บทที่8 จูบแรก

แม็กซ์เวลเดินมายืนใกล้ๆ คู่หมั้นของเขา เมื่อได้โอกาส จับมือเล็กแล้วออกแรงดึงให้เดินตามเขามาภายในห้องที่ใกล้ๆ แถวนั้น เพื่อจะได้พูดคุยกันสองต่อสอง

“ไม่ยอมหนีไปสินะ เธอเป็นฝาแฝดของโดนัทงั้นเหรอ” คนตัวสูงก้มลงมาจ้องตาสวยแล้วถาม

คัพเค้กเผลอเม้มปากแน่น แต่ก็เชิดหน้าขึ้นตอบเขา เพราะคิดได้ว่าคุณหญิงบอกเธอว่าให้ผ่านวันนี้ไปก่อน แค่นั้น

“พี่แม็กซ์เวลคะ นี่โดนัทค่ะ โดนัทก็คือโดนัททำไมถึงคิดว่าเป็นคนอื่นไปได้ละคะ” คัพเค้กตอบเขาพร้อมกับส่งยิ้มหวาน

“เก่งดีนะแล้วก็กล้ามากด้วย เธอคงคิดว่าฉันโง่มากสินะ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันเกลียดคนโกหกมากยิ่งกว่าอะไร ฉันจะทำให้เธอรู้เองว่าเธอเล่นผิดคนแล้ว เธอหาเรื่องใส่ตัวเองนะ”

“พี่พูดอะไรกันคะ”

“หึ! ปากเธอที่พ่นคำโกหกออกมา ทั้งที่ใจเธอก็รู้ เธอไม่รู้สึกละอายบ้างเหรอ”

“พี่พูดแรงไปแล้วนะคะ มากล่าวหากันแบบนี้ พี่มีอะไรพิสูจน์งั้นเหรอคะ ว่าโดนัทเป็นคนอื่น”

“ไม่สำนึกแถมยังท้าทาย ได้สิแบบนี้แหละฉันชอบ” แม็กซ์เวลว่าจบ เดินเข้าไปประชิดร่างบางอย่างรวดเร็ว มือหนาคว้าเอวบางไว้ไม่ให้ขยับตัวหนีเขา อีกมือจับคางเล็กตรึงไว้ หน้าหล่อก้มลงประกบจูบปากอิ่มอย่างรวดเร็ว

คัพเค้กตกใจกับการกระทำห่ามๆ แบบนั้นของเขา คนตัวโตบดขยี้จูบลงมาบนปากนุ่มจนรู้สึกเจ็บ มือเล็กดันแผงอกกว้าง แต่ไม่เป็นผล

แม็กซ์เวลขยับปากดูดดึงเรียวปากสีหวาน คนตัวเล็กตัวสั่นน้อยๆ พยายามเอียงหน้าหลบริมฝีปากหนา ที่ขยับหลบไปทางไหนก็โดนไล่ต้อนด้วยจูบซ้ำๆ ที่เริ่มจะดูดดื่มล้ำลึกเพราะความช่ำชองของคนตัวโต ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากนุ่ม ตวัดโลมเลียดูดดึงลิ้นเล็กอย่างพอใจ เขาถอนจูบเพื่อให้เธอได้กอบโกยอากาศเข้าปอด และขยับเข้าหาจูบต่ออย่างอดใจไม่ ไหว

หวานมาก ตัวสั่นยังกับลูกนก จูบก็ไม่ได้เรื่อง แต่อยากจูบไปเรื่อยๆ ทำไมกันนะ แม็กซ์เวลครุ่นคิดขณะปากหนายังเคล้นคลึงปากนุ่มไม่หยุด

“พะ พอแล้วค่ะ” คัพเค้กใช้โอกาสที่เขาถอนจูบเพื่อให้เธอได้หายใจหายคอ เอ่ยบอกเขาเสียงสั่น

“ทำไมต้องพอ เธอเป็นคู่หมั้นฉัน ฉันจะจูบคู่หมั้น ถ้าเธอบอกว่าเธอไม่ใช่สิ ฉันถึงจะหยุด” ว่าจบก็กดจูบลงไปบนปากนุ่มที่เริ่มบวมเจ่ออีกครั้ง

“เอื้อ..หยุดค่ะ”

“ทำไมฉันต้องหยุด ต่อไปฉันจะทำมากกว่าจูบ”

“ไม่ได้นะคะ”

“ทำไมจะไม่ได้ คู่หมั้นมีไว้ทำไมละ ถ้าไม่เอากัน จริงไหม”

คัพเค้กแทบช็อกกับคำพูดของเขา นี่ฉันต้องหมั้นกับคนหยาบคายแบบเขานานแค่ไหน พี่โดนัทจะกลับมาเมื่อไหร่

“ปล่อยนะ” เธอดีดดิ้นอยู่ในอ้อมแขนเขา

แม็กซ์เวลไม่ปล่อยเธอง่ายๆ แถมยังจูบฟัดนัวเนียเธอไม่หยุด คัพเค้กออกแรงดิ้นจนรู้สึกว่าตัวเองอ่อนล้าไปหมด และหมดแรงเอาดื้อๆ ขาแขนอ่อนยวบลง เป็นลมคอพับคออ่อนอยู่ในอ้อมแขนเขา

“โดนัทๆ” แม็กซ์เวลอุ้มคนตัวเล็กไปนอนที่โซฟาตัวยาว เขาเพิ่งสังเกตว่าห้องนี้เป็นห้องอ่านหนังสือ มือหนาจับผมนุ่มให้เข้าที่ มองหน้าหวานของคู่หมั้นด้วยสายตาเย็นชา “แค่จูบ สำออยเป็นลมจะเป็นจะตายขึ้นมา”

“หึ! มารยาร้อยเล่มเกวียน”

เขามองเธอนอนอยู่สักพักแล้วหยิบหมอนมารองให้คนตัวเล็ก จะได้นอนสบายขึ้นเพราะอาจจะตื่นมาปวดคอได้ ตาคมเห็นไฝสีชมพูเม็ดเล็กที่บริเวณต้นคอของเธอ ไฝนี้โดนัทคงไม่มีสินะ

“น่ารังเกียจว่ะ คนบ้านนี้ สลับตัวย้อมแมวกันหน้าด้านๆ”

แม็กซ์เวลลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องนั้นไปเลย ไม่ได้สนใจหันมามองคู่หมั้นอีกเลย

“คุณโดนัทคะ” แม่บ้านจับแขนเธอเขย่าปลุกเบาๆ

คนตัวเล็กปรือตาขึ้นมอง แล้วก็ผุดลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆ ตัว เขาไม่อยู่แล้ว

“คุณโดนัทหาคุณแม็กซ์เวลเหรอคะ คุณเขากลับไปแล้วค่ะ”

“แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่าโดนัทอยู่นี่คะ”

“คุณแม็กซ์เวลบอกค่ะ ว่าสองคนมาหาที่นั่งคุยกันแล้วคุณโดนัทง่วง เธอก็เลยปล่อยให้คุณโดนัทนอนหลับค่ะ ไม่อยากปลุกเพราะรู้ว่าคุณโดนัทตื่นเช้า”

“คนบ้านิสัยไม่ดี ชิ!” คัพเค้กพึมพำเบาๆ กับตัวเอง

“คุณโดนัทว่าอะไรนะคะ”

“เปล่าค่ะ โดนัทพูดว่าเมื่อยไปหมดทั้งตัวเลยค่ะ คงเพราะนอนบนโซฟาค่ะ”

“อ๋อค่ะ งั้นเราขึ้นไปบนห้องกันดีกว่านะคะ”

“ค่ะ”

เดี๋ยวพี่โดนัทก็กลับมาแล้ว อดทนไว้คัพเค้ก ถ้าเราไม่ได้เจอกับเขาก็คงไม่เป็นไร คัพเค้กได้แต่นึกในใจภาวนาขอให้ไม่ต้องเจอเขาบ่อยๆ

สองอาทิตย์ต่อมา

คัพเค้กไปสอบรอบพิเศษเพื่อเข้าคณะแพทย์ ของมหาลัยคิงเวลล์ และด้วยเกรตของเธอคะแนนสอบที่ออกมาสูงลิ่ว ทำให้คณะอาจารย์ยอมรับเธอเข้าเรียนโดยไม่ตะขิดตะขวงใจใดๆ

คุณหญิงพรพิมลให้เธอย้ายมาอยู่ที่คอนโดของโดนัท โดยให้เหตุผลว่าจะได้ไปเรียนได้สะดวก

ส่วนท่านเกรียงไกร จัดหาคุณครูมาสอนคัพเค้กไปเรียนขับรถ เรียนมารยาทการเข้าสังคมทุกอย่าง และฝึกบุคลิกภาพให้ดูสง่างาม ทั้งการเดินการนั่ง

“คุณพี่คะ ส่งคนไปรับโดนัทกลับมาสิคะ ฉันไม่อยากให้คัพเค้กมาสวมรอยเป็นลูกเราเลย พูดตรงๆ เกิดเด็กนั่นหัวสูงอยากเป็นโดนัทขึ้นมาจริงๆ ละคะ แล้วโดนัทของฉันจะทำยังไงละคะ คุณพี่” คุณหญิงพูดกับสามีด้วยสีหน้ากังวล

“ไม่หรอกคัพเค้ก ไม่ใช่เด็กแบบนั้นหรอกคุณหญิง ส่วนโดนัทไม่ยอมกลับหรอก ผมโทรศัพท์ไปคุยยังดื้อกับพ่ออยู่เลย ถ้าไปตามให้มากความเดี๋ยวข่าวหลุดขึ้นมาทีนี้ละยุ่งกันพอดี เอาไว้เลือกตั้งเสร็จค่อยว่ากันนะคุณหญิง ตอนนี้ให้คัพเค้กทำหน้าที่ของแกไปก่อน คุณหญิงก็คอยกำชับคัพเค้กหน่อยแล้วกัน ว่าอย่าเผลอหลุดเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาด”

“ก็ได้ค่ะคุณพี่”

ด้านแม็กซ์เวล

@มหาลัยคิงเวลล์

“พวกมึงทั้งสามตัว งานรับน้องอยู่ช่วยกูด้วยห้ามหายหัว” แม็กซ์เวลพูดกับเพื่อนๆ ทุกคนที่นั่งรวมตัวกันอยู่ในห้องพักผ่อน

“เออๆ อยู่ช่วยแน่นอนครับ คุณชายแม็กซ์เวล” มาร์วินตอบ

“พรุ่งนี้มึงอยากให้มากี่โมง” ออสตินถาม

“ตีห้าเจอกัน ใครห้ามมาสายนะ งานนี้กูจะตามไปลากคอถึงเพนต์เฮาส์แน่” แม็กซ์เวลพูดเล่นกับเพื่อนไปตามประสา

“เออๆ กูจะตื่นให้ทัน” เคเดนรับปาก

“ปีนี้น้องปีหนึ่งหวานกรุบ กระผมขอแสดงความเสียใจกับพวกมึงที่มีเมียแล้วกันด้วยนะครับ” มาร์วินพูดขึ้นมา อย่างอารมณ์ดี

“ไอ้เวร เป้าหมายมึงนี่เด็กมากเลยนะ ไอ้แก่มาร์วิน” ออสตินพูดแหย่เพื่อนกวนๆ

“ของมึงไม่เด็กเลยมั้งไอ้สัสออส” มาร์วินว่ากลับยิ้มๆ

“ล่าสุดสดๆ ร้อนๆ น้องโดนัท ของพี่แม็กซ์เวล สวยหยดย้อยเลยนะกูเห็นในรูป” มาร์วินเอ่ยแซว

แม็กซ์เวลกลับเงียบขรึมขึ้นมาทันที ไม่ได้ตอบโต้อะไร เอาแต่นิ่งเงียบ

“แม็กซ์เวล กูแซวเล่น มึงโกรธกูเหรอวะ” มาร์วินเริ่มสีหน้าไม่ดี เมื่อเห็นเพื่อนเงียบไปแบบนั้น

“เปล่ากูมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไว้กูพร้อมเมื่อไหร่ค่อยเล่าให้พวกมึงฟังแล้วกัน แต่กูไม่ได้โกรธอะไรมึงหรอกมาร์วิน กูกลับก่อนนะ ต้องไปประชุมเรื่องรับน้องพรุ่งนี้ด้วย เจอกันตีห้านะพวกมึง”

“เออๆ” เพื่อนๆ เขารับปาก

แม็กซ์เวลเดินออกจากห้องพักไป

วันต่อมา

5.30 น.

คัพเค้กมาร่วมกิจกรรมรับน้องนอกสถานที่กับทางมหาลัยด้วยเธอตื่นเต้นมาก น่าสนุกจัง

“น้องๆ ปี1 คณะแพทยศาสตร์ มารวมตัวกันตรงนี้นะครับ ตั้งแถวให้เรียบร้อย เดี๋ยวพวกเราจะเดินจากจุดนี้ไป เพื่อทำกิจกรรมรับน้องกันต่อนะครับ” รุ่นพี่ปี3ของคณะจัดแจงนัดหมายน้องๆ

“ไอ้มาร์วิน มึงจะลงจากรถกี่โมงครับ หล่อมากแล้วครับไอ้เวร” แม็กซ์เวลบ่นเพื่อน

“เออๆ ก็เสร็จแล้วเนี่ยเซตผมนิดเดียวบ่นจังวะไอ้เวรแม็กซ์”

สี่หนุ่มเดินมาที่คณะ วิศวะ น้องๆ สวัสดีพวกเขา แม็กซ์เวลเดินนำเพื่อนๆ เดินดูน้องๆ แต่ละคณะเข้าแถวเตรียมความพร้อมกันอยู่ จนมาถึงคณะแพทย์ สายตาเขาเหลือบไปเห็น คู่หมั้นของตัวเอง ยืนเข้าแถวกับเพื่อนๆ ด้วย คนตัวเล็กพูดคุยยิ้มแย้มกับเพื่อนๆ ไม่หยุด รวมถึงหนุ่มหน้าตาดีที่ช่วยเปิดฝาน้ำดื่มแล้วยื่นขวดน้ำส่งให้เธอ

“อ่อยผู้ชายเก่ง”

เขารับรู้จากทางคุณแม่แล้วว่าเธอจะมาเรียนที่นี่อันนี้ก็น่าแปลกถ้าเป็นโดนัทตัวจริง เพราะตอนแรกบอกเขาว่าอยากไปเรียนต่อที่อเมริกา แต่อยู่ๆ ก็เปลี่ยนใจขึ้นมา ส่วนคุณแม่เขาก็คิดว่าไม่แปลก อะไรดีสำหรับทางเราซะอีก

แต่มาเข้าร่วมรับน้องด้วยนะสิยิ่งทำให้เขารู้สึกแปลกใจยิ่งกว่าเดิม เพราะถ้าเป็นโดนัทตัวจริงเธอค่อนข้างจะคุณหนู ไม่น่าจะมาร่วมกิจกรรมอะไรแบบนี้ได้

คัพเค้กหันมามองเพราะรู้สึกว่าเหมือนมีใครจ้องเธออยู่ แล้วก็สบตาเข้ากับตาคมดูของเขาเข้าพอดี

แม็กซ์เวลเดินเข้าไปหา แล้วดึงผ้าคาดของตัวเองออกจากหัวมาผูกให้ที่คอของคัพเค้กทันที

คนตัวเล็กยืนตัวแข็งทื่อท่ามกลางสายตาที่จ้องมองมาที่เธอของเพื่อนๆ ที่อยู่ตรงนั้นกันจำนวนมาก พี่เขาจะทำแบบนี้ทำไม

“ของเธอล่ะส่งมาสิ”

“คะ?”

“ผ้าคาดของเราน่ะส่งมา”

“อ๋อค่ะ” คัพเค้กรีบแกะผ้าคาดของตัวเองส่งให้เขา

“จะให้ผูกตรงไหน”

“คะ อ๋อ แล้วแต่พี่แม็กซ์เวลเลยค่ะ”

“งั้นคาดผมเหมือนเดิมดีไหม?”

“อืม ก็ดีค่ะ” จะมาถามทำไมอยากคาดตรงไหนก็ทำไปสิ คัพเค้กคิดอย่างไม่พอใจ ที่เขาแสดงตัวเป็นเจ้าของกันแบบนี้

“มึงๆ ดูนั้นไอ้เชี่ยแม็กซ์เวลเร็วสัส ไปจองน้องคณะแพทย์เฉย นี่ขนาดมันเพิ่งจะหมั้นไปนะเนี่ย” ออสตินดึงแขนมาร์วินกับเคเดนให้รีบดูเพื่อน

“เดี๋ยวนะ ว่าแต่น้องคนนั้นหน้าคุ้นๆ ปะวะ” มาร์วินพยายามมองเพราะฟ้ายังไม่สว่างมากนัก

“โดนัทแน่ใจนะว่าเดินไหว” แม็กซ์เวลถาม

“ไหวค่ะ”

เขาพยักหน้าแล้วเดินกลับมารวมกับเพื่อนๆ

“ไอ้เหี้ย ไม่ทันไรผูกผ้าสาวคณะแพทย์แล้ว ไอ้สัสผ้าเขาเอาไว้ให้หลานรหัสคณะตัวเองกันรึเปล่าวะ ไอ้เวรแม็กซ์เอาไปจองหญิงซะแล้ว” มาร์วินแซวเขาเล่นทันที ตามประสาเพื่อน

“มึงแหกตาดูดีๆ ไอ้มาร์วินนั้นโดนัทคู่หมั้นกู”

“จริงดิ เรียนนี่เหรอ ไม่เห็นรู้เลย” มาร์วินพูดพร้อมกับทำหน้างงๆ

“อืม เปลี่ยนใจไม่ไปนอกละ เรียนนี่แทน” แม็กซ์เวลตอบทุกคนให้หายสงสัย เพราะแต่ละคนขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งไปหมด

“สมน้ำหน้า งานนี้มีคนโดนคุมความประพฤติแน่ๆ ไม่รอดหรอกมึงไอ้แม็กซ์เวล” ออสตินแหย่เขาต่อ

“ใครจะมาคุมกูได้ ไม่มีทาง อย่างกูนี่ต้องเป็นผู้คุมเกม เป็นนักล่าไม่ใช่ผู้ถูกล่าโว้ย”

“สวยขนาดนั้นเดี๋ยวก็รู้ว่าใครคุมใคร” เคเดนพูด

แม็กซ์เวลยักไหล่ แล้วก็หันไปสนใจคุยกับประธานเฮดของคณะวิศวะต่อ ไม่ได้สนใจเพื่อนๆ เขาอีก

จนเวลาผ่านล่วงเลยไป กิจกรรมรับน้อง แต่ละกิจกรรมก็ผ่านล่วงเลยมาถึงช่วงบ่าย คัพเค้กนั่งรวมตัวอยู่กับเพื่อนๆ ในคณะของเธอเพราะพี่ๆ ปล่อยให้นั่งพักกัน แล้วจะเรียกรวมตัวก่อนปล่อยกลับอีกที

แม็กซ์เวลเดินมาหาเธอ แล้วกวักมือเรียกให้คนตัวเล็กเดินมาหาเขา

“พี่แม็กซ์เวลมีอะไรคะ”

“เดี๋ยวเรากลับกับพี่”

“ไม่เป็นไรค่ะ โดนัทกลับเองได้ พี่ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ”

“นี่คู่หมั้นใช่ไหม” แม็กซ์เวลชี้มาที่ตัวเอง

“ค่ะใช่”

“งั้นกลับด้วยกันจบนะ” คนตัวโตเลิกคิ้วมองเธอด้วยสีหน้ากวนๆ

“ก็ได้ค่ะ” คัพเค้กตอบเขาเบาๆ พร้อมกับจะหมุนตัวกลับไปหาเพื่อนๆ

หมับ!

มือหนาจับแขนเล็กไว้

“โดนัท พี่ถามอะไรหน่อย ทำไมเปลี่ยนใจเรียนที่ไทย”

“คุณพ่ออยากให้เรียนที่นี่ค่ะ”

“งั้นเหรอ” แม็กซ์เวลมองสบตากลมโต อย่างต้องการจะค้นคว้า เขากับเธอคนนี้ที่เขามั่นใจว่าไม่ใช่โดนัทแน่ๆ และกำลังให้พี่บอยสืบให้อยู่ด้วยอีกแรง ยัยโดนัทตัวปลอมเรามีเรื่องต้องเคลียร์กันยาวแน่ เธอเลือกที่จะไม่หนีไปเองนะ ในวันนั้นที่เขายังให้โอกาสอยู่ และวันนี้เธอก็เลือกเองนะ ที่จะมาเรียนที่นี่มาอยู่ใกล้ๆ เขา ก็ได้เดี๋ยวเขาจะทำให้เธอพูดออกมาเองว่าเธอเป็นใครกันแน่