Kabanata 7

Hindi na nakapagpigil pa si Sylvia. Ang kanyang kamay ay tumama sa mukha ni Nathaniel ng isang matunog na sampal.

Nahuli nang tuluyan, natigilan si Nathaniel.

Ngunit sa halip na galit, ang kanyang puso ay tila tumira, kakaibang gumaan.

“Kung ang paghampas sa akin ay nagpapagaan ng pakiramdam mo, sige. Ayos lang sa akin, basta wag kang magalit."

Sobrang mapagmahal. Sobrang nakakadiri.

Hindi na nag atubili si Sylvia at muli siyang sinampal. Pagkatapos ng lahat, iniimbitahan niya ito.

“Nathaniel, naalala mo ba yung sinabi ko sayo noon? Kaya kong patawarin ang lahat pero kung sakaling pagtaksilan mo ako, magpapakasal ako sa iba."

Agad na nagdilim ang ekspresyon ni Nathaniel.

“Sylvia, anong kalokohan ang sinasabi mo? Alam mo na palagi kitang nakikita bilang isang kasama ko sa pagtanda. Mahal kita at ikaw lang. Hinding hindi magbabago ang nararamdaman ko!"

Siya ay nagsabing siya ang pinakamamahal, ngunit siya ay napunta sa ospital pagkatapos na makipaglokohan sa iba.

Sinabi niya na siya lamang ang mahal niya, ngunit ipinagpaliban niya ang kanilang kasal upang matupad ang namamatay na hiling ng isa pang babae, na iniwan si Sylvia na may mga scrap.

Tumingala si Sylvia sa kanya, matalim ang titig, na para bang sinusubukang tingnan ang kaibuturan ng kanyang puso at unawain ang tunay na iniisip.

Sa huli, tumango lang siya, walang sinabi.

“Naiintindihan ko.”

Hinila siya ni Nathaniel sa isang yakap, ngunit itinulak siya ni Sylvia palayo sa isang pitik ng kanyang kamay. Noon niya napansin ang maleta sa gilid niya.

Nawala ang ginhawang naramdaman niya kanina, napalitan ng panibagong takot.

Hinawakan niya ang braso niya, tinanong niya, “Kaninong maleta iyon? Saan ka pupunta?”

“Naku, sabi ng nanay ko, dahil malapit na ang kasal, umuwi muna ako saglit.”

“Talaga?”

Nakahinga ng maluwag si Nathaniel. “Naiintindihan ko. Ang ilang mga tao ay nagsasabi na malas para sa mga ikakasal na magkita bago ang kasal. Kahit na ang sa amin ay ipinagpaliban, ayos lang kung gusto mong gumugol ng ilang araw kasama ang iyong pamilya."

“Mm.”

Bahagyang ngumiti si Sylvia ngunit hindi na nagsalita pa.

Kinuha niya ang kanyang maleta at nagsimulang magtungo sa pinto.

Si Nathaniel, na nag aatubili pa rin na pakawalan siya, kinuha ang kanyang maleta at nag alok, "Hayaan mo akong ihatid ka."

Binigyan niya ito ng isang mapait na ngiti. “Hindi naman kailangan iyon. Hindi ba nila sinasabi na ang mga lalaki ay dapat magpakawala ng kaunti bago ang kasal? Nathaniel, baka kailangan mo rin niyan.”

May panahon na talagang naniwala siya sa kanya.

Ngunit ngayon, ang tanging naiisip niya ay, sa sandaling lumabas siya ng pinto, dadalhin ba niya si Vivian sa bahay na ito ng gabi ring iyon?

"Sa tingin mo ba ganoon akong klaseng tao?" Tutol ni Nathaniel, puno ng pananalig ang boses. "Sylvia, hinding hindi ako gagawa ng anumang bagay para saktan ka. Pagkatapos mong umalis, mag iisa ako hanggang sa araw na ikasal tayo."

Nagsisinungaling pa siya!

Ngayon pa lang, ng aalis na siya, hindi niya mapigilang lokohin siya.

Si Sylvia ay nakaramdam ng matinding pagkahilo. Ang huling piraso ng pag asa na kinapitan niya ay ganap na natunaw.

Dahan dahan niyang ibinaba ang kanyang ulo, nagpakawala ng malalim at pagod na buntong hininga. Ito ay tunog ng isang taong sumusuko ng buo.

“Sige. Ingatan mo sarili mo. Aalis na ako.”

Tinulak siya palayo, naglakad siya palabas nang hindi lumilingon.

Ng sa wakas ay dumating siya sa bahay ng kanyang mga magulang, tuwang tuwa silang makita siya. Agad nila siyang hinila sa tabi, na binomba siya ng mga tanong.

“Sa wakas nakabalik ka na! Pumayag na ang pamilya Cooper sa kasal sa unang bahagi ng susunod na buwan. Ngunit hindi ba dapat ikasal ka kay Nathaniel noong araw na iyon? Bakit ang biglaang pagbabago ng mga nobyo?"

“Oo, sweetheart. Ang pag aasawa ay hindi basta basta. Dapat pakasalan mo ang mahal mo. Alam mong hindi kami ang uri ng mga magulang na pipilitin ka sa anumang bagay."

Pagod na pagod si Sylvia para sumagot. Ayaw niyang ipaliwanag at balikan ang sakit.

“Mom, Dad, pagod na po talaga ako. Gusto ko lang pumunta sa kwarto ko at magpahinga."

Ng makita siyang pagod na pagod, nag alala ang kanyang mga magulang ngunit hindi na siya pinilit pa.

“Sige, kung ganoon. Magpahinga ka na. Bago ang kasal, hahanap kami ng oras para makilala mo si Bennett, okay?"

“Hindi na kailangan. Makikilala ko siya sa araw ng kasal."

Hindi na ito mahalaga. Napagpasyahan na niya na ituloy ang kasal—nakilala man niya ito o hindi ay walang kinalaman.