**Chapter 8**
Anong ibig sabihin ng paghihintay niya sa babaeng nanloko sa kanya? Napatawad na siya? Ganoon kabilis?
“Ayos ka lang, Ma'am?” tanong ni Rose na nasa tabi ng mga vase, nagpupunas.
Kanina pa siya doon at alam ni Belinda na kanina pa nagtataka si Rose sa kinikilos nito, pero masyadong okupado si Belinda para bigyan pa iyon ng pansin.
“Bakit naman hindi ako magiging maayos?” nakasimangot na tanong ni Belinda saka muling tinignan ang daan patungong pool.
Napatayo si Belinda nang makita ang nakangiting si Kia.
Umabot ng isang oras ang pag-uusap nila, na halos hindi matanggap ni Belinda dahil hindi niya naisip na pwedeng tanggapin ni Van sa tahanan niya ang babaeng nagtaksil sa kanya.
“Anong itsura iyan? Para kang na-stress ng ilang oras, ah,” sambit ni Kia at saka tumawa.
“Anong pinakain mo sa kanya at napatawad ka niya agad?” Hindi mapigilang itanong iyon ni Belinda ng may pang-iinsulto.
“Ang bait talaga ni James. Do you know what he promised to me? A house, a lot, and a car,” halos mapasinghap si Belinda sa narinig.
Ni hindi niya man lang pinansin ang sinabi ni Belinda at nagawa pang magyabang.
“Wala ka na bang kahihiyan sa sarili mo?”
Kia laughed sarcastically. “May payo ako sayo. If Danilo comes to you and asks your forgiveness, huwag mo na siyang tanggapin. Hindi siya marunong at hindi siya masarap. Ang hirap magpanggap na nasasarapan gayong hindi naman.”
Belinda became so speechless after hearing that.
—
“Why? You don't want the food?” iniangat ni Belinda ang tingin sa kanyang asawa nang marinig ang tanong nito.
Iling lang ang sagot ni Belinda at muling binalik ang tingin sa pagkain. Hindi niya maiwasang isipin kung ano ba ang pinag-usapan nilang dalawa at umabot pa ng isang oras.
Sinong matinong lalaki ang magpapangako ng mga bagay sa taong nagtaksil sa kanya?
“Tell me what food you want. You don't need to be shy, just tell me and I'll tell our cook,” mariing sambit ulit ni Van, pero hindi na niya ito pinansin.
“Belinda.” Hanggang sa tinawag siya nito sa pangalan niya mismo.
Tuluyang huminga ng malalim si Belinda at tinignan ang asawa.
“Nakita natin kung paano nagtaksil sayo ang dating girlfriend mo, pero hindi ko alam na sobrang bait mo pala na kaya mong patawarin ng ganoong kabilis ang taong nanloko sayo. You even give her a car, house, and lot. Ano iyon? Reward niya kasi pinagtaksilan ka niya?” Hindi naitago ni Belinda ang sarkastikong boses.
Binaba ni Van ang kubyertos na hawak at hindi mapigilan ang pagngiti.
“Oh? So you are jealous?” Mahinahong paratang ni Van at hindi itinago ang ngiti sa labi.
“Ha! Asa ka! Bakit naman ako magseselos?”
Kinagat ni Van ang labi at tumitig kay Belinda ng mariin.
“Hmm. Bakit nga ba?” Mapaglarong tanong pa ni Van.
“Hindi nga ako nagseselos! Concern lang ako kasi niloko ka niya tapos kulang na lang open arms mo siya tanggapin!” Pagkasabi ni Belinda non ay nag-iwas na ito ng tingin.
Muling napatingin si Belinda kay Van nang wala siyang marinig mula rito at nang tignan niya ‘to ay may naglalarong ngiti sa labi ni Van.
“It's not what you think. I promised her all of those things because I want to thank her.”
Halos mapangiwi si Belinda sa narinig mula kay Van.
“Yeah, thank her because she cheated?” Belinda said sarcastically.
Inis na kinuha ni Belinda ang baso sa harap niya at uminom doon, pero nabulunan siya nang marinig ang sunod na sinabi ni Van.
“I want to thank her because I met you.”
Belinda tried to hide her face nang maramdaman ang pag-iinit ng mukha nito sa sinabi ng kanyang asawa.
“And I heard that they are not together. That Danilo is a big asshole. If you see him, try everything to avoid him. Baka mamaya makipagbalikan sayo ‘yun.”
Gusto tuloy umirap ni Belinda sa narinig.
“Don't worry, I'm not like you na siya pa ang nakikipagkita, naghihintay at nagbibigay ng mga bagay sa ex.”
Muling sumilay ang ngiti sa labi ni Van pagkarinig ng sinabi ni Belinda. Hindi alam ni Van kung bakit nasasayahan ito na makita ang busangot at obvious na pagseselos ng kanyang asawa.
“By the way, you're working in the company, right? Anong posisyon mo?” Belinda innocently asked nang pumasok sa isip niya iyon.
“I am still undecided if I'm going to stay at RIVA Company or go to another branch.” Kumunot ang noo ni Belinda.
“Malaki ang RIVA Company at masyadong pihikan sa mga empleyado, saka hindi naman porket ka-apelyedo mo ang may-ari ay exempted ka na sa lahat ng mga tests para makapasok. Hindi naman kita iju-judge kung hindi ka natanggap.”
Biglang naisip ni Belinda na baka noong nakita siya ni Van sa kompanya ay nag-aapply siya ng trabaho, at sa sinabi niya na undecided pa siya kung saang branch, baka kasi hindi siya natanggap.
Belinda tries to comfort her husband kaya tumayo siya at kinuha ang adobo na mukhang gustong-gusto ni Van dahil iyon ang laman ng pinggan niya.
Hindi naman maiwasang panoorin ni Van ang asawang lumapit para lagyan ng adobo ang pinggan niya. Van can't help but smile and because it's hard for him to hide his smile, kinuha na lang niya ang baso ng tubig at uminom doon.
“Shit! Muntik ko ng makalimutan!” Nagulat na lang si Van nang magmura si Belinda.
Binaba ni Belinda ang hawak na adobo at napatampal sa noo. Pagkatapos non, tinignan niya si Van gamit ang nagmamakaawang tingin.
“Sorry sa pagmumura, pero pwedeng humingi ng pabor?” Nahihiya man, pero kailangan niyang gawin.
“What is it?” Gulat na napakapit si Belinda sa balikat ni Van nang hilahin siya ni Van at pinaupo sa kandungan niya.
Naramdamam ni Belinda ang paghaplos ni Van sa likuran niya.
“A-Ano… Kasi tumawag si Papa. P-Pwede bang pumunta tayo sa kanya? Wala kasi siya noong kasal a-at gusto ka raw niyang makilala,” mahina at nauutal na tanong ni Belinda dahil malakas ang kalabog ng dibdib niya.
Nakatitig kasi sa mismong mata niya ang kanyang asawa kaya hindi niya mapigilang umusbong ang kaba sa dibdib niya.
“Kailan?” Mahinahon at malambing na tanong ni Van kay Belinda. Kinagat ni Belinda ang labi ng mapansin ang panonood sa kanya ng asawa. Kitang-kita ni Belinda ang paglalakbay ng mata ni Van para tignan ang bawat parte ng katawan niya.
“B-Bukas,” utal na sagot ni Belinda.
Bumalik ang tingin ni Van sa mata ni Belinda at hindi alam ni Belinda kung bakit parang lasing itong nakatingin sa kanya gayong alam niyang hindi naman ito uminom ng alak.
“Okay, but on one condition,” Van said with his baritone voice. Nanatili ang kamay ni Van sa paghaplos sa likuran ng kanyang asawa.
“A-Ano iyon?”
“Kiss me.” Umawang ang labi ni Belinda sa narinig at hindi mapigilang tignan ang labi ng kanyang asawa.
"H-Hindi ako marunong humalik—"
“I'm waiting,” Van whispered at linapit ang labi sa labi ni Belinda, pero hindi naman dinikit. It looks like Van is just teasing Belinda.
Binasa ni Belinda ang labi at dahan-dahang tinagilid ang ulo para halikan ng malumanay si Van. Ginawa iyon ng ilang beses ni Belinda, hanggang sa sinubukan niyang s******n ang pang-ibabang labi ng asawa at inaalala kung paano siya halikan nito.
"Hindi ako natatakot," mahina ngunit mariin niyang sagot, nakatitig pa rin sa mga mata nito. “Kaya ‘wag ka nang magpigil.”Ramdam niya kung paano mas hinila siya ni Lorenzo habang ang kamay ay nasa likod niya, his finger also draw something on her back. Those kind of draw that makes Evelyn lose her senses again.At doon, sa pagitan ng tibok ng puso nila, ay napapikit si Lorenzo at napabuntong-hininga, isang buntung-hiningang may bigat ng libo-libong pasaning hindi niya alam kung paano bibitawan. Sa loob-loob niya, tila sinusumpa niya ang sarili. Parang gusto niyang magsisi, umatras, umatake, lahat nang sabay-sabay. Sa bawat tibok ng puso niya, dama niya ang lalim ng binabagsakan nila. Para silang nasa bangin, at isang maling hakbang lang ay tuluyan silang mahuhulog.“Evelyn…” bulong niyang muli, punong-puno ng pag-aalinlangan, “You don’t know who I am. You just know me—this version of me. Stop me. Push me right now and run.”Mariin, halos desperado ang sambit niya. May panginginig sa
Chapter 28, Caught in the FlameEvelyn’s chest heaved, struggling to reclaim the breath Lorenzo had stolen with that searing kiss. Her lips were still tingling, swollen from the intensity, and her heart, God, her heart was pounding like it wanted to escape her chest.Hindi pa man siya lubusang nakakabawi, muli siyang hinatak ni Lorenzo palapit, mariin, tila ba ayaw na siyang pakawalan. Ang mga mata nito ay madilim, naglalagablab sa tila halimaw na damdamin sa pagnanasa, pagkabigo, pananabik, lahat iyon ay nagsanib at umusbong sa isang titig na nakakabaliw. Wala na silang pakialam kung nasa dagat man sila, kung basang-basa sila sa alat at hangin, ang bawat halik na pinagsasaluhan nila ay parang apoy na hindi mapigilan.Para silang nababaliw, nawawala sa sarili, habang inuukit ng mga labi nila ang matagal nang pinipigilang pagnanasa kasabay ng paglulubog ng araw sa gilid nila. They kissed like it was their first time, wild, desperate, and burning with need.Ang bawat galaw ng labi nila
Nang umahon sila ay napatawa siya—hindi dahil sa biro kundi sa kabaligtarang pakiramdam: ligtas siya. Para siyang batang inakay pauwi mula sa gitna ng bagyo. At sa kabila ng pagiging pabigat niya, andoon pa rin si Lorenzo, galit pero nandoon. Hindi siya iniwan. Hindi siya pinabayaan kahit matigas ang ulo niya.At para sa kanya, sa nangyari ngayon, her trust in him deepened—far more than she ever expected it would. Hindi lang dahil iniligtas siya nito, kundi dahil sa paraan nitong pagtingin sa kanya, para bang kahit gaano pa siya kakulit, kakampi pa rin niya ito sa huli.“M-Muntik na ako roon, ang lalim pala!” halos habol pa ni Evelyn ang paghinga niya habang mahigpit na hawak pa rin ang bisig ni Lorenzo.Ramdam niya ang tibok ng puso niya, hindi lang dahil sa takot kundi dahil sa kabog na dulot ng lalakeng kaharap niya ngayon—isang kabog na parang senyas ng muling pagkabuhay ng damdaming matagal nang natutulog.Bitin pa rin ang hininga niya nang mapatingin siya rito. Basa ang buhok ni
Chapter 28“Kunwari pa, nag-aalala naman,” hindi maiwasang mapangiti si Evelyn nang sabihin niya iyon, but her eyes are still on the sea and the sunset.Rinig niya ang sinabi ni Lorenzo and she knows that even through his sarcasm and pagsusungit, talagang nag-aalala ito sa kanya. Somehow, may init na dumaan sa puso niya—yung klase ng init na hindi galing sa araw kundi mula sa isang damdaming hindi niya mapangalanan.Ang hampas ng dagat ay talaga namang nagbibigay ng sobrang kaginhawaan. Ang malamig na simoy ng hangin ay tila humahaplos sa kanyang pisngi, parang pinapakalma ang gulong nararamdaman niya sa loob.But while looking at that view, she couldn’t help thinking about herself—kung ano ba ang totoong pangalan niya, kung ano ang apelyido niya, kung saang lugar siya nagmula, kung nasa mabubuting pamilya ba siya, kung may kapatid ba siya? Bakit wala siyang alaala kahit konti? May paborito ba siyang pagkain noon? May takot ba siya sa dilim? Marunong ba siyang tumugtog ng instrumento?
“It’s just a sea and sunset, ganyan mo ba talaga kagustong pumunta diyan sa baba?”Iritang tinignan ni Evelyn si Lorenzo nang sumunod ito. Nakataas ang kilay nito at halatang pinipigilan ang pagtawa habang pinapanood siyang parang batang pilit na bumababa mula sa isang napakataas na playground.“Anong ginagawa mo rito? Kaya kung pumunta mag-isa ko! Saka boring kasi yang buhay mo kaya hindi mo alam kung anong nakaka-excite sa lahat!” Iritang ani ni Evelyn habang iniwasan ang tingin nito. Nagpatuloy siya sa pagbaba, pero hindi niya maiwasang mapangiwi sa tuwing may bato siyang natatapakan nang mali. Hanggang sa halos mapahiyaw siya nang biglang sumulpot si Lorenzo sa tabi niya, parang walang kahirap-hirap.Napakurap-kurap siya nang wala itong kahirap-hirap na bumaba. Parang sanay na sanay ito, tipong ginawa na ito ng isang libong beses. And she almost cursed when Lorenzo suddenly held her waist para isabay siya sa pagbaba, and guess what? Para siyang batang walang ka-arte-arte na binuha
Chapter 27Dahil excited si Evelyn na maghapon, halos banyatan na niya ang oras. Mayat-maya siyang tumitingin sa orasan habang nagbabasa ng libro. Hindi niya na halos maintindihan ang binabasa, panay ang lipat ng tingin niya sa mga pahina, pero mas madalas ang pagsulyap sa orasan na parang hindi gumagalaw ang mga oras.Kung hindi lang siya nag-aalangan at natatakot, pwede siyang pumunta roon mag-isa, pero dahil mataas na parte ang lugar ng mansion at kailangan pang bumaba sa mga batuhan para marating ang dalampasigan, ay hindi niya magawa.She just looked at the golden scenery from the veranda, pero gustong-gusto niya talagang pumunta roon—ang makita ang sunset na palagi lang niyang nababasa sa libro at makita ito ng malapitan, at ngayong may pagkakataon na siya, hindi siya papayag na masayang iyon.It’s already 4:30 nang mabilis niyang tinakbo ang papunta sa kwarto ni Lorenzo, takot bigla na baka nakatulog ito at biglang hindi sila matuloy. Sa bilis ng paglalakad niya, ay halos madap