บทที่7 วันหมั้น

เช้าวันต่อมา

ก๊อกๆ

“คุณแม็กซ์เวลครับ ช่างมาพร้อมแล้วครับ”

“อืม ฉันกำลังออกไป” แม็กซ์เวลเปิดประตูเดินออกมาจากห้องนอน

“ให้ช่างช่วยดูแลเรื่องทำผม ลงแป้งสักนิดนะครับ คุณเมธาวีอยากให้วันนี้คุณแม็กซ์เวลดูหล่อที่สุดครับ”

แม็กซ์เวลนั่งลงให้ช่างดูแลตามที่คุณแม่เขาต้องการ

“คุณกรกช คุณแม่ไม่ได้แจ้งอะไรมานอกจากให้ผมแต่งตัวงั้นเหรอครับ” เขาถามเลขาของคุณแม่เพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เพราะทำไมจนถึงป่านนี้แล้วทางฝั่งท่านรัฐมนตรียังไม่ประกาศ รึแจ้งอะไรออกมาเลย ทุกอย่างนิ่งเงียบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไม่มีอะไรนะครับ คุณเมธาวีแค่กำชับให้ช่วยดูความเรียบร้อยให้คุณแม็กซ์เวลแค่นั้นครับ”

จนเวลาล่วงเลยมาจนกระทั่ง แม็กซ์เวลและครอบครัวเดินทางมาถึงบ้านของท่านรัฐมนตรี ที่วันนี้งานหมั้นจะจัดขึ้นที่นี่ ต่อหน้าแขกผู้ใหญ่คนสำคัญของครอบครัวทั้งสองฝ่าย และสื่อมวลชนที่ได้รับเชิญ

แม็กซ์เวลมองรอบๆ บริเวณบ้านของท่านรัฐมนตรี ไม่มีอะไรผิดปกติ สถานที่ได้ถูกจัดตกแต่งไว้อย่างสวยงาม นี่มันอะไรกัน พี่บอยไม่เคยพลาดมาก่อน จะมาพลาดงานนี้งั้นเหรอ แม็กซ์เวลครุ่นคิดอย่างหงุดหงิด

“คุณแม่ครับ ผมขอไปเจอน้องโดนัทก่อนพิธีจะเริ่มหน่อยได้ไหมครับ”

“จะเจอน้องทำไม มีอะไรรึเปล่า”

“เปล่าครับแค่อยากเจอ วันนั้นคุณหญิงบอกว่าน้องไม่สบาย เลยอยากไปดูหน่อยว่าหายดีรึยัง”

“อืม งั้นก็ไปเถอะเดี๋ยวแม่บอกคุณหญิงให้” คุณเมธาวีเดินไปพูดคุยกับคุณหญิง สักพักแม่บ้านเดินมาหาแม็กซ์เวลบอกว่าจะพาเขาไปหาคุณโดนัท

“จริงเหรอเนี่ย โดนัทกลับมาทันงั้นเหรอ เป็นไปได้ยังไง” แม็กซ์เวลครุ่นคิดอย่างหนัก จนกระทั่งแม่บ้านเคาะประตูแล้วเปิดประตูให้เขาเข้าไปในห้องของโดนัท

เธอนั่งอยู่ บนโซฟา แต่งตัวแต่งหน้าเรียบร้อยแล้ว และเมื่อเห็นว่าเป็นเขาเข้ามา คนสวยตรงหน้ายิ้มหวานให้เขา ใช่เป็นเธอจริงๆ พี่บอยพลาดเหรองานนี้ ได้ไงวะ แม็กซ์เวลได้แต่แอบสถบในใจ

“สวัสดีค่ะพี่แม็กซ์เวล” เสียงหวานเอ่ยทักเขา

“ครับ วันนี้โดนัทสวยมากเลยนะครับ แล้วที่ไม่สบายหายดีแล้วใช่ไหมครับ”

“เอ่อ ค่ะ หายดีแล้วค่ะ”

ก๊อกๆ

แม่บ้านเปิดประตูเข้ามา พร้อมถาดอาหาร

“คุณโดนัทกับคุณแม็กซ์เวลทานเมื่อเช้าก่อนนะคะ กว่าพิธีจะเริ่มยังพอมีเวลาค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

แม็กซ์เวลแอบถ่ายรูปโดนัท ระหว่างตอนที่เธอหันไปคุยกับพี่แม่บ้าน แล้วรีบส่งไปให้พี่บอย

แม็กซ์เวล : พี่บอยสรุปผมต้องหมั้นโดนัทนั่งอยู่นี่

บอย : ไม่ใช่แน่ๆ ครับ พร้อมกับส่งรูปโดนัท ที่เดินอยู่กับแฟนที่อเมริกาแนบมาให้เขาด้วย

แม็กซ์เวล: แล้วพี่จะให้ผมเรียกคนนี้ว่าอะไรครับแฝดเหรอ

บอย : เป็นไปได้นะครับ ยังไงผมก็ยืนยันเอาหัวเป็นประกันเลยว่า คุณโดนัทตัวจริงอยู่ที่อเมริกาครับ คุณแม็กซ์เวลลองพิสูจน์ดูสิครับ ถ้าเป็นคนละคนกันจริง ยังไงนิสัยบางอย่างก็ต้องไม่เหมือนกันครับ

“พี่แม็กซ์เวลคะ ทานด้วยกันสิคะ”

“ครับ” แม็กซ์เวลเก็บโทรศัพท์แล้วไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเธอ

เขาเริ่มสังเกตคนสวยตรงหน้าไปเงียบๆ พร้อมกับทานอาหารไปด้วย ไม่มีตรงไหนที่ไม่ใช่โดนัทเลย มันใช่ มันใช่แน่ๆ เวรเอ๊ยอยากจะบ้าตาย อุตส่าห์ดีใจแล้วว่าจะไม่ต้องหมั้น เวรกรรมอะไรวะเนี่ย แม็กซ์เวลสถบอยู่ในใจ

“พี่แม็กซ์เวลอิ่มแล้วเหรอคะ”

“อืม” เขามองเธอยิ้มให้บางๆ และเห็นโดนัทใช้ซ้อมจิ้มเครอทเข้าปาก และเคี้ยวอย่างอร่อยเหมือนกับคนชอบทานผัก ทั้งที่เคยบอกเขาว่าเธอไม่กินผักเลย ไม่ชอบผักเอามากๆ ด้วย ทำไมวันนี้กินหน้าตาเฉย

จริงด้วย! นี่แหละคือความแตกต่าง ของโดนัทคนนี้แล้วก็โดนัทที่เขาเคยเจอก่อนหน้านี้ และพอสังเกตดีๆ โดนัทคนนี้เหมือนจะยิ้มเก่งเหมือนจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา จริงเหรอวะเนี่ย มีแฝดงั้นเหรอ บ้านนี้น่ากลัวจริงๆ ขนลุกชะมัด คนตรงหน้าเขา รอยยิ้มที่มอบให้เขาอยู่ตอนนี้ เป็นของโดนัทตัวปลอมสินะ

“เธอเป็นใครกันแน่” แม็กซ์เวลโพล่งถามออกไป อย่างไม่อ้อมค้อม

“พี่แม็กซ์เวลว่าอะไรนะคะ”

“ฉันถามว่าเธอเป็นใคร”

คัพเค้กได้ยินแบบนั้น แทบจะเป็นลม ไม่คิดว่าเขาจะจับได้ แล้วฉันจะทำยังไงดี และสีหน้าแววตาของเขาที่จ้องมาที่ฉันตอนนี้ มันน่ากลัวจนขนหัวลุก ฉันอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ตอนนี้เลยจริงๆ

“ตอบมา” แม็กซ์เวลกดเสียงต่ำ

“ก็…โดนัทไงคะพี่ พี่แม็กซ์เวลถามแบบนี้ โดนัทงงนะคะ” ตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งที่สุด บังคับตัวเองไม่ให้เสียงสั่นจนเขาจับได้ว่า ตัวเธอเริ่มสั่นไปหมดแล้ว

“เธอแน่ใจนะ ฉันจะให้โอกาสอีกครั้ง ถ้าเธอไม่ใช่โดนัทก็หนีไปซะ ไปตอนนี้เลย งานหมั้นจะได้ยกเลิก ไป ไปสิ รีบไป”

“พะ พี่แม็กซ์เวลคะ โดนัทจะเป็นคนอื่นไปได้ยังไงละคะ พี่ทำโดนัทกลัวแล้วนะคะ”

“งั้นเหรอ เป็นฉันมากกว่านะที่ต้องกลัวคนอย่างเธอ หนีไปซะ ฉันจะพูดกับเธอแค่นี้ ถ้าถึงเวลาแล้วฉันเห็นว่าเธอยังอยู่ งานหมั้นดำเนินต่อโดยที่เป็นเธอมาแทน เธอกับฉันได้เห็นดีกันแน่ ถือว่าฉันเตือนเธอแล้วนะ” ว่าจบแม็กซ์เวลก็ลุกขึ้นเปิดประตูออกจากห้องโดนัทไป

คัพเค้กได้ยินแบบนั้นถึงกับมือไม้สั่นไปหมด เขารู้ได้ยังไง แล้วฉันจะทำยังไงดี ทำไงดีๆ รีบคิดสิคัพเค้ก ทำไงดี หนีไปแบบที่เขาบอกเลยดีไหม หนีไปเลย รึบอกความจริงกับพี่แม็กซ์เวลอะไรนั้นดีไหม ว่าฉันไม่ใช่พี่โดนัท พี่เขามีความจำเป็น แต่จะรีบกลับมา ฉันแค่เป็นตัวแทนพี่เขาแค่นั้น

ก๊อกๆ

แกร๊ก!

คัพเค้กสะดุ้งสุดตัว คุณหญิงพรพิมลเปิดประตูเข้ามา

“พร้อมรึยังจ้ะ ลูกสาวแม่ หนูสวยมากเลยนะวันนี้”

“ค่ะ พร้อมค่ะ คุณแม่คะ เอ่อ ทำไมเราไม่บอกความจริงกับพี่แม็กซ์เวลไปละคะ เมื่อกี้พี่เขามองหนูแปลกๆ นะคะ ไม่แน่ใจว่าพี่เขาสงสัยอะไรรึเปล่า”

“บอกไม่ได้นะ ห้ามบอกเด็ดขาด บ้านนั้นจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เข้าใจไหม แม่ขอแค่ให้วันนี้ผ่านไปก่อนแค่นั้น ทำเพื่อพ่อเพื่อพี่หน่อยเถอะนะ คัพเค้ก”

“ค่ะ” คัพเค้กรับคำ แต่สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล เพราะถ้าบอกคุณหญิงพรพิมลว่า แม็กซ์เวลไม่ใช่แค่สงสัย แต่เขารู้แล้วด้วย ว่าฉันไม่ใช่พี่โดนัท

“ไปกันเถอะลงไปได้แล้วได้ฤกษ์แล้ว” คุณหญิงจับมือคัพเค้กแล้วจูงมือเล็กเดินออกมาจากห้อง ลงไปที่ห้องนั่งเล่น โดยที่มีผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายแล้วก็นักข่าว แสงแฟล็ตกดถ่ายรูปกันรัวๆ เก็บภาพบรรยากาศ และภาพคุณหญิงพรพิมลกับลูกสาวเดินลงมาจากบันไดสุดหรู คุณหญิงมองสบตาคัพเค้กแล้วยิ้ม เหมือนส่งสัญญาณให้เธอยิ้มด้วย

“สวยมากเลยค่ะ คุณหญิงคุณโดนัท กล้องนี้ครับขอรูปครับ”

แม็กซ์เวลมองมาที่ร่างบางที่ยืนยิ้มหวานให้กล้อง ฉันให้โอกาสเธอแล้วนะ เธอเลือกเองนะ ต่อไปสิ่งที่จะต้องเจอ ก็อย่าหาว่าฉันร้ายก็แล้วกัน ในเมื่อครอบครัวนี้เลือกที่จะร้ายกับฉันก่อน

“ได้ฤกษ์แล้วค่ะเริ่มกันเลยดีกว่านะคะ” คุณเมธาวีพูด พร้อมกับยิ้มให้นักข่าว

คุณหญิงพรพิมลจูงมือคัพเค้กให้ไปนั่งลงใกล้ๆ แม็กซ์เวล

“หนูโดนัทวันนี้หนูสวยมากเลยนะ” คุณเมธาวีเอ่ยชม “ใช่ไหมลูกแม็กซ์เวล น้องสวยมาก”

“ครับ” คนตัวโตเอ่ยตอบพร้อมกับส่งสายตามองคนข้างๆ “สวยมากจริงๆ”

“ได้ฤกษ์แล้ว สวมแหวนให้น้องได้เลยจ้ะ” แม็กซ์เวลรับแหวนจากคุณแม่เขา มาสวมนิ้วเรียวสวยให้คนข้างกาย คัพเค้กก็ทำแบบเดียวกัน ทั้งคู่สวมแหวนกันต่อหน้าผู้ใหญ่แล้วก็นักข่าว ที่เก็บรูปภาพทุกช็อตของทั้งคู่อยู่

“หนูโดนัท พี่แม็กซ์เวลเขาจองหนูไว้เรียบร้อยแล้วนะ ต่อไปช่วยแม่ควบคุมความประพฤติพี่แม็กซ์เวลให้แม่ด้วยนะ แม่ให้สิทธิ์หนูเต็มที่เลยค่ะ” คุณเมธาวีพูดติดตลก ต่อหน้าทุกคน

คัพเค้กยิ้มให้ท่านเป็นการตอบรับ แก้มสวยแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เสร็จจากพิธี มีการเลี้ยงอาหารกัน นักข่าวขอสัมภาษณ์ท่านเกรียงไกร

“ท่านครับ การหมั้นของสองตระกูลมีเหตุผลทางการเมืองเกี่ยวข้องด้วยรึเปล่าครับ”

“ไม่หรอกเด็กๆ เขาชอบพอกัน เราเป็นผู้ใหญ่ก็แค่จัดการให้ถูกต้องแค่นั้นครับ”

“แบบนี้ทั้งคู่จะมีแผนไปเรียนต่อที่เมืองนอกด้วยกันไหมครับ”

“ผมจะให้โดนัทเรียนต่อที่นี่ ครับ เรียนที่มหาลัยคิงเวลล์ครับ มหาลัยของคู่หมั้นดีขนาดนี้แล้ว ลูกสาวผมจะไปเรียนเมืองนอกทำไมละครับ จริงไหม”

“แบบนี้เรียนจบแล้วแต่งเลยไหมครับ”

“แต่งเลยสิครับ ผมอยากเป็นคุณตาแล้ว” ท่านเกรียงไกรพูดกับนักข่าวอย่างอารมณ์ดี

แน่นอนการที่ท่านให้สัมภาษณ์แบบนั้น เท่ากับเป็นการโปรโมตมหาลัยและเป็นการหาเสียงไปด้วย ทุกอย่างมีนะยะทางการเมือง