ตอนที่11 เคสแปลก

วายุตรวจร่างกายชมชีวันคร่าวๆ เรียบร้อยก็ส่งต่อหญิงสาวมาที่ห้องทำงานของธีรภพ จิตแพทย์หนุ่มตี๋หน้าหยกราวกับพระเอกซีรีส์จีนที่เป็นเพื่อนสนิทของเขา

“เชิญนั่งก่อนครับคุณชมพู” มนตรามัจฉาเงยหน้ามองคนเป็นพี่ด้วยแววตาระแวงพอสมควร

ชื่นชีวาพยักหน้าให้น้องสาวนั่งลงตรงข้ามกับหมอหนุ่ม “ชมพูมีอะไรก็คุยกับคุณหมอได้ทั้งหมดเลยนะ เดี๋ยวพี่จะไปรอข้างนอก”

“ค่ะ”

“ฝากด้วยนะคะหมอภพ”

“ครับ”

เภสัชสาวออกจากห้องไปเรียบร้อย หมอหนุ่มก็หันมาสนใจหญิงสาวหน้าหวานที่กำลังนั่งทำหน้ากังวลอยู่ฝั่งตรงข้าม “ก่อนอื่นเรามาทำความรู้จักกันก่อนนะครับ ผมชื่อภพครับ”

“ฉันชื่อชมพูค่ะ แต่ว่า...” มนตรามัจฉาหยุดพูดกะทันหันเพราะจำได้ว่าชื่นชีวาให้เธอเข้าใจว่าเธอใช้ชื่อชมชีวัน

สีหน้าของหญิงสาวที่แสดงออกถึงความกังวลทำให้หมอหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าเธอมีอะไรในใจเกี่ยวกับเรื่องชื่อของตัวเอง “มีอะไรพูดกับผมได้ทุกเรื่องเลยครับ คิดซะว่าผมเป็นเพื่อนของคุณคนนึงก็ได้ แล้วผมก็คิดว่าผมพร้อมจะเชื่อกับทุกอย่างที่คุณพูดด้วย”

“พูดได้ทุกเรื่องจริงเหรอคะ”

“ครับ คุณพูดออกมาได้ทั้งหมดเลยครับ” ธีรภพเริ่มยิ้มออกเมื่อเห็นแววตาของหญิงสาวตรงข้ามเริ่มคลายความกังวล

“อันที่จริงฉันชื่อมนตรามัจฉาค่ะ นางไม้บอกกับฉันว่าฉันเป็นธิดาของเงือก”

“ครับ งั้นต่อไปนี้ผมจะเรียกคุณว่ามนตรานะครับ แต่ที่คุณกังวลตอนนี้ก็เพราะคนอื่นไม่เชื่อใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ แล้วฉันก็ได้ยินเสียงของคุณอัคคีด้วยนะคะ แต่ฉันไม่เห็นตัวของเขา”

“แล้วคุณมนตราได้ยินเสียงนั้นตอนไหนพอจะจำได้ไหมครับ”

“ตอนแรกที่ได้ยิน...”

หลังจากหญิงสาวเริ่มที่จะเปิดใจคุยกับจิตแพทย์หนุ่ม เธอก็เริ่มเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่อยู่ในใจอย่างไม่คิดปิดบัง ทางด้านธีรภพเองก็ดูจะสนใจเรื่องราวที่คนไข้ของเขาเล่าให้ฟังมากๆ เพราะน้อยครั้งนักที่จะเจอคนไข้ที่ใช้ชีวิตได้ปกติ แต่มีความเชื่อแปลกๆ นับว่าหากเขาสามารถรักษาให้หญิงสาวหายได้คงได้เป็นเคสกรณีศึกษาได้อีกหนึ่งเรื่อง

“กังวลเหรอครับ” ตั้งแต่ชื่นชีวาเข้าไปส่งชมชีวันในห้องของธีรภพ ผ่านไปจะเป็นชั่วโมงแล้วชื่นชีวาก็ยังนั่งไม่ติดเก้าอี้ ยังคงลุกเดินไปมาอยู่เป็นระยะ ทำไมเขาถึงจะดูไม่ออกว่าเภสัชสาวกำลังเครียด

“ค่ะ เข้าไปคุยกันตั้งนานแล้วนี่คะ บอกตามตรงนะคะว่าฉันกลัวชมพูกู่ไม่กลับ” เธอกลับมานั่งข้างวายุ สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความอ่อนใจอย่างที่อีกฝ่ายเห็นได้ชัด ดีที่ได้พาชมชีวันมาหาหมอวันนี้ได้ ไม่เช่นนั้นคืนนี้เธอก็คงจะนอนไม่หลับ

“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ”

“ก็คนไข้ส่วนมากที่ช็อคแล้วจำอะไรไม่ได้ อาการส่วนมากก็จะชอบเหม่อลอยหรือไม่ก็ใช้ชีวิตประจำวันไม่ได้เลย แต่น้องสาวฉันใช้ชีวิตได้ปกติ ที่ไม่ปกติก็มีแค่ความจำ แถมสภาพร่างกายก็ยังปกติทุกอย่างอีก ฉันยอมรับว่าฉันเครียดกับอาการของชมพูจริงๆ ค่ะ จากคนที่แก่นแก้วจนฉันไม่เคยกังวลเรื่องการใช้ชีวิตของน้อง ตอนนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้วค่ะ”

“ผมยอมรับนะครับว่าเคสของคุณชมพูแปลกจริงๆ แต่ยังไงผมจะหาทางช่วยให้ได้ เพราะตอนนี้คุณชมพูก็เหมือนเป็นคนในครอบครัวของผมไปแล้วนะครับ” หมอหนุ่มยกมือแตะบ่าให้กำลังใจชื่นชีวา เขารู้ว่าเธอไม่ได้เป็นแค่พี่สาวของชมชีวัน ทว่าก็เป็นเหมือนแม่ของหญิงสาวด้วย

ความเจ็บป่วยของคนในครอบครัวทำให้เครียดแค่ไหนเขารู้ดี เพราะผ่านเหตุการณ์การสูญเสียหัวหน้าครอบครัวมาแล้ว ทั้งตอนนี้พี่ชายที่เป็นเสาหลักของบ้านก็ยังมาเจ็บหนักจนยังไม่สามารถออกจากห้อง ICU ได้อีก นับจากคนใกล้ตัวของชื่นชีวา เขาคิดว่าไม่น่าจะมีใครเข้าใจหญิงสาวเท่าเขาอีกแล้ว

“ไปหาหมอเขาว่าไงมั่งพี่ชบา” โชติรวีเข้ามาหาชื่นชีวาในห้องหลังจากเห็นพี่สาวกลับมาถึงบ้านได้พักใหญ่

“หมอภพกับหมอยุเห็นว่าอาการของชมพูเป็นเรื่องแปลก เธอไม่เหมือนคนไข้ความจำเสื่อมที่เกิดจากอาการช็อคคนอื่นๆ แล้วก็ไม่ใช่คนไข้ที่เป็นโรคหลายบุคลิกด้วย ตอนนี้ยังสรุปอะไรไม่ได้ เพราะชมพูเพิ่งไปคุยกับหมอภพครั้งแรก หมอภพบอกว่าถ้าชมพูพูดอะไรก็ให้เออออเข้าใจตามนั้นไปก่อน ถ้าชมพูไม่ได้มีปัญหาในการเรียนรู้การใช้ชีวิตก็ไม่เป็นอะไร”

“เราเข้าใจพี่ชมพูก็จริง แต่คนอื่นล่ะ จะไม่คิดว่าพี่ชมพูบ้าเหรอ”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้อะไรจะเกิดก็ช่างมันเถอะ พี่เหนื่อยคิดแล้ว พี่คิดถ้าถ้าชมพูเข้าใจสิ่งที่เราสอนได้ง่าย อีกหน่อยก็กลับมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้ เรื่องจำเรื่องราวเก่าๆ ได้หรือไม่ได้พี่ไม่ได้หวังอะไรมากแล้วล่ะ”

“อืม... แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าถ้าพี่ชมพูบอกว่าเห็นผีอีกผมจะไม่อยู่ใกล้ แล้วก็อย่ามาว่าผมด้วย”

“แกจะอะไรนักหนากับเรื่องที่ชมพูเห็นผี นั่นพี่แกนะ”

“ก็ผมกลัวนี่”

“บางทีชมพูอาจจะไม่ได้เห็นจริงๆ ก็ได้” ชื่นชีวายังไม่ปักใจเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเรื่องที่น้องสาวไปคุยกับนางไม้เป็นเรื่องจริง ไหนจะเรื่องที่ได้ยินเสียงของผู้ชายมาคุยด้วย นั่นเธอก็คิดว่าชมชีวันอาจจะหูแว่ว

“ไม่รู้ แต่ผมคิดว่าพี่ชมพูพูดจริง” คนที่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์ สิ่งลี้ลับอย่างเขา ไม่มีสักนิดที่จะไม่เชื่อในสิ่งที่พี่สาวคนรองพูด

“เออ...เรื่องของแกเหอะ”

บทสนทนาของสองพี่น้องในห้อง มนตรามัจฉาได้ยินทุกอย่างเต็มสองรูหู เพราะเธอเดินออกจากห้องมาเพื่อจะเข้าไปคุยกับชื่นชีวา ทว่าพอได้ยินว่าคนเป็นพี่ไม่ได้คิดจะเชื่อคำพูดของเธอ เธอก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรแล้ว

หญิงสาวในเดรสชุดนอนสีชมพูปล่อยผมยาวสยายเดินหน้าละห้อยออกมาหน้าบ้าน ก่อนจะมองตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ “ท่านอยู่ฤาไม่ ท่านสาลิกา”

“ข้าอยู่ตรงนี้”

มนตรามัจฉาพอจะฉีกยิ้มได้เมื่อเห็นนางไม้แสนสวยปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับชายผมขาวเปลือยท่อนบนและนุ่งโจงกระเบนสีขาว

“ท่านเป็นใครกันฤา ข้าเคยเห็นท่านในบ้านหลังเล็กนั่น” มนตรามัจฉาจำได้ว่าวันแรกที่เธอเข้ามาในที่แห่งนี้เธอเห็นผู้ชายตรงหน้าในตอนที่ยกมือไหว้ศาลเจ้าที่ตามชื่นชีวา