Kabanata 6

Ranzzel's Point of View*

Nagising ako nang maramdaman ko ang sakit sa boung katawan ko ngayon at napansin ko agad ang isang lalaki na katabi ko ngayon.

Nanlalaki ang mga mata ko habang nakatingin sa kanya at gagalaw sana ako nang matigilan ako dahil ang sakit ng boung katawan ko ngayon.

Napapikit ako dahil sa sobrang sakit na nararamdaman ko ngayon.

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko at natatakot akong magising ang lalaking katabi ko ngayon na baka kakainin ako ng buhay.

Hinila ko ang kumot at tatayo sana ako nang bigla siyang nagmulat na kinalaki ng mga mata ko at napatalon pa sa kinauupuan ko ngayon.

"And where do you think you're going?"

Ang boses niya parang makakawala ng kaluluwa sa sobrang lamig.

Di ako nakasagot dahil nakatitig lang ako sa kanya.

"Have you lost your tongue? Can't you answer my question anymore?"

Bigla namang tumulo ang luha ko na di ko namalayan at napabuntong hininga na lang siya.

"Hmm... My wife is so weak."

Nanlalaki naman ang mga mata ko dahil sa sinabi niya at agad kong pinunasan ang luha ko.

Napatingin naman siya sa higaan at napatingin din ako doon.

Nanlalaki ang mga mata ko na makita ang dugo na nasa bed sheet kaya agad ko iyong tinakpan.

"I-I'm sorry, lalabhan ko yan mamaya."

Nagpapanik na ani ko sa kanya. Gusto ko maging perpektong asawa pero sa simula pa lang parang pumalpak na agad ako.

"Hmm... And now you're talking."

Natigilan naman ako at napayuko.

"Your name."

Napatingin ako sa kanya nung mahinahon ang boses niya.

"R-Ranzzel, sir."

Napakunot naman ang noo niya na kinapanik ko agad. May mali ba sa sinabi ko?

"What am I to you?"

"A contractor..."

Napataas naman ang isang kilay niya.

"Seriously?"

Agad akong napatango-tango habang nakatingin sa kanya.

"I will ask you next time we meet again."

Nakita ko na parang na-disappointed siya sa sinagot ko sa kanya.

Yun naman talaga ang totoong relasyon namin ngayon.

Lumapit siya sa akin at napa-atras ako pero hinawakan niya ang kamay ko para hindi ako lumayo.

"B-Bakit..."

Naiiyak na naman ako habang nakatingin sa kanya.

Hindi siya nagsalita at kinuha niya ang kumot ko at tinakpan niya ng maigi ang katawan ko ngayon.

Papatayin na ba niya ako? Sa anong bagay? Suffocating?

"P-Pwede bang humingi ng last will?"

Natigilan naman siya sa ginagawa niya at napakunot na nakatingin sa akin at umayos siya ng upo.

Mabuti natakpan ng isang kumot ang ibabang parte ng katawan niya. Pero hd na hd ang katawan niya ngayon na may abs.

"What is it?"

Napatingin ako sa kanya at napabalik ako sa totoong ulirat.

"Nakakaintindi ka naman ng Tagalog ano? Uhmm.. bago mo ako papatayin, pwede bang ma-sure ko talaga na magiging maayos ang negosyo ng mga magulang ko."

"Hmm."

"At may isa pa."

"...."

"K-Kung papatayin mo ko, pwede bang wag mong putulin ang ulo ko? Ayokong pagkarating ko sa langit ay di ako makilala ng mama ko dahil wala na akong ulo. Pwede naman siguro yun diba?"

Parang naiiyak na ako sa pinagsasabi ko dito ngayon.

"You want to die?"

Agad akong napailing-iling dahil sa sinabi niya.

"Ayokong mamatay."

"Then do everything just to survive in this family."

Natigilan ako sa sinabi niya. Ibig sabihin delikado ang buhay ko sa pamilyang ito?

Kinuha niya ang isa pang kumot at tinakip sa katawan ko.

"Ayokong may makakita sa katawan mo."

Nakatingin ako sa kanya habang inayos niya ang kumot sa katawan ko.

Nang matapos na ay kinuha niya ang damit niya at nagbihis na siya bago niya tinawagan ang kanang kamay niya na si Assistant John.

Agad namang dumating si Assistant John at napatingin sa amin.

At inanalayan niyang umupo si Vincentius sa wheelchair nito.

"I'll send your medicine and food today, so get well soon."

Natulala ako at dahan-dahan na napatango.

Hindi ko alam kung naniniwala ako sa pinapakita niya ngayon. Wala naman kasing emosyon ang mukha niya ngayon.

Kailangan kong panindigan ang pinermahan ko. Be a perfect wife for him and this family na hindi namamatay.

*****

LMCD22