ประเพณีนี้ รัชทายาทขอไม่เข้าร่วม

ปราสาทสีขาวตั้งตระหง่านท่ามกลางทิวเขาที่บรรจบกับทะเลสาบกว้าง เสียงลมหายใจของสัตว์น้อยใหญ่แผ่วพลิ้วมาตามสายลม สอดประสานกับกิ่งไม้ที่เสียดสีกันอย่างกลมกลืนทำให้แท่นหินสีขาวนี้เหมือนมีชีวิตอยู่เสมอ ขดเกลียวทองเลื้อยเลี้ยวเกาะตามผนังเหมือนไม้ประดับ แม้กระทั่งเครื่องใช้ด้านในก็ถูกแต่งแต้มด้วยสีทองสะท้อนแสงที่ส่องเข้ามาจนภายในโถงใหญ่สว่างไสว ขุนนางพากันหลบตาทางนั้นทีทางนี้ทีเหมือนกับว่าจะทนแสงความโอ่อ่านี้ไม่ไหว แต่ชายหนึ่งเดียวที่สวมมงกุฎประดับบุษราคัมยังคงทอดสายตามองคนด้านล่างที่พยายาม จะรักษาอาการเอาไว้ด้วยท่าทีเรียบเฉย

“ลานพิธีจะถูกตั้งขึ้นทางทิศตะวันตก ครั้งนี้เพิ่มอาวุธจากปีที่แล้ว…” เจ้าของมงกุฎยังคงฟังอย่างนิ่งสงบกระทั่งหน้าหนังสือนั้นปิดลงเขาจึงหยัดตัวตรงแล้วหันไปมองลูกชายที่กวาดสายตามองเหล่าขุนนางด้วยแววตาไร้ความรู้สึก

“ปีนี้ ข้าอยากให้เจ้า เป็นผู้นำในงานประเพณี ในฐานะรัชทายาท” ชายหนุ่มมองบิดาแล้ววางสายตาไว้ที่หน้าต่างริมฝั่งทะเลสาบ เห็นดังนั้นราชาจึงหันไปพูดกับขุนนางข้างกาย

“เจ้าคิดว่าดีหรือไม่?”

“การที่พระองค์เป็นผู้นำในงานประเพณีถือเป็นการเรียกขวัญและกำลังใจให้กับผู้เข้าร่วม แต่หากปีนี้ได้รับ

เกียรติจากว่าที่รัชทายาทด้วย งานคงจะมีสีสันไม่น้อย”

“กระหม่อมเห็นด้วยทุกประการ และเรายังได้ประกาศศักดาให้ทั่วแคว้นได้เห็นว่าอาณาจักรของเรายังแข็งแกร่ง” สองขุนนางซ้ายขวาเห็นพ้องต้องกัน กระนั้นรัชทายาทที่ถูกพูดถึงก็ไม่แม้แต่จะหันมามอง

“เอาล่ะ ขอพวกเจ้าทำหน้าที่ของตนอย่างเต็มที่ ปีนี้ข้าอยากให้ประชาชนได้เข้าร่วม อย่าลืมความปลอดภัยด้วยล่ะ” สั่งเสร็จก็ยืนขึ้นแล้วหันไปหารัชทายาทที่หันกลับมามองเบื้องหน้าแต่ยังไม่แม้แต่จะสบตาราชาของอาณาจักร

ม่านสีทองเลื่อนมาบรรจบกั้นระหว่างพื้นที่ของกษัตริย์และคนนอกราชวงศ์ มงกุฎถูกวางไว้บนหมอนรองและเก็บเข้าตู้กระจกที่สะท้อนเงาของสองพ่อลูก ที่มีกำแพงหนากั้นระหว่างเขาเอาไว้

“ต้องการอะไรก็รับสั่งมาเถิด ฝ่าบาท”

“เซรัส…” เขาถอนหายใจมองลูกชายที่หันมาสบตา แววตาที่เขาได้รับมันมาหลายสิบปีค่อย ๆ ก่อกำแพงหนาทำเหมือนว่าเขาเป็นเพียงราชา ไม่ใช่บิดาของชายหนุ่ม

“รับสั่งเถิด…ฝ่าบาท”

“ข้า อยากให้เจ้าเป็นผู้นำงานประเพณีของปีนี้”

“ข้าคงเก่งสู้ท่านไม่ได้หรอก จะให้ไปตามล่ากวางแก้ว หรือสิงโตติดปีกแบบท่านเมื่อปีก่อน ๆ ข้าคงไม่สามารถ หากได้มาเพียงนกระฆังตัวเดียว คงจะทำให้ราชวงศ์เสื่อมเสียเป็นแน่” เสียงถอนหายใจเพียงครู่ตามด้วยเสียงเข้มของผู้เป็นพ่อสรุปจบทุกอย่าง

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้เจอรัลด์ มาจัดการงานนี้แทน”

“ท่านพ่อ ท่านจะไปตามเขามาทำไม ท่านก็รู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไร”

“จำได้แล้วเหรอว่าข้าเป็นพ่อเจ้า” เซรัสเบนหน้าพร้อมกับจิ๊ปากอย่างหัวเสีย ยิ่งนึกถึงลูกพี่ลูกน้องที่ใช้ชีวิตเยี่ยงคนเถื่อนก็พาลโกรธบิดาที่ใช้ทางนี้มากดดันกัน

“ทุกอย่างในเมืองนี้ ต้องเป็นอย่างที่ท่านตั้งใจสินะ ไม่ว่าอะไรก็ขัดใจท่านไม่ได้สินะ” พ่นลมออกปากพร้อมกับร้องเหอะออกมา ผินหน้ามองทิวเขาที่ตอนนี้ใกล้จะแนบกับดวงตะวันเขาก็ปล่อยอารมณ์ให้ไหลไปพร้อมกับแสงสุดท้ายที่ใกล้จะลาลับ

“กระหม่อม…ยังไม่ตัดสินใจ” นานเหลือเกินกว่าเขาจะเอ่ยมันออกมา ทบทวนอยู่หลายหนไม่ให้น้ำเสียงห้วนจนเกินไป แต่มันคงไม่สามารถแสดงออกมาพึงพอใจได้

“แปลว่าพ่อยังไม่จำเป็นต้องเรียกเจอรัลด์มา?”

“สุดแท้แต่ท่าน”

“หากในบทของราชา ข้าคงต้องตามเขามาเพราะเจ้าตัดสินใจได้ทั้งสองทาง”

“ท่านพ่อ” ดูเหมือนว่าราชาจะนับผลแพ้ชนะอยู่เสมอ ครั้งนี้เขาจึงยิ้มน้อย ๆ ตบไหล่ลูกชายเบา ๆ แล้วเดินออกไป

“เห้อ…” เหลือเพียงแต่ม่านที่บรรจบกันนั้นเป็นผู้ฟังเสียงถอนหายใจของว่าที่รัชทายาท

ปีกตะวันตกของปราสาทมีเพียงแสงเทียนนำทางให้ชายหนุ่มขึ้นมาจนถึงห้อง ส่วนหนึ่งเพราะความเคยชินทำให้รู้สึกว่าห้องที่อยู่ปลายบันไดนี้ไม่ได้ไกลมากนัก เซรัสผลักประตูเข้าไปช้า ๆ แล้วใช้เท้าเขี่ยแผ่นเหล็กและสายไฟที่ถูกตัดระเกะระกะเอาไว้ให้พ้นทาง

“ประชุมกันเสร็จแล้วเหรอ?” เซรัสส่ายหน้ากับสภาพของเพื่อนสนิท ไคเอล จัดผมที่ชี้ไปคนละทางให้เข้าที่แล้วหันมายิ้มให้เขาแหย ๆ

“เจ้าบอกพ่อของเจ้าว่าอย่างไร มาขลุกอยู่ที่นี่สองคืนแล้ว”

“ข้าบอกว่า จะออกไปตรวจตรารอบ ๆ ชายป่าด้านนอก”

“สองวันเป็นไปไม่ได้หรอก” พูดพลางเดินเลี่ยงของประดิษฐ์ไปถึงเตียงกลางห้องแต่ก็สะดุ้งโหยงเมื่อทับเข้ากับของแข็งทำเอามือที่เท้าไปเกิดห้อเลือด

“โอ๊ย!”

“เห้ย! ข้าขอโทษ พอดีว่าที่มันไม่พอวาง ข้าเลยยืมเตียงเจ้า ไม่ถือกันใช่ไหม…” เขาอธิบายแกมบังคับให้จำยอม เซรัสได้แต่ส่ายหน้าแล้วย้ายไปนั่งที่เก้าอี้รอบนี้เขากวาดสายตามองให้ถ้วนทั่วแล้วปัดเก้าอี้อีกครั้งก่อนจะนั่งลงไป พลันทุกอย่างในห้องก็เงียบอีกครั้ง ปล่อยให้เสียงไขนอตถอดนอตดังต่อเนื่องตามแต่ใจนักประดิษฐ์ กระทั่งเขาหลุดออกมาจากโลกใบนั้น

“เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลย ว่าการประชุมวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง” หนังสือในมือเซรัสถูกปิดลงโดยที่เขาไม่ได้คั่นหน้าเอาไว้ พรูลมหายใจออกเบา ๆ ซึ่งไคเอลเดาคำตอบได้ก่อนเจ้าตัวจะเปิดปากเสียอีก

“ปีนี้เจ้าเลี่ยงไม่ได้แล้วสินะ”

“ข้าไม่รู้เลยว่าจะวางตัวอย่างไร”

“ก็ทำอย่างที่ผ่านมา เป็นผู้ชม” เซรัสมองหน้าเพื่อนสนิท เพียงดวงตาที่กะพริบช้า ๆ นั้นก็ทำเอาไคเอลถอนหายใจเฮือกใหญ่

“หากข้าไม่เข้าร่วม ในฐานะผู้นำงานประเพณี หน้าที่นี้จะถูกส่งไปให้เจอรัลด์” ไคเอลคิ้วกระตุกมุมปากยกแยกกันอัตโนมัติ แค่ได้ยินชื่อลูกพี่ลูกน้องของเซรัส ขนทั้งร่างก็ลุกขึ้นพร้อมกัน หากให้บรรยายความเป็นเจอรัลด์

“เอาสิงโตมารุมขย้ำกวางป่า ภาพที่ออกมายังจะน่าดูเสียกว่า” เซรัสบรรยายแทนเขาไปหมดแล้ว

“มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ ตำแหน่งนั้นควรเป็นของรัชทายาท”

“แต่ข้าคือว่าที่ ไม่ใช่รัชทายาท” ไคเอลถอนหายใจ ปล่อยไขควงในมือกลิ้งลงพื้น แล้วย้ายขึ้นไปยืนข้าง ๆ เซรัส วางมือลงบนไหล่แล้วออกแรงโยกจนเซรัสตัวโคลง

“ข้าเข้าใจท่านนะ ท่านว่าที่รัชทายาท แต่อีกไม่นานหรอก ท่านถึงวันนั้นอำนาจทั้งอาณาจักรจะอยู่ในมือท่าน” เซรัสถอนหายใจส่ายหน้าแล้วเดินไปที่เตียง ไม่ลืมหยิบเศษงานประดิษฐ์ออก

“ถ้าวันนั้นมาถึงจริง ๆ ข้าคงจะสั่งเนรเทศเจ้าออกไป”

“แค่มีข้า และของประดิษฐ์พวกนี้ อยู่ที่ไหนก็ย่อมได้”

“แต่ข้าจะยึดพวกมันไว้”

“เซรัส!” พอให้เจ้าชายได้หัวเราะคลายความอึดอัดเมื่อครู่ออกไปได้แล้ว จึงลากเก้าอี้มานั่งตรงข้าม เว้นระยะเอาไว้เล็กน้อย ไม่ขัดจังหวะยามที่ดวงตาสีอัลมอนด์กวาดมองไปรอบ ๆ และพักเอาไว้ที่หน้าต่างริมทะเลสาบ เซรัสขยับกายขึ้นไปอยู่กลางเตียง ปลดถุงเท้าและเครื่องแต่งตัวทั้งหมดออกแล้วโยนมันไว้ที่ข้างเตียง

“ไม่ใช่ว่าจะนอนก่อนที่จะเล่าจบนะ” ไคเอลรีบร้องห้าม

“แล้วรู้ได้อย่างไรว่าข้ายังเล่าไม่หมด”

“สีหน้าเจ้า บอกทุกอย่าง” เซรัสหัวเราะหึ ๆ แล้วล้มตัวลงนอนมองโครงเตียงสูงได้ไม่ถึงครึ่งของห้องนอน ตอนเด็กห้องนี้มันกว้างและใหญ่จนเขาไม่อยากจะเดินไปจนสุดทาง ทว่าเวลาผ่านไปเขาก็พบว่ามันเหมือนกรงแคบ ๆ ที่ตกแต่งสวยหรูให้เขาลืมนึกถึงโลกภายนอกไปชั่วขณะ

“อากาศเริ่มอุ่นแล้ว สัตว์ในสวนที่จำศีลคงจะทยอยกันออกมาใช้ชีวิต” เซรัสพูดพลางมองไปข้างนอก

“และมันก็เป็นช่วงเวลาที่เหมาะกับการออกกำลังกายของพวกเรา”

“แล้วเจ้าคิดว่า มันสมควรแล้วเหรอ” แม้ไม่หันมาแต่สีหน้าของเซรัสนั้นคงเต็มไปด้วยคำถาม คิ้วคมคงขมวดมุ่นเช่นที่เคยเป็น ไคเอลจึงเลี่ยงที่จะออกความเห็นแล้วเดินไปรวบของประดิษฐ์ที่กระจัดกระจายอยู่มากองรวมกันไว้

“เจ้าอาจจะเกิดผิดที่ก็ได้ ถ้าเจ้าเกิดที่ติดทะเลเหมือนเจอรัลด์ เจ้าอาจจะแค่ออกเรือ ฝึกล่าโจรสลัดแทนที่จะล่าสัตว์”

“ไม่ว่าล่าอะไรก็ไม่ต่างกัน”

“แล้วอะไรที่เจ้าจะบอกว่ามันต่างล่ะ อะไรที่เป็นข้อแบ่งแยก”

“จุดประสงค์” เซรัสยันตัวขึ้นทาบเท้าเปล่าลงกับพื้นพรม มันเริ่มแห้งหลังจากผ่านอากาศชื้นและหนาวมาร่วมสามเดือน ใกล้เข้ามาแล้วสินะ

“ต่างฝ่ายต่างล่า แต่ถิ่นของเจอรัลด์ล่าเพื่อปกป้องรักษา แต่จุดประสงค์ของเราล่ะ” เซรัสส่ายหน้าเมื่อภาพความทรงจำในปีก่อน ๆ ไหลย้อนเข้ามา เขามองไม่เห็นความสมเหตุสมผลเลยสักนิด

“แต่ที่นั่นก็หล่อหลอมเจอรัลด์ให้เป็นคนดุดัน มุทะลุแถมยังดุร้าย แต่ข้าน่ะ คิดภาพเจ้าในแบบนั้นไม่ออกเลยนะ” คนฟังร้องอืมในลำคอ เขาเองก็ไม่เคยจินตนาการถึงมันเช่นกัน ยิ่งวันงานประเพณีใกล้เข้ามา เขายิ่งไม่อยากคิด

“แล้วข้าเองก็นึกสภาพห้องข้าเมื่อเดือนก่อนไม่ออกเช่นกัน” พลันสายตาก็เปลี่ยนเมื่อหันไปพูดกับแขกประจำอีกครั้ง

“ข้าจะนอนอย่างไรเจ้าตอบข้าหน่อย ล้อรถของเล่นนั่นน่ะ ไหนจะนอตพวกนั้นอีก ตอบข้าหน่อยไคเอล” เจ้าของชื่อลุกลี้ลุกลนวิ่งตามดูของที่ถูกพูดถึงแต่ก็ไม่เก็บมันขึ้นมาแล้วเงยหน้ามายิ้มแหย เกาหัวแกรก ๆ

“ข้าจะรีบอพยพไปที่ห้องหนังสือภายในสิบนาทีนี้เลย เจ้าอย่าแตะต้องของอื่น ๆ เด็ดขาดนะ” เซรัสส่ายหน้ากับท่าทีของอีกฝ่าย ไม่ว่าจะวิ่งไปมุมไหนของห้องก็หยิบจับมันให้เข้าพวกไม่ได้ อะไร ๆ ก็ดูเสี่ยงพังไปเสียหมด

“เอาเถอะ ข้ายกห้องให้” พูดพลางถอนหายใจแล้วหันไปหยิบย่ามที่อยู่ใต้เตียงมาแบกบนบ่า

“สามวันจะจบไหมงานของเจ้าน่ะ”

“สามวันจะจบแน่ ๆ โคมไฟที่จะเปิดตัวตามแรงสั่นสะเทือนเมื่อเจ้าเดินจะใช้งานได้ภายในสามวัน” นี่เป็นอีกเครื่องที่เซรัสนึกไม่ออกว่าเพื่อนนักประดิษฐ์จะทำสิ่งที่เหนือจริงได้อย่างไร

“ข้าหวังว่าจะได้เห็นนะ” ว่าพลางเดินออกไปอีกฝั่งซึ่งเชื่อมต่อกับทางออกประตูฝั่งตะวันตก

“เอ้อ เซรัส ยาที่ได้มาเจ้าใช้เบามือหน่อยนะ กว่าจะไปตื๊อให้ทำให้ได้ ข้าอาจจะกลายเป็นแกสบี้ไปก่อนจะได้ยารอบต่อไปก็ได้” ท่าทีขนลุกนั้นน่ะต่างกับตอนที่นึกถึงเจอรัลด์ลิบลับ แต่อย่างไรมันก็บอกอ้อม ๆ ว่าความสัมพันธ์ของผู้พูดกับบุคคลที่สามไม่ค่อยจะดีสักเท่าไร