Chapter 5

Ang unang naramdaman ko ay ang bigat ng hangin.

Parang may malamig na alon na dahan-dahang gumagapang sa balat ko, kasabay ng mahinang tibok ng puso ko na parang ayaw tumigil.

Mainit ang sinag ng araw na pumapasok sa puting kurtina. Mula sa gilid ng mata ko, nakita ko ang isang braso— hindi akin. Malapad, maugat, at pamilyar ang amoy ng pabango.

Unti-unti akong napabalikwas ng bangon.

Nasa kwarto ako ni Theo.

At nasa kama niya ako.

Agad kong hinila ang kumot sa katawan ko. “Oh my God…” bulong ko, halos hindi makahinga.

Lumingon ako at doon ko siya nakita— nakahiga pa rin, nakapikit, pero gising.

Theo.

Nang dumilat siya ay diretso siyang tumingin sa akin. Walang gulat sa reaksyon niya at walang bahid ng pagtatago. “Good morning,” mahina niyang sabi.

“Good morning?” Hindi ko napigilan ang panginginig ng boses ko. “Theo, what... w-what happened?”

Natahimik muna siya bago siya bumangon at nag-inat ng konti  pagkatapos ay tumingin sa akin. “You really don’t remember?”

“Should I?” sagot ko na halos pabulong. “I remember drinking, then you were there, and—”

Naputol ko ang sarili kong salita. Hindi ko alam kung gusto kong marinig ang sagot.

He sighed and then looked away. “You were drunk. But you were also honest last night. You said things you’ve been keeping for a long time.”

“What do you mean?”

“You told me you were tired of being alone,” sabi niya, mababa ang tono. “That you wanted someone to make you feel alive again. That you feel safe in my arms.”

Napakapit ako sa kumot. Sinabi ko ba talaga ang mga iyon? “Theo, are you saying...”

“Yes,” putol niya. “Something happened between us.”

Parang biglang lumiit ang mundo ko. Hindi ko alam kung dapat ba akong matawa, maiyak, o tumakbo palabas.

“You’re my father’s best friend,” bulong ko. “You’re supposed to protect me, not—”

“—not care for you?” mabilis niyang tugon. Hindi siya galit, pero ramdam ko ang bigat sa boses niya. “Alianna, I didn’t plan this. I tried to stop. But you, y-you didn’t want me to.”

Hindi ko alam kung alin ang mas nakakatakot. Ang marinig ang totoo, o ang makita sa mga mata niya na totoo nga iyon.

“You could’ve stopped me,” sabi ko. “You’re older. You should’ve—”

“I know,” marahan niyang sagot. “And I’ll take responsibility.”

Napatingin ako sa kanya. “Responsibility?”

Tumango siya, tahimik pero matatag. “We’re getting married soon anyway. Let me take care of you, properly.”

Hindi ako agad nakasagot. Ang utak ko ay parang gulo ng alon.

Hindi ko alam kung galit ako o natatakot. Pero sa ilalim ng lahat ng iyon, may isang bagay na hindi ko kayang itanggi, ang kakaibang tibok sa dibdib ko kapag kasama ko siya.

“You don’t have to marry me because of this,” sabi ko, halos mahina. “I can handle the consequences.”

“Alianna,” sabi niya, lumapit nang dahan-dahan. “This isn’t about duty. It’s about choice. I’m choosing to stand by you, whether you believe me or not.”

Tinitigan ko siya. Ang lalim ng mga mata niya, parang may kasamang bigat ng mga lihim na hindi ko pa alam. “You think this will fix everything?” tanong ko. “That one night can make me forget the chaos I’m in?”

“No,” sagot niya. “But maybe it’s the start of something that can.”

Tumayo siya at lumapit sa bintana saka iyon binuksan. Pumasok ang liwanag ng araw at tumama sa gilid ng mukha niya. Para siyang eksenang hindi ko alam kung totoo o panaginip.

“I’ll call our lawyer,” sabi niya at kalmado. “We’ll announce our wedding officially soon.”

Hindi ako gumalaw.

“Just like that? Theo, people will think—”

“Let them think what they want,” putol niya. “You’ve suffered enough because of what they say. Maybe it’s time they see you rise again as my wife.”

Natahimik ako.

Parang biglang humaba ang pagitan namin kahit iisang kama lang ang pagitan.

“You’re making this sound so easy,” sabi ko na halos pabulong.

“It’s not,” tugon niya. “But it’s necessary.”

Nang lumapit siya ulit ay naramdaman ko ang init ng kamay niya sa braso ko. Hindi ko na tinangka pang umiwas.

“Alianna,” bulong niya. “I’ll never hurt you. I promise. Whatever happened last night, I’ll make sure it won’t destroy you.”

Napatingin ako sa kanya at sa sandaling iyon, parang nawala ang lahat ng ingay sa mundo.

Ang galit, ang kahihiyang sinapit ko at ang takot ko, lahat ay natunaw sa ilalim ng bigat ng titig niya.

“You’re really impossible,” mahina kong sabi at pilit na ngumiti. “You make things sound so right even when they’re so wrong.”

Ngumiti rin siya, pero may lungkot sa mata.

“Then maybe wrong isn’t always bad,” sabi niya. “Maybe it’s just another word for something we don’t understand yet.”

Bago siya tuluyang lumabas ng kwarto ay huminto siya sa pintuan. “Get some rest,” sabi niya. “We have a long day ahead.”

At nang magsara ang pinto ay naiwan akong nakatingin sa kumot, sa mga bakas ng kagabi na hindi ko alam kung dapat kong pagsisihan o panghawakan.

Doon ko lang na-realize na sa gitna ng lahat ng gulo, sa ilalim ng bigat ng pangalan at mga sikreto ay may isang bagay na mas nakakatakot pa sa lahat.

Ang unti-unting pagkahulog ko kay Theo Montenegro.