บทที่ 11 อยากรู้ต้องเปิดใจ

บ้านของนานิ

ทานข้าวเย็นเสร็จ พูดคุยถามไถ่สาระทุกษ์สุขดิบกันพอหายคิดถึง ผู้ใหญ่ก็แยกย้ายไปพักผ่อน เด็กๆ ก็พากันไปดวลเกมส์ที่ห้องดูหนังที่ถูกสร้างไว้ให้ลูกชายกับลูกสาวได้ใช้ทำกิจกรรมอย่างดูหนัง ดูบอล ฟังเพลง เล่นเกมส์ อ่านหนังสือ แม้กระทั่งโต๊ะสนุ๊กเกอร์ 

สองหนุ่มเล่นเกมส์ไปด้วยจิบเบียร์ไป ส่วนหนึ่งสาวแค่นั่งดูทั้งสองดวลเกมส์ต่อสู้ที่เธอขอยกธงขาวไม่ขอสู้ด้วย ขอเป็นแค่ผู้ชมที่ดีก็พอ ก่อนจะจอยในตอนท้ายในเกมส์ที่คุยกับมิลล์ไว้

“หนูไม่ไหวแล้วพี่มิลล์ หนูเหนื่อย” 

“ทุ่มสุดตัวขนาดนี้ไม่เหนื่อยคงแปลก” หลังถอดอุปกรณ์เล่นเกมส์ทุกชิ้นให้เสร็จวยูสึเกะก็หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดเหงื่อตามขมับให้น้องสาว ขณะปากก็เอ่ยแซวไปด้วย

“ก็หนูอยากชนะอ่ะ”

“ก็ชนะตั้งหลายรอบ”

“เพราะพี่มิลล์ต่อให้เหอะ แต่พี่ยูไม่เคยอ่อนข้อให้หนูเลย” เคืองนิดหน่อย มั่นใส้ด้วย

“ถ้าต่อให้ ชนะแล้วจะภูมิใจงั้นเหรอ”

“นิดหน่อยก็ยังดีป่ะ” นิดหนึ่งให้ระดับสกิลเราใกล้เคียงกันบ้าง แต่นี้มันเหมือนเอานักมวยผิดรุ่นมาต่อยกัน แบบนี้เธอก็แพ้ดิ

“ดึกแล้ว ไปอาบน้ำเข้านอนได้แล้วไป ผู้ใหญ่เขาจะดื่มกันต่อ”

“ค่า ดื่มกันให้สนุกนะคะ พี่มิลล์อย่าดื่มเยอะนะ ขับรถมา”

“เดี๋ยวให้มันนอนนี้แหละ คืนนี้คงดึก”

“ดีค่ะเมาไม่ขับ งั้นหนูไปอาบน้ำเข้านอนแล้วนะคะ”

“อืม”

“ฝันดีนะนานิ” มิลล์ที่ยืนอยู่ข้างยูสึเกะยืนมือมาลูบหัวน้องสาวเพื่อนสนิทด้วยความเอ็นดูพร้อมบอกฝันดี

“..ฝันดีค่ะ”

โบกมือบ๊ายบายทั้งสองหนุ่มแล้วนานิก็เดินออกห้องมาท นานิยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ก่อนยกมือลูบผมตัวเองที่ยังติดสัมผัสอบอุ่นจากมือของมิลล์ ลูบป้อยๆ อยู่ครู่อึดใจ ก่อนจะก็ลดมือลงทาบที่หน้าอกซ้ายของตัวเอง

สัมผัสเล็กน้อยพวกนี้เคยมีอิทธิพลกับหัวใจเธอมากล้น ทว่าตอนนี้หัวใจเธอกลับเงียบสงบ มันเต้น ตุบ ตุบ ตามจังหวะคลื่นหัวใจปกติ ไม่ได้เต้นรัวเร็วด้วยความตื่นเต้นเหมือนที่เคยเป็น…

อาบน้ำอาบท่าเสร็จเตรียมตัวจะเข้านอน แต่ก็ข่มตานอนไม่หลับทั้งที่เวลาก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนกว่าๆ แล้ว

“เขาจะคิดว่าเราวุ่นวายกับชีวิตเขาเกินไปไหม” นั่งพึมพำกับตัวเอง เป็นห่วงเขาแต่ก็ไม่กล้าพิมพ์หา 

“เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขานะนานิ จะมาทำตัวเป็นเมียเขาไม่ได้” บอกกับตัวเองเสร็จก็ล้มตัวลงนอน 

พรึ่บ! 

หัวถึงหมอนได้เพียงไม่กี่เสี้ยววินาทีก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง แล้วคว้าเอาโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงมาปลดล็อกหน้าจอ

“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ก็แค่เป็นห่วง” นานิตัดสินใจพิมพ์หาไนท์ ไม่งั้นเธอก็คงนอนไม่หลับ 

Nani : พี่ 

Night : ครับ

พิมพ์ไปหาแค่ชั่วอึดใจก็ขึ้นว่าฝั่งนู้นเปิดอ่านแล้ว ริมฝีปากนิ่มจึงเผยยิ้มพอใจที่ไนท์ยังมีปฏิกิริยาตอบรับไปในทิศทางที่ดี

Nani : เมาไหมคะ

Night : ไม่ดเมา่

“เนี่ยนะไม่เมา” นานิอมยิ้มหัวเราะแล้วจิ้มนิ้วพิมพ์กลับ

Nani : นิ้วเบียดขนาดนี้ ไม่เมาแน่นะคะ 

Night : ำไม่าเมา

“ทรงนี้เมาชัดๆ ” แต่คนเมาที่ไหนเขาบอกว่าตัวเองเมา

Nani : แล้วกลับยังคะ?

Night : พึ่วถุลก้อว

“พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกขนาดนี้ ยังบอกว่าไม่เมา เชื่อเขาเลย”

ก่อนหน้านี้แอบหวั่นอยู่ไม่น้อยจากท่าทางของไนท์เมื่อตอนเย็น แต่ตอนนี้โล่งใจที่ไนท์ยังแชทคุยกับเธอเหมือนปกติ 

แชทคุยกันก็ไม่ค่อยไม่รู้เรื่อง แถมต้องรอหลายนาทีกว่าฝ่ายนั้นจะตอบมาแต่ละข้อความ แต่ละข้อความที่ตอบกลับมาก็แทบจับใจความไม่ได้ นานิจึงตัดสินใจโทรหาไนท์แทนการแชท

(ฮัลโลลล)

“เสียงพี่ยานมาก” คนในสายไม่ได้ตอบ ได้ยินแค่เสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ “ถึงห้องรึยังคะ”

(อืม พึ่งถึง ไอ้ชินมาส่ง)

“งั้นนอนนะคะ ฝันดีค่ะ”

(โทรมาถามแค่นี้?)

“ค่ะ เราก็แค่เป็นห่วง หายห่วงแล้ว หลับได้” 

(....)

“..” ปลายสายเงียบ แต่ยังไม่ได้บอกลาเป็นกิจจะลักษณะ คนโทรเลยยังถือสายรอ 

….ผ่านไปเกือบนาทีก็ยังเงียบ 

“พี่”

(อืม?)

“นึกว่าหลับไปแล้ว”

(ยัง)

“มีอะไรจะคุยต่อไหมคะ”

(มี....)

“ว่าไงคะ”

(..)

“พี่” เรียกอีกครั้งเมื่อไนท์เงียบไป

(…เราเป็นอะไรกับไอ้มิลล์?)

“พี่มิลล์?”

(อือ ไอ้มิลล์ คณะแพทย์ที่มารับเราอ่ะ คนนั้นแหละ) 

จะมิลล์ไหนอีกวะ! 

“พี่มิลล์เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมของพี่ยูค่ะ”

(งั้นเราก็รู้จักมันนานแล้วสิ)

“ก็ตั้งแต่ประถมเลยค่ะ”

(..)

“เราเป็นแค่พี่น้องกัน วันนี้ที่พี่มิลล์มารับเพราะพี่ยูรู้ว่าเขาอยู่ที่มอ พี่ยูเลยให้มารับเรา คงบังคับให้มารับล่ะมั้ง คงเห็นเราไม่มีเพื่อนนั่งรอด้วย” ไม่รู้เขาอยากรู้ไหม แต่เธออยากบอก อยากอธิบายให้เคลียร์ว่าระหว่างเธอกับมิลล์เป็นแค่พี่น้องกันเท่านั้นจริงๆ

(..นึกว่ามีแฟนแล้ว)

“เฮ้ย! พี่จะบ้าเหรอ ถ้าเรามีแฟนแล้วจะไปเสนอตัวฮีลใจให้พี่ได้ไง” 

(ใครจะไปรู้ คนน่ารักมักใจร้าย)

“ฮ่าฮ่า ไม่คิดว่าพี่จะพูดแบบนี้เป็นกับเขาด้วย สรุปเราน่ารักใช่ไหม” ลองหยั่งเชิงถามกลับ แต่อีกฝ่ายเอาแต่เงียบ ก่อนจะได้ยินเสียงอะแฮ่มเบาๆ 

เขากำลังเขินใช่ไหม? เขินแหละ เขินแน่ อุตส่าห์หยอด 

“คนน่ารักคนนี้ไม่ใจร้ายนะคะ บอกไว้เผื่อไม่รู้”

(เชื่อได้เหรอ)

“อยากรู้ก็ต้องเปิดใจ”