Kabanata 9

Natigilan si Nathaniel. "Anong sinabi mo? Nag post siya sa social media, sinasabi na siya ay ikakasal ngayon?"

Inagaw ang phone ng kaibigan, tinitigan niya ang post ni Sylvia. Saglit na blangko ang kanyang isip.

Imposible. Ikakasal na siya? para kanino?

Maya maya lang, may humintong sasakyan sa gilid ng bangketa.

Ang lumabas ay walang iba kundi si Sylvia mismo, nakasuot ng wedding gown.

Parang kidlat ang pagtama sa kanya ni Nathaniel, agad na nawalan ng kulay ang mukha nito.

Nakatayo sa kinatatayuan, nauutal niyang sabi, "Sylvia, anong ginagawa mo dito?"

Si Sylvia ay humakbang pasulong, ang kanyang mga labi ay pumulupot sa isang mapanuksong ngiti habang nakaharap sa kanya.

"Maaari kong itanong sayo ang parehong bagay-anong ginagawa mo dito?"

Lumipat ang tingin niya kay Vivian na tumabi sa kanya. Suot ni Vivian ang wedding gown ni Sylvia, hawak ang kanyang bouquet at nakatayo sa lugar na dapat ay kanya.

Namutla ang mukha ni Vivian ng makita niya si Sylvia. Hindi niya inaasahan na magpapakita siya, lalo pa't nakasuot ng wedding gown.

“I—” Nahihirapang bumuo ng paliwanag si Nathaniel.

“Sylvia!” Biglang sumabog si Vivian, tumulo ang mga luha sa kanyang mukha. “Alam mo naman na ikakasal na ako ngayon kay Nathaniel, di ba? Kaya ba nagpakita ka sa isang wedding gown? Sinusubukan mo bang nakawin siya sa akin?"

Nagcrack ang boses niya habang mas lumalakas ang pag iyak niya. “Please, nakikiusap ako. Wag mong sirain ang kasal ko. Wala na akong masyadong oras. namamatay na ako! Kapag wala na ako, magiging iyo na si Nathaniel. Hindi ba pwedeng hayaan mo na lang akong magkaroon ng isang bagay na ito?"

Napaluhod si Vivian, humihikbi nang malungkot na nagsimulang magtipon ang mga nanonood, nagbubulungan sa kanilang mga sarili.

Ng makita ang palabas, inakala ng marami sa karamihan na si Sylvia ang homewrecker na sinusubukang guluhin ang kanilang kasal.

Ngunit nakita ni Sylvia na katawa tawa ang lahat.

“Mahal na mahal ko si Nathaniel. Pero may cancer ako. Ang tanging hiling ko lang bago ako mamatay ay pakasalan siya. Pakiusap, nakikiusap ako sayo. Hayaan mo akong pakasalan siya."

Sa wakas, hindi na nakayanan ni Nathaniel. Yumuko siya para tulungang makatayo si Vivian.

“Vivian, huwag mong gawin ito. Napaka maintindihin ni Sylvia. Hahayaan ka niya na pakasalan ako,” Mahina nitong sabi, bago bumaling kay Sylvia at inabot ang kamay nito.

"Pasensya na, Sylvia. Hindi ko sinasadyang itago ito sa iyo. Lumalala ang kalagayan ni Vivian. Hindi ako pwedeng tumayo at tumanggi sa kanyang namamatay na hiling. Maging mabuti at umuwi ka muna. Kapag natapos na ang kasal na ito, babalikan kita."

Inalis ni Sylvia ang kamay niya mula sa pagkakahawak niya, malamig at hindi sumusuko ang ekspresyon nito. "Nathaniel, bakit mo iniisip na nandito ako para sayo ngayon?"

“Sylvia, itigil mo na ang pagiging unreasonable. Tapusin na lang natin ngayon. Alam kong may utang na loob ako sayo. Pagbalik ko, magagawa mo lahat ng gusto mo."

“Eksakto,” Ang sabi ng isa sa mga kaibigan ni Nathaniel, na biglang sumulpot ng wala saan. "Halika, huwag mong gawing mas mahirap ito kaysa sa nararapat. Hayaan mo na lang na magkaroon ng moment sina Nathaniel at Vivian.”

"Oo, Sylvia," Dagdag pa ng isa. "May nararamdaman pa rin si Nathaniel sayo. Ang ginagawa niya ay nagpapakita lamang na siya ay isang responsableng tao. Palagi kang maunawain. Hayaan mo na lang ito at umuwi ka na."

Napatingin si Sylvia sa grupo ng mga lalaking nakatayo sa harapan niya, lahat sila ay sinusubukang kumbinsihin siyang tahimik na lumayo sa kahihiyang ito.

Isang mapait na tawa ang kumawala sa kanyang mga labi.

Pag unawa? Nais nilang maging "maunawain" siya upang hayaan ang kanyang kasintahan na magpakasal sa ibang babae habang siya ay nakatayo sa isang tabi ng nakangiti.

Sa kasamaang palad para sa kanila, si Sylvia ay hindi ganoong uri ng babae.

“Sasabihin ko pa. Hindi ako nandito para sayo."

Dahil doon, tumalikod siya at nagsimulang magtungo sa pasukan ng kapilya.

Humakbang si Vivian sa kanyang harapan, tumutulo ang mga luha sa kanyang mukha ng tuluyan na siyang bumagsak.

“Sylvia Garner, sisirain mo ba talaga ito para sa akin? Tatayo ka na lang ba diyan at panoorin akong mamatay?"

Sa paglabas ng mga salita sa kanyang mga labi, itinaas ni Vivian ang laylayan ng kanyang wedding gown at, sa sobrang desperasyon, dumiretso siya sa isa sa mga kalapit na haligi, handang ihampas ang sarili laban dito.