iyon.

Sandaling natigilan ang mga bisita. Una’y dahil hindi nila inakalang magpapatuloy pa ang seremonya. Ngunit higit silang namangha dahil…

SOBRANG GWAPO NG GROOM!

Ang tindig nito’y para bang hari sa sariling kaharian. Matangkad, matikas, at bawat hakbang ay puno ng kapangyarihan. Ang perpektong ukit ng kaniyang mukha, ang malamig na titig ng kaniyang mga mata, at ang aura ng yaman at karisma ay sapat upang hindi makapagsalita ang lahat ng naroon.

Muling umalingawngaw ang bulungan sa buong hall, hindi sa pagkadismaya, kundi sa pagkabighani.

At sa gitna ng lahat, iisa lamang ang naiisip ng bawat mata na nakatuon sa bagong groom.

Sino siya?