Kabanata 5

Kabanata 5:

Hindi na kaya pang magsalita ni Albert, para siyang nauupos na kandila sa nabasang nilalaman ng brown envelope. Nakalagay doon ang pirma ng asawa niyang si Martina sa diborsyo.

Naging seryoso lamang siya nang mabasa din ang nilalaman nito. Na kahit maghiwalay silang dalawa, hindi kukuha o makikihati man lang si Martina sa kayamanan o ari-arian niya.

Sige, itutuloy ko ang kwento mo—medyo may tensyon, kaya pananatiliin ko ‘yung vibe ng eksena. Heto ang karugtong:

---

Pinag-ipit ni Zia ang kanyang ibabang labi. Malinaw at maikli ang mga kondisyon sa dokumento—halatang aalis siyang walang kahit anong dala.

"Usal..." ni Zia habang nanlalaki ang mga mata sa nabasa, at tila natuwa siya dahil kaagad singko, duling hindi hihingi ang hipag sa kanyang kuya. Ngunit tinikom niya ang labi dahil sa kakaibang tingin ng kapatid. Ramdam niyang galit ito.

"Anong masaya diyan?" malamig na tanong ni Albert, ang kanyang nakatatandang kapatid.

Nagkibit-balikat si Zia, pilit na itinatago ang ngiting kanina pa gusto kumawala. "Wala. Nagulat lang ako. Hindi ko akalaing papayag siya sa ganyang kasunduan. Parang... masyado siyang proud."

"Hindi niya ‘yan ginawa dahil proud siya," mariing sagot ni Albert, habang dinudurog ng tingin ang hawak na papel. "Ginawa niya ‘yan kasi pagod na siyang ipaglaban ‘tong kasal namin na matagal mo nang pinapakialaman."

Natahimik si Zia. Hindi niya inaasahang sa unang pagkakataon ay pagtatanggol pa ng kanyang kapatid ang asawa nitong si Martina—ang babaeng hindi niya kailanman tinanggap bilang bahagi ng pamilya.

"Kuya, iniwan ka na nga niya. Hindi mo ba nakikita? Wala na siyang pakialam sa’yo!"

"Oo," sagot ni Albert mapakla ang tinig, "at kasalanan ko ‘yon."

Tumalikod si Albert at diretsong lumabas ng opisina. bitbit ang envelope na may lagda ni Martina. Naiwan si Zia, tulala at hindi mapakali.

---

Tahimik siyang napaupo sa gilid ng sofa, hawak-hawak pa rin ang papel na para bang isang bahagi ng kanyang sarili ang unti-unting nawawala. Hindi niya akalaing darating sa ganitong punto.

Matagal siyang nanatiling nakatulala, hanggang sa dahan-dahang pumasok sa sala si Martina, suot ang simpleng bestida na parang kasing gaan ng kanyang pasya. Wala man lang bakas ng galit o pait sa kanyang mukha—pawang kapayapaan lang.

"Ayaw ko nang patagalin pa," mahinang sabi ni Martina, ngunit buo ang tinig. "Matagal na akong wala sa puso mo, Albert. Hindi ko kailangan ng pera mo para makapagsimula ulit. Ang kailangan ko lang ay kalayaang piliin kung saan ako masaya."

Tumayo si Albert, nanginginig ang mga kamay. "Bakit ngayon lang, Martina? Pwede pa nating ayusin ‘to... Pwede pa nating subukan."

Napangiti si Martina, ngunit may lungkot sa kanyang mga mata. "Ilang beses na nating sinubukan. Pero hindi mo ako pinili kahit kailan."

Hindi agad nakasagot si Albert. Gusto niyang sabihin na mahal pa rin niya si Martina, pero alam niyang huli na ang lahat. Mas masakit tanggapin ang katotohanan kapag hindi mo agad pinansin ang mga palatandaan.

Lumapit si Martina at iniabot ang susi ng bahay. "Babalik ako para sa mga gamit ko sa susunod na linggo. Huwag kang mag-alala, hindi ko na guguluhin ang buhay mo."

At sa huling pagkakataon, tinalikuran siya ni Martina—hindi na dahil galit siya, kundi dahil natutunan na niyang piliin ang sarili.

---

Sa bawat hakbang palayo sa bahay na minsan nilang pinagsamahan, pakiramdam ni Martina ay unti-unting gumagaan ang dibdib niya. Hindi dahil masaya siya sa paghihiwalay, kundi dahil sa wakas, pinili na rin niya ang sarili.

Sumakay siya sa taxi at tahimik na tumingin sa bintana. Ang mga alaalang masaya at masakit ay sabay-sabay na dumaan sa isip niya—ang mga gabi ng pag-aabang, mga panahong pakiramdam niya'y invisible siya

sa buhay ng sariling asawa, at ang mga sandaling pilit niyang pinapaniwal

a ang sarili na sapat siya.

Ngunit tapos na iyon.