13

"น่าหงุดหงิดจริงๆ" เทียนขับรถกลับบ้านด้วยความน้อยใจ

"ที่ฉันทำไปเพราะตัวเองหรือยังไง...ที่ทำไปก็เพราะหวังดีทั้งนั้น ถ้าไม่ชอบก็น่าจะบอกกันดีๆ สิทำไมต้องใส่อารมณ์ขนาดนั้นด้วย" เทียนนั่งบ่นคนเดียวตลอดทางอย่างกับคนบ้า เห็นใครขับรถปาดหรือขับรถไม่ดีก็ตะโกนด่าอยู่คนเดียวในรถตลอด

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"ลั้ลลา ลั้ลลา~" พายุเดินเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดีเพราะว่าภารกิจแรกของเขาผ่านพ้นไปด้วยดีแม้จะไม่ใช่ฝีมือของเขาทั้งหมดก็เถอะ เจสันเห็นพายุเดินเข้ามบ้านมาก็รีบเดินมาหาเขาทันที

"พายุ" เจสันเรียก

"ครับ" พายุหยุดนิ่งแล้วยืนตรงตอบเขาอย่างกับทหารเจอครูฝึกอย่างงั้นแหละ

"คุณเทียนสั่งไว้ว่าถ้านายมาแล้วให้ขึ้นไปหาที่ห้องทันที" เจสันพูด

"รับทราบครับ" พายุตอบแล้วตะเบ๊ะใส่เจสันไปหนึ่งทีก่อนจะรีบเดินขึ้นบันไดไปหาเทียนที่ห้องนอนตามคคำสั่ง เจสันมองตามพายุด้วยสีหน้างงๆ

"นี่มันคิดว่าตัวเองอยู่ในคค่ายทหารหรือไงว่ะ" เจสันพูดแล้วส่่ายหัวให้กับความเด๋อด๋าของพายุ

ก๊อกๆๆ

"คุณเทียนครับ" พายุเรียก

"เข้ามาเลย" เทียนตะโกนตอบ

"งานที่ให้ไปทำเป็นยังไงบ้าง" เทียนถามทันทีที่ประตูถูกเปิดออกทั้งที่พายุเองยังไม่่ได้เดินเข้ามาในห้องเลยด้วยซ้ำ

"เรียบร้อยดีครับ~ พวกเราจับคนทำได้และก็นำส่งให้คุณปูนปั้นแล้วด้วยครับ" พายุตอบ

"นายทำเอง...?" เทียนถาม พายุค่อยๆ ยิ้มแห้งออกมา

"แฮร่~ นิดนึงครับ" พายุตอบอย่างไม่โกหก

"ว่าแล้วเชียว" เทียนพูดแล้วหัันหน้าหนีอย่างอดไม่ได้

"ตะ แต่ว่าผมเป็นคนพาเขาไปส่งคุณปูนปั้นเองกับมือเลยนะครับแถมยังได้เจอกับคุณหมิงด้วย" พายุตอบ เทียนหันกลับมาหาเขาทันที

"หมิงก็อยู่ที่นั่นเหรอ" เทียนถาม

"ใช่ครับ ตอนแรกผมคิดว่าคุณหมิงไปหาคุณเทียนที่นั่นแต่ว่าท่าทางของเขาดูสนิทกับคุณปูนปั้นแปลกๆ นี่ถ้าผมไม่รู้ว่าคุณหมิงชอบผู้หญิงผมก็คงคิดว่าพวกเขาสองคนต้องกำลังชอบกันอยู่แน่ๆ" พายุตอบด้วยท่าทางฟินสุดๆ (หนุ่มวาย)

"ไร้สาระ!" เทียนพูดออกมาเสียงดังจนพายุตกใจสะดุ้งทันที

"ให้ทำงานไม่ได้ให้ไปสอดส่องเรื่องของคนอื่น...เรื่องงานไม่เคยได้เรื่องแต่เรื่องของคนอื่นล่ะรู้ดีไปหมด" เทียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ จากที่ตอนแรกก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วพอเจอพายุพูดว่าหมิงกับปูนปั้นชอบกันเขาก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

"ขอโทษครับ" พายุยืนกุมมือแล้วก้มหน้าขอโทษเทียนทันที เทียนสูดหายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อสงบสติอารมณ์

"แล้วสรุปคนที่ทำมันเป็นใครแล้วมันทำแบบนั้นไปทำไม" เทียนถาม

"เป็นเด็กวัยรุ่นอายุ 21 ปีรับจ้างเป็นพนักงานอยู่ที่โรงงานเซรามิกครับ เขาถูกว่าจ้างจากเสี่ยชัชให้มาจัดการร้านของปูนปั้นด้วยเงิน 5,000 บาทครับ" พายุตอบ

"แล้วไอ้เสี่ยชัชมันเป็นใครมีความแค้นอะไรกับปูนปั้น" เทียนถาม

"ไม่ทราบครับ คุณปูนปั้นเองเขาก็บอกว่าไม่เคยรู้จักคนที่ชื่อเสี่ยชัชมาก่อนตอนนี้ผมเลยยังไม่รู้สาเหตุในการลงมือครั้งนี้ครับ" พายุตอบ

"งั้นพรุ่งนี้ไปสืบมาว่ามันเป็นใคร...ให้เวลา 3 วันเอาตัวมันมาหาฉันให้ได้" เทียนพูด

"ครับคุณเทียน" พายุตอบ

"ออกไปได้แล้วผมจะพักผ่อน" เทียนพูดแล้วเดินไปนั่งที่ปลายเตียง

"เอ่อ! แต่ว่าคุณเทียนครับ" ในตอนที่พายุกำลังจะหมุนตัวกลับเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้

"อะไรอีก" เทียนถาม

"เกรงว่าพรุ่งนี้ผมจะไปสืบเรื่องเสี่ยชัชไม่ได้น่ะครับ" พายุตอบ

"ทำไมอีกล่ะ นายนี่มันธุระเยอะจริงๆ" เทียนบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด

"ก็พรุ่งนี้ผมต้องไปงานเลี้ยงต้อนรับลูกชายคนโตของคุณไพบูลย์กับคุณเทียนไม่ใช่เหรอครับ" พายุพูด

"ฮะ?" เทียนอุทานออกมาด้วยสีหน้างงๆ ทำเขาไม่เห็นรู้เรื่องเลยว่าตัวเองต้องไปงานเลี้ยงอะไรแบบนั้นด้วย พายุเห็นเทียนทำหน้างงเลยรีบล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดตารางงานของเทียนให้เขาดู

"นี่ไงครับ" พายุพูด เทียนรับโทรศัพท์จากพายุมาตรวจดู

"จริงด้วย~ แล้วทำไมฉันไม่เห็นรู้เลยอะไรเลย" เทียนถาม

"น่าจะเป็นเพราะตอนแรกคนที่ต้องไปงานนี้คือคุณซ่งมั้งครับแต่พอท่านเสียไปแล้วพวกคุณหญิงเลยส่งคุณเทียนไปแทน" พายุตอบ

"เหรอ" เทียนถาม

"ครับ ผมเองก็เพิ่งได้ข้อมูลงานของคุณเทียนมาจากพี่เจสันเมื่อคืนนี้เอง" พายุตอบ เทียนนั่งใช้ความคิดอยู่สักพักเพราะตอนแรกเขาตั้งใจว่าพรุ่งนี้ช่วงบ่ายจะเข้าไปตรวจกิจการโรงสีที่มุกดาดูแลอยู่สักหน่อยแต่ก็มีงานด่วนเข้ามาซะงั้นแถมเขาเองก็ไมาได้รู้จักคุณไพบูลย์เลยด้วย

"งั้นพรุ่งนี้ก็ให้สองคนนั้นไปจัดการเรื่องเสี่ยชัชแทนส่วนนายก็ไปกับฉัน แต่ว่า! ห้ามแต่งตัวประหลาดๆ แบบวันนี้ไปอีกนะ ติดไปแค่เข็มกลัดประจำตระกูลก็พอ" เทียนพูด พายุยิ้มออกมาทันทีด้วยความดีใจที่จะไปออกไปปฏิบัติการปกป้องเทียนข้างนอก

"ครับ" พายุตอบ

"ติดไปแค่อันเดียวพอนะ" เทียนพูดย้ำอีกครั้งด้วยความหวั่นใจเพราะกลัวว่าพายุจะมีเรื่องมาเซอร์ไพร์สเขาแบบเมื่อเช้าอีก

"รับทราบครับคุณเทียน...ฮึๆ" พายุตอบแล้วหัวเราะออกมาอย่างมีเลศนัย

"ผมขออนุญาตไปเตรียมชุดก่อนนะครับ" พายุพูดแล้วก็รีบสาวเท้าออกจากห้องไปด้วยความเร็วแสง

"ขอให้พรุ่งนี้ฉันไม่ถูกไอ้บอดี้การ์ดหน้าโง่คนนี้ทำให้ต้องขายหน้าด้วยเถอะ" เทียนพูดแล้วทิ้งตัวลงนอนทันที​

​​​​"เฮ่อ~เสี่ยชัชเหรอ" เทียนพูดออกมาด้วยความรู้สึกสงสัยเพราะในเมื่อปูนปั้นบอกว่าไม่เคยรู้จักกับเสี่ยชัชมาก่อนแล้วทำไมอยู่ดีๆ เขาถึงต้องจ้างคนมาทำแบบนั้นกับปูนปั้นด้วย

~นี่ถ้าผมไม่รู้ว่าคุณหมิงชอบผู้หญิงผมก็คงคิดว่าพวกเขาสองคนต้องกำลังชอบกันอยู่แน่ๆ~

อยู่ดีๆ คำพูดของพายุก็ดังขึ้นมาในหัวของเทียนซะงั้นจนเขาต้องรีบเด้งตัวขึ้นมานั่งด้วยความตกใจ

"ไม่ใช่ๆๆ ไอ้หมิงมันชอบผู้หญิงและมันก็บอกแล้วด้วยว่าไม่ได้คิดอะไรกับปูนปั้น...คนอย่างไอ้หมิงไม่มีทางโกหกเราแน่นอน" เทียนพูดแล้วตบแก้มเรียกสติตัวเองไปหลายครั้ง

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ร้าน Happy Time

"สรุุปคือที่เสี่ยชัชเขาจ้างคนมาพ่นสีที่ร้านก็เพื่อเตือนให้พี่รู้ตัวว่าไม่ว่ายังไงพี่ก็หนีเขาไม่ได้ใช่ไหม" ปูนปั้นถาม หมิงพยักหน้าตอบด้วยความรู้สึกผิด

"แล้วพี่คิดจะบอกผมเมื่อไหร่อ่ะ!...หรือว่าต้องรอให้ร้านไฟไหม้ไปซะก่อน" ปูนปั้นถามอย่างหัวเสียเพราะความเสียหายครั้งนี้มันไม่ได้มาจากเขาหรือพี่สาวของเขาเลยแต่มาจากพนักงานคนนึงที่เขาเพิ่งรับมาแถมการซ่อมบำรุงร้านก็ใช้เงินไปไม่น้อยแม้ครั้งนี้จะโชคดีที่เทียนจ่ายให้แต่เขาก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะเอาเงินไปคืนเทียนทั้งหมดและมันไม่ใช่แค่ครั้งนี้เกิดครั้งหน้าเสี่ยชัชเล่นใหญ่ทำมากกว่าจ้างคนมาพ่นสีล่ะเขาจะไม่เดือดร้อนไปด้วยเหรอ

"พี่ขอโทษนะ เดี๋ยวพี่จะไปจากที่นี่เองส่วนค่าซ่อมร้านทั้งหมดพี่จะทยอยหามาคืนให้นะ" หมิงตอบ

"ไปจากผมแล้วพี่จะไปทำอะไร แม่พี่ก็ป่วยต้องใช้เงินรักษาอยู่ตลอดส่วนพี่เองตอนนี้ก็มีทั้งหนี้นอกระบบแล้วก็หนี้ของผม ถ้าผมปล่อยพี่ไปแล้วพี่จะไปหาเงินจากไหนมาคืนผม" ปูนปั้นพูด

"พี่~ พี่ก็ไม่รู้...แต่ถ้าพี่ยังอยู่ที่นี่เสี่ยชัชต้องทำให้ปูนปั้นลำบากใจอีกแน่ๆ เพราะงั้นถ้าพี่ไปเขาก็จะมาเล่นงานพี่ตรงๆ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับร้านอีก" หมิงตอบ

"เฮ่อ~พี่ติดเงินเขาอยู่เท่าไหร่" ปูนปั้นถาม

"เกือบ 2 ล้าน" หมิงตอบออกมาอย่างไม่เต็มเสียง

"ฮะ! นี่พี่ไปกู้เขามาตั้ง 2 ล้านเลยเหรอ" ปูนปั้นถามด้วยความตกใจ ตอนแรกเขากะว่าจะช่วยปิดให้เพื่อให้ทุกอย่างจบแล้วค่อยให้หมิงทำงานชดใช้แทนแต่เงินตั้ง 2 ล้านเขาไม่สามารถช่วยหมิงได้จริงๆ

"พี่กู้เขามาแค่ล้านเดียวหลังจากที่ขายคอนโดได้พี่ก็ตั้งใจเอาเงินทั้งหมดไปคืนเขาแล้วแต่ว่าพอพี่เอาเงินไปจ่ายเขาเขาก็บอกว่าพี่ขาดส่งไป 2 เดือนยอดดอกเบี้ยมันก็เลยพุ่งขึ้นสูงเป็นพิเศษพอพี่จะคัดค้านเขาก็เอาหนังสือสัญญาออกมามาขู่พี่...ตอนที่เซ็นต์สัญญากู้ยืมพี่ว่าพี่ก็อ่านดีแล้วนะแต่พี่จำไม่ได้เลยว่ามันมีข้อตกลงที่ว่าถ้าขาดส่งหรือส่งช้าแม้แต่วันเดียวทางเขาสามารถคิดดอกเบี้ยเพิ่มเป็น 3 เท่าได้เลยแต่บนสัญญานั้นมันเป็นลายเซ็นต์ของพี่จริงๆ ดังนั้นพี่เลยจำเป็นต้องยอมรับหนี้สินนี้ไปโดยปริยาย" หมิงตอบ

"แค่นี้ก็รู้แล้วว่ามันโกงพี่อ่ะทำไมพี่ไม่ไปแจ้งความล่ะ" ปูนปั้นถาม

"พี่เซ็นต์รับข้อตกลงของเขาไปจริงๆ แถมถ้าแจ้งความแม่พี่ก็ต้องรู้เรื่องนี้...พี่ไม่อยากให้เขาต้องมาเครียดไปกับพี่ด้วย" หมิงตอบ ปูนปั้นรู้สึกจนปัญญาจริง เขายกมือขึ้นมากุมขมับแล้วพยายามช่วยหมิงหาทางออก

"พี่ไปกู้เขามานานแค่ไหนแล้ว" ปูนปั้นถาม

"เกินครึ่งปีแล้ว" หมิงตอบ

"ก็แสดงว่าตั้งแต่ที่พี่รู้ว่าแม่ป่วยก็ไปกู้เงินเขามาเลยใช่ไหม" ปูนปั้นถาม หมิงพยักหน้าตอบ

"พอพี่รู้ว่าแม่ป่วยต้องเข้ารักษาที่โรงพยาบาลเอกชนที่มีความพร้อมด้านเครื่องมือแพทย์เท่านั้นพี่ก็รีบหาเงินสำรองไว้ทันทีแต่ตอนนั้นพี่มีเงินเก็บรวมแล้วไม่ถึงแสนด้วยซ้ำก็เลยต้องหาหนทางอื่นแทน.ตอนแรกพี่ไปที่ธนาคารแล้วนะแต่วงเงินที่ได้ก็ยังไม่พออยู่ดีพี่เลยต้องหันไปพึ่งพวกเงินกู้นอกระบบแทน จริงๆ พี่ก็ตัดดอกให้เขาทุกเดือนนะมีแค่ช่วงสองเดือนหลังที่พี่ไม่ได้ทำงานแค่นั้นเองที่ขาดส่ง พอพี่ขายคอนโดได้จะเอาเงินไปปิดต้นให้เขาเรื่องมันก็กลายเป็นแบบนั้นไป เสี่ยชัชเขากลัวพี่หนีเลยส่งคนมาเตือนแต่โชคร้ายนั้นดันไปตกที่ปูนปั้นแทนซะงั้้น" หมิงตอบ

"งั้นตอนนี้พี่ยังค้างเขาอีกเท่าไหร่" ปูนปั้นถาม

"ประมาณ 6 แสนกว่าบาท" หมิงตอบ

"นี่เลยเป็นเหตุผลที่พี่ต้องขายทุกอย่างแม้กระทั่งโทรศัพท์ใช่ไหม" ปูนปั้นถาม

"ใช่" หมิงตอบ ปูนปั้นกำลังสับสนว่าควรทำยังไงดีเพราะถึงแม้หมิงจะสร้างความเดือดร้อนให้เขาแต่หมิงเป็นพี่ชายและพนักงานที่ดีมากคนนึงซึ่งตอนนี้ที่ร้านเขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนเท่านั้นที่เต็มใจทำงานกับปูนปั้น

"เฮ่อ~ ผมควรทำไงเนี่ย" ปูนปั้นพูดแล้วฟุบตัวลงไปนอนกับโต๊ะ