ตอนที่ 4 ความบังเอิญ

และแล้วก็มาถึงวันเปิดภาคเรียน ในช่วงนี้นทีมีกิจกรรมรับน้องของคณะวิศวกรรมศาสตร์ แล้วคงจะได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ กว่าจะกลับเข้าห้องก็หกโมงเย็นไปจนถึงสองทุ่ม

ส่วนปลายฟ้าเทอมนี้มีเรียนไม่มากแล้วเพราะเหลือเก็บอีกไม่กี่หน่วยกิต แล้วเดือนหน้าก็ต้องเดินทางไปฝึกงานโรงแรมที่ประเทศฝรั่งเศสเป็นเวลาสามเดือน

ดูเหมือนไม่มีเวลาให้คิดเรื่องอื่น เพราะตั้งใจจะคิดแค่เรื่องฝึกงานแล้วต่อด้วยโปรเจกต์จบ แต่แล้วขณะนั่งเล่นมือถืออยู่กับเพื่อนสนิทอย่างอันนาและซัมเมอร์ สายตาของเธอก็ชะงักเข้ากับภาพของหนุ่มหล่ออันคุ้นตาคนหนึ่งในแอปพลิเคชันสีฟ้า สวมใส่เสื้อช็อปสีเลือดหมูมีตราประทับคล้ายกับมหาวิทยาลัยของเธอไม่มีผิด

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันจนเพื่อนสงสัย พากันชะเง้อคอแอบมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่เปิดค้างเอาไว้ไม่เลื่อนผ่านสักที

“นี่ใครอะ”

“หล่อมาก”

อันนาและซัมเมอร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสนใจ เป็นดั่งที่เพื่อนรักทั้งสองว่า หนุ่มที่เห็นนั้นหล่อมาก แต่ประเด็นที่เธอสนใจคือเขาเรียนที่นี่อย่างนั้นหรือ

“ไม่รู้จัก ก็แค่เลื่อนเจอ”

จะให้เธอตอบว่าอย่างไรล่ะ ชื่อก็ไม่รู้จัก เจอกันแค่ครั้งเดียวก็ชวนเขากลับคอนโด จากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก

ไม่คิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้ คิดว่าคงมีแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวที่ได้เจอเขา แล้วพลาดมีอะไรกัน คำพูดของเขายังย้ำเตือนเธออยู่เสมอ ‘อย่าไปวันไนต์กับผู้ชายคนอื่นอีก’

มันดูเหมือนว่าเธอมั่ว เธอง่าย กับใครก็ได้ แต่เธอก็พลาดมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขาแค่คนเดียว

อันนาเลื่อนมือเข้ามาจับแขนของปลายฟ้าจนเผลอส่งเสียงร้องสะดุ้ง ก่อนที่จะเอ่ยถาม

“คิดอะไรอยู่”

“เปล่า ไม่ได้คิดอะไร”

“นึกว่ามีอะไรในกอไผ่กับคนในรูปซะอีก เห็นจ้องอยู่นาน” ซัมเมอร์เอ่ย

“จะบ้าเหรอ ฉันจะไปมีอะไรกับคนไม่รู้จักได้ยังไงล่ะ”

จู่ ๆ เธอก็เหมือนมีเลือดสูบฉีดบนใบหน้าจนรู้สึกร้อนผ่าว เอ่ยตอบเพื่อนอย่างไม่กล้าสบสายตา ดีที่ใกล้เวลาเข้าเรียนจึงฉวยโอกาสตัดบทสนทนาแล้วชวนเพื่อนเข้าตึกคณะแทน เนื่องจากพวกเธอกำลังนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟใกล้กับโรงอาหาร

*****

ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!

เสียงกดรหัสผ่านหน้าห้องดังขึ้นในช่วงเย็น แล้วเสียงปลดล็อกประตูก็ดังตาม เจ้าของห้องอย่างปลายฟ้าไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลย เพราะคนที่รู้รหัสเข้าห้องเธอมีแค่น้องชายเพียงคนเดียว

“กลับมาแล้วเหรอ”

หญิงสาวนั่งดูซีรีส์บนหน้าจอสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่ติดอยู่บนผนังห้องนั่งเล่น ก็เหลียวใบหน้าสวยหันไปทางประตู แต่แล้วดวงตาก็ต้องเบิกกว้างเมื่อความบังเอิญที่เธอพูดถึงเมื่อช่วงพักเที่ยงมันก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า เนื่องจากน้องชายที่คลานตามกันมาได้พาเพื่อนใหม่มาที่ห้องของเธอด้วย

“ครับ กลับมาแล้ว นี่ไอดิน เพื่อนของผมเอง”

“พะ เพื่อน”

น้ำเสียงตะกุกตะกักดังขึ้นแผ่วเบา พร้อมกับความรู้สึกหลากหลายที่ไหลเข้าสู่สมองด้วยความสับสน

นี่เธอทำอะไรลงไป

เขาเป็นเพื่อนของนที ก็แสดงว่าตอนนั้นหนุ่มหล่อตรงหน้าอายุเพียงสิบแปดปีอย่างนั้นเหรอ

ตายแล้วอีปลายฟ้า

ขาข้างหนึ่งเข้าคุกไปแล้ว นี่เธอจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ไหมเนี่ย

แล้วถ้าเด็กมันสมยอมล่ะ

ไม่สิ อายุสิบแปดไม่ได้เรียกว่าผู้เยาว์แล้วนี่ คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

“สวัสดีครับ”

น้ำเสียงทุ้มและรอยยิ้มที่เผยขึ้นเล็กน้อยของเพื่อนน้องชายทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ กระพริบตาสองสามทีเพื่อเรียกสติ ก่อนจะทักทายกลับ

“สวัสดี”

“โทษที ไม่ได้บอกก่อนว่าจะพาเพื่อนมาด้วย พอดีไอดินมันมาช่วยขนของน่ะ” น้องชายเอ่ย

“อ้อ อือ ก็ดี ช่วยกันจะได้เสร็จไว ๆ”

แล้วก็พากันออกไปจากห้องของเธอสักที

ปลายฟ้ารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยตอนนี้ ไม่กล้ามองหน้าเขาด้วยซ้ำ ภาพเคลื่อนไหวในช่วงดึกของคืนนั้นปรากฏชัดในหัวของเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้จะผ่านมาแล้วเกินกว่าครึ่งปี ทำไมต้องมาทำให้เธอนึกถึงภาพน่าอายเหล่านั้นด้วย

ดีที่ว่าน้องชายของเธอเตรียมของลงกระเป๋าไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ส่วนของใช้บางส่วนที่อยู่ในกล่องก็หยิบออกมาใช้เท่าที่จำเป็น เลยไม่ต้องใช้เวลาเก็บของนาน

“มีแค่นี้แหละ” นทีเอ่ยกับเพื่อน ก่อนจะหันมาหาพี่สาว “ผมไปก่อนนะ”

“อืม อยู่คนเดียวก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ”

“รู้แล้วน่า”

นทียิ้มให้พี่สาวก่อนจะพยักหน้าให้เพื่อน แล้วพากันเดินออกจากห้องไป

ปลายฟ้าเหลียวมองชายหนุ่มทั้งสองโดยเฉพาะแผ่นหลังของเขาคนนั้นที่ไม่มีท่าทีอะไรกับเธอเลย หรือว่าจะลืมเรื่องคืนนั้นไปแล้ว

เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

ขนาดเพื่อนของน้องชายยังไม่ใส่ใจเรื่องนั้นเลย แล้วที่เขาบอกว่า ‘ถ้าเหงาหรืออยาก… เมื่อไหร่ก็ทักมา แล้วผมจะมาหา’ ก็คงจะพูดไปอย่างนั้น

เธอก็ควรจะลืมและทำเหมือนไม่เคยรู้จักหรือพบเจอกันมาก่อน แบบที่เขากำลังทำอยู่

ลืมเรื่องผิดพลาดที่มันเกิดขึ้นมานานแล้วไปเสียที