Kabanata: 8

"Ano iha? Payag ka ba?" untag sa kanya ni Don Elias na nakapagpabalik-diwa sa kanyang pagmumuni-muni. Inayos niya ang suot-suot na salamin saka isang pilit na pagngiti ang ginawa sa Don.

"Don Elias, pwede po bang pag-isipan ko muna? Lalo na at usaping pag-aasawa. E ni hindi pa nga po ako nagkaka-boyfriend e."

Dere-deretsong sagot niya sa matanda. Tumango-tango naman ito sa kanya. Maya-maya ay may inabot ito sa kanyang calling card.

"Kapag nakapag-desisyon ka na, iha, tawagan mo lang ako sa number na 'yan."

Nakangiting tumango siya rito at iniabot ang calling card. Saka nagpaalam na din.

Pakiramdam niya ay parang sumakit ang kanyang ulo sa pakikipag-usap kay Don Elias. Mayroon bang ganoon? Magulang ang humahanap ng magiging asawa ng anak?

Teka, hindi kaya? Hindi kaya may kaunti si Don Elias?

Naipilig niya ang sariling ulo. Mukhang matino naman, sa loob-loob niya habang binabagtas niya ang daan pabalik ng kanilang bahay.

---

"I said, pabagsakin mo ang Montereal Company! Kunin mo lahat ng mga investors nila!"

Nanggagalaiting saad ni Calex kay Luke isang hapon sa kanyang opisina. Halos mabingi ang kanyang kaibigan dahil sa lakas ng kanyang boses.

"What?! I can't, Calex," pagtutol sa kanya ng pinsan at kaibigang si Luke. Naningkit ang tingin niya rito saka napatayo sa pagkakaupo sa kanyang swivel chair.

"Yes, you can! Baka nakakalimutan mo, Luke, isa kang Saavedra. Makapangyarihan at kayang-kaya mong gawan ng paraan ang ipinag-uutos ko sa’yo!"

Pagalit niyang sabi sa kaibigan at pinsang si Luke.

Ilang beses na pag-iling ang ginawa nito sa kanya saka napabuga ng hangin. Nagkamali ng binangga ang Ezekiel na ‘yun. Isang linggo na ang nakakalipas buhat ng naganap sa bar—ang panununtok na ginawa nito sa kanya. At hindi pa rin niya matanggap iyon. Walang kahit na sino man ang pwedeng gumawa noon, lalo na sa kanya—na isang Saavedra.

"Hindi ko nakakalimutan, Calex. Paano ko ba naman makakalimutan ang apelyido ko na kulang na lang pati ako, damay sa mga kalokohang pinaggagawa mo? Kung puwede ko lang itakwil ang pagiging Saavedra, ay ginawa ko na."

Inis na sagot sa kanya ni Luke.

Yes! Sa tuwing may nagagawa siyang kalokohan, damay ang pinsan niya. Dahil ito ang gumagawa o naglilinis ng mga kalat niya.

"Dapat bago ako makabalik dito next week, ay nakuha mo na lahat ng mga investors ng mga Montereal."

Muli ay saad niya sa pinsan na malalim na paghinga ang ginawa.

"And where are you going?" usisa nito sa kanya. Wala sa sariling pinagsalikop ang mga daliri sa sariling ulo saka sumandal sa swivel chair.

"I need to go to Quezon. I hate that place!"

Sagot niya sa pinsang hindi naitago ang pagkadismaya.

Ayaw na ayaw niyang pumunta sa lugar na ‘yon. Bukod sa pangit at bako-bakong daan patungo roon, ay masyado pang bukid. Ewan ba naman kung ano ba’ng nagustuhan ng kanyang ama at kapatid para maglagi sa lugar na ‘yon, gayong bukid iyon at malayo sa kabihasnan.

May kuryente nga, ngunit wala namang signal doon. Kaya kung magdadala din siya ng cellphone at laptop, ay hindi rin mapapakinabangan. Sobrang-sobra pa sa tahimik ang lugar na ‘yon. Pakiramdam niya kapag naroroon, ay ubod ng lungkot ang kanyang buhay. Walang mapaglilibangan na katulad sa siyudad.

Isang beses lang siyang nakarating sa lugar na ‘yon. At kamalas-malasan pa, ay tumirik pa sa maputik at bako-bakong kalsada ang kanyang sasakyan. Mula noon, ay hindi na siya umulit pa na pumunta doon.

"Anong gagawin mo doon?" takang tanong sa kanya ni Luke. Napailing siya sa pinsan.

"Hindi ko alam. Hindi ko rin alam kung bakit biglaan ang pagpapapunta sa akin doon ni Dad."

Palatak na saad niya. Hindi rin niya alam kung bakit bigla-bigla ang pagpapapunta sa kanya sa Quezon ng kanyang Daddy. Na kahit ayaw niya, ay wala siyang magawa.

Dahil once na tumanggi siya dito, automatic na may gagawin sa kanya ang sariling ama na ‘di niya magugustuhan. Alam niya kung ano ang kayang gawin sa kanya ni Don Elias—lalo na sa usaping mana.