LOGIN**Chapter 8**
Anong ibig sabihin ng paghihintay niya sa babaeng nanloko sa kanya? Napatawad na siya? Ganoon kabilis?
“Ayos ka lang, Ma'am?” tanong ni Rose na nasa tabi ng mga vase, nagpupunas.
Kanina pa siya doon at alam ni Belinda na kanina pa nagtataka si Rose sa kinikilos nito, pero masyadong okupado si Belinda para bigyan pa iyon ng pansin.
“Bakit naman hindi ako magiging maayos?” nakasimangot na tanong ni Belinda saka muling tinignan ang daan patungong pool.
Napatayo si Belinda nang makita ang nakangiting si Kia.
Umabot ng isang oras ang pag-uusap nila, na halos hindi matanggap ni Belinda dahil hindi niya naisip na pwedeng tanggapin ni Van sa tahanan niya ang babaeng nagtaksil sa kanya.
“Anong itsura iyan? Para kang na-stress ng ilang oras, ah,” sambit ni Kia at saka tumawa.
“Anong pinakain mo sa kanya at napatawad ka niya agad?” Hindi mapigilang itanong iyon ni Belinda ng may pang-iinsulto.
“Ang bait talaga ni James. Do you know what he promised to me? A house, a lot, and a car,” halos mapasinghap si Belinda sa narinig.
Ni hindi niya man lang pinansin ang sinabi ni Belinda at nagawa pang magyabang.
“Wala ka na bang kahihiyan sa sarili mo?”
Kia laughed sarcastically. “May payo ako sayo. If Danilo comes to you and asks your forgiveness, huwag mo na siyang tanggapin. Hindi siya marunong at hindi siya masarap. Ang hirap magpanggap na nasasarapan gayong hindi naman.”
Belinda became so speechless after hearing that.
—
“Why? You don't want the food?” iniangat ni Belinda ang tingin sa kanyang asawa nang marinig ang tanong nito.
Iling lang ang sagot ni Belinda at muling binalik ang tingin sa pagkain. Hindi niya maiwasang isipin kung ano ba ang pinag-usapan nilang dalawa at umabot pa ng isang oras.
Sinong matinong lalaki ang magpapangako ng mga bagay sa taong nagtaksil sa kanya?
“Tell me what food you want. You don't need to be shy, just tell me and I'll tell our cook,” mariing sambit ulit ni Van, pero hindi na niya ito pinansin.
“Belinda.” Hanggang sa tinawag siya nito sa pangalan niya mismo.
Tuluyang huminga ng malalim si Belinda at tinignan ang asawa.
“Nakita natin kung paano nagtaksil sayo ang dating girlfriend mo, pero hindi ko alam na sobrang bait mo pala na kaya mong patawarin ng ganoong kabilis ang taong nanloko sayo. You even give her a car, house, and lot. Ano iyon? Reward niya kasi pinagtaksilan ka niya?” Hindi naitago ni Belinda ang sarkastikong boses.
Binaba ni Van ang kubyertos na hawak at hindi mapigilan ang pagngiti.
“Oh? So you are jealous?” Mahinahong paratang ni Van at hindi itinago ang ngiti sa labi.
“Ha! Asa ka! Bakit naman ako magseselos?”
Kinagat ni Van ang labi at tumitig kay Belinda ng mariin.
“Hmm. Bakit nga ba?” Mapaglarong tanong pa ni Van.
“Hindi nga ako nagseselos! Concern lang ako kasi niloko ka niya tapos kulang na lang open arms mo siya tanggapin!” Pagkasabi ni Belinda non ay nag-iwas na ito ng tingin.
Muling napatingin si Belinda kay Van nang wala siyang marinig mula rito at nang tignan niya ‘to ay may naglalarong ngiti sa labi ni Van.
“It's not what you think. I promised her all of those things because I want to thank her.”
Halos mapangiwi si Belinda sa narinig mula kay Van.
“Yeah, thank her because she cheated?” Belinda said sarcastically.
Inis na kinuha ni Belinda ang baso sa harap niya at uminom doon, pero nabulunan siya nang marinig ang sunod na sinabi ni Van.
“I want to thank her because I met you.”
Belinda tried to hide her face nang maramdaman ang pag-iinit ng mukha nito sa sinabi ng kanyang asawa.
“And I heard that they are not together. That Danilo is a big asshole. If you see him, try everything to avoid him. Baka mamaya makipagbalikan sayo ‘yun.”
Gusto tuloy umirap ni Belinda sa narinig.
“Don't worry, I'm not like you na siya pa ang nakikipagkita, naghihintay at nagbibigay ng mga bagay sa ex.”
Muling sumilay ang ngiti sa labi ni Van pagkarinig ng sinabi ni Belinda. Hindi alam ni Van kung bakit nasasayahan ito na makita ang busangot at obvious na pagseselos ng kanyang asawa.
“By the way, you're working in the company, right? Anong posisyon mo?” Belinda innocently asked nang pumasok sa isip niya iyon.
“I am still undecided if I'm going to stay at RIVA Company or go to another branch.” Kumunot ang noo ni Belinda.
“Malaki ang RIVA Company at masyadong pihikan sa mga empleyado, saka hindi naman porket ka-apelyedo mo ang may-ari ay exempted ka na sa lahat ng mga tests para makapasok. Hindi naman kita iju-judge kung hindi ka natanggap.”
Biglang naisip ni Belinda na baka noong nakita siya ni Van sa kompanya ay nag-aapply siya ng trabaho, at sa sinabi niya na undecided pa siya kung saang branch, baka kasi hindi siya natanggap.
Belinda tries to comfort her husband kaya tumayo siya at kinuha ang adobo na mukhang gustong-gusto ni Van dahil iyon ang laman ng pinggan niya.
Hindi naman maiwasang panoorin ni Van ang asawang lumapit para lagyan ng adobo ang pinggan niya. Van can't help but smile and because it's hard for him to hide his smile, kinuha na lang niya ang baso ng tubig at uminom doon.
“Shit! Muntik ko ng makalimutan!” Nagulat na lang si Van nang magmura si Belinda.
Binaba ni Belinda ang hawak na adobo at napatampal sa noo. Pagkatapos non, tinignan niya si Van gamit ang nagmamakaawang tingin.
“Sorry sa pagmumura, pero pwedeng humingi ng pabor?” Nahihiya man, pero kailangan niyang gawin.
“What is it?” Gulat na napakapit si Belinda sa balikat ni Van nang hilahin siya ni Van at pinaupo sa kandungan niya.
Naramdamam ni Belinda ang paghaplos ni Van sa likuran niya.
“A-Ano… Kasi tumawag si Papa. P-Pwede bang pumunta tayo sa kanya? Wala kasi siya noong kasal a-at gusto ka raw niyang makilala,” mahina at nauutal na tanong ni Belinda dahil malakas ang kalabog ng dibdib niya.
Nakatitig kasi sa mismong mata niya ang kanyang asawa kaya hindi niya mapigilang umusbong ang kaba sa dibdib niya.
“Kailan?” Mahinahon at malambing na tanong ni Van kay Belinda. Kinagat ni Belinda ang labi ng mapansin ang panonood sa kanya ng asawa. Kitang-kita ni Belinda ang paglalakbay ng mata ni Van para tignan ang bawat parte ng katawan niya.
“B-Bukas,” utal na sagot ni Belinda.
Bumalik ang tingin ni Van sa mata ni Belinda at hindi alam ni Belinda kung bakit parang lasing itong nakatingin sa kanya gayong alam niyang hindi naman ito uminom ng alak.
“Okay, but on one condition,” Van said with his baritone voice. Nanatili ang kamay ni Van sa paghaplos sa likuran ng kanyang asawa.
“A-Ano iyon?”
“Kiss me.” Umawang ang labi ni Belinda sa narinig at hindi mapigilang tignan ang labi ng kanyang asawa.
"H-Hindi ako marunong humalik—"
“I'm waiting,” Van whispered at linapit ang labi sa labi ni Belinda, pero hindi naman dinikit. It looks like Van is just teasing Belinda.
Binasa ni Belinda ang labi at dahan-dahang tinagilid ang ulo para halikan ng malumanay si Van. Ginawa iyon ng ilang beses ni Belinda, hanggang sa sinubukan niyang s******n ang pang-ibabang labi ng asawa at inaalala kung paano siya halikan nito.
Halos maramdaman ni Dia ang bawat salita, tila bumabalot sa kanya at pinipilit baguhin ang nakaraan, habang ang damdamin ni Paul ay sumasabay sa bawat titig at paghinga niya. Ang bigat ng pag-iyak ni Paul, ang init ng kanyang katawan, at ang sincerity ng kanyang boses ay bumabalot sa buong silid, nag-iiwan ng kakaibang init at tensyon na hindi kayang ipaliwanag ni Dia.Nakagat ni Dia ang labi niya at saka muling sinubukang lumayo, ang puso niya ay tumitibok nang mabilis sa halip na humupa.Ngunit and this time, Paul let her. Nagkaroon ng distansya sa pagitan nila, sapat para huminga, pero ramdam pa rin ang presensya nito. Napatitig si Dia kay Paul nang yumuko pa ito na parang bata sa harap niya, eyes glistening with unshed tears, at ramdam ang bigat ng pag-iyak sa paligid.Ang kanyang mga mata ay puno ng halo ng lungkot, galit, at pangungulila.Bigla tuloy nawalan ng salita si Dia. Napapikit siya at bumuntong hininga, nag-ipon ng lakas bago muling magsalita. Ramdam niya ang bigat ng ba
“Mag-uusap tayo ng ganyan? Can you at least wear your shirt? Dinalhan na nga kita,” umiirap na sambit ni Dia habang nakapameywang, halatang naiirita na dahil hindi man lang nagawang magsuot ni Paul ng damit at nanatili lang sa kinatatayuan na para bang handa na siya sa anumang sasabihin ni Dia.Ang bawat salita niya ay may halong galit, kaba, at kaunting pangungulila na hindi niya kayang itago, ramdam ng tension sa bawat titig at galaw ng kanyang katawan.Napasulyap si Paul sa katawan niya, parang sinusukat bawat linya, bawat kurba, at naramdaman ni Dia ang init ng tingin nito. Para bang ang bawat titig ay nagbubunsod ng init sa kanyang balat, na tila binabalot siya ng init ng araw sa tanghaling tapat, ngunit mas matindi at nakakapangilabot dahil sa matinding emosyon ni Paul.“What’s wrong with my body? Distracted ka?” Tanong pa ni Paul, na ikinangiwi ni Dia, halatang naiinis sa paraan ng pagsasalita nito, ngunit may bahid ng kaba sa kanyang boses.Hindi niya alam kung paano haharapin
His chair screeched loudly against the floor as he stood, fists clenched so tight that his knuckles turned white.“What? At hinayaan niyo ang gago?!” hindi makapaniwalang tanong ni Paul habang halos naguugat na ang leeg sa galit. His voice thundered across the room, echoing in the tense silence. His heart was pounding like thunder, his breathing shallow and ragged. He took a few steps forward, glaring at the couple as if demanding an explanation for every silent year that passed without him knowing.“You let him do that to her?! You knew she was hurting and you did nothing?! Pvtang ina, edi umiyak siya?” Hindi pa makapaniwalang tanong ni Paul habang iniisip na ang mga posibleng nangyare.“Relax, hindi ba dapat masaya ka? Hindi siya kasal kaya naman pwedeng pwede ka pa—” but before Lorenzo could finish, Paul cut him off, his voice breaking.“Paano ako magrerelax kung ginago siya tapos wala kayong ginawa?!” he shouted, his voice raw with pain. “Dia don’t fvcking deserve na takbuhan! At a
Sa lahat ng iniiwasan niyang marinig, ito pa ang tumama sa kanya nang hindi man lang siya handa. Naalala niya bigla ang mga gabi kung saan iniisip niya kung nasaan na si Dia, kung masaya ba ito, kung may kasama bang iba. And now, all those fears turned into something tangible, something that tore him apart. He slumped back into the sofa, staring blankly at nothing, pero sa loob-loob niya, umaalon ang damdamin. Pero nanatili siyang tahimik, nilulunok ang bawat pait. The memory of Dia’s smile, her laughter, and the way she used to look at him all came rushing back, stabbing him deeper than he could handle. In that moment, Paul realized that no matter how much time had passed, his heart had never truly moved on. And now, knowing she had a child only reminded him how far he had fallen behind, at kung gaano siya katanga para hayaang mawala ang babaeng iyon sa kanya.Paul chuckled, but it was no humor at all. Tahimik ang mag-asawa habang si Cassandra ay bumalik na sa paglalaro. Napapikit s
Chapter 235 and 236Paul let the water flow on his body and was still thinking about what just happened now. He was completely in shock, his mind unable to process everything that Dia told him.Pakiramdam niya ay nananaginip lang siya at kahit ilang beses niyang ipikit at imulat ang mga mata niya, ay gano’n pa rin ang nararamdaman niya, parang hindi totoo ang lahat.Para siyang nakalutang na hindi niya maintindihan.His thoughts were tangled, his chest tightening, and the cold water didn’t even help to calm him down. Instead, parang mas lalo lang siyang giniginaw sa bawat patak ng tubig na tumatama sa balat niya.Each drop felt like a reminder of all the moments he lost, the birthdays, the laughter, the nights he could’ve been there to tuck his daughter into bed. Hindi niya maiwasang isipin ang mga nasayang na pagkakataon na pagiging ama niya sa anak niya.Gusto niyang magsaya dahil may anak na siya, na may anak pala siya kay Dia, isang bagay na minsan lang mangyari sa buhay ng isang t
The door was opened when Dia was already upstairs kaya naman kitang-kita niya si Paul na ngayon ay nakaupo sa tabi ng kama ni Alys. Tulog na si Alys, and Paul was just staring at Alys like he is still not believing that Alys is really his daughter at nasa harap na nito ngayon. May kakaibang lungkot at pag-aalinlangan sa mga mata nito, na para bang sinusubukan pang unawain ang bigat ng mga taon na nawala sa kanya. His shoulders looked heavy, and kahit hindi man ito nagsasalita, ramdam ni Dia ang bawat emosyong pilit nitong kinakasalo. Pinanood ni Dia kung paano hinaplos ni Paul ang gilid ng mukha ni Alys para ilagay ang takas na buhok sa gilid ng tenga nito, para hindi matabunan ang mukha nito. Mabagal, maingat, na para bang takot siyang magising ito at baka mawala ulit sa harap niya. His hand even trembled a little habang ginagawa iyon, and it was the kind of gesture na hindi kayang itago ng isang taong sobrang nagsisisi. Kinagat ni Dia ang labi at hindi na alam kung itutuloy







