ตอนที่14 เรียกให้ไปเข้าเฝ้า

“พวกคุณ เอ่อ... พวกท่านเข้ามาในหอนอนของข้าได้ยังไง ข้ามิได้อนุญาตให้ใครเข้ามา” ชมชีวันจำได้ว่าทั้งสองเป็นนางรับใช้ของอชินีพารา ไม่เพียงแค่หน้าตาที่ไม่เป็นมิตร ทว่าสายตายังมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าเช่นที่เจอกันคราแรกก็ยังเหมือนเดิม

“ราชินีมีรับสั่งให้เจ้าหญิงเข้าเฝ้าในเพลานี้เจ้าค่ะ”

“มีเหตุอันใดฤา”

“มิทราบได้ พวกข้ามาเชิญเจ้าหญิงตามคำสั่งเท่านั้น จงไปกับพวกเราโดยดีเถิดเจ้าค่ะ”

“เอ่อ...อืม” ชมชีวันรีบเดินตามทั้งสองไปแต่โดยดี เสียงเอ่ยเชิญของนางรับใช้นั้นแข็งไร้หางเสียงปานการออกคำสั่ง หากเธอคิดขัดขืนมีหวังอาจจะถูกฝ่ามืออรหันต์ฟาดหลังหักได้ ทว่าเรื่องที่ทำให้เธอร้อนๆ หนาวๆ มากกว่าความโหดของสายตานางรับใช้ก็เห็นจะเป็นเรื่องที่ราชินีของเมืองนี้ให้ไปเข้าเฝ้า ไม่รู้เลยว่าเรื่องอะไร ทว่าก็ภาวนาในใจว่าอย่าให้เป็นเรื่องที่สามนถูกจับได้ ไม่เช่นนั้นชื่อเสียงของเงือกสาวได้เลื่องลือเป็นที่เสียหายแน่

ชมชีวันเดินก้มหน้าก้มตาตามนางรับใช้ทั้งสองมาพักใหญ่ จนกระทั่งเข้ามาถึงตำหนักใหญ่ที่อชินีพาราประทับอยู่ ในโถงใหญ่แห่งนี้แม้จะไม่ได้ต่างจากที่ที่เธอพักอาศัยมากนัก ทว่าที่แห่งนี้มีผ้าไหมสีประดับเป็นม่านตัดกับสีของไม้สีน้ำตาลเข้มสวยงามเป็นที่ดึงดูดสายตาของเธอไม่น้อย ไม่รู้ว่าพวกนกยักษ์เอาผ้าผืนงามพวกนี้มาจากไหน ทั้งที่ในตำหนักของเธอมีเพียงผ้าฝ้ายสีขาวตกแต่งที่อยู่เท่านั้น

ราชินีแห่งเมืองปักษิณพาราปรากฎตัวอยู่กลางโถงใหญ่ ทายาทพยัคฆาอาวุโสที่ยังดูสวยสดงดงาม มีเรือนผมสีแดงเข้มสีเดียวกับดวงตาหยิกยาวสยายดูน่าเกรงขามกำลังมองจ้องไปยังว่าที่สะใภ้ด้วยสายตาที่ไม่ค่อยยินดีนัก ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะไม่คิดว่าธิดาของเงือกจะมีกิริยาปานไม่มีใครสั่งสอนมาขนาดนี้ เมื่อเห็นเธอยืนตรงหน้ายังไม่คิดแม้แต่จะย่อเข่าคำนับ หากไม่ใช่ว่าโอรสของเธอจะกลับมามองเห็นได้เพราะเงือกสาวตรงหน้า เธอไม่คิดที่จะให้ผู้ที่กิริยาหยาบคายเข้ามาเหยียบบ้านเมืองของเธอเป็นอันขาด

ชมชีวันเห็นดวงตาสีเหลืองทองอันทรงพลังของราชินีที่กำลังจับจ้องมายังเธอก็ต้องยืนแน่นิ่งก่อนจะอ้อมแอ้มถามอีกฝ่ายออกไปถึงธุระที่ให้นางรับใช้ไปตามเธอมาถึงที่นี่

“ท่านมีอันใจจักคุยกับข้าฤา” หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ภาวนาว่าอย่าให้เป็นเรื่องที่เธอแต่งตั้วสามนเป็นนากสายลับไปสอดแนมตำหนักของปักษิณสิงขรเลย

“ก่อนถึงวันอภิเษกสมรส ข้าจักต้องสอนให้เจ้ารู้จักระเบียบพิธีการ กิริยาเช่นเจ้า ข้ามิอาจละเลยการอบรมได้” ในฐานะที่กำลังจะเป็นแม่สามีและหลีกเลี่ยงการรับสะใภ้ตนนี้ไม่ได้ อชินีพาราจำเป็นต้องทำหน้าที่แม่เมืองเพื่อทำให้สมาชิกใหม่ในเผ่ารู้ขนบธรรมเนียมของสรรพสัตว์ที่นี่ให้ได้

ชมชีวันยืนถอนหายใจโล่งอกที่ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอย่างที่เธอกังวล “บอกข้ามาตอนนี้เลย ข้าจักจำให้ได้ทุกอย่าง”

“แค่บอกคงมิได้ เจ้าต้องมีผู้สั่งสอนแลให้เจ้าทำตาม มิเช่นนั้นข้าคงกังวลมากในงานพิธี”

“มิไว้ใจข้าฤา ข้าสามารถเข้าใจได้ทุกอย่างนะองค์ราชินี” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น จากนั้นก็ยกมือชี้หน้าตัวเอง เพราะคิดว่าแค่พูดให้ฟังถึงพิธีการเธอก็เข้าใจได้ ไม่เห็นจะต้องฝึกซ้อมให้เสียเวลา

อชินีพารานยกมือทาบอก สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความตกใจกับกิริยาวาจาของเงือกสาวไม่ได้ต่างจากคราที่เงือกสาวมาถึงที่นี่แม้แต่น้อย

“กิริยาเช่นนี้ให้ข้าไว้ใจได้เยี่ยงไร ชลามัจฉาแลมีนามัจฉาจักเป็นผู้สอนเจ้า กิริยาเช่นนี้ข้ามิเคยพบเคยเห็น ให้คนเผ่าของเจ้าสอนกันเองก็แล้วกัน” อชินีพาราหันหลังให้ว่าที่สะใภ้หลังจากเอ่ยธุระจบ จากนั้นร่างของเธอก็ค่อยๆ อันตรธานหายไปพร้อมกับนางรับใช้ทั้งสองที่แปลงกายเป็นนกตัวเล็กบินออกไปจากโถงใหญ่ ทิ้งให้เงือกสาวยืนหน้าฉงนอยู่ตนเดียว

“อ้าว ทิ้งกันเลยเหรอ”

“มนตรามัจฉา”

เสียงที่คุ้นหูเรียกให้ชมชีวันรีบหมุนตัวหันกลับไปตามเสียง เมื่อหญิงงามในชุดสีขาวเรือนผมสีทองปรากฎตรงหน้า ดวงตากลมโตก็เบิกโพลง ริมฝีปากบางอ้าค้าง รอยยิ้มหวานตรึงใจนั้นทำให้ขอบตาของชมชีวันเริ่มร้อนผ่าวก่อนจะมีไข่มุกเม็ดเล็กไหลกลิ้งลงมาที่พวงแก้มก่อนจะตกไปยังพื้น

“แม่...แม่จริงๆ ด้วย” ชมชีวันวิ่งเข้าไปโผกอดคนเป็นแม่อย่างไม่คิดลังเล ตั้งแต่แม่ของเธอจากไปเธอก็เฝ้าคิดถึงอ้อมกอดของแม่ทุกวัน ยิ่งวันไหนที่เธอทุกข์ใจเธอก็ยิ่งโหยหาอ้อมกอดนี้มากที่สุด แล้ววันนี้เธอก็ได้อ้อมกอดนั้นคืนมาแล้ว

“แม่รู้ไหมว่าชมพูคิดถึงแม่แค่ไหน”

“ท่านพี่ ท่านจำมิได้ฤาว่านี่ท่านแม่ข้า” มีนามัจฉามองญาติผู้พี่ด้วยแววตาฉงนหนัก ไม่รู้ว่ามนตรามัจฉาจำแม่ของเธอไม่ได้หรือมีอาการเช่นนี้เพราะคิดถึงท่านแม่ของตนกันแน่

“เจ้าคะนึงหาแม่เจ้าฤา ข้าเข้าใจ อยู่ที่แห่งนี้ ข้าจักเป็นแม่ให้เจ้า” ชลามัจฉากอดปลอบหลานรักที่เพิ่งจากบ้านจากเมืองด้วยความไม่เต็มใจ เธอรู้ดีว่าการจากเมืองเกิดก็ไม่ได้ต่างจากการเกิดใหม่และมีความกังวลสับสนเพียงใด ด้วยต้องเรียนรู้ขนบธรรมเนียมและการเป็นอยู่ทุกอย่างของที่ใหม่ทั้งหมด เธอในฐานะที่เป็นน้าก็จะดูแลหลานตนนี้ให้ดีเสมือนบุตรีของตน

ชมชีวันยังไม่ยอมผละออกจากอ้อมอกของชลามัจฉา แม้ตอนนี้จะรู้แล้วว่าที่เธอกำลังกอดไม่ใช่แม่ แต่เป็นชลามัจฉาน้องของบุหลันมัจฉาที่มาแต่งงานกับวารัตน์คีรี น้องชายของเจ้าเมืองแห่งนี้เมื่อนานมาแล้ว ทว่าการมาที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอได้คิดเอาไว้ แค่ได้อยู่ใกล้ผู้ที่มีหน้าตาเหมือนแม่ แค่นี้เธอก็มีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อมากแล้ว

“ท่านพี่ ยังมีพิธีการอีกมากที่ท่านต้องเรียนรู้ เราไปที่ตำหนักท่านแม่ข้ากันเถิด” มีนามัจฉาดึงมือญาติผู้พี่ให้ออกไปจากโถงแห่งนี้ เพราะเธออยากให้มนตรามัจฉาได้เรียนรู้ขนบธรรมเนียมของที่นี่และการพิธีให้มากและเร็วที่สุด สัตว์หลายตนในเมืองจะได้เลิกติฉินนินทาถึงกิริยาและวาจาของญาติผู้พี่ของเธอเสียที แม้เธอจะเป็นครึ่งนกยักษ์ครึ่งเงือก ทว่าก็ไม่อยากให้ใครมาว่าเผ่าพันธุ์ของแม่เธอเสียๆ หายๆ