บทที่11 รู้สึกเจ็บ

“ออสตินมาช้าจังว่ะ” เคเดนพูด

“เมาฉิบหายมึนหัว มึงไม่เมามาเร็วได้”

“มาส่งเดลล่า”

“อืม คนมีเมีย” ออสตินแซวเพื่อน

แม็กซ์เวลกับมาร์วินเดินถือกาแฟ มาส่งให้ทั้งคู่

“ไปขึ้นเรียนกัน” แม็กซ์เวลพูด

ออสตินเปิดดูโทรศัพท์ ยังไม่มีข้อความส่งมาจากเจ้าน้อย ดื้อจริงๆ ดูสิว่าจะทำตามคำสั่งของเขาไหม

ผ่านไปสักพัก เขานั่งเรียนอยู่ยังไม่มีข้อความส่งมา เลยทักไปหาคนตัวเล็ก

ออสติน : เจ้าน้อยส่งรูปมา

เจ้าน้อย : ส่งรูป หมา แมว นก ลิง หนู เต่า มาให้เขา

เธอคงไปเดินเล่นที่จตุจักร ออสตินดูรูปแล้วอดยิ้มไม่ได้ ยัยเด็กดำตัวแสบ

ออสติน : รูปเราเจ้าน้อย อย่ากวน

เจ้าน้อย : ส่งรูปตัวเองมาเป็นสิบรูป ทำหน้าเบื่อ บ้าง เซ็งบ้าง เหลือบตามองบนบ้าง

ออสตินเลื่อนดูแต่ละรูปแล้วหลุดขำ

“ขำเหี้ยอะไรของมึง” อาจารย์มองแล้ว เคเดนกระซิบ

“.....”

ช่วงพัก

“แม็กซ์เวลช่วงนี้มึงยังไงกับคณะแพทย์ได้ข่าวว่าไปบ่อยตกลงจีบหมอ” มาร์วินถาม

“รู้มากมึงน่ะ” แม็กซ์เวลตอบยิ้มๆ

“พาไปดูหน่อยสิวะคนไหน สวยรึเปล่า” มาร์วินถามต่อ

“ไม่ต้องเสือก”

“ไอ้เวร บอกหน่อยไม่ได้”

“แล้วน้องนามิ ตกลงมึงไม่จีบเหรอว่ะแม็กซ์เวล” ออสตินถาม

“นามิไม่ชอบกูหรอก ถ้าพี่มึงน่ะไ