LOGINUmaga pa lang, mabigat na ang hangin.Parang ramdam ng buong lungsod na may sasabog na katotohanan.Sa loob ng black SUV, tahimik si Cassandra. Nakaayos ang buhok, simple ang suot—isang puting blazer at itim na slacks. Walang alahas, walang arte. Pero sa likod ng kalmadong itsura, naglalaban ang kaba at tapang.Sa tabi niya, si Dominic—nakatuwid ang upo, seryoso ang tingin sa bintana. Hawak niya ang folder na puno ng dokumento. Mga ebidensyang matagal nilang inipon. Mga lihim na matagal nang itinago.“Handa ka na ba?” tanong niya, mahina pero malinaw.Huminga nang malalim si Cassandra.“Hindi. Pero lalaban ako.”Tumango si Dominic.“Hindi ka nag-iisa.”Pagbukas ng pinto ng sasakyan, sinalubong sila ng sigawan ng media.“Ms. Dela Cruz!”“Is it true na may kinalaman ang ama mo sa Monteverde Syndicate?”“Mr. Velasquez, are you protecting a witness?”Hindi sila sumagot.Diretso silang pumasok sa gusali ng korte, may mga pulis na nakaabang, may mga matang nagmamasid—iba puno ng pagdududa,
Tahimik ang safehouse.Hindi ‘yung klaseng katahimikan na payapa—kundi ‘yung katahimikang sumisigaw. Bawat segundo ay mabigat, bawat hinga ay may kasamang takot at pagod. Ang ilaw sa sala ay dim lang, sapat para makita ang mga aninong gumagalaw sa dingding habang humahampas ang ulan sa labas.Naupo si Cassandra sa gilid ng kama, tuwid ang likod, nakapako ang tingin sa sahig.Parang hindi pa rin nagsi-sink in ang lahat.Ang pagtakas.Ang putok.Ang pagtataksil.Si Alyssa.Si Richard—buhay pa.At ang katotohanang muntik na naman siyang mawala.Narinig niya ang mahinang pag-click ng pinto.Si Dominic.Basang-basa pa rin ang suot, may benda sa braso, pero nakatayo siya roon na parang bantay—parang handang saluhin ang mundo para lang hindi na siya masaktan.“May tsaa,” sabi niya nang mahina. “Chamomile. Sabi ng medic, makakatulong daw.”Hindi siya sumagot.Lumapit si Dominic at inilapag ang tasa sa maliit na mesa. Hindi niya agad hinawakan si Cassandra. Kilala niya ito—kapag nasaktan nang
Parang huminto ang oras.Ang bawat tunog sa labas ng pintuan—yabag, sigaw, putok ng baril—ay nagiging mas malinaw. Mas malapit. Mas mapanganib.Mahigpit ang hawak ni Dominic sa kamay ni Cassandra.“Makinig ka,” pabulong niyang sabi, halos hindi gumagalaw ang labi.“Kapag binuksan nila ’yan, tatakbo ka agad. Huwag kang lilingon.”“Hindi kita iiwan,” sagot ni Cassandra, nanginginig pero matatag ang tingin.Ngumiti si Dominic—isang ngiting puno ng sugat, dugo, at tapang.“Kung kailangan mong pumili… piliin mo ang mabuhay.”Bago pa siya makasagot—BANG!Isang putok ang tumama sa pinto.“LAST WARNING!” sigaw ni Richard sa labas.“LUMABAS KAYO, O PAPASABUGIN KO ’YAN!”Napamura si Dominic.“May explosives siya.”Nanlamig ang balat ni Cassandra.“Paano mo—”“Monteverde,” singit ni Dominic.“Hindi umaatras. Dinadagdagan niya ang kaguluhan.”Sa labas, may sumigaw na tactical officer.“Sir, we have movement on the east wing!”“STALL THEM,” sigaw ni Richard.“AKIN SI CASSANDRA!”At doon—Naramdam
Parang bumaligtad ang mundo sa loob ng ilang segundo.Ang tunog ng sirena ay sumabay sa malalakas na yabag ng mga bota. Ang pulang ilaw ng emergency lamps ay hinaluan ng asul at pula ng police strobes—parang digmaan sa loob ng isang gusali na dapat sana’y simbolo ng kapangyarihan.Pero walang nakahinga nang maluwag.Hindi si Dominic.Hindi si Cassandra.At lalong hindi si Richard.“THIS IS A RAID! DROP YOUR WEAPONS!” sigaw ng babaeng may hawak ng badge habang pumapasok ang tactical unit.Sandaling tumigil ang putukan.Isang segundo.Dalawa.At sa katahimikan na ’yon—Tumawa si Richard Monteverde.Mabagal. Malalim. Nakakabaliw.“Cute,” sabi niya, palakpak pa.“Pero late na kayo.”Napakunot-noo ang babaeng opisyal.“Monteverde, you’re under arrest—”BANG!Isang putok ang bumasag sa hangin.Hindi galing kay Richard.Galing sa likod ng police line.Isang pulis ang bumagsak, diretso sa sahig, may butas ang dibdib.“WHAT THE—?” sigaw ng isa.At doon nagsimula ang totoong impiyerno.Biglang
Parang huminto ang oras.Ang usok mula sa pagsabog ay unti-unting kumakalat sa hallway, may halong amoy ng pulbura, dugo, at sunog na kable. Ang ilaw sa kisame ay kumikislap—parang heartbeat na anytime ay puwedeng huminto.At sa gitna ng lahat ng ’yon…Nakatayo si Richard Monteverde.Matangkad. Kalmado. Nakangiti na parang wala siyang pakialam sa mga duguang katawan sa paligid.“Miss me?” ulit niya, mas mababa ang boses, mas mapanganib.Hinigpitan ni Dominic ang hawak sa baril. Lumapit siya sa harap ni Cassandra, bahagyang itinulak ito sa likod niya—isang proteksyong automatic na niyang ginagawa ngayon.“Stay behind me,” mariin niyang utos.Pero hindi sumunod si Cassandra.Hindi dahil sa katigasan ng ulo—kundi dahil sa isang katotohanang matagal na niyang tinanggap.“Hindi ako tatakbo,” malamig niyang sagot.“Hindi na.”Tumayo siya sa tabi ni Dominic. Pantay. Hindi anino. Hindi babaeng kailangang iligtas.Napangiti si Richard, palakpak pa nga siya ng dahan-dahan.“Impressive. From a t
Hindi na umuugong ang paligid.Hindi na rin naririnig ni Cassandra ang sariling paghinga.Ang tanging tunog na pumupuno sa hallway ay ang pagpatak ng dugo ni Ivana sa sahig… at ang mabagal, nakakatindig-balahibong pagtawa ng taong minsang tinawag niyang Papa.“Akala mo ba,” malamig na sabi ni Lucian habang inikot ang baril sa daliri niya, “na may karapatan ka pang pumili kung paano matatapos ’to?”Iba ang pakiramdam ng katahimikan ngayon.Hindi ito takot—Hindi ito pag-aalinlangan—Hindi ito panghihina.Ito ay galit na ilang taon niyang kinulong, galit na ilang beses niyang nilunok.At ngayon… sa gitna ng amoy ng dugo at baril… unti-unti itong naglalagablab.Tumayo si Cassandra, hindi inaalis ang tingin kay Lucian. Ramdam niya ang panginginig sa kamay niya—pero hindi iyon kahinaan.Yun ay adrenaline.“Papa…” halos pabulong, pero matalim.“Matagal mo na akong sinaktan. Matagal mo na akong ginawang takot. Pero ngayon…” Huminga siya ng malalim, unti-unting tumuwid ang likod.“…hindi mo n







