ตอนที่3 หัวใจสมุทรเป็นสิ่งนำพา

“อย่าเข้ามานะ ที่นี่ที่ไหน ทำไมฉันเป็นแบบนี้ มีครีบมีหาง อยู่ในน้ำได้ด้วย โอ้ย...จะบ้าจริงๆ แล้วนะเนี่ย” สองมือยกกุมหัว ทั้งยังอยากรู้ว่ามันเกิดเรื่องบ้าๆ แบบนี้กับตัวเองได้อย่างไร พยายามจะให้ทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน ทว่าก็ทำไม่ได้เพราะรู้แก่ใจว่ามันคือเรื่องจริง

“เหตุอันใดจึงทำให้เจ้าเอ่ยวาจาได้พิกลนัก” สินธุธาราไม่คิดถือสาบุตรี ทว่าเป็นกังวลมากกว่าว่าทำไมบุตรของตนถึงได้มีกิริยาและคำพูดคำจาแปลกประหลาด

“จะตอบได้รึยังว่าที่นี่ที่ไหน”

“ที่นี่เป็นเมือง...”

“ฮะ! เต่าพูดได้ด้วยเหรอ” ชมชีวันอ้าปากค้าง แค่เห็นตัวเองกลายเป็นนางเงือกยังไม่พอ เต่าตัวใหญ่เท่าฝาโอ่งที่อยู่นิ่งมานานนับนาทีดันโต้ตอบกับเธอแทนเงือกสองตน

“สรรพสัตว์ ณ ท้องทะเลกว้างแห่งนี้ล้วนสื่อสารกันได้ทั้งนั้น เจ้าลืมไปแล้วฤา แล้วข้าก็มิใช่แค่เต่าธรรมดา ข้านามว่าเฒ่าทรงกลด อาจารย์ของเจ้าอย่างไรเล่า แล้วเงือกสองตนนี้ก็คือท่านพ่อกับท่านแม่ของเจ้า นี่เจ้าวิกลไปแล้วฤา ถึงได้จำมิได้ว่าใครเป็นใคร”

“อิหยังวะ!!” ตาเต่าเฒ่านี่ตอบคำถามเธอฉอดๆ จากที่อ้าปากค้าง ตอนนี้รีบเรียกสติของตัวเองและพยายามมาหาคำตอบจะดีกว่าว่าจู่ๆ มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับเธอ ครั้งสุดท้ายที่จำได้ก่อนจะตื่นมาอยู่ที่นี่เธอนั่งรถออกไปเที่ยวพร้อมกับอัคคี ทว่าฝนที่ตกหนักเลยทำให้ถนนลื่น ด้วยความที่อัคคีไม่ชำนาญทางเลยทำให้รถเสียหลักตกถนนพุ่งเข้าไปชนต้นไม้ใหญ่ แล้วหลังจากนั้นภาพทุกอย่างก็ดับลงไป

“ไม่ใช่ว่าในตัวลูกของข้ามีดวงจิตดวงอื่นมาสิงสู่แล้วฤาท่านผู้เฒ่า” สินธุธาราชักเริ่มตงิดใจ เพราะถึงแม้บุตรีของตนจะมีนิสัยดื้อรั้นเพียงใด แต่ก็ไม่เคยก้าวร้าวต่อผู้อาวุโสกว่าแม้สักครั้ง

ผู้เฒ่าทรงกลดคิดเช่นเดียวกันกับสินธุธาราเขาจึงหันไปถามเงือกสาว

“เจ้านามว่าอันใดฤา”

“โอ้ แม่เจ้า ใช้ภาษาจักรๆ วงศ์ๆ ซะด้วย เอาอย่างงี้นะคะท่านผู้เฒ่าเต่า ฉันชื่อชมพู ชื่อจริงชื่อชมชีวัน ฉันเป็นคนค่ะ เป็นคนที่มีสองขาเคยเห็นไหมคะ ฉันก็ไม่รู้ว่าจู่ๆ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“เรื่องนั้นข้าก็มิอาจรู้ในเพลานี้ได้ แต่ข้าบอกเจ้าได้เพียงว่า ในเพลานี้เจ้านามว่ามนตรามัจฉา เป็นบุตรีของราชาแลราชินีของเงือกสมุทร นั่นท่านพ่อของเจ้า ท่านสินธุธารา แล้วนั่นก็แม่ของเจ้า ท่านบุหลันมัจฉา”

“มีดวงจิตดวงอื่นมาอยู่ในร่างลูกของเราอย่างนั้นฤาท่านพี่ แล้วลูกของเราอยู่แห่งหนใดกัน” บุหลันมัจฉาตัวอ่อนปวกเปียก เมื่อคิดว่าบุตรีได้จากตัวเองไปแล้ว

“หากหัวใจสมุทรยังอยู่ ณ ที่แห่งนี้คงดี” สีหน้าของสินธุธาราเต็มไปด้วยความหนักใจ

คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดมุ่นหนักขึ้นเมื่อได้ยินราชาเงือกเอ่ยถึงหัวใจสมุทร

“คุณพูดถึงหัวใจสมุทร ไอ้ก้อนกลมๆ แดงๆ ที่มีรูปเงือกตัวน้อยๆ อยู่ด้านในใช่ไหม”

“ทำไมเจ้าจึงรู้ได้”

“มันคือของของเงือกจริงๆ เหรอเนี่ย คือว่าของชิ้นนั้นมันเป็นสมบัติตกทอดมาจากต้นตระกูลทางพ่อของฉัน ปู่เคยบอกฉันว่ามันเป็นของเงือกสมุทร ให้ฉันเก็บเอาไว้อย่างดีค่ะ”

“แล้วตอนนี้หัวใจสมุทรอยู่แห่งใด” สัตว์ทุกตนที่อยู่ ณ แห่งนี้หูผึ่งเพราะมีความหวังที่จะได้หัวใจสมุทรกลับคืนมายังมหาสมุทรอันกว้างใหญ่แห่งนี้

“น่าจะบ้านฉัน บ้านที่อยู่บนโลก บนพื้นดิน เอ่อ...ไม่รู้ว่าคุณจะเข้าใจไหม” ชมชีวันยกมือเกาหัวแกรกๆ เพราะเธอก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ราชาเงือกและผู้เฒ่าเต่าได้เข้าใจ

“ข้าเคยได้ยินเรื่องมิติของโลกมนุษย์”

“คุณพูดว่ามิติของโลกมนุษย์ หมายความว่าฉันไม่ได้อยู่บนโลกมนุษย์อย่างงั้นเหรอ”

“คำว่าโลก มีหลายมิติ แลโลกนี้มีมากมายหลายเรื่องราวที่เจ้ายังไม่เคยได้รับรู้ แม้แต่ข้าเองที่อยู่มานับหมื่นปีก็ยังไม่สามารถเข้าใจคำว่าโลกได้อย่างถ่องแท้ทุกประการ แต่เพลานี้ข้าพอจักเข้าใจแล้วว่า เจ้าคือดวงจิตของมนุษย์ที่เข้ามาสิงสู่อยู่ในร่างของมนตรามัจฉา แล้วข้าก็เชื่อว่า ดวงจิตของมนตรามัจฉาก็อาจจักอยู่ในร่างของเจ้าโดยมีหัวใจสมุทรเป็นสิ่งนำพา”

“แล้วฉันจะกลับร่างตัวเองได้ยังไงคะ”

“ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่โชคชะตากำหนด แต่ในเมื่อเจ้าอยู่ในร่างของธิดาของราชาเงือก เจ้าก็จักต้องเรียนรู้แลทำหน้าที่ของธิดาเงือกสมุทรให้ดี”

“ฉันอยากกลับบ้าน หาวิธีกลับบ้านให้ฉันหน่อยได้ไหม”

ผู้เฒ่าทรงกลดส่ายหัวน้อยๆ “ข้ามิมีความสามารถทำเช่นนั้นได้ แต่ข้าเชื่อว่าเมื่อถึงเพลาที่เจ้าต้องกลับ เจ้าก็จักได้กลับ ในตอนนี้สิ่งที่เจ้าต้องรู้ก็คือ เจ้าเป็นเงือกตนเดียวที่มีเรือนผมสีดำขลับ แม้เจ้าจักมีเชื้อสายของราชาแลราชินีเงือกทำให้ใช้ชีวิตอยู่บนบกแลในน้ำได้ แต่สิ่งสำคัญ เจ้าต้องห้ามให้พวกปักษิณพาราเห็นเจ้าได้ มิเช่นนั้นเจ้าจักต้องถูกบังคับให้อภิเสกสมรสกับโอรสของเจ้าเมืองปักษิณพารา”

“แล้ว พวกนั้นคือใครคะ”

“เผ่าของนกยักษ์ พวกนั้นเคยมาที่นี่แล้วสั่งเอาไว้ว่าหากมีเงือกสาวเรือนผมดำขลับถือกำเนิดขึ้น จักขอไปเป็นสะใภ้”

“ฉันก็ไม่ได้อยากไปเป็นสะใภ้ใครหรอกนะ เท่าที่ฟังมาเหมือนพวกคุณจะไม่ชอบพวกนกยักษ์ถึงไม่อยากยกลูกสาวให้ ทำไมเหรอ”

สินธุธาราเงยหน้าตอบด้วยตนเอง “ข้าไม่อยากบังคับฝืนใจลูกของข้า อีกเรื่องหนึ่งคือข้ารู้มาว่าโอรสของราชาเผ่านกยักษ์ แท้จริงแล้วนั้นเป็นโอรสของครุฑที่นำมาฝากเลี้ยงเอาไว้ พวกข้าไม่ชอบพวกครุฑ เพราะครุฑขโมยหัวใจสมุทรไป ทำให้สรรพสัตว์ในท้องทะเลเดือดร้อน แต่ข้ามิรู้ว่าหัวใจสมุทรนั้นไปอยู่บนโลกของเจ้าได้อย่างไร”