Kabanata 10

Natigilan ang lahat sa pagkabigla, pinagmamasdan ang pagtulo ng dugo sa noo ni Vivian, na nagmantsa sa malinis na puti ng kanyang wedding gown.

“Vivian!” Sigaw ni Nathaniel, nagmamadaling saluhin siya habang nadadapa.

Sa sandaling iyon, lahat ng pag aalinlangan at pagkakasala ay nawala.

Hawak hawak si Vivian sa kanyang mga bisig, mahina niyang tinanong, "Bakit mo gagawin ito sa iyong sarili?"

“Nathaniel, alam mo... ang pinaka hiling ko noon pa man ay ang pakasalan ka. Pero dahil tinatanggihan ni Miss Garner na makuha ko iyon, maaari ko na ring tapusin ang lahat ngayon. Huwag kang mag alala, hindi kita sinisisi o siya. Sarili kong kapalaran lang ang masisisi ko."

Para bang bigyang-diin ang kanyang punto, umubo siya ng dugo, ang paningin ay nagbubunga ng hininga mula sa mga nanonood.

Ng makita siyang ganito, tumigas ang tingin ni Nathaniel nang lumingon siya kay Sylvia, nanlamig ang kanyang ekspresyon.

“Sylvia, dapat mo ba siyang itaboy sa punto ng pananakit sa sarili? Kailan ka naging malupit at walang puso?"

Ang kanyang akusasyon ay parang isang kutsilyo sa dibdib ni Sylvia.

Kung gayon, ganito siya nakita?

Ngunit hindi na ito mahalaga. Sapat na siya sa kalokohang ito.

“Nathaniel, magsisimula na ang seremonya. Mas mabuting ipasok mo si Vivian sa loob."

Hindi nag atubili si Nathaniel. Kinarga niya si Vivian, binigyan niya ng huling tingin si Sylvia, saka tumalikod at naglakad palayo ng walang sabi sabi.

May ilang tao na lumapit kay Sylvia, nag aalok ng mga salita ng aliw.

“Sylvia, hindi na kailangang ipilit pa ito. Dahil sinabi ni Nathaniel na wala ng maraming oras si Vivian, dapat mo na lang itong hayaan. Nakatingin ang lahat."

Ang mga labi ni Sylvia ay kumurba sa isang mahinang ngiti, ngunit ang kanyang mga salita ay kalmado at matatag.

“Sinabi ko na sayo—hindi ako nandito para kay Nathaniel. Nandito ako para sa sarili kong kasal, na nangyayari sa hall katabi ng sa kanya. Kung may oras ka, pwede kang pumunta."

Dahil doon, tumalikod siya at naglakad papunta sa lobby ng hotel, na iniwang natulala ang mga tao.

“Wow, si Nathaniel talaga ay marunong gumawa ng gulo—dalawang bride na naka wedding gown ang nag aaway sa kanya!”

Pagpasok ni Sylvia sa hall, karamihan sa kanyang pamilya at mga kamag anak ay naroon na, nagkukuwentuhan at naghihintay. Ang tanging kulang ay ang nobyo.

Ang ina ni Sylvia, na nababalisa, ay lumingon sa kanyang asawa. “Nasaan si Bennett? Hindi siya ... hindi magpapakita, hindi ba?"

“Huwag kang katawa tawa. Nandito na ang pamilya Cooper. Bakit aatras ngayon si Bennett? Nabalitaan kong nagsimula na siyang maglakbay pabalik kahapon. Malamang late lang siya."

Kahit na nag aalala ang kanyang mga magulang, tahimik na nakaupo si Sylvia, hindi nababasa ang kanyang ekspresyon.

Sinabi niya sa kanyang sarili na hindi siya kinakabahan, ngunit iba ang sinabi ng masikip na buhol sa kanyang tiyan.

Ikakasal na siya sa lalaking hindi pa niya nakikilala. Hindi niya alam kung gwapo ba ito o plain, matangkad o pandak.

Nagsisi ba siya?

Hindi naman.

Hindi na siya bumabata at oras na para tumira.

Kung ang lalaking nakatayo sa tabi niya ay hindi isang taong mahal niya, hindi mahalaga kung sino ito.

Mula sa katabing bulwagan, narinig ni Sylvia ang boses ng opisyal, na nag udyok sa kanya na tumingin sa direksyong iyon.

Samantala, tumayo si Nathaniel sa harap ng opisyal sa kanyang sariling seremonya, ngunit nasa ibang lugar ang kanyang isip.

Hindi niya maiwasang isipin si Sylvia. Umuwi na ba siya? Mapapatawad niya ba siya?

"Miss Vivian Hayes, kinukuha mo ba si Nathaniel Sinclair bilang iyong legal na kasal, para mahalin, parangalan at pahalagahan siya, sa sakit at kalusugan, hangga't nabubuhay kayong dalawa?"

Hindi nag atubili si Vivian kahit isang segundo. “Ako!”

“At Mr. Nathaniel Sinclair, kinukuha mo ba si Vivian Hayes bilang iyong asawang legal na ikinasal, para mahalin, parangalan at pahalagahan siya, at nangangako na mananatiling tapat sa kanya sa lahat ng iyong mga araw?”

Ngunit hindi nakikinig si Nathaniel. Lost in thoughts of Sylvia, hindi man lang niya narinig ang officiant.

“Mr. Sinclair, kinukuha mo ba si Vivian Hayes bilang asawa mo?" Ulit ng opisyal, mas malakas sa pagkakataong ito.

Gayunpaman, hindi sumagot si Nathaniel.

Ang silid ay naging hindi mapakali, kasama ang mga bisita na nagbubulungan sa kanilang mga sarili.

Si Vivian, na kinakabahan, ay hinila ang manggas niya.

“Nathaniel!” Sigaw niya, puno ng urgency ang boses niya.

“Ano?” Tanong niya, napabalik ako sa realidad.

"Tinatanong ka ng opisyal," Sabi ni Vivian na nagngangalit ang mga ngipin.

"Oh, pasensya na," Bulong ni Nathaniel at bumalik sa opisyal.

Ng ibuka niya ang kanyang bibig para magsalita, isang boses mula sa audience ang pumutol sa tensyon.

“Kung gayon, hindi nagbibiro si Sylvia—ikakasal na talaga siya ngayon! Sa tabi lang!"

“Seryoso? totoo ba yun?”

"Bakit hindi natin tingnan? Ano bang nangyayari sa dalawa? Limang taon silang nag date nang hindi nag aasawa at ngayon ay nagpakasal sila at nagpakasal sa iba sa parehong araw? Hindi kapani paniwala.”

Dahil doon, napuno ng mga bulungan ang silid habang ang mga bisita ay nagsimulang sumugod sa mga pintuan, sabik na makita ang kanilang sarili.

Naninikip ang dibdib ni Nathaniel, isang alon ng pagkabalisa ang bumalot sa kanya.

Alam niyang, lohikal, na sinusubukan lang ni Sylvia na gumawa ng eksena, ngunit sa kabila ng kanyang sarili, hindi niya mapigilan ang takot na gumagapang sa kanyang puso.