14

"พี่ขอโทษนะ" หมิงรู้สึกผิดมากๆ เพราะจริงๆ ปูนปั้นเองก็เพิ่งมาดูแลร้านอาหารนี้ได้ไม่เท่าไหร่ ปูนปั้นยังมีเรื่องที่ต้องเรียนรู้และปรับตัวอีกเยอะเพราะทุกอย่างมันใหม่ไปหมดสำหรับปูนปั้น ทุกครั้งที่พนักงานกลับบ้านกันหมดแล้วหมิงก็จะเห็นมีแต่ปูนปั้นเนี่ยแหละที่ยังอยู่ที่ร้านนั่งหน้าเครียดตรวจดูทุกอย่างเองคนเดียวทั้งหมดก่อนถึงจะกลับบ้าน ถึงจะบอกว่าเขาควรทำแบบนั้นในฐานะเจ้าของกิจการแต่มันก็หนักเกินไปจริงๆ สำหรับเด็กวัยรุ่นอย่างเขาเพราะนอกจากปัญหาที่ร้านจะมากมายก็ยังมีปัญหาพนักงานอีก ตอนที่หมิงมาทำงานแรกๆ เขามักจะได้ยินพนักงานแอบนินทาปูนปั้นอยู่บ่อยๆ พนักงานหลายคนไม่อต็มใจทำงานกับปูนปั้นแต่ที่ยังทนอยู่ก็เพราะที่ร้านของปูนปั้นให้เงินเดือนพนักงานสูงกว่าที่อื่นดังนั้นทุกคนจึงจำเป็นต้องอยู่ต่อเพื่อปากท้องของตัวเองแต่การทำงานก็ไม่ได้คุณภาพตามที่สมควรจะเป็น หมิงรู้สึกเห็นใจปูนปั้นมาตลอดเพราะปูนปั้นดีกับเขามากดังนั้นเขาเลยตั้งใจช่วยงานที่ร้านอย่างสุดความสามารถเพื่อตอบแทนที่ปูนปั้นเห็นใจรับเขาเข้ามาอยู่ที่ร้านแต่วันนี้เขากลับนำภัยมาให้ปูนปั้นซะงั้นและอีกเรื่องที่หมิงเป็นห่วงก็คือการที่ปูนปั้นต้องอยู่ทำงานคนเดียวดึกๆ มันก็อันตรายสำหรับเขาด้วย

"พี่ก็ไม่ต้องไปไหนหรอก" ปูนปั้นตอบด้วยน้ำเสียงอู้อี้นิดหน่อยเพราะยังนอนหมอบอยู่ที่โต๊ะ หมิงไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ลึกๆ ในใจเขาไม่อยากไปจากร้านอยู่แล้วเพราะการจะเจอเจ้านายและเพื่อนร่วมงาน (บางคน) ที่ใจดีและเข้ากับตัวเองได้มากขนาดนี้มันเป็นเรื่องที่ยากมาก

"ขอเวลาผมคิดหน่อยนะว่าพวกเราจะเอายังไงต่อดี" ปูนปั้นพูด หมิงมองดูปูนปั้นที่มีสภาพอย่างกับคนหมดแรง

"ขอบคุณนะ" หมิงตอบออหมาหลังจากเงียบไปนาน

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

วันต่อมา 

​​​​​​บริษัท Siriyakorn Group 

ทันทีที่เทียนก้าวขาเข้าไปในบริษัทพนักงานก็ต่างแตกตื่นแล้วมองมาที่เขาเป็นตาเดียวกันหมดเพราะว่านี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเลยที่เทียนกลับเข้ามาที่นี่อีกครั้ง พนักงานใหม่หลายๆ คนก็ยังไม่รู้จักเทียนด้วยซ้ำส่วนสำหรับพายุนี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้มาที่บริษัทแห่งนี้ ปกติมีแต่บอดี้การ์ดรุ่นพี่เล่าให้ฟังแล้วว่าบริษัทนั้นใหญ่โตและสวยงามแค่ไหนแต่พอเขาได้มาเห็นกับตาตัวเองจริงๆ มันก็เกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้เยอะเลย 

"ไปทำห้องทำงานของพ่อฉันก่อน" เทียนพูดขึ้นก่อนที่พวกเขาจะถึงลิฟต์

"วันนี้คุณหล่งไม่ได้เข้านะครับ" พายุตอบ เทียนหยุดเดินแล้วหันมาหาพายุด้วยความสงสัยเพราะการที่พ่อเขาจะหยุดงานนั้นยากมาก

"เห็นพี่เวกัสบอกว่าจะพาคุณหล่งไปหาคุณเอกที่โกดังสินค้าครับ" พายุตอบ

"ไปทำไม่ได้" เทียนถาม

"ไม่ทราบครับ พี่เวกัสไม่ยอมบอกผม" พายุตอบ

"งั้นก็ขึ้นไปที่ห้องทำงานของคุณปู่ก่อนเถอะ" เทียนพูดแล้วหันกลับไปเดินต่อจากนั้นเขายืนหยุดนิ่งอยู่หน้าลิฟต์ไม่ยอมขยับหรือกดลิฟต์เลยจนพายุเองก็งงว่าเขาเป็นอะไรทำไมเขาไม่เข้าไปสักทีล่ะ

(หรือว่าคุณเทียนจะกลัวลิฟต์ว่ะ)

เทียนยืนรอมาสิบกว่าวิแล้วแต่พายุก็ยังไม่กดลิฟท์ให้เขาดังนั้นเขาเลยค่อยๆ หันหน้ามาหาพายุแล้วมองเขาด้วยสายตาดุๆ 

"ฮะ...?" พายุงงเพราะไม่เข้าใจความต้องการของเทียน

"กดลิฟท์สิ!" เทียนกัดฟันพูดด้วยความหงุดหงิด จริงๆ เขาก็ทำเองได้แหละแต่ปกติแล้วคนดูแลของตระกูลเขาจะถูกฝึกให้บริการงานแบบนี้ทุกอย่างให้เจ้านายดังนั้นปกติแล้วแม้เขาจะยื่นมือไปกดเองทีไรก็จะมีเวกัสที่เร็วกว่าเสมอคอยทำให้ เขาเลยอยากฝึกพายุให้ทำทุกอย่างที่บอดี้การ์ดควรจะทำให้ชินมือเพื่อเวลาไปออกงานกับพวกญาติพี่น้องพายุจะได้ไม่ถูกตำหนิ

"อ๋อ~ครับ" พายุตอบแล้วรีบยื่นมือไปกดลิฟต์ให้เทียนทันที พอลิฟต์มาเทียนก็เดินนำเข้าไปคนแรกแล้วรอให้พายุกดเลือกชั้นให้เขาแต่พายุก็ยังคงมึนไม่ทำอะไรอีกเหมือนเดิม

"พายุ!" เทียนเรียกเขาที่เอาแต่สนใจกระจกในลิฟต์แล้วส่องดูใบหน้าของตัวเองตลอด 

"ครับ" พายุตกใจรีบหันกลับมาหาเทียนอย่างเร็วแล้วยกมือขึ้นตะเบ๊ะทันทีด้วยความเคยชินจากการดูหนัง

"กดสิ" เทียนพูด

"อ๋อ~" พายุพูดแล้วเดินเบียดเทียนเข้ามาใกล้ปุ่มกดทันทีพื้นที่มันก็ตั้งกว้าง เทียนส่ายหัวถอนหายใจแล้วถอยหนีพายุออกมายืนอีกฝั่ง

"เอ่อ...ว่าแต่คุณเทียนจะไปชั้นไหนเหรอครับ" พายุหันมาถามเทียน 

"ฮะ~" เทียนอุทานออกมาด้วยความเหนื่อยใจ

"เมื่อกี้นายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่ไหม...ฉันบอกว่า...ฉัน จะ ไป ห้อง ทำ งาน ของ คุณปู่!" เทียนตอบ

"คือผมไม่รู้ว่าห้องทำงานของคุณซ่งมันอยู่ชั้นไหนน่ะครับ ผมเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกเลย" พายุตอบอย่างไม่เต็มเสียงแล้วยกมือขึ้นมาเกาหัวตัวเอง

"เฮ่อ~" เทียนถอนหายใจแล้วเดินเข้ามากดมันซะเองเลย

"ชั้น 38" พายุพูดออกมาเบาๆ เทียนเหล่มองไปที่พายุเพื่อดูว่าเขาได้พยายามจะจดจำสิ่งที่เขาสอนหรือเปล่า ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจทุกคนแล้วว่าทำไมไม่มีใครอยากให้เขาเลือกพายุมาอยู่ข้างกายเลยเพราะการสอนงานใครสักคนนี่มันยากจริงๆ ถ้าเขาเลือกเอาวิสุทธิ์หรือเวกัสมาป่านนี้เขาคงไม่ต้องมาเหนื่อยแบบนี้หรอก

เมื่อมาถึงห้องทำงานเก่าของปู่เทียนก็มองไปรอบๆ ด้วยความคิดถึงทันที ทุกอย่างในห้องนี้ยังเหมือนเดิมแม่ว่าเขาจะไม่ได้เข้ามาดูหลายปีแล้วก็ตาม เทียนเห็นป้ายชื่อบนโต๊ะทำงานเปลี่ยนไปก็เลยเดินเข้าไปกูใกล้ซึ่งมันไม่เหมือนเดิมเพราะเมื่อก่อนมันเป็นชื่อของปู่เขาแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นชื่อของเขาไปแล้ว เขาลูบมันเบาๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองหาป้ายชื่ออันเก่่าของปู่ว่ายังอยู่ในห้องหรือเปล่าและสุดท้ายเขาก็เจอและเห็นว่ามันถูกวางหัันหน้าเข้าผนังอยู่บนตู้เอกสารเขาจึงเดินไปเอามันออกมาแล้วมองป้ายชื่อนั้นของปู่ด้วยความคิดถึง มันลูบมันเบาๆ แล้วเอากลับมาวางคู่กันกับชื่อของเขาบนโต๊ะทำงาน เทียนเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะแล้วหลับตาลงสูดหายใจเข้าลึกๆ 

(ต่อจากนี้ผมจะดูแลครอบครัวสิริยากรของพวกเราแทนคุณปู่เองนะครับ)

เทียนลืมตาขึ้นมาแล้วหยิบแฟ้มที่วางกองอยู่บนโต๊ะขึ้นมาเปิดดูที่ละอันส่วนพายุก็นั่งอยู่ข้างหน้าคอยช่วยเขาอีกแรง จริงๆ เอกสารพวกนี้คุณหล่งทำไว้หมดแล้วแต่เขาต้องการให้เทียนมาตรวจสอบและรับรู้ด้วยว่าหลายวันที่ผ่านมาตั้งแต่คุณซ่งเสียชีวิตบริษัทมีงานและการเปลี่ยนแปลงอะไรไปบ้างเพื่อให้เขาเข้าใจทุกอย่างก่อนให้ฐานะประธานบริษัทคนต่อไป 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

18:30 น.

"จะออกไปแล้วเหรอลูก" ดารินถามเพราะเห็นเทียนกำลังเดินลงมา

"ครับแม่" เทียนตอบ

"ให้เวกัสไปด้วยสิเผื่อมีอะไรมันจะได้ช่วยรับมือให้" หล่งพูด

"ไม่เป็นไรครับพ่อ ไอ้พายุมันก็ไปด้วย" เทียนตอบ

"พายุมันจะไปทำอะไรได้" หล่งพูด

"งั้นเดี๋ยวผมพาบอดี้การ์ดไปด้วยอีกสัก 2-3 คนแล้วกัน วันนี้เวกัสพาพ่อออกไปข้างนอกทั้งวันคงเหนื่อยมากแล้วให้เขาพักผ่อนเถอะ" เทียนตอบ

"ก็แล้วแต่แกแล้วกัน" หล่งพูด

"คุณเทียนครับบบบ~" น้ำเสียงร่าเริงของพายุทำเอาหล่งหงุดหงิดไม่น้อยเพราะเจ้าเด็กคนนี้ไม่มีมาดของการเป็นบอดี้การ์ดเลยแบบนี้ใครจะไปกลัว

"รถพร้อมแล้วครับ" พายุพูด

"อื้ม" เทียนตอบแล้วจากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกจากบ้านไป

"คุณดูไอ้พายุสิ! มันเหมือนบอดี้การ์ดตรงไหน...อยู่บ้านใหญ่มาตั้งหลายปีไม่หัดเรียนรู้ท่าทางของบอดี้การ์ดที่ดีมาเลยแบบนี้ใครเขาจะไปกลัวมัน" หล่งพูด

"เอาเถอะคุณเดี๋ยวพวกเราก็ค่อยๆ สอนพายุมันไปนะ" ดารินตอบแล้วใช้มือลูบหลังสามีเบาๆ 

"นี่อะไรเนี่ย" เทียนถามเพราะเห็นว่าพายุเตรียมรถไว้ 2 คันแถมยังเตรียมมอเตอร์ไซค์เพิ่มอีก 2 คันด้วย

"ผมจัดคนไปกับเราอีก 5 คนครับเผื่อเกิดเรื่องฉุนเฉิน" พายุตอบแล้วเปิดประตูรถให้เทียน เทียนยิ้มออกมาที่มุมปากอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าพายุตะคิดอะไรแบบนี้ได้ด้วย

"ครั้งนี้ถือว่าทำได้ดี" เทียนพูดแล้วขึ้นไปนั่งบน

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

30 นาทีที่แล้ว

ในระหว่างที่พายุกำลังเตรียมรถให้เทียนอยู่นั้นเวกัสก็เดินมาหาเขา 

"ทำอะไรอยู่ว่ะ" เวกัสถาม

"อ่อ ผมกำลังเตรียมรถให้คุณเทียนอยู่ครับ" พายุตอบ

"เอาไปแค่นี้เหรอ" เวกัสถาม

"ไปกันแค่สองคนเอาไปแค่คันนี้ก็พอแล้วครับ" พายุตอบ

"ไม่ใช่ ที่ฉันถามคือไปกันแค่ 2 คนเหรอ" เวกัสพูด

"ใช่ครับ" พายุตอบ

"จะบ้าหรอ นี่มันงานนอกนะทำไมไปกันแค่สองคนล่ะแล้วถ้าเกิดมีปัญหาอะไรขึ้นมาใครจะคอยคุ้มกันคุณเทียน มึงคนเดียวจะไหวเหรอไอ้พายุ" เวกัสพูด

"แต่พวกเราแค่ไปงานเลี้ยงเองนะครับ" พายถามอย่างงงๆ เพราะว่างานนี่ไม่ใช่งานอันตรายอะไรเลยนี่หน่า

"ไปงานนอกไม่ว่าจะงานเล่นงานใหญ่ล้วนอันตรายกับคนของตระกูลหมด ยิ่งคุณเทียนขึ้นเป็นผู้นำยังไม่ได้มีประสบการณ์มากมายก็ยิ่งเป็นผลดีต่อผู้ประสงค์ร้ายไม่ใช่หรอ โค่นผู้นำตระกูลสิริยากรได้ย่อมเป็นผลดีกับคนอื่นที่ต้องการมาแทนที่ตระกูลเราอยู่แล้วเพราะงั้นมึงจะทำอะไรจะไปที่ไหนมึงต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของเจ้านายทุกคนให้ดี" เวกัสพูด

"งะ งั้นเดี๋ยวผมพาคนไปเพิ่มก็ได้ครับ" พายุตอบ เขาไม่ได้คิดเลยว่าแค่ไปงานเลี้ยงธรรมดาเวกัสจะคิดเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้แต่เพื่อความสบายใจของทุกคนเขาเลยตัดสินใจเอาคนไปคุ้มกันเพิ่มดีกว่า

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ปัจจุบัน

"คิดอะไรอยู่ขึ้นรถได้แล้ว" เทียนพูด 

"ครับ" พายุตอบแล้วรีบวิ่งไปนั่งข้างคนขับทันที วันนี้มีบอดี้การ์ดอีกคนขับรถให้เทียนส่วนพายุก็นั่งอยู่ข้างหน้าข้างคนขับและมีบอดี้การ์ดอีก 4 คนไปรถมอเตอร์ไซค์ซึ่งกำลังขับตามและคอยระวังหลังให้เทียนอยู่