Kabanata 2

Flora’s POV

Tahimik lang akong nakasandal sa passenger seat habang minamaneho ng lalaki ang kotse papunta sa isang hotel. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko at sumama ako sa kaniya kahit na hindi ko pa nakuha ang pangalan niya. Siguro dahil lasing ako, o dahil sobrang sakit pa rin ng nangyari kanina. Ang alam ko lang, gusto kong makalimot. Kahit ngayong gabi lang.

“Are you sure about this?” tanong niya habang huminto kami sa harap ng hotel.

Tumango ako. “I just… don’t want to think tonight,” sagot ko. “Ayoko munang isipin ‘yung sakit.”

Tumango siya at bumaba ng kotse. Binuksan niya ang pinto para sa akin, at kahit magaan lang ang kilos niya, halata sa tingin niya na nag-aalala siya. “Okay. No questions, no judgment,” sabi niya, sabay alok ng kamay niya. “Let’s just forget everything for a while, Binibini.”

Hinawakan ko ang kamay niya. Hindi ako nakaramdam ng takot. Wala na rin akong lakas para mag-isip kung tama o mali ba ang ginagawa ko ngayon. Ang nasa isip ko — I want him.

Pagpasok namin sa hotel lobby, agad siyang nag-book ng suite. Tahimik lang ako sa tabi niya habang nakatingin sa sahig. Naririnig ko ang boses ng receptionist, pero parang wala sa akin lahat ng iyon. Ang bigat pa rin ng dibdib ko, pero may kakaibang katahimikan sa piling niya.

Pagpasok namin sa kwarto, hindi pa man nagsasara ang pinto, lumapit na siya sa akin. Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at dahan-dahang idinampi ang labi niya sa labi ko.

Napasinghap ako. Hindi ko alam kung bakit hindi ko siya tinulak. Sa halip, hinayaan ko siyang halikan ako. Unti-unting lumalalim ang paghahalikan namin.

Ang mga kamay niya ay lumapat sa baywang ko, hinila niya ako palapit, at para bang pinipilit niyang burahin lahat ng sakit na nararamdaman ko. Hindi ako nagpatalo. Hinalikan ko rin siya pabalik, mariin at puno ng desperasyon.

Naramdaman kong umigting ang paghawak niya sa akin. Binuhat niya ako at marahan akong inilapag sa kama. Huminto siya sandali, tinitigan ako. Parang hinihila niya palabas ang kaluluwa ko.

“Baby…” mahina niyang sabi. “You don’t deserve what happened to you. He doesn’t deserve you.”

Napatingin ako sa kaniya. “Hindi mo ako kilala,” sagot ko. “Hindi mo alam kung anong nangyari.”

“Then tell me, baby,” sabi niya habang nakatingin pa rin sa mga mata ko. “Tell me what he did to you.”

Napahinga ako nang malalim. “He cheated on me,” sagot ko. “With my best friend. On our wedding day.”

Tumigas ang panga niya. “That bastard,” mahinang sabi niya. “No man should ever do that to a woman like you.”

Napatawa ako nang mapait. “A woman like me?” tanong ko. “You don’t even know me.”

“I don’t have to,” sagot niya agad. “I can see it. You’re loyal. You’re kind. And he threw that away.”

Natahimik ako. Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong init sa dibdib ko habang sinasabi niya ‘yon. Hindi ko na matandaan kung kailan may nagsalita sa akin ng gano'n.

“Stop thinking about him,” sabi niya habang hinaplos ang pisngi ko. “He’s not worth your tears.”

Huminga ako nang malalim. “Then help me forget,” sabi ko. “Kahit ngayong gabi lang.”

Tinitigan niya ako nang matagal, parang may gusto siyang sabihin pero pinili niyang hindi. Sa halip, muli niyang hinawakan ang mukha ko at hinalikan ulit.

This time, mas mainit, at mas naging mapusok.

Hinayaan ko siya. Hinayaan kong burahin ng mga halik niya ang sakit. Ang bawat dampi ng labi niya ay parang pag-alis ng bigat sa dibdib ko. Ramdam ko ang init ng balat niya, ang lalim ng hininga niya, at ang bigat ng mga kamay niyang gumagabay sa bawat galaw ko.

Sa gitna ng lahat ng iyon, naririnig ko pa rin ang mga salitang paulit-ulit niyang sinasabi habang hinahaplos ang buhok ko.

“You deserve better. You’re worth more than the pain he gave you. You don’t need to cry for him anymore.”

Bawat salita niya ay tumatama sa akin. Hindi ko alam kung totoo ba ang lahat ng iyon o dahil lang sa lasing ako, pero sa gabing 'to, gusto kong maniwala. Gusto kong paniwalaan na kahit sa ilang oras lang, may taong kayang magparamdam na mahalaga ako.

“Tell me your name,” mahina kong sabi habang nakahiga sa dibdib niya.

“Damien,” sagot niya. “And you?”

“Flora.”

“Flora,” ulit niya, parang sinasanay sa bibig niya ang pangalan ko. “Beautiful name.”

Ngumiti ako ng mahina. “Hindi mo kailangang bolahin ako.”

He smiled. “I’m not. You really are.”

Parehong kaming natahimik sandali. Ang tanging naririnig ko lang ay ang mahinang ugong ng aircon at ang paghinga naming dalawa.

“Damien,” tawag ko. “Bakit mo ginagawa ‘to? Hindi mo naman ako kilala.”

“Because you need to feel that you still matter,” sagot niya. “And because I want to.”

Napapikit ako. “Baka pagsisihan mo ‘to.”

“Hindi ko pagsisisihan ‘yung gabing kasama kita,” sagot niya agad. “Pero baka pagsisihan ko kung hahayaan kitang umiyak mag-isa.”

Muli niya akong niyakap, at hinaplos ang likod ko. Hinayaan ko na lang siya. Wala na akong lakas para labanan ang kahit ano.

Napaliyad ako nang sirain niya ang suot kong damit.

Napakagat-labi ako at hindi mapigilang mapadaing nang hawakan niya ang dibdib ko. Hinalikan niya ito habang pinaglalaruan ang aking u***g.

Sinipsip niya ang suso ko. Nagsisimula na rin maglakbay ang isang kamay niya.

"Damien..." ungol ko nang naramdaman ang kamay niya sa gitna ng hita ko.

Napahawak ako sa likod niya nang dahan-dahan niyang ipasok ang dalawang daliri sa pagkababae ko.

Napaungol ako ng malakas nang bigla niyang bilisan ang paggalaw sa loob ko.

Muli niya akong hinalikan habang abala ang daliri niya sa paglalaro ng puke ko.

Nang idilat ko ang mga mata ko, nakita ko siyang nakadapa na hawak-hawak ang hita ko.

Napahawak ako sa buhok niya nang maramdaman ko ang dila niya sa pagkababae ko. Sabay-sabay niyang ipinasok ang dila at isang daliri niya sa akin.

Wala akong ibang ginawa kundi ang umungol at sambitin nang paulit-ulit ang pangalan niya.

Nang magdilat ako muli, nakita ko si Damien na hawak-hawak ang alaga niya—naghahanda sa pagpasok sa akin.

Dinilaan niya ang kamay niya. Hinawakan ulit ang mahaba at matigas niyang alaga na sisira sa pagkababae ko ngayong gabi.

"Fuck!" sabay-sabay naming usal nang maipasok na ni Damien ang alaga niya sa akin.

Ramdam ko ang tigas at kahabaan ng alaga niya.

"Oh Damien..." ungol ko nang bigla siyang gumalaw sa ibabaw ko.

"Forget him, Flora," bulong niya habang minaamsahe ang dibdib ko. "Aangkinin kita nang paulit-ulit hanggang sa makalimutan mo ang taong nanloko sa 'yo."

Gusto kong umiyak, pero binalot ako ng kakaibang sarap habang pinagmamasdan ko si Damien na abala sa paglabas-masok.

Dahan-dahan kong sinabayan ang paggalaw niya hanggang sa nakasabay na ako sa ritmo.

“Don’t ever let that bastard see you broken again,” sabi niya, tinitigan ako ng diretso. “He already took enough from you.”