Kabanata 8

Bumalik sa kanyang silid, nakahiga si Sylvia sa kama, nakatitig sa kisame. Tumulo ang luha sa kanyang mga mata at tumulo, tahimik na dumadaloy sa kanyang mukha.

Sa loob ng limang taon, hindi niya inakala na isang araw na maghihiwalay sila ni Nathaniel. Hindi niya akalain na ikakasal siya sa ibang lalaki.

Ngunit sa loob lamang ng ilang araw, nagbago ang lahat.

Tumunog ang kanyang phone sa kanyang tabi, naputol ang kanyang pag iisip.

Pagkakuha nito, nakita niya ang mga bagong mensahe.

"Sylvia, hulaan mo kung nasaan ako?"

Ang mensahe ay mula kay Vivian, na sinamahan ng ilang mga larawan.

Ito ay mga larawan ng bahay nila ni Nathaniel.

Dumating pa—ang mga intimate photos nina Vivian at Nathaniel na magkasama sa mismong kama na dapat ay para sa kanila ni Nathaniel.

“Sa sandaling umalis ka, hindi na makapaghintay si Nathaniel na dalhin ako rito. Sinabihan pa niya ang lahat ng staff na huwag kayong mag salita! Talagang komportable ang iyong kama. Narinig kong ikaw mismo ang pumili ng mga sheet, hindi ba? Ang mga lovebird sa kanila ay kamukha ko at ni Nathaniel, di ba?"

Ang mapanuksong tono ng mga salita ni Vivian at ang mga litratong kasama nila ay hindi nakapukaw ng anumang emosyon kay Sylvia.

Tahimik siyang nag scroll sa mga mensahe, pagkatapos ay pinatay ang kanyang phone.

Hindi na ito mahalaga. Hindi na siya babalik doon.

Sa mga sumunod na araw, abala ang mga magulang ni Sylvia sa pag aayos para sa kanyang nalalapit na kasal.

Siya ay kasing abala, ginugugol ang kanyang mga araw na kinakaladkad para sa mga kabit, mga paglalakbay sa pamimili at walang katapusang paghahanda.

Si Nathaniel naman? Nalaman niya ang bawat kilos nito sa pamamagitan ni Vivian.

Araw araw, ipinapadala ni Vivian ang kanyang mga larawan at mga update, na nagdedetalye ng kanyang buhay kasama si Nathaniel na parang kinukutya siya.

Itinuring lang ito ni Sylvia bilang libangan.

Sinave niya ang bawat larawan, iscreenshot ang bawat text, isa isa ang pagkakatala ng mga ito.

Sinubukan din ni Nathaniel na makipag ugnayan sa kanya araw araw. Paulit ulit niya itong tinawagan, ngunit hindi ito sumasagot. Nagpadala siya ng mga regalo at inihatid ito diretso sa kanyang bahay, ngunit hindi man lang niya binuksan ang mga kahon bago itapon ang mga ito.

Sa wakas, sa bisperas ng kanyang kasal, naramdaman ni Nathaniel na may mali.

Sa kanyang bachelor party, inilabas niya ang kanyang pagkadismaya sa kanyang mga kaibigan.

“Lately, hindi sumasagot sa akin o sumasagot sa mga tawag ko si Sylvia. Sa tingin mo ba may naisip siya?"

“Teka, paano siya? Perpektong itinago namin ito. Walang paraan na alam niya. Focus ka na lang sa kasal mo kay Vivian bukas.”

“Eksakto. Gumugol ng ilang oras sa kalidad kasama si Vivian hangga't kaya mo. Wala na siyang maraming oras. Kapag nalampasan mo na ang buwang ito, babalikan ka kaagad ni Sylvia na parang walang nangyari.”

Hindi pa rin mapalagay si Nathaniel, ngunit dumating na ang araw ng kasal nila ni Vivian.

Sa puntong ito, wala ng babalikan.

…

Kinaumagahan, nakaupo si Sylvia sa harap ng salamin sa kanyang kwarto habang ang kanyang ina ay nagsusuklay ng kanyang buhok, na tumutulo ang kanyang mga luha.

"My little girl... ikakasal ka ngayon."

“Nanay, masayang araw—ikakasal na ako. Bakit ka umiiyak?”

“Paanong hindi ako iiyak? Mamimiss kita. Pero at least kilala namin ang pamilya Cooper. Mukhang magaling na tao si Bennett. Ilang beses ko na siyang nakilala. Kagagaling lang niya sa kabisera at nabalitaan kong isa siyang mataas na opisyal sa militar. Gwapo din, at siguradong katapat ni Nathaniel.”

Inabot ng mama niya ang phone niya. "Heto, ipakita ko sayo ang isang larawan niya—"

Marahang pinigilan siya ni Sylvia. "Hindi na kailangan, Mom. Makikita ko na siya sa personal."

Napatingin siya sa orasan. 7 a.m. na at oras na para tumungo sa hotel.

Malamang ay umalis na si Nathaniel para sa kanyang kasal ngayon.

Oras na para ipaalam sa lahat ang kanyang desisyon.

Inilabas ang kanyang phone, nag post si Sylvia ng isang simpleng mensahe sa kanyang social media:

“Ikakasal ngayon. Wish me luck.”

Halos bumaha ang mga komento, lahat ay puno ng mga mensahe ng pagbati:

“Congratulations! Limang taon na magkasama at ngayon ang iyong happily ever after."

“Sa wakas makikipagkasal kay Nathaniel? Sobrang inggit sa inyong dalawa!"

“Inaasahan ko kayo ni Nathaniel ng habambuhay na kaligayahang magkasama!”

Binasa ni Sylvia ang mga komento, ang kanyang mga labi ay pumulupot sa isang mahina at mapait na ngiti.

Tignan mo yan.

Ipinagpalagay ng lahat na pinakasalan niya si Nathaniel, ngunit ikakasal na ito sa kanyang unang pag ibig at nakatakda siyang magpakasal sa isang estranghero.

Ng umagang iyon, hindi napigilan ni Nathaniel ang pagkabalisa.

May naramdamang mali, kahit na hindi niya mailagay ang kanyang daliri dito.

Pinalis ito ng kanyang mga kaibigan, sinabi sa kanya na nag ooverthink siya sa mga bagay bagay.

Atubili siyang sumakay sa wedding car, binuhat si Vivian at tinungo ang hotel na orihinal niyang nabook kay Sylvia.

Pagdating pa lang nila at pagbaba ng sasakyan, may ilang matandang kakilala na lumapit sa kanila na nakangiti.

“Congratulations, Mr. Sinclair! Sa wakas ay nagtali!"

"Oo, pero nasaan si Sylvia? Hindi ko pa siya nakikita."

“Sylvia?” Nanigas ang mukha ni Nathaniel at pinilit niyang ngumiti. "Sa katotohanan, hindi siya ang pakakasalan ko ngayon."

“Ano? Nagbibiro ka talaga!" Sabi ng isa sa kanila, natigilan.

"Nag post si Sylvia sa social media kaninang umaga, na nagsasabing ikakasal na siya. Hindi ba kasama mo?"

Ang isa pang chimed in, pare pareho nalilito. “Hindi maaaring tama iyon. Ang hotel at petsa ay pareho. Paanong hindi ka niya pakasalan? Mr. Sinclair, itigil mo na ang pagbibiro!”