My Engineer รักร้ายนายจอมโหด (ต้าร์) บทที่ 7

“มาได้ยังไง”

“เดินมาสิวะ” ต้าร์ตอบน้ำเสียงระอา

“ไม่ใช่สิ หมายถึงพี่มาทำไม แล้วนี่มานั่งโต๊ะหนูคือมาหาหนูเหรอ”

พินอินพูดยาวเหยียดโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าผู้คนรอบข้างกำลังจ้องมองมาที่เธอและรุ่นพี่สุดฮอต

“ทำไมเธอถามมากจังวะ อยู่ตรงนี้ก็มาหาเธอสิ”

“อ้าว...แล้วพี่มีอะไรหรือเปล่า หรือของที่คืนมีปัญหา” พินอินตาโตเมื่อฉุกคิดได้ว่าคนอย่างเขาจะมาหาเธอทำไมถ้าไม่มีธุระ

“ไม่ใช่...แค่หิวข้าว ไม่มีเพื่อนเลยมาชวนไปกินข้าว”

“ฮ้าา”

ใช่ วันนี้พวกเพื่อน ๆ ต่างก็แยกย้ายไปกินกับแฟนหรือใครก็ตาม พวกมันชอบทำตัวมีพิรุธกัน เหลือแต่เขาที่ไม่รู้จะไปไหน อยู่ดี ๆ ก็นึกถึงยัยเด็กนี่ขึ้นมาและอยากแวะมาดูว่ายังอยู่ดีไหม เผื่อไอ้วาโยกลับมาเล่นงาน

“ไม่ต้องฮ้า เก็บของเร็ว ๆ โอกาสกินข้าวกับหนุ่มฮอตแบบฉันไม่ได้หาง่าย ๆ นะ”

พินอินขมวดคิ้วพลางคิดในใจว่าอย่างเธอจะอยากไปกินข้าวกับคนดังให้มีปัญหาตามมาทำไม

“ไม่เอาอะ หนูกลัวพวกแฟนคลับพี่มาดักตบหนู”

เธอส่ายหน้าเพราะพอจะรู้ว่ารุ่นพี่ตรงหน้ามีตำแหน่งในมหา’ลัยที่คนเขาแต่งตั้งให้ยังไง และมีคนชอบเยอะขนาดไหน พร้อมกับมองเห็นสายตาสอดรู้สอดเห็นจากผู้คนแถวนี้

“ลืมบอกว่าเธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”

พูดจบก็คว้ากระเป๋าผ้าไปถือก่อนจะเดินนำออกไปทันที ส่วนพินอินที่ตกใจกับการกระทำของรุ่นพี่ก็รีบวิ่งตามไปทันที ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของคนในโรงอาหาร โดยเฉพาะร่างสูงที่นั่งจ้องทั้งสองอยู่นานแล้ว พร้อมกับกัดกรามแน่นอย่างโมโหและลุกออกไปจากโต๊ะทันที

“อ้าว ภูผาจะไปไหนคะ ภูผา ๆ” ใบบัวรีบวิ่งตามภูผาออกไปทันที

“ข้าวสวยนั่นพี่ต้าร์ที่แกชอบนี่ ทำไมพี่เขาทำเหมือนรู้จักยัยจืดด้วย”

“ไม่ใช่แค่รู้จักแต่คงรู้จักมาก คุยกันตั้งนาน”

วีว่าและพลอยเพื่อนในแก๊งสาวฮอตรีบจุดประเด็นทันทีเมื่อเห็นยัยแว่นเพื่อนร่วมห้องวิ่งตามรุ่นพี่สุดฮอตออกไป พวกเธอต่างก็รู้ว่าข้าวสวยชอบพี่เขามากแต่ยังไม่มีโอกาสได้เข้าหา เพราะช่วงหนึ่งพี่เขามีคู่ขาประจำอย่างยัยติน่า

“ฉันจะไปรู้เหรอ ก็อยู่กับพวกแกตลอด!”

ข้าวสวยหันไปวีนเพื่อนทันทีเพราะตอนนี้เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่ายัยจืดมีอะไรดีให้พี่ต้าร์มาสนใจ เห็นพี่เขาดูยิ้มแย้มแจ่มใสแบบนั้นใช่ว่าจะเข้าหาพี่เขาง่าย ๆ

อีกด้าน

ต้าร์เดินนำออกมาไกลจากโรงอาหารพอสมควร ก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับยัยเด็กน้อยที่วิ่งหอบตามมา พร้อมกับกอดอกมองคนที่สูงเพียงอกเขาเท่านั้น

นี่ว่าซินเซียตัวเล็กแล้วนะ แต่ยัยนี่เตี้ยกว่าน้องเขาอีก ตอนเด็กได้กินนมบ้างไหม?

“พี่จะเอากระเป๋าหนูไปไหน”

“ถ้าอยากได้คืนก็ไปด้วยกันดี ๆ”

“พี่ก็พูดก็ชวนดี ๆ”

“เธอสมองกลับเหรอ เมื่อกี้ฉันพูดดีแล้วแต่เธอเอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธ”

“ก็แฟนคลับพี่”

“เธอจะไปสนใจทำไม...สนใจแค่ฉันนี่!”

เธอทำตาปริบ ๆ เมื่อเจอเขาสวนกลับมาแบบนี้ แล้วอะไรทำไมหัวใจต้องเต้นแรงด้วย มันเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา

สงสัยเลือดสูบฉีดเพราะวิ่งตามเขาออกมา...

 

 

 

ห้าง C

ร่างสูงก้าวเข้ามาภายในห้างสรรพสินค้าชื่อดังไม่ไกลจากมหา’ลัยมาก ด้วยความสูงและใบหน้าทำให้เขากลายเป็นจุดสนใจทันที ผิวขาวตัดกับเรือนผมสีแดงเพลิงดูลงตัวไปหมด ทั้งคิ้วเข้มเฉียงขึ้นดูเป็นคนอารมณ์ร้อนและจมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากบางเฉียบ

ทุกองค์ประกอบในร่างกายเขาหลอมรวมขึ้นมาเป็นผู้ชายชื่อ ต้าร์ นายน้อยของตระกูลชวัลกรที่แสนยิ่งใหญ่

ผู้ชายโผงผางทำอะไรตามใจตัวเอง คิดแล้วทำไม่มีอะไรซับซ้อน เหมือนอย่างตอนนี้ที่เขาอยากมาชวนเด็กนี่ไปกินข้าวเขาก็มา ทำไมต้องคิดอะไรเยอะ

ส่วนเหตุผลก็อย่างที่บอกเธอไป แค่แวะมาดูว่ายังอยู่ดีไหม จะได้สบายใจว่าตัวเองไม่ใช่ต้นเหตุที่ทำให้ยัยนี่โดนไอ้วาโยมาหาเรื่อง

ส่วนผลพลอยได้คือเขาจะได้มีเพื่อนกินข้าว ไม่ใช่แค่วันนี้แต่เป็นช่วงนี้ที่เขาไม่ค่อยเจอเพื่อนเลย ชวนเล่นเกมก็หาย ชวนกินเหล้าก็เงียบ ไปแทงสนุกเกอร์ก็ไม่ไป มาเรียนแล้วก็กลับ

คนที่เขาควรจะเจอมากที่สุดอย่างนักรบหรือโซ่เพราะอยู่บ้านเดียวกันแท้ ๆ เขายังแทบไม่เจอหน้าพวกมัน ไอ้โซ่พอเข้าใจเพราะมันมีแฟนแต่ไอ้นักรบเนี่ยมันหายหัวไปไหน

จะให้ชวนเด็กในสต็อกก็…เบื่อ

คิดถึงใบหน้าขาวใสภายใต้แว่นตาหนาเตอะของเธอแล้วคิดว่ามากับเธอคงดีกว่ามากับสาว ๆ แหละ ตั้งแต่เรื่องของติน่าก็ทำให้เขาเข็ดขยาดแล้ว

ต้าร์เดินตัวปลิวไปยังร้านปิ้งย่างเจ้าประจำเพราะเขาให้ลูกน้องมาจองคิวไว้ให้แล้ว คนอย่างเขาไม่เสียเวลามานั่งรอเหมือนน้องสาวเขาหรอก เพราะซินเซียกับไซซีน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องชอบมากินร้านนี้เหมือนกัน แต่ก็ชอบมานั่งรอต่อคิวเองผิดกับเขาที่ใช้คนใช้เงินแก้ปัญหา

กึก!

หมับ!

“ยัยเตี้ยเดินช้าจังวะ ชาตินี้จะได้กินไหม”

“อ๊ะ ไม่ต้องจับแขนก็ได้ค่ะ”

“ไม่ต้องพูดมาก!”

ต้าร์เดินกลับมาคว้าแขนพินอินที่เดินตัวลีบก้มหน้าก้มตา เว้นระยะห่างกับเขาเหมือนกลัวคนจะรู้ว่ามาด้วยกัน

ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น?

หลายคนแถวนั้นที่จ้องมองต้าร์อยู่ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นหนุ่มหล่อเดินจูงแขนสาวแว่นตัวเล็กเข้าไปยังร้านอาหาร รวมถึงสามสาวในชุดนักศึกษามหา’ลัยแอลเช่นกันที่เห็น พวกเธอเลยหันไปซุบซิบกันอย่างไม่เก็บอาการและไม่เก็บเสียงสักนิด

“นั่นพี่ต้าร์ไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ แล้วพี่เขามากับใคร”

“เชี่ย พี่แกเปลี่ยนรสนิยมเหรอ โคตรเฉิ่ม”

“ดูยัยนั่นดิเดินก้มหน้าก้มตา น่ารำคาญ”

“หน้าตาก็งั้น ๆ ไม่เห็นจะสวย”