NILASPAG AKO NG MAPANG-AKIT NA BOSS (SSPG)

(CASSANDRA’S POV)

"Mam, final warning na po ito. Kung hindi niyo pa rin mababayaran ang two months overdue niyo sa renta, mapipilitan po kaming paalisin kayo sa unit."

Wala akong nagawa kundi tumango sa caretaker ng inuupahan kong apartment habang pinipilit kong pigilan ang pagtulo ng luha sa gilid ng mga mata ko.

"Yes po, ate... susubukan ko pong makahanap ng paraan this week," mahinang sambit ko habang palihim kong kinuyom ang palad ko sa galit—hindi sa kanya, kundi sa sarili ko.

Wala akong trabaho. Wala akong ipon. At ang tanging meron ako ay pride na unti-unting pinupulbos ng gutom, takot, at desperasyon.

Pagkauwi sa unit, humarap ako sa basag-basag kong salamin habang tinititigan ang sariling hitsura. Gulo-gulo ang buhok. Namumutla. Malalim ang mga eyebags. Ang dating fresh graduate na may pangarap—ngayon, isa nang babaeng pinagkaitan ng pagkakataon.

“Ilang beses pa ba akong babagsak, Lord?” bulong ko, habang unti-unti kong hinuhubad ang suot kong damit.

Hindi ko alam kung bakit ko ginagawa 'to. Maybe para lang maramdaman kong tao pa rin ako. Na babae pa rin ako.

Nahiga ako sa kama habang nakatingin sa kisame. Gusto kong sumigaw, gusto kong umiyak… pero ang nangibabaw ay ang isang boses sa loob ng utak ko:

"Kailangan mong makahanap ng trabaho. Kahit ano. Basta may kita."

Kinabukasan, nagising ako sa gutom. Walang laman ang ref, ni tubig wala na akong pambili.

Habang nagbabrowse sa social media gamit ang huling load na natira sa SIM ko, may biglang nag-pop up na job ad:

“Secretary wanted — Female, 21-27 yrs old, pleasing personality, must be willing to work overtime. HIGH SALARY.”

May kasamang picture ng opisina na mukhang mamahalin, at ang pangalan ng kompanya ay pamilyar—Velasquez Corporation.

"Holy shit..." bulong ko. Isa 'yon sa mga top conglomerates sa bansa. At ang CEO nila? Wala nang iba kundi si Dominic Velasquez—ang tinaguriang 'Demon Boss of the East', kilalang ruthless, sobrang gwapo, at babae lang daw ang kahinaan.

Napakagat labi ako nang makita ang litrato niya sa isang news article—matangkad, matipuno, sharp jawline, and that signature smirk... para siyang si Lucifer na bumaba mula langit para tuksuhin ang sangkatauhan.

"F*ck it. Wala akong choice."

The next day, suot ko ang pinaka-disenteng damit na meron ako—white blouse na medyo hapit sa dibdib at black pencil skirt. Hindi man bago, pero mukha naman akong presentable.

Habang nasa elevator paakyat sa top floor ng Velasquez Corp main building, halos hindi ako makahinga. Mixed emotions. Excitement, kaba, takot, at init—oo, init—na hindi ko alam kung dahil ba sa hangin sa loob ng elevator o dahil sa iniisip kong posibilidad na makatrabaho ko ang isang kagaya ni Dominic Velasquez.

Pagbukas ng elevator, napatingala ako. Ang buong floor ay puro glass walls, marble tiles, minimalist pero super luxurious. Ang ganda ng view mula sa bintana—overlooking the entire skyline of the city.

“Miss Cassandra Dela Cruz?” tawag ng mataray na sekretarya sa front desk.

“Yes po,” sagot ko agad.

“Mr. Velasquez will see you now. Diretso sa last door.”

Diyos ko. Huminga ako nang malalim bago lumakad papasok sa opisina. Ang pintuan, dark mahogany. Matayog. Parang pintuan ng langit—o ng impiyerno.

Pagbukas ko...

BOOM.

Napatigil ako sa paghinga.

Siya.

Nakaupo siya sa swivel chair, suot ang gray three-piece suit, walang kurap na nakatitig sa akin habang hawak ang basong may brandy.

“Sit.”

Isang salita lang. Pero para siyang hari na nag-utos sa alipin. At hindi ko maintindihan ang sarili ko—pero tumalima ako.

Umupo ako sa harap niya. Tahimik. Nanunuyo ang lalamunan ko.

His eyes scanned me slowly—from my face, down to my breasts, to my thighs. I should have felt violated. Pero ang totoo... parang nilamon ako ng init.

"Interesting," bulong niya. "Tell me, Miss Dela Cruz... how far are you willing to go for this job?"

Napakagat ako sa labi. Ramdam ko ang pintig ng puso ko. At ang pagkabasa ko sa pagitan ng mga hita ko.

"Anything, Sir... as long as it's legal," sagot ko, pilit kong pinanatili ang respeto sa boses ko kahit nanginginig ang tuhod ko sa ilalim ng lamesa.

Ngumisi siya. Mapanukso. Mapang-akit.

"Who said anything about legal?"

Bigla siyang tumayo at lumapit sa gilid ko. Tumigil sa likuran ko. Inilapit ang bibig niya sa tenga ko.

"I don’t hire secretaries. I train them to obey."

Ramdam ko ang mainit niyang hininga sa batok ko. Napapikit ako. Nanginig.

“Do you want the job?” bulong niya.

"Yes," sagot ko. Wala na akong pakialam. Gusto ko siya. Gusto kong maramdaman 'yong kapangyarihang bumabalot sa presensya niya. At higit sa lahat, gusto kong mabuhay.

"Then prove it."

Lumakad siya pabalik sa desk niya. Umupo. Itinuro ang sarili niyang sinturon.

"Undo it."

"Sir...?"

“Prove your loyalty.”

Tumayo ako. Nanginginig ang kamay ko. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa utak ko—pero lumapit ako sa kanya, lumuhod, at dahan-dahang binuksan ang sinturon niya.

"Good girl," bulong niya habang hinahaplos ang buhok ko.

Ang daming babae na dumaan sa opisina ko. Pero iba siya. Masyado siyang hilaw. Masyadong inosente—pero may apoy sa mga mata niya. Kagutuman. Hindi lang sa pera... kundi sa pagsuko.

Nang lumuhod siya sa harapan ko at hawakan ang sinturon ko, alam kong nahanap ko na ang bago kong laruan.

"You're mine now, Cassandra," bulong ko, sabay dakot sa buhok niya.

Hindi ko alam kung paano ako napunta ro’n. Kung bakit nagpaubaya ako. Pero sa bawat haplos ng kamay niya sa balat ko, sa bawat bulong niya sa tenga ko habang pinapaligaya ko siya gamit ang bibig ko—unti-unting nawawala ang takot. Napapalitan ng uhaw. Ng pagsuko.

At sa gabing 'yon, habang pinapaupo niya ako sa kandungan niya, habang inuungol niya ang pangalan ko, habang sinasambit niya ang mga salitang:

“You’re not my secretary. You’re my possession.”

Alam kong wala nang atrasan.

Nilaspag ako ng mapang-akit na boss.

At ito pa lang ang simula.