ตอนที่12 เรียกทุกอย่างว่าผี

“ข้าเป็นเจ้าที่” ชายผู้มีหนวดเคราและเรือนผมสีดอกเลาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุขุม

“ท่านศร เป็นเจ้าที่ที่นี่ก่อนที่ข้ามาอยู่ในต้นไม้นี้เสียอีก” สาลิกาเอ่ยชื่อของท่านเจ้าที่ที่แสนใจดีที่อนุญาตให้วิญญาณที่ไม่มีที่ไปอย่างเธอมาอาศัยอยู่ในต้นไม้ใหญ่เมื่อแปดสิบกว่าปีก่อน

“อย่าไปบอกคนอื่นว่าเห็นข้าล่ะ เดี๋ยวพวกเขาจักพาลกลัว” ท่านศรเอ่ยย้ำกับเงือกสาวเพราะเขาพอจะรับรู้ได้ว่าสองพี่น้องกลัวแค่ไหนเมื่อได้ยินมนตรามัจฉาบอกว่าคุยกับนางไม้ได้

“ทำไมฤาท่าน” มนตรามัจฉายังคงมีสีหน้าฉงน สิ่งที่เธอเห็นและพูดออกไปเป็นความจริงทั้งนั้น ทำไมคนอื่นถึงต้องกลัว

“สิ่งที่คนทั่วไปมองไม่เห็น ผู้คนเหล่านั้นเรียกทุกอย่างว่าผี”

“พวกท่านก็ถูกผู้คนเรียกเช่นนั้นฤา”

“จะเรียกว่าเจ้าที่ นางไม้ หรือวิญญาณก็มิต่างจากความหมายนั้น”

“มิน่า วีถึงได้มีอาการกลัว พี่ชบาก็เรียกสิ่งที่ข้าเห็นว่าผี พวกเขาทำเหมือนเข้าใจข้า แต่สุดท้ายก็มิใช่” พูดมาถึงตรงหน้าสีหน้าของหญิงสาวก็ห่อเหี่ยวลง

“เจ้าอย่าถือโทษโกรธใครที่ไม่เชื่อเจ้าเลย โลกมนุษย์นี้ ผู้คนจักเชื่อทุกอย่างที่ตาของพวกเขามองเห็น ส่วนเจ้าที่มองเห็นพวกข้าก็เพราะพวกข้าอยากให้เห็นเท่านั้น เจ้าจงใช้ชีวิตให้เป็นปกติเหมือนที่มนุษย์ใช้กัน หมั่นสร้างบุญ แลอย่าทำให้ใครต้องหนักใจเรื่องของเจ้า หากเจ้ามีเรื่องทุกข์ใจอันใดที่คิดว่าคนอื่นๆ รับฟังเจ้ามิได้ เจ้าก็จงมาพูดกับข้า เข้าใจฤาไม่”

มนตรามัจฉาพยักหน้ารับคำท่านศร ทว่าหัวในใจนั้นก็ยังมีทุกข์หนัก เพราะยังอยากให้คนที่เป็นพี่น้องเข้าใจทุกอย่างในตัวของเธอ ทั้งยังอยากรู้แจ้งในความรู้สึกด้วยว่าก่อนหน้าที่เธอจะเข้ามาอยู่ในร่างของชมชีวัน เธอมีความเป็นอยู่เช่นไร

ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม มือเรียวดึงหมอนข้างเข้ามากอด แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหนักใจเพราะคนที่เธออยากให้เขาใจในตัวของเธอมากที่สุดกลับไม่ได้คิดที่จะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดตั้งแต่แรก บนโลกที่เธอไม่คุ้นเคยใบนี้มีหลายอย่างให้เธอต้องเรียนรู้และยอมรับสินะ หากมีใครสักคนที่พร้อมเข้าใจในตัวของเธอได้อย่างเต็มอกคงดี

“คุณได้ยินผมไหมมนตรามัจฉา”

“คุณอัคคีเหรอคะ” หญิงสาวที่เพิ่งทิ้งตัวลงนอนผุดลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงอีกครั้ง

“ใช่ ผมเรียกคุณตั้งหลายรอบ คิดว่าคุณจะไม่ได้ยินผมซะแล้ว”

“พรุ่งนี้ฉันจะชวนพี่ชบาไปทำบุญให้คุณนะคะ วันนี้ฉันไม่ว่างเลย”

“ผมได้ยินไอ้คนที่จับผมมามันบอกว่าจะสลับวิญญาณของผมกับลูกชายของมัน”

“พวกนั้นทำไปเพื่ออะไรคะ”

“ผมได้ยินแค่นั้นจริงๆ แล้วผมก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าตอนนี้ผมเป็นแค่วิญญาณ” น้ำเสียงสุดท้ายของชายหนุ่มอ่อนลง

“วิญญาณ หมายถึงผีใช่ไหม”

“ใช่ ผมก็ไม่ต่างอะไรจากคำนั้น แต่ถ้าหากคนชั่วพวกนั้นจะสลับวิญญาณของผม เท่ากับว่าตัวของผมก็ต้องอยู่ที่ไหนสักที่ คุณช่วยผมได้ไหม ช่วยหาผมให้เจอ”

“แล้วคุณพอจะรู้ไหมว่าตัวของคุณอยู่ที่ไหน”

“ผมไม่รู้ รู้แค่ว่าผมชื่ออัคคี”

“แล้วคนที่จับตัวคุณล่ะ คุณรู้ชื่อไหม”

“ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าอีกไม่นานมันจะทำพิธีสลับวิญญาณของผมกับลูกชายของมัน”

“ฉันจะหาวิธีช่วยคุณให้เร็วที่สุด คุณไม่ต้องกลัวนะคุณอัคคี”

“ผมจะรอคุณนะมนตรามัจฉา”

ประโยคท้ายๆ ของชายหนุ่มค่อยๆ เลือนหายไปเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงถอนหายใจของหญิงสาว เพราะเธอรู้ว่านั่นเป็นสัญญาณให้รู้ว่าเธอและเขาจะสื่อสารกันต่อไม่ได้แล้ว

สาวเจ้าค่อยๆ เลื่อนตัวลงนอนอีกครั้ง “ในเมื่อฉันให้สัญญาว่าจะช่วยคุณ ฉันก็จะต้องช่วยให้ได้ค่ะคุณอัคคี”

หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวกระโปรงยาวถึงข้อเท้าเดินตามคนเป็นพี่ที่กำลังเดินซื้อของใช้ในชีวิตประจำวันในร้านสะดวกซื้อหน้าวัดด้วยแววตาฉงน เพราะที่บ้านของเธอก็มีของพวกนี้เยอะแล้ว ไม่รู้ว่าชื่นชีวาจะซื้อของพวกนี้อีกทำไม

“เราซื้อของพวกนี้ไปทำอะไรเหรอคะ ที่บ้านก็มีตั้งเยอะ”

“ของใช้พวกสบู่ยาสีฟัน ยารักษาโรคพวกนี้เราจะเอาไปทำสังฆทานให้พระสงค์”

“อ๋อ...ค่ะ”

“ยังไม่หมดแค่นี้นะ เราต้องไปซื้อพวกดอกไม้ธูปเทียนด้วย”

“ค่ะ แล้ว...ทำบุญ ต้องทำที่วัดอย่างเดียวใช่ไหมพี่ชบา”

“บุญคือการทำความดี เราไม่จำเป็นต้องทำที่วัดอย่างเดียวก็ได้ แต่ชาวพุทธอย่างเราก็จะเข้าวัดเป็นส่วนใหญ่”

“แล้วบุญที่ไม่ได้ทำกับวัดอย่างเดียวมีอะไรบ้างเหรอคะ”

“ก็ช่วยเหลือคนอื่นด้วยใจบริสุทธิ์ไม่ได้หวังผลตอบแทนก็เป็นบุญเหมือนกัน หรือไม่ก็บริจาคเงินให้โรงพยาบาล โรงเรียน อะไรพวกเนี้ย แล้วบุญที่เราทำไม่ได้อยู่ที่ตัวเราเท่านั้นนะ เราจะแผ่ให้ใครก็ได้ ทั้งคนทั้งสัตว์หรือแม้กระทั่งวิญญาณบรรพบุรุษของเรา แล้วก็พวกวิญญาณเร่ร่อน”

“ค่ะ เข้าใจแล้ว” รู้ดังนั้นสาวเจ้าก็พอจะฉีกยิ้มได้ ในเมื่อบุญที่เธอทำสามารถแผ่ให้ใครก็ได้วันนี้เธอก็จะยกบุญทั้งหมดที่เธอทำให้กับอัคคี เผื่อว่าเขาจะหลุดพ้นจากเรื่องที่กำลังทุกข์ใจเสียที