Kabanata 7

Napabalikwas ako ng bangon nang marinig ang sunod-sunod na pag-vibrate ng cellphone ko sa bedside table. Napangiwi ako nang makita ang pangalan ni Kimberly—assistant ko sa management—na may kasamang limang missed calls.

“Shit,” bulong ko habang sinasagot ang tawag.

“Miss Maya! Nasaang planeta ka ba? May taping ka ngayon for CosmoGlow! Yung endorsement mo, remember? 9 AM call time!”

Napatingin ako sa orasan. 9:27 AM.

“Putangina,” bulong ko sa sarili habang napahawak sa sentido.

Bumaling ako sa kaliwa ko—doon sa lalaking dahilan kung bakit ako na-late ng gising. Nakatagilid si Uncle Luigi, hubo’t hubad, ang isang braso ay nakadantay pa sa baywang ko, at ang mukha niya ay tahimik na nakalubog sa unan. Ang hitsura niya habang natutulog ay parang inosente, pero ang katawan niyang parang inukit ng isang diyos ay nagpapaalala ng lahat ng kasalanang naganap kagabi—at madaling araw, at ilang oras pa bago ako natauhan.

Pagod na pagod pa ang katawan ko, masakit ang balakang, at tila may kirot pa sa pagitan ng mga hita ko. Pero wala akong karapatang magreklamo. Hindi ako puwedeng huminto. Hindi habang may milyon-milyong utang ang pamilya namin—utang na ako rin mismo ang nagpilit na bayaran para sa kanila.

Mula sa banyo ay narinig ko ang paos na boses ni Uncle Luigi.

“Where are you going?” tanong niya, kasabay ng paghikab.

“May shoot ako today,” sagot ko habang binubuksan ang shower.

Napatingin ako sa salamin at napabuntong-hininga. May pulang marka sa leeg ko, may kaunting kagat sa balikat, at may pamumula sa magkabilang dibdib. Hindi ako artista lang ngayon—mukha akong sining na nilikha ng pagnanasa.

Paglabas ko ng banyo, naroon na siya sa kama, nakaupo, hubo’t hubad pa rin. Hindi ko alam kung bakit pero kahit ilang beses ko na siyang nakita nang ganoon, hindi pa rin ako nagsasawa. Parang palagi pa ring may epekto sa 'kin ang presensiya niya—kagaya ng unang beses naming nagkasala.

Lumapit siya sa akin at niyakap ako mula sa likod. Mainit pa rin ang balat niya, at ang yakap niyang iyon ay tila sumisigaw ng pag-angkin.

“Happy monthsary,” bulong niya sa tainga ko.

Napangiti ako. Hindi ko inakalang matatandaan niya. Sa edad niyang 35, inakala kong hindi siya mahilig sa ganito—pero nagkamali ako. Minsan mas cheesy pa siya sa mga kaedad ko.

“Akala ko nakalimutan mo na,” bulong ko habang kinabig ang braso niya.

“Hindi ko makakalimutan ang araw na sinimulan kong itaya ang lahat para sa’yo,” sagot niya. “Tatlong buwan na, Maya.”

Tatlong buwan. Tatlong buwan ng pagtakas. Tatlong buwan ng paglalambing sa dilim. Tatlong buwan ng kasalanan na pinipilit naming gawing tama, kahit alam naming walang sinumang makakaintindi.

Simula nang lumipat ako sa condo niya noong isang buwan, naging tahimik ang lahat. Wala na akong pakialam sa sinasabi nina Mama at Maica. Ibinigay na rin naman ako ni Mama sa pangangalaga ni Uncle Luigi, kaya malaya kaming magtago sa harap ng mundo.

“Gusto kong sumama sa shoot mo,” aniya, binubuksan na ang drawer para kunin ang boxers niya. “Baka may ibang lalaking umaaligid sa 'yo roon.”

“Wala kang dapat ipag-alala.”

Humarap ako sa kaniya at diniin ang katawan ko sa kanya. Ramdam ko agad ang init ng balat niya. Gumapang ang kamay ko sa batok niya, pababa sa dibdib, hanggang sa tiyan. Inangat ko ang mukha ko para titigan siya.

“Sino namang lalaki ang maglalakas ng loob na lapitan ako kung alam nilang ikaw ang kaharap nila, hmm?”

Hinaplos ko ang pisngi niya, pero bago ko pa maituloy ang paglalambing, bigla niya itong iginiya pababa—papunta sa pagitan ng mga hita niya na ngayon ay unti-unti nang nagagalit muli.

Napalunok ako.

“Luigi…” bulong ko.

“Hindi kita papayagang umalis nang hindi mo ako binabati,” nakakalokong ngisi niya, sabay kalas ng sinturon ko.

Hindi pa man ako nakaka-recover sa huling gabi, narito na naman kami sa pagitan ng init at lihim. At gaya ng palagi, kahit tutol ang isip, palaging nauuna ang katawan.

***

Alas-onse na nang makarating ako sa venue ng shoot ko today.

Halos bumaliktad ang sikmura ko sa kaba habang mabilis na inaakyat ang hagdan ng studio. Ang heels ko ay kumakalabog sa sahig, kasabay ng ingay ng mga crew na abala na sa pagse-set up ng ilaw at cameras. Sinalubong ako ng assistant kong si Kimberly, hawak-hawak ang makeup brush at compact powder habang tila ready na akong sampalin sa inis.

“Maya! Kung pwede lang kitang i-teleport kanina pa, ginawa ko na,” bungad niya, habang pinupunasan ang noo ko at inaayos ang buhok ko na mukhang ginulantang pa ng kama.

“Sorry na, Kim. Grabe kasi ang traffic sa EDSA,” palusot ko habang inaabot ang tumbler na may black coffee.

“Traffic?” Umirap siya. “O si pamilya mo na naman ang dahilan?”

Hindi na ako nakasagot. Pero ramdam kong pulang-pula na ang pisngi ko.

Bago pa ako makapag-react, lumapit na rin ang director at manager ko—parehong may nanlilisik na mga mata.

“Alas nueve ang call time. Alam mong mahigpit ang kontrata ng CosmoGlow,” sermon ng director. “Hindi ito basta commercial lang, Maya. May prestige ito.”

“Yes po, sorry po talaga,” sambit ko habang nakayuko. “Hindi ko sinasadyang ma-late. 9AM ako nagising tapos… sobra talagang traffic.”

Ngumuso ang manager ko. “Next time, matulog ka na lang sa kotse. Para kahit ma-late ka sa gising, nandoon ka na sa tapat ng studio.”

Tumango na lang ako at ngumiti ng pilit.

Kung alam niyo lang kung anong klaseng gising ang meron ako kanina…

***

Bandang ala-una na kami nakapagsimula ng shooting.

Sa buong shoot, sinikap kong ibigay ang lahat. Kahit masakit ang balakang ko, kahit punong-puno ng pulang marka ang leeg ko na tinakpan lang ng concealer, kahit gusto ko na lang matulog sa isang tabi. I stood under the lights, posed, smiled seductively, delivered my lines, and walked across the set like I was made for it.

Pero sa loob-loob ko, I was counting the hours ‘til I could go home.

Home—not to my old house, not to Mama, not to Maica, not even to the condo unit under my name.

But to his bed.

To his arms.

To his darkness.

Pagkatapos ng shoot, agad akong dumiretso sa banyo para magbihis.

Mainit ang tubig sa shower room. I took a deep breath habang tinatanggal ko ang suot kong corset-style top na halos sumakal sa dibdib ko buong hapon. Nagsuot ako ng oversized hoodie at biker shorts, ang paborito kong suot tuwing gusto kong mag-relax.

Pag-upo ko sa bench habang binubuksan ang bag ko para kunin ang phone, naramdaman kong nag-vibrate ito. May Viber message.

Mula kay Uncle Luigi.

Agad kong binuksan.

Halos mabilaukan ako sa sariling laway.

Isang video. Sinimulan ko itong i-play habang inilapit sa tenga ang phone at inikot ang volume.

Diyos ko.

Nandoon siya—nasa loob ng office niya, nakaupo sa swivel chair, suot pa rin ang long-sleeved shirt pero unbuttoned na hanggang dibdib. Nakataas ang isang paa sa lamesa, habang ang kabilang kamay ay abala sa paghimas ng kanyang alaga. Galit na galit. Pulang-pula. Basang-basa.

“Look what you did to me, Maya,” bulong niya sa video. “You left me this hard. Bitin na bitin ako, baby. Pag-uwi mo, I’m going to punish you.”

Ilang segundo pa, narinig ko ang daing niya. Pumikit siya, at tumalsik ang katas niya sa abs niya, sa shirt niya, sa kamay niyang nanginginig pa sa sarap.

Nanigas ako sa kinauupuan ko. Pumikit ako. Tumingin sa paligid. Walang tao. Tahimik ang banyo. Ang ibang staff ay nasa labas pa, nagdi-dismantle ng set.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko.

Bumalik ako sa cubicle. I locked the door. I sat on the toilet seat cover.

Nanginginig ang kamay ko habang inilagay ko sa silent ang phone, binuksan ang camera, at itinaas ang hoodie ko. Dahan-dahan kong hinaplos ang sarili ko, ini-imagine ang mga kamay niya. Ang init ng palad niya. Ang bigat ng hininga niya sa leeg ko. Ang dila niyang sumusuyod sa balat ko.

“I’m so wet…” bulong ko sa sarili, pilit pinipigilan ang ungol. Baka may pumasok. Baka marinig ako.

Tumingin ako sa camera habang pinapasok ko ang dalawang daliri. Napakagat ako sa labi habang pinapabilis ang galaw. Iniisip ko kung paano niya ako nilalaplap, kung paano niya sinisipsip ang dibdib ko habang pinipilit na hindi ako makasigaw.

Nang marating ko ang tuktok ng sarap, napakagat ako sa hoodie ko—sakal na sakal ang bibig ko sa loob—habang nanginginig ang tuhod at ang katawan ko’y bumaluktot sa init ng sariling kasalanan.

Basa ang palad ko. Pawis ang batok ko. Nanginginig pa rin ang hita ko.

Nang makabawi ng hininga, agad kong pinanood ang video ko. Sinigurado kong walang maingay, walang nakaka-alam. Nang makumpirma kong malinis at nakakalibog ang video, sinend ko iyon sa kanya.

Kasabay ng isang mensaheng:

“Eat me later, Uncle Luigi.”