CHAPTER 4: Siraulo ka, Julian

ALEXIA POINT OF VIEW

Alam mo 'yung pakiramdam na sobrang laki ng bahay, parang playground na siya? Well, 'yan ang mansion ni Julian. At dahil wala akong ginagawa that morning, at bored na ako sa kakapanood ng mga video sa phone ko, may isang idea akong biglang sumulpot.

“Paano kaya kung subukan ko mag-slide pababa ng hagdan gamit ang throw pillow?”

Yes. Ganun ako ka-bored. Pero hello? Yung hagdan nila may carpet, tapos ang lawak ng space parang sinasabi ng universe: ‘Sige na Alexia, gawin mo na, libre lang naman. Kaya eto ako, naka-pambahay pa rin, may hawak na malaking unan, at ready nang mag-slide pa-baba na parang bata.

“WHEEEEEEEE!”

Sumirit ako pababa habang napapasigaw, feeling ko ako si Elsa sa *Frozen*, pero walang snow.

BOG!

Sumemplang ako ng kaunti sa dulo pero okay lang, sanay ako sa sakitan. Tumatawa pa rin ako habang humahawak sa bewang ko, dahil ‘yung pagkasemplang ko, 7/10 ang landing, 10/10 ang saya. Pero bago pa ako makapagsimula ulit ng second round…

“ALEXIA!”

Napalingon ako at ayun na si Julian, halatang kagigising lang pero naka-suit pa rin, mukhang galing sa boardroom dreams. Nakakunot ang noo, seryoso ang mukha, at ang mga mata niya parang sinisigawan ako kahit wala pa siyang sinasabi.

“Anong ginagawa mo?! Bakit ka nagla-landing ng katawan mo sa hagdanan?! You could’ve broken your neck!”

“Relax ka lang, Ninong. Nagpa-practice lang ako ng stunt moves. Malay mo kailanganin mo ng double sa future.”

Hindi siya natawa. Hindi man lang siya ngumiti.

Lumapit siya sa akin, halatang pigil ang inis. “Hindi ito playground, Alexia. Hindi ka na bata. That was dangerous and irresponsible. Paano kung nasaktan ka? Do you have any idea what could’ve happened?”

Napailing ako. “Grabe ka, Julian. Ang OA mo. Gusto mo ba ng medical certificate para lang maniwala kang okay ako? Hindi naman ako lumipad palabas ng bintana, ha. Pillow lang ‘yon. Ang lambot ng carpet. Mas malala pa nga yung pagkahulog ko dati sa tricycle.”

“Hindi mo naiintindihan!”

“Aba’t ikaw yata ang hindi nakakaintindi!”

Nagkatinginan kaming dalawa. Tense. Para kaming nasa telenovela.

“Ako ‘tong muntik madulas, pero ikaw ‘tong parang sasabog sa galit. Bakit? Dahil nasaktan ang pride mo? Dahil hindi mo ako ma-kontrol?”

Napaatras siya ng konti, parang natamaan sa sinabi ko.

“I’m responsible for you,” seryoso niyang sabi.

“I gave my word. I said I’d take care of you, and if anything happens to you—”

“—Kasalanan mo? Ganun ba iniisip mo?”

Tahimik. Hindi siya sumagot agad.

“Julian…” huminga ako nang malalim. “I get it. Gusto mong maging responsible, gusto mong tuparin ang pangako mo. Pero hindi ka Diyos, okay? Hindi mo kontrolado ang bawat segundo ng buhay ko. At lalong hindi mo ako laruan na pwede mong itago sa kahon kapag ayaw mo na akong masaktan.”

Bumilog ang mga mata niya. Mukhang walang pangahas na nakapagsabi sa kanya ng ganito dati.

“Hindi kita sinasadyang galitin, okay? Pero hindi rin ako robot. Kung kailangan kong mag-slide sa hagdan para matawa, eh ‘di go. That’s who I am. Hindi ako tulad mo na laging composed at walang kapintasan. Pero hindi ibig sabihin nun na wala akong value.”

“Hindi ko sinasabing wala kang value,” sabi niya, mas mahina ang tono. “I just... I just want you to be safe.”

“Safe o kontrolado?” sabat ko. “Dahil magkaiba ‘yon.”

Napayuko siya saglit, tapos tumingin ulit sa akin. “No one ever talks to me like that.”

“Eh ‘di ngayon lang.”

Tahimik kami pareho. Ako, nagpapalakas ng loob. Siya, mukhang hindi pa rin makapaniwala na pinagsabihan siya ng babaeng naka-daster na may cartoon na si Spongebob.

“Pasensya ka na, Julian,” dagdag ko. “Pero ganito talaga ako. Maingay, maligalig, makulit. At kahit napunta ako sa mansion mo, hindi ko kayang itapon ‘yung sarili ko para lang mag-fit sa world mo.”

Biglang napatingin siya sa akin nang mas malalim. Yung tingin na parang first time niya akong nakita nang buo. Hindi lang bilang responsibilidad. Hindi lang bilang batang inampon.

Kundi bilang taong may sariling boses.

Huminga siya nang malalim. “Okay.”

“Okay?”

“Okay. Just… next time, wag ka na mag-slide sa hagdan. Use the elevator or… I don’t know, tumakbo ka sa garden kung gusto mong gumalaw.”

Natawa ako. “O sige. Pero may deal tayo basta ikaw, bawasan mo rin yung pagiging seryoso mo. Hindi ka mabubuhay nang laging parang nasa press conference.”

Nagkibit-balikat siya. “I’ll try.”

At sa unang pagkakataon mula nang magkita kami, nakita ko ang isang bagay na hindi ko in-expect.

Ngumiti siya.

Hindi pilit. Hindi pormal. Isang ngiti na parang… genuine.

Grabe. May itsura pala ‘to pag ngumiti. Bakit parang may kiliti sa batok ko?

“Ang creepy mo tumingin,” bulong ko, sabay takbo paakyat. “Hala ka, baka ma-in love ka sa ‘kin!”

“Alexia!” sigaw niya.

Pero tumatawa na ako paakyat, hawak-hawak ang unan ko. This time, hindi na ako nag-slide. Pero sa totoo lang, parang ako pa rin ang nanalo sa round na ‘to.

Kasi sa mansion na sobrang tahimik, parang ako lang ang marunong magpasigla. At si Julian? Well… baka unti-unti ko na rin siyang natuturuan kung paano tumawa nang totoo.

At sa tingin ko, 'yon ang mas delikado. Mas delikado pa sa hagdan.

Nagkulong ako sa guest room na parang batang napagalitan, pero to be honest, hindi naman talaga ako galit. Naiinis lang ako sa thought na lagi akong pinapagalitan sa bahay na ‘to. Eh hindi ko naman kasalanan na boring sila dito. Kung hindi ko pa sila i-entertain, baka matuyo sila sa ka-prim and proper nila.

Hiniga ko ‘yung sarili ko sa kama na parang ginawa sa ulap, grabe ang lambot at tinignan ang kisame na may chandelier na mas sosyal pa sa buong barangay namin. Habang nakatitig ako sa mala-palasyong kwartong ‘to, naisip ko: Anong ginagawa ko dito, talaga?

Dati ang concern ko lang ay kung may bagong chismis sa tindahan o kung may promo ang kape sa 7-Eleven. Ngayon? May kontrata na akong pinirmahan (kahit di ko pa totally binasa), may Ninong akong CEO, at ang hagdan nila dito ay pwede nang maging ride sa Enchanted Kingdom.

Bumukas ang pinto. Si Mateo. Ugh, nakita na naman yata niya ‘yung “sliding accident” ko.

“Uy, Ate. Okay ka lang?” tanong niya, bitbit ang isang bag ng chichirya. “Narinig ko si Kuya. Akala ko sasabog ‘yung ugat niya sa leeg.”

“Okay lang ako, ‘no. Mas stress pa ‘ko sa kanya.” Tinanggap ko ‘yung chichirya, sabay bukas. “Gusto mo?”

“Sure. By the way, viral ka na nga sa GC namin. Pinost ni Tita Vi ‘yung video mo na nag-slide.”

Napabulwak ako ng tawa. “Walang hiya si Tita Vi! I love her!”

Tumawa rin siya, sabay upo sa gilid ng kama. “Grabe ka, Ate. Two days ka pa lang dito pero parang lumindol na.”

“Ganun talaga ‘pag may personality. Hindi ko kasalanan na exciting akong kasama.”

Tahimik saglit si Mateo, tapos bigla niyang sinabi, “Alam mo, I think kailangan ka ni Kuya.”

Napatingin ako sa kanya. “Huh? Ako? Bakit naman?”

“Wala lang. Kasi ever since... ever since naging CEO siya, parang naging robot na siya. Laging seryoso, walang time for fun, puro trabaho. Ngayon lang ulit ako nakarinig ng sigaw sa bahay na may kasamang tawa.”

Hindi ko alam kung matutuwa ako o ma-o-awkward. Pero may kilig na ewan sa loob ko. Hindi romantic ha, more like proud. Na kahit pa-stress ako sa iba, may napapabago pala akong tao.

“Mateo?”

“Hmm?”

“Gusto mo mag-slide din sa hagdan?”

Lumaki mata niya. “Ate, wag! Papalayasin tayo ni Kuya!”

“E ‘di palayasin niya kami! Basta enjoy tayo!”

Nagkatawanan kami. At sa sandaling ‘yon, naisip ko… baka hindi lang ako nilagay dito para asarin si Julian. Baka may mas malalim pa. Baka may mission ako sa mansion na ‘to.

Baka ako ang gulo na kailangan nila para matauhan. At si Julian? Baka siya ‘yung laging serious na kailangan ng konting sira sa ulo gaya ko.

At kung kailangan kong maging clown sa bahay ng mga korporado para lang matawa sila kahit minsan, ‘di sige. Ako na ang bahala. Isa lang naman ang rule ko sa buhay. Bawal ang boring.