Iiyak na ba tayo? HUhuhu
The heart monitor beside her responded in panic, beeping loudly as her heartbeat spiked from the emotional overload. Mas bumilis ang tunog, kasabay ng pagtaas ng tensyon sa buong silid.“Oh ghad, Thali!” tarantang sigaw ng kanyang ina.Thali could feel the sudden rush of footsteps, ang pagmamadali ng mga tao sa paligid niya. May mga kamay na dahan-dahang humawak sa kanya, malamig ngunit mabilis."Thali!"Ang mga boses ay naghalo-halo, mabilis, nag-aalala, magulong parang alon na sabay-sabay dumadagundong sa kanyang pandinig.She opened her eyes.At sa isang iglap, nakita niya ang lahat ng pamilyar na mukha sa paligid niya. Her father—stoic but visibly shaken—was standing near the foot of the bed, his knuckles white from gripping the railing too tightly.Nanlalaki ang mga mata nito, puno ng pag-aalala at galit na hindi niya alam kung saan patungo. Her sibling was there, nag-aalala, pero tahimik siyang pinagmamasdan.Her cousins, her grandparents, her Titoand Tita's—all of them—crowding
Everything was rushing too fast in Thali’s mind, parang isang buhawi ng alaala at emosyon na sabay-sabay na sumabog sa kanyang isipan. Hindi siya makahinga, para bang ang bawat segundo ay may kasamang bigat na dumadagundong sa kanyang dibdib.Ang paligid niya ay tila naglaho sa kawalan, lumabo at nawala sa kanyang paningin, habang ang loob niya ay sumisigaw ng malinaw na katotohanan—parang buong mundo ay tahimik, pero sa kanyang kalooban, may isang sigaw ng pagkatuklas na hindi niya mapigilan.Ang mga tanong na dati ay hindi niya masagot, ang mga piraso ng kanyang pagkatao na matagal na niyang hinahanap, bigla na lang bumalik na parang isang panaginip na naging totoo.Ang pangalan niyang hindi niya maalala noon, naalala na niya. Thalizah Raelha Buenavista. Pati kung ilang taon na siya, kung anong buhay ang meron siya, she remember everything.Buong-buo na ang mga ala-ala niya. Hindi na siya isang anino ng nakaraan; bumalik na siya sa sarili niya, pero kahit na ganoon, pakiramdam niya
Ayaw naman niyang mangialam noon o kung ano pa man, hindi siya gumagalaw ng kahit ano rito. But because she knows there’s something deepening between them—something real—she had the courage now.Binuksan niya ang unang drawer, it’s just some papers again. Receipts, documents, even a few old notes with Lorenzo’s precise, intimidating handwriting. Sa pangalawa naman ay mga gamit na relo at ilan pang personal na gamit. One of them she picked up—a watch, sleek and worn. She smiled."Magkano kaya ito kapag binenta," natatawang ani niya na lang dahil obvious na mahal ang relong iyon, feeling nag niya ay ginto iyon, pero binalik din naman.Sa pangatlo siya natigilan. She slowly opened it, half-curious, half-nervous. She got something and looked at it—her breath hitched. It was a folded photo, slightly wrinkled from being touched too often. She look at it.Parehas ito ng letratong nakita niya sa library. Iyong babaeng maganda na nasa tabing-dagat—nakangiti, masaya, mahal na mahal.Noong una a
Chapter 79“Stop that, just sit there.” Seryosong ani ni Lorenzo kaya naman gusto na lang matawa ni Evelyn.“Para kang tanga, okay na nga ako–”“No, I said just sit there, kami na ni Manang dito, you want carbonara and fried chicken, right? I’ll cook it for you, just stay there,” mariing utos niya kaya naman napanguso na siya at naupo na lang din.“Ayos na ako,” mahinahong ani niya habang pinapanood itong hinihiwa ang manok para sa fried chicken na lulutuin habang si Manang naman ay inaayos ang lababo.“Hindi ka ayos.”Napatingin siya kay Lorenzo. Hindi ito tumigil sa ginagawa pero ramdam niya ang bigat ng tono nito. Hindi ito basta salitang binigkas lang, punong puno iyon ng pag-aalala.It’s been days at napapadalas nga ang pananakit ng ulo niya, she felt like she would suddenly faint sa sobrang sakit ng ulo niya at mga alaala na wala namang ayos—dahil kung anu-ano ang nagpapakita sa isip niya.May mga imahe. May mga boses. May amoy na tila pamilyar pero hindi niya maipaliwanag.Mins
Chapter 78“Renzo,” she said without nowhere.“Hmmm?” Inangat ni Lorenzo ang tingin dito.“Who’s Renzo?” He ask at ayon nanaman ang pag-igting ng panga nito, natawa na lang tuloy si Evelyn at saka kinurot ang pisngi nito.“Selos ka nanaman? It’s you, Lorenzo. Naisip ko lang na tawagin kang ganoon na lang. Renzo, diba ang ganda?” She said, pero hindi ito nagsalita at binalik ang mukha sa leeg niya. "Maganda naman ang Lorenzo, pero alam kong Lorenzo panigurado ang lahat ng tawag nila sayo, so I want a name na ako lang ang tatawag sayo." She said."Call me whatever you want," he said gently.Tumagal ang tingin niya sa kisame habang nakahiga siya at si Lorenzo ay nakadagan na sa kanya at ang mukha ay nasa leeg niya pa rin, but after a while, napapikit siya nang makaramdam ng pagpitik sa sintido niya.Hindi niya pinansin iyon noong una, pero ilang sandali ay para na itong sasabog at hidni na mapigilan ang mapadaing ng malakas dahil sa sarili.“A-Aray…” Naiangat na ni Lorenzo ang tingin, gu
Chapter 79 (Expanded)“Loren…zo,” excited na tawag niya, pero naging mahina ang boses ni Evelyn sa pagtawag nang makitang busy si Lorenzo habang nakikipag-usap kay Paul sa phone.Tinignan siya ni Lorenzo, pero binalik din agad ang tingin sa laptop nito na animo’y sobrang seryoso ng usapan nila at importante. Nakagat ni Evelyn ang labi niya at sinubukan ang lahat para hindi siya makagawa ng kahit anong ingay.Dahan-dahang sinara ni Evelyn ang pinto, pinipilit na ‘wag gumawa ng kahit anong ingay para hindi makaabala sa usapan ng magpinsan. Palagi na lang ganito—lagi siyang nadadatnan na may kausap si Lorenzo.At kahit hindi niya alam ang eksaktong pinag-uusapan, mararamdaman mo agad kung gaano ito kabigat o kahalaga base sa ekspresyon ni Lorenzo at kahit na minsan ay nagtataka siya sa pag-uusap nila, hindi nagtanong si Evelyn.Maingat ang bawat hakbang niya habang papalapit sa kama. Naupo siya sa tabi nito, pinagmasdan saglit si Lorenzo na hindi man lang lumingon. Napanguso siya, saka n