HINDI mapakali si Zoe sa kaniyang kinauupuan habang pabalik-balik ang tingin sa kaniyang relo. Nasa isang restaurant siya kung saan sila magkikita ni Reighn. Noong tumawag si Reighn sa kaniya noong gabing iwan siya ni Dylan ay nakadagdag pa iyon sa iniisip niya ngayon. Wala siyang ideya kung bakit at kung saan nito nakuha ang number niya. Hindi niya rin alam kung para saan ang pagkikita na ito at kung bakit pumayag pa siya.Sa anim na taong wala si Zoe sa Pilipinas ay ngayon niya na lang ulit ito makikita at makakausap sa personal. Alam niyang hindi naging maganda ang kanilang nakaraan noong iwan niya ang magkasintahan sa Pilipinas.Naramdaman ni Zoe ang panginginig ng kaniyang mga tuhod at panlalamig ng mga kamay dahil sa kaba. Mahigit kalahating oras na rin siyang naghihintay rito at hanggang ngayon ay hindi niya pa rin nakikita kahit anino ni Reighn.Bakit ba kasi siya kinakabahan ng ganito? Magkikita lang naman sila at mag-uusap. Wala naman siyang dapat ikabahala dahil tapos na an
HINDI mapakali si Zoe habang nakatingin sa kaniya si Ira. Nagdadalawang isip pa ang dalaga kung sasabihin niya ba ito sa hindi niya kakilalang babae, pero katulad nga ng sinabi nito ay wala namang masama na magsabi sa stranger. Lalo na at hindi nila huhusgahan ang pagkatao mo."Tsk," singhal ni Zoe dahil mukhang ayaw tumigil ng babae sa pamimilit sa kaniya. Bago nagsimula sa pagsasalita si Zoe ay kinuha niya muna ang bagong bukas na beer sa lamesa at bumuntong hininga. "Matagal na akong may gusto sa kaibigan ko.""And then?""Okay na sana ang lahat hanggang sa dumating siya. Nagustuhan ng kaibigan ko 'yong babae na 'yon kaya unti-unti na siyang walang pakialam sa akin hanggang sa naging sila na. To make the story short ay birthday ng kapatid niyang babae. Lasing ako noong gabing 'yon at may nangyari sa aming dalawa ng kaibigan ko."Tumigil si Zoe sa pagsasalita at hinihintay kung lalaitin siya ni Ira, pero nanatili lang itong tahimik kaya naman pinagpatuloy niya na ang pagkuwento."Al
NAGMAMADALING pumunta si Dylan sa hospital na sinabi ni Nanay Meding nang malaman nitong isinugod si Dykeil. Hindi niya alam kung ano ba ang dapat niyang maramdaman lalo na sa tuwing maiisip niya ang reaksyon ni Zoe kapag nalaman nito ang nangyari sa kaniyang anak. Alam niya sa sarili kung gaano kahalaga ni Dykeil sa dalaga kaya naman labis-labis din ang kaniyang pagkabahala sa madadatnang eksena.Nagtungo kaagad si Dylan sa front desk ng hospital nang makarating at agad na tinanong kung nasaan ang kuwarto ni Dykeil. Nagdadalawang isip pa ang nurse kung ibibigay ang impormasyon tungkol kay Dykeil, lalo na at walang maibigay na sagot si Dylan nang tanungin siya nito kung ano ang koneksiyon niya sa bata."Please, nurse, nagmamakaawa ako. Kailangan ako ng kaibigan ko," pagtukoy niya kay Zoe. Nakikita sa mukha ni Dylan ang pagsumamo niyang malaman. Alam niyang hindi sila maayos ni Zoe noong huling kita nila. Ngunit nang malaman ang nangyari sa anak ni Zoe ay para bang wala siyang ibang ma
WALANG ibang ginawa si Dylan kung hindi ang tumahimik. Parang sasabog na ang ulo niya dahil kung ano-ano na pumapasok sa isip niya. Ang dalawang taong mahalaga sa buhay niya ay hindi niya man lang naprotektahan. Alam ni Dylan sa sarili kung gaano kaimportante si Zoe sa kaniya noon pa lang. Sobra ang pasasalamat niya sa dalaga dahil kahit paano ay naging makabuluhan naman ang buhay niyo, pero hindi niya man lang nagawang suklian ang dalaga kung hindi puro sakit lang. Hindi niya mapigilang tanungin ang sarili kung anong klaseng kaibigan ba siya? Malaki ang nagawa niyang kasalanan sa dalaga at alam niyang nadagdagan niya pa ang kasalanan na 'yon simula noong nagkaroon sila ng kasunduan.Gustong sumigaw ni Dylan. Gusto niyang ibuhos lahat ng sakit sa dibdib niya. Alam niya sa sarili na napakalaki niyang gago sa buhay ni Zoe. Tinignan ni Dylan ang ginang sa tabi nito na tahimik ang na umiiyak. Muli niyang inilibot ang tingin sa paligid at kanina niya pa pinagtataka kung bakit wala si Al
DINALA ni Dylan si Abby pabalik sa silid ni Dykeil. Wala silang puwedeng gawin kung hindi ang manalangin at maghintay ng magandang balita. Gusto lang nila ay maging maayos ang mag-ina. Nang tuluyan nang kumalma si Abby ay nagpaalam si Dylan na lalabas. Gusto niya munang mapag-isa at ilabas ang bigat na nararamdaman niya. Naglakad ang binata hanggang sa matagpuan niya ang sarili na nasa roof top ng hospital. Nang makaapak pa lang sa sahig ay agad siyang sumigaw ng napakalakas.Alam niyang walang makaririnig sa kaniya kaya ibinuhos niya na lahat. He wanted to hurt himself, pero kahit ilang beses niyang suntukin ang sarili ay para bang manhid na ang kaniyang katawan. Wala ng iba pang paraan para pawalain ang sakit sa kaniyang dibdib."Zoe, please, don't leave me," pagsusumamo niya habang nakatingin sa kalangitan. Inisip niya ang mga masasayang araw na kasama ang dalaga noon at ayaw niya pang matapos 'yon sa ganoon lang. Pumikit siya at huminga nang malalim. Nang tuluyan niyang maikalma
KASALUKUYANG nasa intensive care unit si Dylan kung saan nakahiga si Zoe. Nakasuot ang binata ng hospital clothing at facemask. Kanina pa siya nasa loob ng silid at kanina pa niya hindi inaalis ang tingin sa dalaga. Kitang-kita ng binata ang mga galos sa katawan ni Zoe at ang nakabalot na benda sa ulo nito. Hanggang ngayon ay hindi pa rin nagigising ang dalaga matapos ang kaniyang operasyon. Hindi rin sigurado si Dylan kung magigising pa ba ito lalo na nang mabalitaan ang detalyadoong aksidente sa kaibigan.Samantalang sina Abby at Alfred naman ay naiwang nakabantay kay Dykeil sa silid nito dahil isa lang ang pinapayagang pumasok sa intensive care unit. Alam ni Dylan kung ano ang hirap na pinagdadaanan ni Abby kaya naman nag-offer itong magbantay kay Zoe.Tinitigan ni Dylan ang mukha ni Zoe at nakaramdam ito agad ng awa sa kaniya. Simula noong dumating ang dalaga rito sa Pilipinas ay alam ni Dylan na iba na ang Zoe na nakilala niya. Hindi na ito 'yong dating Zoe na sobrang kulit at na
BAWAT salitang sinasabi ni Alfred ay naririnig ni Zoe. Sa tuwing maririnig niya ang boses ng binata ay naaalala niya 'yong mga huli nilang pag-uusap. Natatakot ang dalaga at hindi niya magawang mag-respond ng dahil doon."Zoe, hindi ko alam kung kaya ko pang lumaban. Sa tuwing nakikita ko siya ay alam ko isang araw ay magigising na lang ako na wala na kayo sa tabi ko. Hindi ko kayang maiwanan. Iniwan na ako ni Mommy. Hindi mo naman sa akin gagawin 'yon, 'di ba?"Hindi matukoy ng dalaga kung ano ang pinupunto ni Alfred sa sinasabi nito."Lalaki ako, pero napakaiyakin ko," sambit ni Alfred at mahinang tumawa. Inabot niya ang kaliwang kamay ni Zoe at mahigpit na hinawakan ito at takot itong bitawan. Sa kaniyang palagay ay kapag ginawa niya 'yon ay tuluyan nang mawawala sa kaniya ang lahat.Hindi sanay si Zoe sa tuwing naririnig si Alfred na nagdadrama. Nasanay kasi ang dalaga na palagi siyang pinapatawa ng binata. Isa pa ay alam niyang ayaw ni Alfred ng ganitong kadramahan, pero sino ba
NOONG magising si Zoe ay sobrang saya ni Dylan. Gusto niyang pumunta roon, hawakan nang mahigpit ang mga kamay ng dalaga at yakapin. Gusto niyang sabihin sa kaniya 'yong mga nangyari noong wala pa itong malay, pero may pumipigil sa kaniya.Alam niyang hindi naging maganda ang huli nilang pagkikita at iniisip ng binata nab aka kapag nakita silang dalawa ay maging dahilan pa ito para lalong magkasakit ang dalaga. Kaya kahit na gustuhin niyang gawin ang kaniyang binabalak ay may mga bagay na bumabagabag sa kaniya.Nagdahilan na lamang si Dylan sa ina ni Zoe na may emergency work ito at kailangan niyang puntahan 'yon. Ayaw niya lang mag-alala pa sila kapag sinabi niya ang totoong dahilan ng pag-alis niya. Mas mabuti na rin 'yon para sa nakararami.Walang ibang pupuntahan pa si Dylan kaya naman umuwi na lamang ito sa bahay na tinutuluyan nilang dalawa ni Reighn. Hapon na nang makarating si Dylan doon dahil dumaan pa siya sa isang store para bumili ng pasalubong kay Reighn. Kailangan niya k