Kabanata 1: Distant

I saw how the sun sink already on the horizon from the front window of their home. In our fancy living room I sat on the couch with my feet dangling over the armrest, a glass of wine in my hand and a book propped up against my legs to keep my company. I loved the view from this spot because it was such a lovely one that took my mind off all the shit that had been going down lately.

Mas naramdaman ko ang pagbigat ng aking damdamin ng dumapo ang aking tingin kay Lucas. His eyes was fixed on the laptop in front of him. His fingers were flying across the keys with a speed with his brows furrowed in concentration. His hair was tousled messily from where he’d run his hand through it repeatedly, hanggang sa naisipan ko ng magsalita.

"Lucas," halos pabulong ko lamang na nabigkas ang kaniyang pangalan.

"I have an idea... can we go out of town next weekend? You know, get some time away,"

"Para magkaroon na rin tayo ulit ng bonding. Just to at least get some fresh air? Away from stressful works." Nakita ko kung paano napahinto ang mga kamay niya sa pagtitipa sa laptop, ganoon pa man ay hindi niya ibinaling ang tingin sa akin.

"I can't Dianna, can't you see how busy I am? I don't have time to rest or to go at any lengths to escape work, so there's really no reason for us to go anywhere,"

"Kung gusto mo talaga, ay pwede ka naman pumunta mag-isa sa lugar na gusto mo." Bumalatay ang kirot sa aking puso dahil sa pagkakataon na ito ay bigo na naman ako na makakuha ng kahit sandaling panahon lamang niya para makasama ko man lang sana siya kung saan hindi puro problema sa trabaho ang aming ini-isip. Ganoon pa man, kagaya ng palagi ko ginagawa ay ikinubli ko lang iyon sa isang simple na ngiti.

"It's the same excuse you've told me the last time I asked you to spend time with me. Lucas, kailangan din naman natin ng oras para sa isa't-isa, hindi lang naman siguro dapat sa mga trabaho natin umiikot ang buhay natin," mahinahon na pagkakasabi ko. Nanliit ang kaniyang mga mata, ang kanan na kamay na kanina ay nagtitipa sa laptop ay nakapatong na ngayon sa mga papel na nasa kaniyang bandang gilid.

"Can't you see this paper works, Dianna? I can't waste any time. Be matured enough. We are married, we are not teenagers anymore!" The last sentence was yelled in frustration as he threw the papers back on his desk.

"A-Alright! Chill, honey... Hindi naman kita pipilitin kung busy ka talaga. Ang sa akin lang ay huwag mo masiyado pagurin ang sarili mo sa pagtra-trabaho." Ibinaba ko ang libro na aking hawak at saka tumayo para maglakad patungo sa kaniya.

"I'm sorry okay?" I started to massage his shoulder, but it wasn't working very well. He kept shrugging me off as if I was some kind of parasite.

The pain in my chest increased with the pressure on my lungs as a wave of anxiety washed over me like an ocean.

"I'm fine, Dianna. I just hope that you understand how much I love my work. Magpapahinga lang ako sandali." Tumayo siya mula sa kaniyang pagkakaupo, pagkatapos niya isara ang kaniyang laptop. At naiwan ako doon habang pinagmamasdan siyang pumanhik sa hagdan hanggang sa makapasok siya sa kaniyang kwarto at maisara ang pintuan.

Tatlong taon na kaming kasal ni Lucas, masaya naman ang aming naging pagsasama, ngunit napapansin ko na nitong mga nakakaraan na linggo ay tila may nagi-iba sa kaniya.

He used to be a loving and caring man who always makes me smile. Siya iyong lalaki na halos hindi na maalis ang tingin sa akin, kaya nga palagi siya tinutukso noon ng aking biyenan na huwag na siyang uuwi sa kanila, at tuksuhan na iyon din ang isa sa naging dahilan para mapabilis ang aming kasal.

Iyon ang Lucas na nakikala at minahal ko ng highschool pa lamang kami. Pero sa nakalipas na mga linggo ay tila ba mabilis siyang nagiging iritable sa akin, ramdam ko na lumalayo siya. Kaya naman kahit gustuhin ko maging masaya sa aming buhay ay hindi ko tuluyan na magawa dahil naguguluhan ako.

Hindi ko maintindihan ang ilan na pagbabago sa kaniyang ugali. Nang dumating ang hapunan ay kaagad akong umakyat sa ikawalang palapag ng aming bahay para sabihin sa kaniya na kakain na kami. Kaagad naman niya akong pinagbuksan ng pintuan.

"Honey, nakahanda na ang dinner. Sabay na tayong kumain."

"Magbibihis lang ako, susunod na lang ako." Ngumiti ako, pagkatapos niyang isara muli ang pintuan ng kaniyang kwarto, at sa may kusina ko na siya hinintay.

Tahimik ang aming naging pagkain, kada-minuto ay hindi ko maiwasan na mag-angat ng tingin sa kaniya, hanggang sa hindi ko na napigilan pa na magtanong.

"Lucas, may problema ba tayo? I mean, nito kasing nakakaraan ay may napapansin ako sa iyo."

"You seemed distant, honey. It's like you are getting colder to me as the days go by." He sipped on the tea that I had brewed for him, his eyes never leaving mine now, but it's different from before.

They used to be so warm and full of life but they're so dull. So empty, just like the room itself that was once filled with the love and happiness he once shared with me.

"It's just because of my work, Dianna. There's some projects I'm working on right now and the deadline is approaching quickly so I need to get them done." Marahan niyang hinimas ang ibabaw ng aking kamay, at pagkatapos na tipid na ngumiti sa akin ay bumalik na siyang muli sa pagkain.

I understand how much he love his work. He's indeed a hardworking man, one of the things that I admire about him. I respect it , I really do. And I appreciate that he makes this efforts for our future.

"Naiintindihan kita, honey. Mahalaga naman parehas sa atin ang trabaho na mayroon tayo, pero..."

"I-I just miss the old days, iyong dating tayo." Napansin ko ang pagbuntong hininga niya ng malalim bago mag-angat muli ng tingin sa akin.

"I also miss those moments, Dianna. Naging busy lang talaga ako nitong mga nakaraan na linggo."

"At saka, ginagawa ko nga ang lahat ng paraan para mapabilis ang trabaho ko, para naman mabigyan pansin na kita." Tumango ako, kahit paano ay parang naramdaman ko muli ang Lucas na siyang minahal ko, kahit sa sandali na pagu-usap lamang namin.

Bagama't may rason naman siya kung bakit nagkukulang na siya ng oras sa akin ay hindi ko pa rin maiwasan na mapaisip kung ang trabaho nga lang ba talaga ang dahil sa mga inaasta niya.

I want to know the truth behind his grumpiness, why he seems so distant. I just feel that there's something mysterious about his mood swings recently. I don't want to make him upset by asking questions out loud. Kaya naman mas makakabuti siguro kung tahimik ko na lang na aalamin ang lahat.