Guys, super busy ko as of now, pero ayaw kong umabsent, sana kahit iilan lang ang update ay okay lang sa inyo kasi talagang pinipilit ko mag update kahit na ang sakit ng ulo ko at pagod huhu
Habang sinasabi iyon, bahagya siyang napatingin sa sariling mga kamay. Namumula pa ang mga daliri niya sa sobrang pagkuyom, at sa ilalim ng mesa, marahan niyang hinaplos ang tiyan niya, isang kilos na puno ng pag-aalala at pagprotekta.Ramdam niya ang bawat tibok ng puso niya, umaalingawngaw sa pandinig na parang paalala na may mas mahalaga pa ngayon kaysa sa sakit na iniwan ni Paul.Umiiyak pa rin siya tuwing naiisip si Paul, lalo na kapag naaalala ang mga gabing hindi siya makatulog kakaisip kung saan siya nagkamali. Pero ngayon, kahit masakit, may bago na siyang dahilan para lumaban, ang batang nasa sinapupunan niya.“But—” muling sabi ni Thali, pero agad siyang pinutol ng ama nila.“Let your sister do what she wants,” mariing wika ni Azrael, ang kanilang ama. “Basta aalis siya bukas at hindi magpapakita kay Paul pagkatapos niyon. Do you understand?” Ang tono nito’y kalmado pero may awtoridad, at kahit gusto pa ni Thali na sumagot, pinili niyang tumahimik. Sa pagkakataong iyon, ala
Chapter 188 “Maiiwan na lang ako para may kasama si Dia,” mahinahong sambit ni Thali, habang pinupunasan pa ang labi ng napkin. “Hindi na, ako na ang maiiwan. Your husband needs you there,” mabilis na sambit ni mama, sabay iling kay Thali. Mahinahon pero mariin ang boses niya, puno ng awtoridad na walang puwedeng kontrahin."Pupunta rin si Papa kaya kailangan ka rin doon, Ma---""Hindi na, samahan mo na ang asawa mo," agad namang sambit ulit ni Cheska.Agad na napasinghap si Dia.“But—” hindi pa man natatapos si Thali ay agad nang nagsalita si Dia, halos pabulong pero may lakas para maputol ang usapan.“Pwede ba akong sumama?” mahinahong tanong niya, sabay tingin sa lahat ng nasa hapag-kainan.Ramdam niyang lahat ng mata ay sabay-sabay na lumingon sa kanya. Ang hawak niyang kutsara ay bahagyang nanginginig, naglalapat pa sa pinggan kaya’t marahang tumunog iyon, isang tunog na lalong nagbigay-diin sa katahimikan ng paligid.“I think I need to leave the house for a meantime,” mahina n
Nangingilid ang luha ni Azrael habang sinasabi iyon, pero pinanatili niyang matatag ang tono, parang nais niyang iparamdam sa anak na kahit anong mangyari, siya ang tatay na handang tumayo sa tabi nito.“Next week, uuwi ka sa Hawaii,” dugtong niya, mahinahon ngunit buo ang paninindigan. “Susunod kami agad ng mama mo. Sasamahan ka ni Ate Thali mo papunta ro’n. Tatawag ako sa school mo, ipapa-excuse kita for the meantime. Bibigyan ka nila ng modules para hindi ka mahuli, pero kailangan mong magpahinga. Intindihin mo muna ang sarili mo at ‘yung baby mo. Huwag kang mag-iisip ng kahit ano na makakasama sayo at sa apo ko.”Suminghab si Dia sa narinig niya, parang unti-unting gumaan ang dibdib niya sa bawat salitang binibitawan ng ama. Hindi niya alam kung iiyak ba siya o ngingiti, pero ramdam niyang sa unang pagkakataon ay may direksyon ulit ang magulo niyang mundo. Napahawak siya sa tiyan, marahang hinaplos iyon, habang nakatingin sa ama na punong-puno ng pag-aalala at pagmamahal.Tumigil
Chapter 186Agad na tumayo si Dia nang pumasok ang ama niya sa opisina nito. Kanina pa niya inaantay ang ama niya pagdating nila sa hospital. Tinawagan na nga nila ito, pero hindi ito sumasagot sa tawag kanina.All she wanted right now was to talk to her father, to see him, to somehow feel that everything would be fine once he was there.Sa sandaling iyon, parang huminto ang mundo niya nang makita na niya ang ama niya. Ang bawat tibok ng puso niya ay parang naririnig niya sa tenga, malakas, mabilis, at puno ng kaba. Parang biglang bumigat ang hangin sa paligid, at tanging boses ng kanyang hinga lang ang umaalingawngaw sa loob ng silid.Namutla siya, halos hindi makagalaw habang pinagmamasdan ang papa niyang si Azrael. Ang bawat hakbang nito papasok ay tila mabigat, puno ng bigat ng loob.May bakas ng pagod, galit, at matinding pag-aalala sa mga mata ng kanyang ama nang sa wakas ay magtagpo ang kanilang mga paningin. Sa sandaling iyon, tila tumigil ang pag-ikot ng mundo para kay Dia.N
Napakapit siya sa gilid ng kama, ramdam ang panginginig ng katawan. Ang bawat tibok ng puso niya ay parang sabay sa bawat paghinga ng baby na ngayon ay nasa loob niya. Hindi niya alam kung dapat ba siyang matakot o matuwa. Gusto niyang umiyak, gusto niyang sumigaw, pero wala siyang boses na lumalabas.Tumayo si Dia, pero halos sumuko ang mga tuhod niya sa bigat ng nararamdaman. Parang umiikot ang paligid niya, at sa bawat paghinga ay ramdam niya ang bigat ng emosyon na bumabalot sa kanya.Kung hindi lang siya nasalo ni Kuya River, baka bumagsak na siya sa sahig. Ang mga kamay niya ay nanginginig, at ang puso niya ay tila nagwawala sa dibdib, hindi malaman kung takot, lungkot, o hiya ang mas nangingibabaw.Cheska, her mother, sighed deeply, — pero kasabay noon, bumigay na rin ang mga luha nito. Hindi na niya kinaya ang makita ang anak niyang ganoon ka-wasak. She slowly stepped forward, bawat hakbang ay mabigat, parang may humihila sa kanya pabalik, pero nanaig pa rin ang pagiging ina.
Chapter 184“Iha, nahihilo ka ba nitong mga nakaraang araw? Your baby’s heartbeat seems weak,” nag-aalalang sambit ng Doctor sa harap nila, habang nakakunot ang noo at bakas sa mukha ang pag-aalala.Napasinghap ang lahat, and Dia just stared blankly at the result in her trembling hand, sa papel na nagsasabing buntis nga siya. Hindi siya makapaniwala. Parang may humigop ng hangin sa paligid, at kahit ang tibok ng puso niya ay parang naglaho.Para bang biglang tumigil ang oras. Ni hindi niya alam kung paano siya dapat mag-react. She’s pregnant… pero kailan? Paano? She didn’t even think it was possible. Her throat felt dry, her eyes were wide, and her lips trembled, wanting to say something but no words came out.The room suddenly felt smaller, masikip, at para bang lahat ng mata ay nakatingin lang sa kanya. The air around her thickened, parang bawat paghinga ay mabigat, mahirap, at punô ng takot. The faint beeping of the hospital monitor echoed in her ears, blending with the erratic rhy