Hindi ko alam kung paano ako nakauwi nang gabing 'yon. Pagkababa ko ng taxi, ramdam kong mabigat ang mga hakbang ko. Hindi dahil sa pagod—kundi dahil sa balitang natanggap ko kanina mula kay Tita Amor.“Luigi will be flying to Thailand tomorrow. He didn’t tell you?” tanong niya sa telepono, at ang tono ng boses niya ay punong-puno ng pagtataka.Hindi ako agad nakasagot.Thailand? Bakit? Bakit ngayon?Ni isang salita, wala akong natanggap mula kay Luigi. Ilang araw na rin siyang hindi nagpaparamdam. At habang lumilipas ang bawat oras, mas lalo akong kinakain ng pangamba. Paano kung wala na siyang balak bumalik? Paano kung nalaman niya na buntis ako at kaya siya umiiwas?Napaupo ako sa gilid ng kama ko at napahawak sa tiyan. Hindi pa halata. Ilang linggo pa lang, pero ramdam ko na ang pagbabago. Hindi lang sa katawan ko—kundi sa puso ko rin.Napapikit ako at napalunok ng laway.“Luigi... bakit hindi mo man lang sinabi sa 'kin?” mahina kong bulong.Nang sumunod na araw, dumiretso ako sa
Nagising ako nang biglang lumutang ang mundo sa paligid ko. Parang umiikot ang kisame, at may matinding pagduduwal na hindi ko mapigilan. Napikit ako nang mahigpit, pilit na tinatanggal 'yung kakaibang pakiramdam. Siguro pagod lang. Oo, pagod na pagod ako sa sunod-sunod na shooting, taping, at mga meeting.Bumangon ako nang dahan-dahan, nilakad ang kuwarto papunta sa banyo habang hawak ang sarili ko. “Maybe I’m just dehydrated,” bulong ko sa sarili ko, pero hindi pa rin nawawala 'yung pagkalito sa utak ko.Pumunta ako sa salamin at tiningnan ang mukha ko. Maputla at medyo matamlay. Napailing ako sa sarili ko. “Maya, you have to take care of yourself,” sabi ko sa repleksyon ko, pero alam kong hindi lang ito pagod. May ibang lumilitaw sa bawat pagduduwal ko.Nawala ako sa mga nangyari sa araw. Parang automatic lang na pumunta sa set, gawin ang mga eksena, tapusin ang mga schedule. Hindi ko na inisip 'yung sarili ko. Pero hindi maalis sa isip ko 'yung pakiramdam na ito—na parang may som
Pagkauwi ko ng Pilipinas mula sa mahigit dalawang buwang shooting sa Italy, dumiretso agad ako sa bahay ng Mama ko. Sobrang sabik na akong mayayakap si Mama, at makakatikim ng lutong bahay na pagkain na siguradong hindi kayang tapatan ng kahit anong restaurant sa Europe. Pagbukas pa lang ng gate, sinalubong agad ako ng aso naming si Mochi, halos hindi ako tantanan sa kakatalon at kakalambing. Nang makita ako ni Mama sa terrace, napatayo siya agad. "Anak!" "Mama!" Tumakbo ako papunta sa kanya at mahigpit niya akong niyakap. Nakalapat ang mukha ko sa balikat niya habang pinipigilan ang maiyak. Ang sarap pa rin sa pakiramdam ng umuwi sa tahanan mo. "Tumaba ka yata," sabi niya habang sinusuri ang mukha ko. "Kumain ka nang kumain sa Italy, ano?" Napangiti ako. "Konti lang, Ma. Hindi mo ako pwedeng sisihin, ang sarap kasi ng pasta nila." Napatawa siya at kinindatan ako. "Tara na sa loob. Mainit pa 'yung sinigang." Habang kumakain kami, sabay kaming nanonood ng replay ng paborito namin
Pagkatapos ng isang mahaba at emosyonal na take, nag-pause muna ang production para mag-break. Tinanggal ko ang clip-on mic sa likod ng damit ko at agad na tinungo ang dressing room trailer. Pero bago pa ako makarating sa pintuan, may humarang sa akin. Si Pia, isa sa assistant stylist na matagal ko nang kakilala. Tahimik siya pero kilala sa pagiging mapanuri—lalo na sa mga taong dumadalaw sa set. "Hey, Maya," aniya, casual ang tono pero may kuryosidad sa mata. "So... your uncle’s really handsome, huh?" Napakagat ako sa loob ng pisngi. I smiled, forced and tight. “Yeah, he gets that a lot.” “Mhmm.” Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa, bago muling nagsalita. “You seemed… close. Like, not uncle-niece kind of close.” My heart skipped. Napalunok ako. “He’s always been protective,” sagot ko, trying to laugh it off. “You know, typical Filipino family dynamics.” “Right,” she said, but her tone didn’t sound convinced. “But the way he looked at Leo… and the way you touched his arm ka
Mainit ang araw pero mas mainit ang tensyon sa paligid habang binabasa ko ang final script ng last scene ko. Ilang ulit kong binasa ang linya, pero hindi ko pa rin magawang mag-focus. Lahat kasi ng atensyon ko, nando’n sa pakiramdam kong may paparating. "Maya!" sigaw ng assistant director, sabay turo sa direksyon ng entrance. "Si—si Atty. Salazar n'yo yata 'yon, 'yung Uncle mo?" Napalingon ako agad. Sa pagkakabukas ng malaking pinto ng studio, isang pamilyar na pigura ang pumasok. Suot niya ang simpleng itim na polo at dark jeans, pero hindi iyon sapat para maikubli ang commanding presence niya. Luigi. Naglakad siya papasok na parang siya ang may-ari ng set. Tahimik ang lahat, nanginginig ang hangin sa bawat hakbang niya. Wala pa siyang sinasabi pero ramdam mo agad ang bigat ng presensya niya. Nilingon ako ng lahat. 'Yung iba ay nagbubulungan. "That’s her uncle, right?" "OMG, he’s even hotter in person…" "Why’s he here?" Hindi ko alam kung anong sasabihin o paano aakto. Pinil
Nakahiga ako sa dibdib niya, pinapakinggan ang mabagal na tibok ng puso niya na tila musika sa gitna ng katahimikan ng gabi. Sa sandaling ito, wala akong ibang nararamdaman kundi ang init ng kanyang balat sa aking balat, ang bigat ng kanyang mga braso na nakayakap sa akin, at ang tila tahimik na pag-amin sa pagitan naming dalawa. Pero sa likod ng katahimikan ay unti-unting bumabalik ang realidad. Ang katotohanang mali ito. Na hindi ako dapat narito. Na hindi siya dapat ang tanging lugar kung saan nakakaramdam ako ng seguridad. “You’re quiet,” bulong ni Luigi habang hinahagod ng dulo ng daliri niya ang braso ko. “Are you thinking again?” Napakagat ako sa labi. Hindi ko alam kung paano sasagutin iyon. Kasi totoo, iniisip ko ang lahat—ang kahapon, ang kasalukuyan, at ang kinabukasan naming walang kasiguraduhan. “Yes,” mahina kong tugon. “I’m scared.” “Of what?” bumangon siya ng kaunti, pinatungan ng palad ang pisngi ko. “Talk to me, Maya. Don’t keep your fears to yourself.” Huminga
Pagpasok pa lang niya sa banyo ay agad na niyang binuksan ang shower. Hindi ko inaasahan ang sunod na pangyayari—ang biglaang buhos ng malamig na tubig sa balat ko, kasabay ng marahas ngunit mapusok niyang mga halik. Mabilis na nabasa ang aming katawan, ngunit hindi iyon naging hadlang sa init na binubuhay sa pagitan naming dalawa. Niyakap niya ako nang mahigpit, waring ayaw akong pakawalan kahit saglit. Ang isang kamay niya ay humaplos sa batok ko, ang isa naman ay dumapo sa dibdib ko at marahan iyong pinisil. Napasinghap ako, bahagyang napapikit habang nararamdaman ang lalim ng bawat haplos niya. “Luigi...” mahina kong usal, ngunit tila naging gatilyo iyon para sa susunod niyang hakbang. Bumaba ang kaniyang labi sa leeg ko, at doon niya ipinadama ang kaniyang pagnanasa—dila, s****p, kagat. Halos hindi ako makahinga sa bawat dampi ng init niya sa balat ko. Parang sinisid niya ang buong pagkatao ko gamit lang ang mga labi niya. Hinubad ko ang suot niyang polo habang abala siya sa p
Pagkatapos ng buong araw ng taping, ramdam ko na talagang napagod na ako. Ang mga eksena na may kasamang romantic tension at ang hindi matitinag na pang-aakit ni Leo ay nagsimulang magbigay sa akin ng kakaibang init sa katawan. Hindi ko na kayang dagdagan pa ang lahat ng iyon, kaya’t nagdesisyon akong dumiretso na lang sa hotel kung saan ako naka-tuloy. Pagtuntong ko sa aking silid, agad kong ini-lock ang pinto at umupo sa kama. Bago pa man ako mag-unwind o mag-relax, ang una kong inisip ay si Luigi. May kung anong kakulangan sa puso ko sa buong araw ng taping, at alam kong siya lang ang makakakumpleto sa aking pagod na katawan at isip. Agad kong kinuha ang cellphone ko at tinawagan siya. Habang umaabot sa ilang segundo ang pag-ring, parang nakaramdam ako ng kaba. Gusto ko sanang magpahinga, pero ang tanging makakapagbigay lunas sa akin ngayon ay ang makausap si Uncle Luigi. Pagkakita ko ng pangalan niyang naka-display sa screen, ngumiti ako ng kaunti. Tinutok ko ang phone sa aking
Habang nagte-taping kami ni Leo, hindi ko maiwasang mapansin ang mga pabirong tingin at galak na may halong malisya na palagi niyang ipinapakita. Hindi ko alam kung sinasadya ba niya o talagang ganoon lang siya, pero alam kong may kakaibang epekto siya sa akin. Sa mga pauses ng filming, laging may banat siya na may kasamang nakakalokong ngiti. Kung tutuusin, hindi ko naman siya kilala ng husto, pero sa bawat galaw ng katawan niya at bawat salitang binibitawan niya, nakakaramdam ako ng discomfort na hindi ko kayang itago. "You're really beautiful, Maya," sabi niya minsan habang nagpapahinga kami, ang mga mata niyang hindi matanggal sa pagtingin sa akin. "I think I’m getting distracted by your charm." Napaka-persistent. I couldn't help but feel uneasy, kahit na pilit kong tinatago ang aking nararamdaman. Hindi ko alam kung paano siya pigilan, hindi ko kayang mawalan ng focus sa trabaho ko, lalo na't si Luigi ang iniisip ko. Naglakad ako palayo sa mga tao, naghanap ng lugar kung saan m