01

Mainit ang ilaw sa studio, pero mas mainit ang kabog ng dibdib ni Elira habang nakaupo siya sa bench, kasabay ng halos dalawampung babaeng kagaya niya; magaganda, payat, bihis na bihis, at gutom na gutom sa tagumpay.

“Number 17, Elira Santillan,” tawag ng assistant director.

Tumayo siya, agad nag-angat ng baba, sinimot ang kumpiyansa sa katawan, at pumasok sa loob ng audition room na tila courtroom, puno ng mga matang huhusga sa kanya.

Sa gitna ng mahabang mesa, nakaupo ang isang lalaki. Naka-itim na polo shirt, simple lang, pero lutang ang awtoridad. Tahimik siyang nakatitig, walang sinasabi, pero sapat na ang presensya niya para mapanginig ang tuhod ng kahit sinong gustong sumikat.

“He’s the CEO,” bulong ng isang staff sa likod habang sinasara ang pinto.

‘CEO? Ng Golden Sun Entertainment?’ sa isip niya.

Ang kumpanya kung saan halos lahat ng sikat na artista ngayon ay dito nanggagaling. Elira’s throat tightened.

“Name?” tanong ng lalaking nasa gilid, pero hindi ang CEO.

“Elira Santillan, twenty-one years old,” sagot niya, diretsong tingin.

Tumango ang lalaki, pero ang CEO? Tahimik. Seryosong tingin. Hindi man lang sumilip sa papel. Sa kanya lang nakatutok. Parang may sinusukat.

“Why do you want this role?” tanong muli ng assistant.

Elira took a breath. Hindi ito acting contest lang para sa kanya. Ito ang lifeline.

“Because I’m tired of being invisible,” sagot niya. “I know I don’t have the connections, I’m not famous, and I didn’t come from some elite acting school. But I know how to fight. I know how to survive.”

Tahimik. Tila napako ang oras.

Then, finally, nagsalita ang CEO.

“Fight?” His voice was low, calm, but cutting. “How far are you willing to go?”

Napatigil siya. Hindi niya inaasahan na iyon ang unang tanong galing sa kanya.

“Kung anuman ang kailangan,” sagot ni Elira, hindi manlang . “I will do it.”

That caught his attention. Tumango ito nang bahagya. First reaction mula sa kanya.

“Magsimula ka. Scene 18. You’re begging your ex not to leave.”

Kumuha siya ng hangin. Then, action.

***

Nanginginig ang boses niya habang umiiyak sa harap ng imahinasyong lalaki. "Hindi kita pinaglaban noon kasi duwag ako... pero ngayon, ngayon kaya ko na. Kaya ko nang ipagsigawan na mahal kita kahit masaktan ako, kahit ako na lang ang lumaban!"

Dead silence.

Pagkatapos ng eksena, walang pumalakpak. Pero hindi rin siya pinigilan. Wala ring sinabing “thank you” o “next.”

Pagkalabas niya ng silid, parang sumabog ang dibdib niya.

Sa hallway, may sumunod na lalaki na tila taga-admin.

“Miss Santillan,” aniya. “The CEO wants to see you privately. Office niya, top floor.”

Napahinto siya.

“Ngayon?”

Tumango ang lalaki. “Ngayon.”

Pagdating niya sa top floor, parang ibang mundo. Tahimik, malamig, mamahalin ang bawat sulok.

Pagbukas ng pinto, nakita niya itong muli, ang CEO. Nakaupo sa harap ng glass wall, tanaw ang buong siyudad. Tumayo ito at humarap sa kanya.

“Maupo ka,” aniya.

Tahimik si Elira pero sumunod. Hindi niya alam kung anong mas nakakakaba, yung eksenang nilabanan niya kanina, o ito ngayon. Silang dalawa lang.

“You’re desperate,” ani ng CEO. “That’s not always a weakness. Sometimes, it’s power.”

Hindi siya umimik.

Then, he took a step closer. One slow, calculating step.

“You said you’ll do whatever it takes,” bulong nito. “Are you sure about that?”

“Bakit, may inaalok ka ba?” balik niya, pilit pinapakatatag ang boses.

He smirked.

“Magtanong ka. Baka may mas mabilis kang daan sa taas,” tugon ng CEO. “And I can open that road for you.”

Napalunok si Elira. Dangerous. This man is dangerous. Pero hindi niya matanggihan ang alok. Hindi ngayon. Hindi kung ito na ang pagkakataon niya.

“Then tell me what I need to do.”

He smiled. Hindi ngiti ng aliw, kundi ng kontrol.

“Start by having dinner with me tonight.”

Napatitig si Elira sa lalaking nasa harap niya. Napalunok. Hindi siya sigurado kung ito ba ay isang bitag, o isang tulay patungo sa pangarap niya. Pero isang bagay ang malinaw, wala na siyang babalikan kung aatras pa siya.

“You look like you’ve seen a ghost,” sabing muli ng CEO habang nakatitig sa kanya, malamig pero hindi bastos.

“Hindi ako sanay sa ganitong... alok,” sagot niya.

“Hindi ko sinabing may kapalit agad,” sagot nito. “But I can give you something you need, like exposure, opportunity, visibility. In exchange, gusto ko lang makilala ka.”

“M-me?” naguguluhan niyang tanong.

“Marami akong gustong malaman. Like... saan ka lumaki? Paano ka napunta rito?”

Nagulat si Elira. Ang CEO ng pinakamalaking entertainment company, interesado sa buhay niya?

“Tondo. Slum area. Panganay ako. Inaalagaan ko ang nanay kong may sakit. I audition everywhere. Kahit sa mga role na walang pangalan like waitress 2, passerby, dead girl in a morgue... you name it.”

Napakibit-balikat siya, pilit itinatago ang hiya. Pero sa loob niya, gusto na niyang mapaiyak. Wala nang dignidad minsan sa ginagawa niya. Pero ito ang pinili niyang laban.

Tumango ang CEO. Sa unang pagkakataon, parang may bakas ng paghanga kay Elira.

“Persistent. Gutom. I like that,” aniya. “Dinner. Seven o’clock. I’ll send a car.”

Paglabas ni Elira sa opisina, parang wala siyang naririnig. Parang lumulutang. Halo ang kaba, takot, at kakaibang kilig. Pero sa ilalim ng lahat ng iyon ay ang paulit-ulit na boses ng ina sa isipan niya.

“Huwag mong isusugal ang dangal mo, anak. Kahit gaano kahirap ang buhay, piliin mong manatiling marangal.”

Pero paano kung ang marangal ay magugutom? Paano kung ang marangal ay hindi nakakabayad ng gamot? At paano kung... ang tinutulungan mo pala, ay isang taong mas malapit sa’yo kaysa sa inaakala mo?

***

Mula sa itaas ng building, tahimik na pinanood ng CEO ang pagbaba ni Elira.

“She doesn’t remember me,” bulong niya sa sarili. “Not yet.”

Tumalikod siya at binuksan ang drawer ng kanyang desk.

Sa loob, isang lumang larawan.

Isang batang babae, naka-costume ng school play, nakangiti sa gitna ng entablado. Sa likod ng larawan, may sulat kamay.

“To Ninong Gavin, salamat po sa pag-sponsor ng costume ko! One day, I’ll be a star.” ,  Elira, age 7

“But what happened? Bakit nagkaganito ang dating makulit at sweet na bata? Alam ba ng tatay mo ang ginagawa mo?” banggit niya habang nakatingin pa rin sa litrato at sa labas ng bintana. Wala na si Elira.

Mayamaya, kumatok ang secretary niya. Agad itong pumasok.

“Sir, we already have the final list of auditionee, and we need your final decision, ”

“Pick Elira Santillan.”