ตอนที่13 มหาอำนาจของป่าใหญ่

ณ ใจกลางผืนป่ากว้างใหญ่อันเขียวขจีที่มีแม่น้ำสายใหญ่รายล้อมรอบเมือง เมื่อมีสายน้ำก็ย่อมมีชีวิต ที่นี่จึงเป็นเมืองที่เหล่าสรรพสัตว์อาศัยอยู่กันมากที่สุด พื้นที่แห่งนี้เรียกว่าเมืองปักษิณพารา เมืองแห่งนี้เป็นเมืองที่มีสิ่งปลูกสร้างที่ทำด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ราวกับต้นไม้ที่แกะสลักให้มีช่องว่างใหญ่โตพอที่จะให้สรรพสัตว์ได้ใช้อาศัยอยู่ได้อย่างสบายหลายแห่ง มีเจ้าเมืองปกครองนามว่า นครินทร์คีรีผู้เป็นราชานกยักษ์ ร่วมกับราชินีอชินีพาราผู้เป็นบุตรีของอดีตเจ้าเมืองพยัคฆา

อาณาเขตการปกครองของเมืองปักษิณพารากว้างใหญ่ไพศาล เพราะเป็นเมืองที่อุดมสมบูรณ์มีทรัพยากรมากมายที่ชุบเลี้ยงชีวิตของเหล่าสรรพสัตว์ในป่าใหญ่ อีกทั้งยังเป็นเมืองที่พระอิศวรและครุฑชั้นปกครองได้ช่วยกันสร้าง จึงเป็นที่น่าเกรงขามกับสรรพสัตว์ทุกเผ่า เรียกได้ว่าเป็นเมืองนี้เป็นมหาอำนาจของป่าใหญ่นี้ก็ว่าได้

เงือกสาวสาวในชุดเดรสผ้าฝ้ายแขนกุดกระโปรงสั้นเหนือเข่ามีเข็มขัดที่ทำจากไข่มุกคาดเอวให้เห็นทรวดทรงเดินเข้ามานั่งหน้ามุ่ยตรงข้ามกับเจ้านากทะเลตัวน้อยที่กำลังสวาปามปลาดิบอย่างเอร็ดอร่อยต่อหน้าของเธอ

“ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่เลยสามน สัตว์หลายตนที่นี่ดูไม่ค่อยเป็นมิตรกับฉันเลย แถมอาหารที่เอามาส่งให้ฉันก็มีแต่ผัก ฉันกินผักจนตดเหม็นเขียวหมดแล้วเนี่ย ซังกุงห้องเครื่องทำเมนูที่ฉันอยากกินไม่ได้หรือไง” พูดแล้วชมชีวันก็อดนึกโมโหไม่ได้ สองวันเต็มๆ แล้วที่เธอได้เดินทางมาถึงเมืองปักษิณพาราพร้อมกับรณจักรปักษา ราชองครักษ์ของปักษิณสิงขร มาถึงก็ได้รับสายตาไม่พอใจจากสรรพสัตว์แทบทุกตนในเมืองที่ออกมาต้อนรับ อีกทั้งสั่งอาหารอะไรไปก็ไม่เคยได้ตามที่สั่งสักอย่าง ไม่รู้จะต้องทำยังไง บอกกับใครเธอถึงจะได้รับประทานอาหารที่เธอชอบ ก่อนจะมาที่นี่ผู้ที่ไปรับเธอรับปากนักหนาว่าเธอจะอยู่ที่แห่งนี้ได้อย่างสบาย แต่ที่ไหนได้คนละเรื่องกับที่รับปากกับเธอเอาไว้เลย

“ข้าว่าพวกเขาทำได้เจ้าหญิง แค่พวกเขามิพึงใจท่านต่างหาก”

“ไม่พอใจฉันเรื่องอะไร อย่าบอกว่าเรื่องที่ฉันขอเห็นหน้าคนที่จะแต่งงานด้วยตั้งแต่มาถึง”

“นั่นก็ใช่ อีกอย่างภาษาที่ท่านพูดก็แปลกพิกล มิเหมือนผู้ใด กิริยาของท่านก็มิสมกับการเป็นลูกเจ้าลูกนาย แล้ว...”

“พอๆ ฉันเข้าใจแล้ว หลอกด่ากันรึเปล่าเนี่ย เอาเป็นว่า ฉัน เอ้ย! ข้าจักพูดภาษาของโลกนี้ให้ชินก็แล้วกัน”

“ท่านจักลองพูด ไหนลองพูดให้ข้าฟังหน่อยเจ้าหญิง”

ชมชีวันยืนขึ้น จากนั้นก็เริ่มขึ้นมือตั้งวง ท่าทางของเงือกสาวทำเจ้านากทะเลต้องรีบถอยหลังหนีไปยินแนบแผ่นหลังอยู่กับขาม้านั่งตัวยาว “ข้ามีนามว่ามนตรามัจฉา เอ้อ... เอย บ้านอยู่ฝั่งธนท่าพระ... ข้านามว่ามนตรามัจฉานะจ๊ะ บ้านอยู่ท่าพระฝั่งธน เอ้อ...เอย...”

“ท่าพระฝังธนนี่มันอยู่ตรงไหนฤาท่าน” ปลาตัวน้อยล่วงจากปากของนากทะเล เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เงือกสาวตรงหน้าเอ่ยพูดมา อีกทั้งพฤติกรรมที่ยกมือขึ้นรำเมื่อครู่ มันไม่ใช่วิสัยของเงือกชนชั้นเจ้าเอาเสียเลย

“ข้าล้อเจ้าเล่นน่า ข้าพอจักพูดภาษาของพวกเจ้าได้อยู่เหมือนกัน พอดีดูหนังมาเยอะ เอ่อ... แล้วเจ้ารู้รึเปล่าว่าข้าจักเห็นหน้าว่าที่สวามีของข้าเพลาไหน”

“ข้ามิรู้ได้ อาจจักเป็นวันอภิเสกสมรส”

“เฮ้อ บังคับให้มาแต่งงานด้วยแล้วยังจะเล่นตัวไม่ยอมให้เห็นหน้าก่อนแต่งอีก แบบนี้เรียกเล่นตัวแล้วนะเนี่ย” เธอเท้าเอวหมับ ทั้งสีหน้ายังดูไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด ก่อนหน้านี้เธอก็กำลังเรียนรู้การใช้ชีวิตเป็นเงือกอยู่ดีๆ แต่ชีวิตเธอต้องกลายมาเป็นว่าที่เจ้าสาวอยู่ที่นี่ก็เพราะคนในเมืองปักษิณพาราดันรู้ว่ามีเงือกที่มีเรือนผมดำขลับ ก็เลยไปขู่ว่าหากไม่ยอมส่งตัวเธอไปแต่งงานง่ายๆ จะต้องเกิดสงคราม

ตอนนี้เธอก็เลยต้องมาอยู่ที่นี่อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่จะว่าไปการได้เรียนรู้ประสบการณ์หลายๆ อย่างที่ไม่ได้คิดว่าจะเจอในชีวิตก็เป็นเรื่องที่สนุกสำหรับคนที่ชอบความท้าทายอย่างเธอเหมือนกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นเธอก็จะต้องเอาตัวรอดจากการตกเป็นชายาของปักษิณสิงขรให้ได้ เพราะร่างนี้ไม่ใช่ร่างของเธอ เธอจะต้องรักษาร่างกายนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ข้าได้ยินว่าเจ้าล่องหนได้ใช่ไหมสามน”

“ใช่ นั่นเป็นความสามารถพิเศษของข้า”

“ดีเลย งั้นเจ้าก็ต้องทำตัวเป็นนากสายลับ”

“นากสายลับ ยังไงฤาท่าน”

“อ้าว... เจ้าก็ล่องหนไปสอดส่องห้อง เอ้ย... พระตำหนัก เอ่อ... เขาเรียกว่าอะไรกันล่ะ แบบที่อยู่” มือเรียวชี้ไปรอบตัว

“ตำหนัก”

“อ่อใช่ ละครพื้นบ้านที่แท้ทรู”

“อะไรของท่าน”

“เอาใหม่ๆ ข้าจะบรีฟเจ้าใหม่ ฟังข้านะสามนน้อย เจ้าจงทำตัวเป็นนากสายลับ เจ้าต้องหายตัวไปสืบมาให้ได้ว่าว่าที่สวามีของข้าอยู่ที่ใด หน้าตาเป็นเช่นไร ภายในหนึ่งชั่วยามเจ้าต้องคาบข่าวมาบอกกับข้าให้ได้”

“รับทราบขอรับเจ้าหญิง”

ชมชีวันยืนกอดอกมองเจ้านากทะเลที่เป็นเพื่อนตนเดียวของเธอกระโจนหายออกไปจากหน้าต่าง จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดมาที่หอนอนของตัวเอง จะว่าไปเธอก็แอบทึ่งกับสิ่งปลูกสร้างของเผ่าปักษิณพาราอยู่ไม่น้อย เพราะเกิดมาก็ยังไม่เห็นต้นไม้อะไรที่ใหญ่ที่ขนาดเท่ากับบ้านหลังโตในโลกของเธอขนาดนี้

สาวเจ้าทิ้งตัวลงนอนบนแท่นบรรทมที่มีฟูกหนาสีขาวปูเอาไว้ วันๆ เธอก็เอาแต่กินกับนอนเพราะไม่คุ้นเคยกับที่แห่งนี้ จำได้ว่าบุหลันมัจฉาบอกกับเธอว่ามาถึงที่นี่เธอจะได้เจอกับชลามัจฉาน้องสาวที่มีศักดิ์เป็นน้าของมนตรามัจฉา หากมีสิ่งใดให้ชลามัจฉาช่วยก็บอกได้เลย นึกถึงคราแรกที่มาถึงเธอเจอสรรพสัตว์หลานตนก็จริง ยังไม่ทันที่เธอจะได้ทำความกับผู้ใดเธอก็ถูกส่งมาอยู่ที่นี่ ที่เป็นเช่นนั้นก็น่าจะเป็นเพราะเธอดันไปเอ่ยถามหาผู้ที่เธอจะแต่งงานด้วยตั้งแต่คราแรกที่มาถึง เธอเองก็ลืมไปว่า ณ โลกมิตินี้ยังเป็นอารยธรรมโบรารณที่เคร่งครัดเรื่องประเพณี ได้แต่โทษตัวเองที่ดูหนังดูละครมาเยอะแต่ก็ดันไม่เฉลียวใจที่จะรักษากิริยา ในเมื่อเธอได้กระทำลงไปแล้ว ตอนนี้ก็ได้แต่รับผลที่จะตามมาเท่านั้น

ในขณะที่หนังตากำลังจะปิด ชมชีวันก็ต้องดีดตัวผึง เมื่อจู่ๆ ก็มีนกตัวเล็กสองตัวบินผ่านหน้าต่างเข้ามา จากนั้นก็กลายร่างเป็นกายที่เหมือนมนุษย์สาว มีอาภรณ์ปกปิดร่างกายที่ทำจากขนนกสีน้ำตาลแทบทั้งตัว