ตอนที่ 4 กลั่นแกล้ง

หลังจากเปิดเรียนมาแล้วหนึ่งเดือน ทางมหาวิทยาลัยก็ได้จัดงาน Freshy Game (เฟรชชี เกม) ซึ่งเป็นงานกีฬาของเหล่าน้องใหม่ปีหนึ่งที่จะได้มาร่วมแข่งขัน รวมทั้งยังได้ทำความรู้จักกับเพื่อนนักศึกษาคณะอื่น ๆ ที่อยู่ในชั้นปีเดียวกัน

“ไอ้วายุ ลงแข่งบาสกัน”

มังกร เพื่อนสนิทในสาขาของวายุเอ่ยชวนขณะกำลังนั่งอยู่ใต้ตึกคณะ ซึ่งเพื่อนของเขากำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่

ในช่วงหลังเลิกเรียนเขามักจะชวนวายุเล่นบาสเก็ตบอลอยู่บ่อยครั้ง ก็มีทั้งตอบรับบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะขอตัวกลับไปพักเสียมากกว่า ไม่รู้ว่ามันจะรีบกลับไปทำไม

“ไม่อยากแข่ง” วายุตอบเสียงเรียบ

“อ้าว ทำไมวะ”

เพื่อนของเขานั้นเล่นเก่ง แถมยังเคยเป็นตัวตึงในระดับชั้นมัธยม ถ้าไม่ลงแข่งในครั้งนี้ก็เสียดายความเก่งของมันแย่

“กูจะสมัครเป็นสตาฟ”

“ลองคิดดูอีกทีไหมวะ เพื่อนในทีมต้องการตัวมึงอยู่นะเว้ย”

“ขาดกูไปสักคน พวกมึงก็ลงแข่งกันได้อยู่ดี”

“ยอมมึงเลยไอ้สัส ไม่เป็นไร พวกกูจะเอาถ้วยมาฝากมึงเอง”

มังกรได้แต่ถอนหายใจอย่างคนยอมแพ้ วายุเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ถ้าเพื่อนบอกไม่ลงแข่ง ถึงเขาจะพูดโน้มน้าวอย่างไรมันก็ไม่ยอมฟัง

“ถ้าพวกมึงคว้าที่หนึ่งมาได้ กูจะพาไปเลี้ยง”

“ได้แน่นอนเพื่อน มึงเตรียมเงินเอาไว้เลย” มังกรเอ่ยอย่างมั่นใจ

แต่ทว่าพอถึงวันแข่งขัน ไอ้เพื่อนตัวดีที่บอกว่าจะสมัครเป็นสตาฟ คิดว่ามันจะมาคอยดูแลพวกเพื่อนตัวเอง แต่กลับเอาตัวไปอยู่ในโรงยิมซึ่งเป็นสนามแข่งวอลเล่ย์บอลแทน

อีกด้านของเพื่อนสาว

สาวห้าวอย่างมารีนก็ได้สมัครเป็นหนึ่งในนักกีฬาวอลเล่ย์บอลของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ซึ่งเป็นกีฬาที่เธอชื่นชอบมาตั้งแต่เรียนมัธยม

การแข่งขันในครั้งนี้ได้ถูกจัดขึ้นเป็นเวลาสามวัน และวันสุดท้ายก็มีสองคณะที่ต้องเข้าชิงชนะเลิศนั่นก็คือคณะของมารีน กับคณะนิเทศศาสตร์ซึ่งเพื่อนรักอย่างเมษาก็ได้ลงแข่งด้วยเช่นกัน

“ไอ้วา มึงคอยเชียร์กูด้วยนะ”

ก่อนลงแข่งมารีนก็ได้เดินเข้าไปหาเพื่อนชายที่ยืนตรวจตราความเรียบร้อยอยู่ขอบสนาม วายุไม่ได้สมัครเป็นนักกีฬา เนื่องจากเขาเป็นคนไม่ชอบความวุ่นวาย แต่ก็ยังให้ความร่วมมือด้วยการสมัครเป็นหนึ่งในสตาฟคอยดูแลเรื่องความปลอดภัยและภาวะฉุกเฉินที่อาจเกิดขึ้นในขณะแข่งขัน

เมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนสาววายุก็เผยรอยยิ้มมุมปากพร้อมกับพยักหน้ารับ ส่วนมารีนก็คลี่ยิ้มให้อีกฝ่ายแล้ววางมือบนบ่าของเขาอย่างไม่คิดอะไร แต่ทว่ากลับเป็นเป้าสายตาของหญิงสาวทั้งสองคน ซึ่งเป็นนักกีฬาของอีกคณะที่ต้องเข้าชิงแชมป์กัน

“ดูนังนั่นดิ นี่ขนาดอยู่ในสนามแข่งยังกล้าอ่อยผู้ชาย” น้ำขิงเอ่ยขึ้นอย่างยั่วยุ

“คอยดูเถอะ ฉันจะทำให้มือข้างที่มันกล้าแตะตัววายุใช้งานไม่ได้”

โยเกิร์ตรู้สึกไม่พอใจที่เห็นวายุสนิทสนมกับผู้หญิงอื่น เผลอจ้องไปยังสองคนนั้นดวงตาแข็งกร้าว มือเล็กกำหมัดเอาไว้แน่นเพื่อข่มอารมณ์ร้อนไม่ให้เข้าไปหาเรื่อง คอยย้ำเตือนตัวเองอยู่ในใจว่ารอลงสนามก่อนเถอะ แล้วจะได้เห็นดีกัน

และพอได้เวลาแข่งก็เหมือนว่าสองคนนี้ได้วางแผนกลั่นแกล้งคู่แข่งของอีกฝ่ายเพียงคนเดียว ไม่ว่าจะตบลูกทรงกลมข้ามไปหาอีกฝ่ายกี่ครั้ง ก็มุ่งเป้าไปที่มารีนอยู่ตลอด จนเจ้าตัวรู้สึกมั่นใจว่าสองคนนี้น่าจะหมั่นไส้เธอเข้าแล้ว แต่ไม่ว่าจะโดนอีกฝ่ายเล่นงานมากี่ครั้ง ทีมของเธอก็จัดการโต้กลับได้ตลอด ทำให้เซตแรกและเซตที่สองคณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นฝ่ายชนะ

โยเกิร์ตกัดกรามแน่นอย่างไม่พอใจ ไม่คิดว่าคู่แข่งจะคอยรับลูกวอลเลย์บอลของเธอได้ตลอดอย่างไม่อิดออด และในเมื่อทำอะไรในเกมไม่ได้ เธอก็จะทำนอกเหนือกติกาให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

ลงสนามในเซตที่สาม เกมได้เริ่มไปได้ครึ่งหนึ่งของการนับคะแนน ขณะที่โยเกิร์ตได้ยืนอยู่ในตำแหน่งหน้าตาข่ายและกระโดดขึ้นทำท่าจะตบลูกทรงกลมเพื่อทำแต้ม ทว่าเธอกลับส่งซิกให้น้ำขิงเป็นฝ่ายโต้กลับแทน ส่วนโยเกิร์ตก็ออกแรงของฝ่ามือตบเข้าไปที่ตาข่าย ซึ่งคนที่อยู่เบื้องหน้าในระยะที่ห่างกันไม่ถึงช่วงแขน และคงไม่ได้ทันสังเกตว่าเธอตั้งใจให้โดนใบหน้าเข้าอย่างจัง

“โอ๊ย”

มารีนเปล่งเสียงร้องพร้อมกับเลื่อนมือขึ้นไปจับจมูกของตัวเอง เธอรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ไหลออกมาเลอะมือ และพอเลื่อนมือออกมาดูก็พบว่าเป็นคราบของเลือดกำเดา

“อุ้ย ซอรีนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

โยเกิร์ตตีหน้าเศร้า เอ่ยขอโทษมารีนด้วยน้ำเสียงที่ใครฟังก็รู้ว่าโคตรจะเสแสร้ง

“เฮ้ย มารีน เป็นยังไงบ้าง”

เมษารีบวิ่งลอดตาข่ายเข้ามาดูเพื่อนสนิท พร้อมกับคนในทีมของมารีนที่กรูกันเข้ามาล้อมวงด้วยความตกใจ ต่างจากคนที่ทำให้เพื่อนเจ็บได้แต่ลอบกระตุกยิ้มมุมปากราวกับคนไม่ได้รู้สึกผิด

“เลือดกำเดาไหล”

เธอเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นปิดจมูก เงยหน้าขึ้นมองหลังคาสูง เมื่อเห็นวายุวิ่งเข้ามาหา

“เป็นยังไงบ้าง เจ็บหน้าเหรอ ขอดูหน่อย”

วายุวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาถามมารีนด้วยความเป็นห่วง มีเขาแค่คนเดียวที่เป็นสตาร์ฟแล้ววิ่งเข้าไปในสนามแข่ง เนื่องจากกรรมการหรือโค้ชไม่ได้ร้องขอแพทย์สนาม จากนั้นเลื่อนมือเข้าไปใกล้มือของมารีน หมายจะจับมือของเธอออกเพื่อสำรวจดูว่าบาดเจ็บตรงไหนบ้าง

“อย่า มึงกลัวเลือด”

มารีนรีบส่ายหน้าให้เพื่อนชายเพราะกลัวว่าเขาจะตกใจเมื่อได้เห็นคราบโลหิต อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะเชื่อฟังไม่ได้แตะต้องมือของเธอแต่อย่างใด ทว่าต่อจากนั้นวายุกลับเลื่อนลำแขนมาโอบตัวเธอเอาไว้ แล้วประคองไปนั่งพักที่ม้านั่งข้างสนาม เพื่อให้แพทย์สนามเข้ามาดูอาการ และพบว่าพวงแก้มของเธอนั้นเป็นรอยถลอก อีกทั้งจมูกก็แดงมากจากแรงกระแทก

วายุรู้สึกโกรธเคืองอีกฝ่าย รีบเดินเข้าไปหากรรมการนับคะแนนที่นั่งอยู่บนชั้นลอยสูงข้างเสาของตาข่าย

“เล่นแบบนี้มันผิดกติการึเปล่าครับ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายตั้งใจทำร้ายร่างกาย”

“อาจารย์เห็นว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ผู้เล่นของอีกฝ่ายก็ได้แสดงความมีน้ำใจนักกีฬาด้วยการขอโทษแล้ว ส่วนแต้มอาจารย์ก็ได้ให้กับคณะวิศวะฯ เพราะอีกทีมมือไปแตะโดนตาข่ายก็ปรับฟาวล์ไป”

เมื่ออาจารย์เอ่ยถึงน้ำใจนักกีฬาเขาจึงไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ เพราะทางนั้นก็ได้ทำการขอโทษมารีนอย่างที่ท่านกล่าว ทำได้แค่หันไปจ้องมองหญิงสาวที่ไม่รู้ว่าพลาดพลั้งหรือว่าตั้งใจทำร้ายเพื่อนของเขา ด้วยดวงตาที่อีกฝ่ายเห็นแล้วก็รู้สึกเย็นยะเยือกจนน่าขนลุก จากนั้นเขาก็หันหลังรีบเดินกลับไปหาเพื่อนที่ม้านั่ง

“เจ็บขนาดนี้ให้คนอื่นลงแข่งแทนเถอะ”

“อืม”

วายุเอ่ยกับเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วง และดีที่เธอยอมรับฟังลุกไปหาโค้ชเพื่อขอเปลี่ยนตัว แล้วเธอก็กลับมานั่งที่เดิมเพื่อคอยเป็นกำลังใจให้เพื่อนที่ยังลงแข่งอยู่ข้างสนาม โดยที่มีเพื่อนชายนั่งอยู่เคียงข้างกันอย่างไม่แคร์สายตาของคนอื่น

“มึงมานั่งกับกูแบบนี้คนในคณะมึงไม่ว่าเหรอวะ”

“ว่าก็ช่าง”

เขาไม่ได้มาร่วมกิจกรรมในฐานะนักกีฬา แล้วก็ไม่ได้เป็นกองเชียร์ ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น อีกอย่างการที่เขามานั่งเป็นเพื่อนมารีนก็สามารถสแตนบายเผื่อมีคนบาดเจ็บอีกจะได้เรียกทีมแพทย์สนามเข้าไปช่วยเหลือได้เหมือนกัน

“ขอบใจมากนะที่เป็นห่วง” เธอหันไปเอ่ยกับเพื่อนชายเสียงแผ่ว

“...”

ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยตอบ เพียงแต่หันไปจ้องใบหน้าสวยที่บอบช้ำด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง เพียงชั่วครู่เขาก็เลื่อนใบหน้ามองไปที่สนามแข่งขันวอลเลย์บอลต่อ

แม้ว่าจะเปลี่ยนตัวสำรองลงแข่งแทน ทว่าหลังจบการแข่งขันผลแพ้ชนะก็ยังเป็นไปตามคาด ทีมของคณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นฝ่ายคว้าอันดับหนึ่งไปครอง สร้างความไม่พอใจให้กับโยเกิร์ตมากขึ้นกว่าเดิม