ตอนที่2 ไม่ได้ฝันจริงๆ ด้วย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ทั้งสองสายตามองไปยังหน้าประตูห้องที่หมอหนุ่มกำลังเปิดเข้ามา

“ผลตรวจเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ” ชื่นชีวาโพล่งถามหมอหนุ่มอย่างไม่คิดรีรอ จากนั้นก็รีบไปดึงมือหมอหนุ่มมานั่งคุยกันที่โซฟา

“ทางด้านร่างกายทุกอย่างปกตินะครับ คุณชมพูอาจจะมีภาวะช็อคจากเรื่องที่เกิดขึ้นเลยเป็นแบบนี้”

“ฉันก็เคยได้ยินว่ามีคนไข้ช็อคแล้วจำอะไรไม่ได้เหมือนกันค่ะ แต่ก็ไม่คิดว่าชมพูจะพูดจาแปลกประหลาดขนาดนี้” พูดจบก็หันกลับไปมองน้องสาวที่ยังคงนั่งมองทุกอย่างรอบกายด้วยสายตาฉงนไม่หาย

“ก่อนหน้านี้ชมพูดูพวกหนังจีนหรือละครพื้นบ้านเยอะไหมครับ”

“ก็มีดูบ้างนะคะ”

“เธออาจจะติดภาษาจากสื่อที่เคยดูก็ได้ครับ หลังจากนี้คงจะดีขึ้น”

“ฉันว่าตอนที่น้องฉันยังไม่หายดี ฉันขอให้ชมพูไปพักที่บ้าน​ฉันนะคะ บอกตรงๆ ฉันเองก็กลัวว่าแม่คุณหมอ...คือ”

“ผมเข้าใจครับ ถ้ามีอะไรฉุกเฉินหรืออยากให้ช่วยอะไรก็บอกผมได้ตลอดเลยครับ”

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ” ชื่นชีวาพอจะโล่งใจยิ้มได้ที่หมอหนุ่มเข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อโดยที่ไม่ต้องพูดออกมาตรงๆ

“อืม...แล้วคุณหมอว่าอาการคุณอัคจะดีขึ้นเมื่อไรคะ”

“ตอนนี้ยังตอบอะไรไม่ได้จริงๆ ครับ” เมื่อต้องพูดถึงพี่ชาย วายุก็หน้าถอดสี เขาเองก็ยังไม่มั่นใจว่าพี่ชายจะพ้นจากขีดอันตรายภายในวันสองวันนี้หรือไม่ และหากพ้นจากขีดอันตรายแล้วทุกอย่างจะเป็นปกติหรือเปล่า ยังคงเป็นเรื่องที่เขาและหมอท่านอื่นๆ กังวลใจ

ชื่นชีวาก้มหน้างุดเพราะหากอัคคีเป็นอะไร น้องสาวเธอก็คงถูกแม่สามีเกลียดหน้าไปตลอดชีวิต มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับครอบครัวของเธอนักหนา บทจะดีก็ไม่ได้ดีขึ้นจริงๆ สักที

ณ ห้วงมหาสมุทรลึกในอาณาจักรของเหล่าเงือกสมุทร ใต้ผืนน้ำทะเลสีมรกตมีแสงลอดผ่านส่งมายังเหล่าปะการังจนเห็นเป็นประกายสวย เหล่าปะการังแสนงดงามและเหล่าสรรพสัตว์แห่งท้องทะเลแห่งผืนกว้างแห่งนี้มีราชาเงือกนามว่า สินธุธารา เป็นผู้ปกครองเป็นพ่อเมือง ร่วมกับราชินีนามว่า บุหลันมัจฉา

สรรพสัตว์ในท้องมหาสมุทรนั้นอยู่กันอย่างสงบสุขมาช้านาน จนกระทั่งเมื่อพันปีก่อน หัวใจของสมุทรได้ถูกครุฑชั้นปกครองนามว่า ตรีทศ ได้ขโมยไป ทำให้เหล่าสรรพสัตว์ในท้องทะเลและเหล่าเงือกได้ล้มหายตายจากกันไปมากมาย เพราะไม่มีหัวใจสมุทรช่วยรักษาตัว รวมถึงมนตรามัจฉา เงือกสาวบุตรีของสินธุธาราและบุหลันมัจฉาในเพลานี้ด้วย

“ลูกจักตื่นขึ้นมาเพลาไหนฤาท่านพี่ ใจของข้ามิสู้ดีเอาเสียเลย” ราชินีเงือกอาวุโสเรือนผมสีทองยาวสยายเธอนั่งมองบุตรีเจ้าของเรือนผมดำขลับที่กำลังหลับไหลอยู่บนแท่นบรรทมด้วยแววตาเป็นห่วง

“เราต้องเชื่อมั่นว่าลูกจักต้องตื่น หากลูกไม่ตื่น พี่จักสละหัวใจครึ่งหนึ่งของพี่ให้ลูกเอง” ราชาเงือกอาวุโสผู้มีดวงตาที่สามเข้าโอบกอดราชินีผู้เป็นที่รักด้วยความรู้สึกผิด หากเขาไม่สั่งขังบุตรของตน เรื่องน่าสลดใจคงไม่เกิดขึ้น

“ไม่นะท่านพี่ ข้าขอทำเช่นนั้นเอง หากท่านพี่อ่อนแอเพราะสละหัวใจ ท่านพี่จักปกครองเหล่าสรรพสัตว์น้อยใหญ่ได้เยี่ยงไร”

“ข้าทนเห็นเจ้าเจ็บมิได้ดอกน้องพี่”

“ข้าก็ทนเห็นพวกเจ้าเกี้ยวพาราสีในเวลาวิกฤตเช่นนี้มิได้เหมือนกัน” ผู้เฒ่าเต่าหมื่นปีหันหลังให้กับเงือกทั้งสอง เต่าที่อยู่กับผืนท้องทะเลและขาดคู่รักข้างกายอย่างเขาอดจะอิจฉาเงือกทั้งสองที่กำลังป้อนคำหวานกันไม่ได้

“อือ...อืม...”

ราชาและราชินีหันมาสนใจกับมนตรามัจฉาเมื่อเห็นฟองอากาศลอยออกมาจากริมฝีปากอิ่มสวย

“ลูกเรา...” สินธุธาราประคองหัวของบุตรีตนขึ้น

“เจ็บตรงไหนฤาเจ้า บอกแม่เถิด แม่ใจจักขาดเมื่อเจ้ามิตื่น” บุหลันมัจฉาโผเข้ากอดบุตรีก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ

“หากเจ้ามิดื้อ แล้วเชื่อฟังพ่อ พ่อจักมิขังเจ้าเยี่ยงนี้เลย” สินธุธาราเอ่ยออกมาด้วยหัวใจที่เจ็บปวดไปด้วยความรู้สึกผิด

เมื่อดวงตากลมโตของเงือกสาวเปิดกว้างขึ้น คิ้วเรียวสวยก็เริ่มขมวดมุ่น ภาพตรงหน้าทำให้สมองของเธอเต็มไปด้วยความสับสน ตรงหน้าที่เธอเห็นคือเงือกจริงๆ ใช่ไหม นี่เธอกำลังฝันไปใช่ไหม

“ฝันเหรอวะเนี่ย…” เธอกระซิบ ดวงตาเต็มไปด้วยความฉงนหนักขึ้นเมื่อเห็นฟองอากาศขณะที่ตัวเองกำลังพูด อีกทั้งในตอนที่กำลังจะขยับตัวออกให้พ้นอ้อมกอดของเงือกสองตน ดวงตาก็ต้องเบิกโพลงแทบจะกลืนน้ำลายไม่ลงคอเพราะขาของเธอตอนนี้ไม่มีแล้ว มีเพียงหางของเงือกสีเงินเหลือบม่วงชมพูกระดิกไปมาเท่านั้น

“ฝัน ฉันต้องฝันแน่ๆ” มือทั้งสองลูบๆ คลำๆ ไปยังเปลือกหอยที่ปิดหน้าอกอวบอิ่ม จากนั้นก็ค่อยๆ เลื่อนสัมผัสไปยังเกล็ดสีสวย นี่มันของจริง ไม่ใช่ภาพลวงตาอะไรทั้งนั้น รู้ได้ดังนั้นใบหน้าหวานก็เผยความตื่นตระหนกหนักขึ้นเรื่อยๆ

“เจ้าว่าอย่างไรฤา ฝัน เจ้าฝันเรื่องใด บอกแม่ได้ฤาไม่”

“ฮือ...” อะไรกันวะเนี่ย ชมชีวันหยิกแขนตัวเองเต็มแรง เข้าใจว่าเธอจะไม่เจ็บเพราะเชื่อว่าขณะนี้คือความฝัน ทว่าไม่ใช่อย่างที่คิดแม้แต่น้อย ความเจ็บแล่นปราบเข้ามาที่แขนจนเธอหน้าเหยเก นี่มันไม่ใช่ความฝันจริงๆ ด้วย

“ฮึก ฮึก ... ฮือ ฮือ ฮือ...” ไข่มุกเม็ดเล็กค่อยๆ ไหลลงมาอาบพวงแก้มนวล ชีวิตของเธอกำลังเผชิญกับอะไรอยู่กันแน่ แล้วเธอจะต้องใช้ชีวิตยังไงกับขาที่จู่ๆ ก็กลายเป็นหางไปแบบนี้

“ร้องให้เพราะเรื่องอันใดบอกแม่เถิด” บุหลันมัจฉาพยายามจะเข้าไปกอดปลอบบุตรี ทว่าเงือกสาวก็กลิ้งตัวหนีแล้วตกแท่นบรรทมไปเสียก่อน และวินาทีนั้นชมชีวันก็ได้เรียนรู้วิธีใช้หางพยุงตัว

“ใช้การอย่างนี้เองเหรอ” พยุงตัวตั้งหลักได้ชมชีวันก็ชี้หน้าไปยังเงือกอาวุโสทั้งสอง