LOGINEliara’s POV“Eliara… you need to breathe.”Narinig ko ang boses ni Matteo, pero parang malayo.Blurred.Parang nasa ilalim ako ng tubig.Humigpit ang dibdib ko, hawak-hawak ko ang gilid ng mesa.Pakiramdam ko tutumba ako.Serena’s voice.Serena’s trap.Serena claiming she had Alessandro.Hindi ko kaya.Hindi ko alam kung alin ang mas masakit —ang takot na baka hawak nga nila siya…o ang posibilidad na alam niya ang isang bagay na hindi ko alam.Natakpan ko ang mukha ko.“H-hindi ko alam, Matteo. What if… what if she’s telling the truth?”Umiling siya, nagpupumilit na manatiling kalmado kahit nakikita ko ang tensyon sa panga niya.“Hindi natin puwedeng i-assume ‘yon. Hindi lahat ng sinasabi niya totoo.”“Pero may alam siya,” sagot ko, mahina, halos pabulong. “Paano niya nalaman? Bakit parang… personal?”Suminghap si Matteo.“Because Serena studies her enemies. She manipulates. She lies. ‘Yun ang trabaho niya.”Tama siya.Alam ko naman iyon.Pero bakit gano’n?Bakit parang may ibang t
Eliara’s POV“Alessandro… saan ka na?”Pangatlong ulit ko na ‘yun.Ilang oras na mula nang mawala ang signal niya. Ilang oras na akong naglalakad pabalik-balik sa loob ng safehouse, parang mababaliw.Matteo tried to calm me down kanina, pero halos walang pumapasok sa isip ko kundi ang isang bagay:What if he didn’t make it out?What if the Hunter got to him first?Humigpit ang dibdib ko.Pinilit kong huminga… pero ang hirap.I was about to replay his last audio message — ‘yung may static, may tunog ng paghinga niya, may boses niyang halos paos pero buhay —Nang biglang kumurap ang lahat ng screen sa safehouse.Lahat.Kasabay na namatay ang ilaw.“Matteo!” sigaw ko.He ran into the main room, gun raised.“Ano ‘yan? May pumasok ba?”“Hindi ko alam—”And then it came.A voice.A distorted, broken, chillingly familiar voice.“E…lia…ra…”Napakapit ako sa mesa.Hindi.Hindi ito totoo.“M-Matteo…”Nanginginig ang boses ko. “Narinig mo ‘yun, ‘di ba?”He swallowed hard.“Oo. Narinig ko.”The v
Alessandro’s POVThe Hunter lunged.Metal claws, red optics, humming blades — lahat sabay-sabay na gustong punitin ako.Pero wala akong ibang iniisip kundi ang isang bagay:Kailangan niyang makalayo. Kailangan mabuhay si Eliara.Umilag ako sa unang slash ng Hunter, sumayad ang blade sa pader at nagkalat ng apoy at sparks.Napaatras ako, gumulong sa sahig, at agad hinagis ang isang flash pellet.BOOM—!Kumislap ang puting liwanag.Pero hindi ito sapat.“FLASH COUNTERMEASURE DETECTED.”“ADJUSTING.”“Tangina ka,” bulong ko sa ilalim ng hininga ko.Tumakbo ako, mabilis, sinamantala ang ilang segundo ng blindness niya.Pero narinig ko ang thud-thud-thud ng metal limbs na makahabol sa rhythm ko.“TARGET VELOCITY: 8.2 M/S”“PURSUIT INITIATED.”Mas mabilis siya. Mas malakas. Mas walang pagod.Pero ako ang mas may pinaglalaban.Tumalon ako sa isang platform, kumapit sa railing, at lumusot sa maintenance bridge.Sa bawat hakbang ko, ramdam ko ang pag-ikot ng dugo sa ulo ko — adrenaline, takot,
Eliara’s POV“Eliara… kailangan mong tumakbo nang mag-isa.”Parang biglang nawala ang hangin sa paligid.Para akong tinusok ng sampung kutsilyo sa isang iglap.“Ano?” halos hindi lumabas ang boses ko.“Hindi pwede. Hindi ko gagawin ‘yan.”“Makinig ka.” Lumapit siya, hawak ang pisngi ko sa dalawang kamay, mariin pero nanginginig. “Hinuhuli ng Hunter ang pattern natin — bilang duo. Kailangan nating sirain ‘yon. Kapag naghiwalay tayo, magke-collapse ang calculation niya. Hindi niya alam sino ang uunahin.”“Pero ikaw ang hahabulin!” sagot ko, mas malakas kaysa sa inaasahan ko.“Ikaw ang pinakamalaking threat. Ikaw ang target.”Sumilay ang pilit na ngiti sa labi niya, pero alam kong masakit iyon.“I’m always the target.”Napapikit ako, pilit pinipigilan ang luha.“Alessandro… hindi ko kayang iwan ka sa ganitong sitwasyon. Hindi ko kaya na—”Hinila niya ako papasok sa isang narrow gap sa pagitan ng dalawang sirang server racks, halos magkadikit ang katawan namin.Mainit ang hininga niya sa
Eliara’s POVHumahabol ang tibok ng puso ko sa bilis ng mga hakbang namin.Madilim ang hallway, amoy alikabok at kuryente ang hangin, at bawat ingay—kahit mahina—parang may katapat na kamatayan.“Alessandro—this way!” hila ko sa braso niya.Pero bago pa kami makaliko—THUD.Tumama ang isang bagay sa kisame sa likod namin.Malakas.Metallic.Paglingon ko—Walang tao.Pero may malalim na uka ang bakal, parang kinamot ng isang higante.“Sh*t…” bulong ko.“Huwag kang lilingon,” sabi ni Alessandro, tinutulak ako sa kanan. “Gusto niya tayo mag-panic.”“Hindi ba tayo nagpa-panic!?”“Not enough,” sagot niya, at kahit sa gitna ng impyernong ‘to, nasingit pa niya iyon.Pero ang totoo?Hindi pa ito ang pinakamasama.Kasi naririnig ko na siya.Hindi hakbang.Hindi hininga.Hindi kahit simpleng ingay.Isang faint na tunog:tik. tik. tik.Parang clock.Pero hindi galing sa dingding.Nasa hangin…Nasa paligid…Nasa amin.“Ticking sound?” tanong ni Alessandro, napatingin sa akin.Tumango ako.“From e
Eliara’s POVMadilim.Hindi ‘yung tipong wala lang ilaw — pero ‘yung dilim na parang may humawak sa paligid at sinakal ang liwanag.Ang dilim na may buhay.Ang dilim na may nagmamasid.“Alessandro…” bulong ko, halos hindi lumalabas ang boses ko.Humigpit ang hawak niya sa kamay ko.“Stay close. Huwag kang bibitaw.”Pero kahit hawak niya ako, kahit ramdam ko ang init ng palad niya… may malamig na presensya sa paligid namin.Parang may humahaplos sa hangin.Parang may humihinga sa likod ko.Tapos—CLANG.May tumama sa pader sa kanan namin.Malakas.Metal sa metal.At mabilis.Parang pumalo ang isang bagay… o may tumalon?“Don’t move,” utos ni Alessandro, boses mababa pero ramdam ko ang tensyon.Bumukas sandali ang emergency light — pumikit-pikit, kulay pula.Enough to show it.Isang anino.Hindi tao.Hindi animal.Something tall.Something bent in unnatural angles.At pag-kurap ng ilaw—wala na siya.“Alessandro…”Umangat ang boses ko.“I saw something—”Naglakad siya palapit sa akin, p







