พวกเธอสนทนากันอย่างออกรส โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่พวกเธอพูดถึงอยู่เดินมาหยุดอยู่ข้างหลังแล้ว
หนุ่มฮอตของวิศวะยืนนิ่งจ้องมองนักศึกษาสาวทั้งสามคนด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่แผ่กลิ่นอายอันตรายออกมาจนร่างเล็กที่มากับเขาตัวสั่นด้วยความกลัว เพราะตอนนี้พี่เขานิ่งมาก ไหนจะมือหนาที่ออกแรงกำข้อมือเธอแน่นอีก
“อุ๊ย พี่...พี่ต้าร์…”
หนึ่งในนั้นที่รู้สึกได้ถึงสายตาดุดันที่จ้องมองมา เธอเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจและรีบสะกิดเพื่อนอีกสองคนทันที
“เอ่อ พี่ต้าร์สวัสดีค่ะ” สองสาวรีบยิ้มหวานให้รุ่นพี่สุดฮอตทันที โดยที่ไม่สังเกตสถานการณ์เลย ต่างกับผู้คนโดยรอบที่เริ่มสังเกตกันแล้ว
“ฉันกับพวกเธอรู้จักกันเหรอ”
“เอ่อ คือ พวกเรารู้จักพี่ต้าร์ค่ะ แต่พี่ต้าร์อาจจะไม่รู้จักพวกเรา คนนี้ชื่อนะ” ยังไม่ทันได้แนะนำตัวต้าร์ก็แทรกขึ้นมาเสียงดัง
“ใช่ไง! ฉันไม่รู้จักพวกเธอ เราไม่รู้จักกันแล้วพวกเธอกล้าดียังไงมาสอดปากเรื่องของฉัน”
“...”
“แล้วอีกอย่างนะ ห้ามว่าร้ายยัยนี่ด้วย ถ้าฉันรู้พวกเธอคงรู้นะว่าจะเจอกับอะไร”
“ฮึก...พวกเรา” สามสาวน้ำตาคลอเบ้าเมื่อโดนรุ่นพี่หนุ่มสั่งสอนเสียงดังลั่นห้าง จนคนต่างจับกลุ่มวิจารณ์และชี้ไม้ชี้มือมาทางพวกเธอสามคน
“ทีแบบนี้ทำมาเป็นบีบน้ำตา แล้วตอนด่านินทายัยนี่พวกเธอเคยคิดไหมว่ายัยนี่จะรู้สึกยังไง ทีหลังคิดบ้าง โตซะเปล่า”
“...”
“หรือลืมเอาสมองมาจากท้องแม่...ทีหลังก็กินปลาเยอะ ๆ” ต้าร์บ่นก่อนจะหันมามองพินอินที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังเขาเหมือนเด็กหลบหลังแม่
เพียงแต่...เขาไม่ใช่แม่เธอ!
“มานี่...”
“ไม่อะ...พี่จะทำอะไร” พินอินส่ายหน้าจนผมสะบัดไปมา เธอไม่รู้ว่าพี่เขาจะทำอะไร ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครออกตัวปกป้องเธอแบบนี้เลย
“ออกมา...เดี๋ยวนี้!” น้ำเสียงทุ้มดุดันขึ้นเล็กน้อยทำให้ร่างบางเดินออกมาหาเขาอย่างว่าง่าย พินอินเงยหน้ามองเขาตา ปริบ ๆ เผื่อเขาจะสงสารเธอบ้าง
อย่าดุเธอเหมือนดุสามคนนั้นเลย...ฮือ
“อ๊ะ...”
แต่ผิดคาดเมื่อต้าร์ดันหลังพินอินให้มายืนตรงหน้าสามสาว ก่อนจะบอกให้พวกเธอขอโทษพินอิน
“ขอโทษเธอซะ”
“อ...อะไรนะคะ” สามสาวตกตะลึงทันทีก่อนจะตวัดสายตามองยัยแว่นตรงหน้าพวกเธออย่างอาฆาต
“พี่คะ...ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอก” พินอินละล่ำละลักพูดเมื่อเจอสายตามุ่งร้ายจากพวกเธอ
“ขอโทษเดี๋ยวนี้!”
ร่างสูงไม่สนใจคนตัวเล็ก เขาหันไปมองกดดันสามสาวพลางกอดอกอย่างรอคอย ถ้าพวกเธอยังยื้ออยู่แบบนี้เขาจะด่าแล้วจริง ๆ นะ เพราะตอนนี้โคตรหิวเลยว่ะ!
“ค่ะ ๆ ๆ ...พวกเราขอโทษ!”
“ขอโทษ/ขอโทษ”
สาวคนแรกกระแทกเสียงใส่และตามมาด้วยอีกสองสาวที่รีบพูดขอโทษให้จบ ๆ ตอนนี้พวกเธออับอายจะแย่ นอกจากจะโดนคนหัวเราะเยาะและยังโดนหนุ่มฮอตว่าอีก...เพราะยัยแว่นคนเดียว!
“ก็แค่นี้...ปะ ไปกันเถอะ”
หมับ!
เมื่อพอใจกับคำขอโทษแล้วเขาก็ลากแขนคนตัวเล็กไปร้านปิ้งย่างด้วยความหิวทันที
เมื่อมาถึงโต๊ะที่จองไว้พี่แกก็จัดการสั่งอาหารเองทั้งหมด ส่วนเธอเอาแต่นั่งเหม่อและอยู่ในภวังค์ของตัวเอง ทำไมพี่เขาต้องมาวุ่นวายกับเธอด้วย แล้วทำไมต้องออกตัวแทนเธอไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เธอชินแล้วเวลาคนพูดถึงรูปลักษณ์ภายนอกของเธอ...เวลาได้ยินก็แค่ไม่สนใจ
แปะ!
“โอ๊ย เจ็บนะคะ”
“เหม่ออะไร ทำไมไม่สั่งอาหาร”
“ก็พี่สั่งเยอะแล้ว”
“แล้วไง...ที่สั่งก็สิ่งที่ฉันชอบไม่ใช่สิ่งที่เธอชอบสักหน่อย ทำไมไม่สั่งล่ะ ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบไม่ชอบอะไร”
“หนูกินได้หมด”
“ไม่ใช่ของที่ชอบ...ก็กินได้เหรอ”
“เอ่อ...ก็กินได้นะคะ” พี่เขายังขมวดคิ้วไม่เลิก
“เพราะไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษมั้งคะ ฮ่า ฮ่า”
เธอเอียงหัวอย่างใช้ความคิดก่อนจะตอบออกมา เพราะไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษเลยกินได้หมด ยิ่งเห็นพี่เขาทำหน้าเหมือนว่ามันไม่ถูกต้องยิ่งทำให้ฉันหัวเราะกับท่าทางของเขา
“คนเราควรมีสิ่งที่ชอบ อย่างเช่น ชอบกินอะไร ชอบทำอะไร แบบนี้เธอไม่มีเลยเหรอ”
“เอ๋...” ถ้าพูดถึงสิ่งที่ชอบแบบนั้นก็ต้องมีอยู่แล้วปะ ว่าแต่ทำไมพี่เขาต้องอยากรู้ด้วย แปลกคน จะมีใครเป็นแบบพี่เขาบ้าง เจอกันครั้งเดียวก็มาหาละแถมชวนกินข้าวอีก
“ทำไมหนูต้องบอกพี่ด้วย”
“แล้วทำไมต้องไม่บอก...ถามก็แค่ตอบสิ”
“ไม่อะ...”
“เหอะ...ทีกับฉันเธอกล้าต่อปากต่อคำ กับพวกปากหอยปากปูทำไมไม่กล้าบ้าง”
“เอ๊ะ! ก็...” ก็พวกนั้นน่ากลัวนี่
“ก็อะไร...เร็ว ๆ ตอบมา”
“ก็...อาหารมาแล้วค่า รีบกินเถอะ”
ร่างบางตัดบทเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นพนักงานยกถาดเนื้อสัตว์และผักเข้ามามากมาย จนเธอเผลอกลืนน้ำลายลงพลางคิดไปว่าท้องน้อย ๆ ของเธอจะยังอยู่ดีไหมถ้ากินพวกนี้จนหมด
“เออ ไม่อยากรู้แล้ว!” เขาเลิกสนใจแล้วหันมาสนใจย่างเนื้อแทน
เพราะวันนี้เป็นวันธรรมดาไม่ใช่วันหยุดคนเลยไม่แน่นเท่าวันหยุด ถึงอย่างนั้นก็ยังมีผู้คนมาใช้บริการเรื่อย ๆ เนื่องจากเป็นร้านปิ้งย่างชื่อดังและอยู่ใกล้มหา’ลัยด้วย
พินอินไม่ค่อยได้กินปิ้งย่างบ่อยเพราะไม่ค่อยมีเพื่อน จะเคยมากินก็ตอนพี่รหัสพามาเลี้ยงเท่านั้น เธอพลิกเนื้อที่เริ่มสุกและเหลือบตามองเส้นผมสีแดงเพลิงที่...ก้มหน้าก้มตากิน
ตอนนั้นทำเป็นว่าเธอ...ทีตัวเองก็ก้มหน้าก้มตาเหมือนชาตินี้จะไม่ได้กินแล้วเหมือนกัน
หลายปีผ่านไปกริ๊งงงง! เสียงนาฬิกาปลุกในตอนเช้าเหมือนทุกวันทำให้ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมา แค่ขยับร่างกายเพียงนิดเดียวก็รู้สึกปวดร้าวไปทั่วทั้งตัวโดยเฉพาะกึ่งกลางกายที่บอบช้ำอย่างหนักหมับ! “นอนต่อเถอะ” แรงกอดรัดที่ช่วงเอวทำให้ฉันขมวดคิ้วแน่น เพราะเขาคือสาเหตุของร่องรอยแล้วความบอบช้ำ เธอบอกแล้วให้ทำเบา ๆ ก็ไม่ฟัง“หนูจะไปดูลูกเดี๋ยวตื่นมาไม่เห็นหนูก็วุ่นวายอีก” ใช่แล้วทุกคนตอนนี้ฉันกับพี่ต้าร์มีพยานรักกันแล้วนะหลังจากเรียนจบพี่ต้าร์ก็ได้เข้าไปช่วยงานที่บ้านอย่างเต็มตัว โดยธุรกิจของบ้านพี่เขาต้องมีบินไปดูที่สาขาต่างประเทศด้วย หลัก ๆ คือฮ่องกงกับที่จีนแต่พี่เขางอแงไม่ยอมไปไม่ใช่แค่เขา พี่โซ่และพี่นักรบก็ไม่ยอมไปโดยให้เหตุผลว่าไม่อยากห่างจากครอบครัว ทั้งสามคนเลยโดนคุณปู่เตโชทำโทษอยู่พักใหญ่ ก่อนจะให้พี่ติณณ์แบ่งให้ทั้งสามคนผลัดกันไปดูแลฉันเรียนจบไม่นานก็แต่งงานกับพี่ต้าร์และมีลูกทันใช้พอดี ตอนฉันตั้งท้องเขาก็เห่อลูกมากไม่ยอมให้ฉันทำอะไรและประคบประหงมฉันมาก ฉันดีใจจริง ๆ ที่ฉันเลือกที่จะให้โอกาสตัวเองในการทำความรู้จักกับเขาผู้ชายแสนเพอร์เฟกต์ที่ชอบตามใจฉัน แต่ก็ตักเตือนฉันในหลาย ๆ เรื่อง
พี่ต้าร์นัวเนียกดจูบที่ต้นคอของฉันไม่หยุด ก่อนจะดันฉันไปชิดกับขอบสระโดยที่เขายืนซ้อนอยู่ข้างหลังอุณหภูมิของน้ำที่เย็นเยียบเริ่มร้อนระอุขึ้น เมื่อกายแกร่งร้อนแนบชิดกับเรือนร่างเล็กบอบบาง มือหนาโอบกอดพินอินไว้ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นกอบกุมหน้าอกอวบอิ่ม“อื้ออ เบา ๆ สิคะ”เธอสะดุ้งทันทีเมื่อเขาบีบขยำอกอวบอย่างไม่ปรานี ไหนจะนิ้วแกร่งบดขยี้ยอดอกจนแข็งเป็นไต ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อโดนสะกิดที่ยอดอกทั้งสองข้าง“มีอารมณ์แล้ว?” “รีบ ๆ ทำเลยอย่าพูดมาก” “หึ ปากดีกับผัวอีกแล้วนะ” ริมฝีปากบางเฉียบยกยิ้มก่อนจะขบกัดที่ลำคอขาวผ่องจนขึ้นรอยกุหลาบสีแดง นิ้วเกี่ยวสายเดรสออกจากหัวไหล่เปลือยเปล่าเดรสบางเบาหลุดลงออกจากเรือนร่าง หน้าอกขาวผ่องมีเพียงแผ่นปิดจุกเท่านั้น ต้าร์ทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจเพราะเขาไม่ชอบให้เธอใส่แค่ที่ปิดหัวนมอันนี้ มันโป๊เกินไปจ๋อม! เขาเขวี้ยงแผ่นปิดหน้าอกโยนไปอีกทางก่อนจะกระชากชั้นในตัวน้อยให้ออกจากร่างไปเขาสอดมือเข้าไปแยกขาเรียวเล็กออกจากกัน ก่อนจะสัมผัสที่ดอกไม้ของเธอ“อ๊ะ...ตรงนั้นมัน”“ทำไม ตรงนี้ทำไมเหรอพินอิน” “ฮือ มะมัน...เสียวววว” ฉันกัดฟันพูดเสียงสั่น ไม่รู้เขาหรือฉันหื่น
เรื่องทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีเพราะคนอยู่เบื้องหลังอย่างภูผาออกนอกประเทศไปแล้ว ซึ่งเรื่องนี้มีเพียงคนในเท่านั้นที่รู้ พี่ต้าร์ถึงได้รีบแจ้นไปเล่นงานเขาก่อนจะถึงสนามบินยังไงล่ะส่วนคนที่ซวยมากที่สุดคงหนีไม่พ้นติน่า อดีตคู่ควงของพี่ต้าร์ เพราะหลังจากคลิปถูกเผยแพร่ลงสู่สาธารณะ เธอก็โดนคุกคามและถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักจนต้องย้ายมหา’ลัย เพราะเธอคือแพะรับบาปของภูผา ไม่ว่าจะไปที่ไหนคนก็ตั้งแง่รังเกียจเธอและล่าสุดที่ได้ข่าวมาคือคลิปที่โดนปล่อยออกมาก่อนหน้าจะไม่เห็นอะไรมาก แต่ดันมีคลิปวิดีโออีกอันที่ต่อกันและมันดันเห็นเรือนร่างเธอทั้งหมด พูดได้ว่าชีวิตของเธอพังของจริงฉันก้มหน้ามองคนเจ้าคิดเจ้าแค้นที่กำลังนอนหนุนตักฉันเล่นเกมในโทรศัพท์อย่างมีความสุข และใช่คนที่ซ้ำเติมชีวิตของติน่าก็คือพี่ต้าร์ เขาโกรธมากจนฉันยังไม่สามารถขอร้องให้เขาหยุดได้ชีวิตคนเราถ้ารู้จักพอตั้งแต่แรกคงไม่เป็นแบบนี้ แต่ว่าถ้าไม่ใช่เพราะเธอสร้างเรื่องราวตอกหน้าพี่ต้าร์ ฉันกับเขาคงไม่ได้เจอกัน“ถอนหายใจอะไร” “เปล่าค่ะ หนูแค่กำลังคิดจุดเริ่มต้นของเรา” “พูดถึงตอนนั้นเธอตลกชะมัดเลย มีอย่างที่ไหนเดินมาปลอบใจคนแปลกหน้า ที่สำคั
ผลัวะ! ลูกน้องต่างยกอาวุธขึ้นมาคุมเชิงกัน ดูก็รู้ว่าพวกมันไม่ได้รับคำสั่งให้ลงมือก่อนโดยเฉพาะฝั่งไอ้ภูผา เขาเลยเขวี้ยงไม้เบสบอลออกไปฟาดที่กลางลำตัวมันอย่างจังพวกบอดี้การ์ดรีบขยับเข้ามาทันทีแต่โดนภูผายกมือห้ามไว้ อย่างที่ไอ้ต้าร์บอกเรื่องนี้ไม่ควรมีปัญหาไปถึงผู้ใหญ่ ดังนั้นเขาจึงไม่ให้บอดี้การ์ดลงมือส่วนมันก็คงแฟร์ ๆ เหมือนกันงั้นคงได้แค่ดวลฝีมือกันสิผลัวะ! “อั๊กก…” แรงกระแทกครั้งที่สองและสามโดนซี่โครงอย่างจังจนเขากระอักเลือด อ่า แล้วแบบนี้เขาจะมีจังหวะถึงตัวมันได้ยังไง“มึงโกง...” เขาพูดอย่างยากลำบาก“โกงเหี้ยไร มึงมันกาก ไอ้ขี้ขลาด! มึงขี้ขลาดตั้งแต่กล้าทำเรื่องแบบนี้กับเมียกูแล้ว” ต้าร์ตะโกนดังลั่นก่อนจะถีบร่างของภูผาลงกับพื้น นัยน์ตาคมกริบวาวโรจน์ขึ้นมาเมื่อคิดถึงดวงตากลมโตที่น่าสงสารมันมีสิทธิ์อะไรมาทำพินอินกลัว“พี่ต้าร์พอแล้ว” พินอินที่ตามมาทีหลังรีบวิ่งไปห้ามคนรักทันที เพราะเธอไม่อยากให้เขาทำร้ายใคร แค่นี้สภาพภูผาก็เละแล้ว“ตีมันไม่กี่ครั้งเอง”“พอเถอะนะ หนูขอร้อง” เธอกุมมือหนาที่จับไม้เบสบอลแน่น ก่อนจะแกะมือเขาออกมาจับเบา ๆ ดวงตากลมโตหันไปมองภูผาที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน“เอ
มือหนากำโทรศัพท์แน่นก่อนริมฝีปากจะขบกัดจนเลือดซิบ เกมนี้เขาแพ้แล้วจริง ๆ เขาไม่ควรปล่อยเธอไปเลย คลาดสายตาเพียงนิดเขาก็ไม่สามารถจับต้องเธอได้อีกต่อไป“หึ ก็ทำตัวเองทั้งนั้น” ริมฝีปากคล้ำเพราะสูบบุหรี่จัดพึมพำกับตัวเองเบา ๆ มือหนาหยิบแก้ววิสกี้ขึ้นมาจรดริมฝีปากก่อนจะดื่มรวดเดียวจิตใจล่องลอยอยู่ในห้วงคำนึงของตัวเองสักพัก แค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น ขอแค่มีเธอในความฝันเขาก็ไม่อยากตื่นขึ้นมายอมรับความจริง แต่เพราะภาระหน้าที่ที่ต้องทำ แม้อยากจะจมดิ่งกับตัวเองนับพันครั้งยังทำไม่ได้อีกไม่นานไอ้ต้าร์มันคงรู้แล้วว่าทุกอย่างมีเขาอยู่เบื้องหลัง แต่แล้วยังไงล่ะมันอยากทำอะไรก็เชิญ ตอนนี้เขาไม่มีแรงที่อยากจะต่อกรอะไรกับมันแล้ว วันนี้นอกจากจะแพ้เขายังปวดใจมากที่สุดด้วยกับพินอินมันมีทั้งความจริงและเรื่องหลอกลวง เราเป็นเพื่อนสมัยมัธยมกันจริง ๆ เขาเป็นคนโดดเด่นไม่ว่าจะทำอะไรก็มีแต่คนจับตามอง มีเพียงเธอที่ไม่เคยมองมาที่เขาเลยเขาเฝ้าถามตัวเองว่ามันจะมีจริง ๆ เหรอคนที่ไม่สนใจเข้าหาคนที่มีแสง หรือเธอแค่เล่นละครทำเป็นไม่สนใจ เขาเฝ้ามองเธอมาตลอดอย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งขึ้นมหา’ลัยเราบังเอิญเรียนที่เดียวกัน แ
ปัจจุบัน“ไม่เชื่อแกหรอก รูปหราขนาดนั้นแกนี่มันแรดจริง ๆ ทำอิท่าไหนถึงจับได้ทั้งภูผาและพี่ต้าร์ล่ะ”“ก็ดีกว่าผู้หญิงขี้อิจฉาแม้แต่หมายังไม่มองอย่างพวกเธอแล้วกัน!”“พี่ต้าร์” “พวกเธอกล้ามากนะที่มาหาเรื่องแฟนฉัน” เขากวาดตามองผู้หญิงทั้งสี่คนที่มาหาเรื่องพินอิน“อะเอ่อ…คือ...พวกเรา” ใบบัวเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก หลบสายตารุ่นพี่หนุ่มที่กำลังมองมาทางพวกเธอ“จะอ้ำอึ้งอีกนานไหม!” เสียงทุ้มของไนต์เอ่ยขึ้นมา“พินอินมันเกิดอะไรขึ้น” ในเมื่อผู้หญิงสี่คนไม่พูดไนต์เลยหันไปถามแฟนสาวของเพื่อนแทน เพราะไอ้ต้าร์มันคงพร้อมจะจัดการคนที่แกล้งแฟนมัน“พวกเธอเยาะเย้ยหนูเรื่องคลิปของพี่ต้าร์ค่ะ” ร่างบางกัดฟันด้วยความโมโหก่อนจะหันไปมองพวกข้าวสวย“พินอิน” ต้าร์เรียกเสียงแผ่ว ยิ่งคนตัวเล็กมองมาที่เขาด้วยแววตาสั่นไหวเขายิ่งใจเสีย“หนูรู้ค่ะ” เธอตอบร่างสูงเสียงใสอย่างแน่วแน่ ต้าร์มองมาที่พินอินอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่เขาจะตกใจกับการกระทำของเธอหมับ! มือบางกำที่คอเสื้อของต้าร์ไม่แน่น ก่อนจะกวาดตามองทุกคนในบริเวณนี้ที่เริ่มยกกล้องหรือโทรศัพท์ขึ้นมาบันทึกภาพ“คลิปที่มีการเผยแพร่กันอยู่ในขณะนี้ ในคลิปหลายคนอาจจะคิดว่าเป็นพ