CHAPTER 2

(Alina's POV)

Hindi ko alam kung paano ako nakatulog kagabi. Siguro dahil sa pagod, siguro dahil sa luha, o baka dahil sa bigat ng isipin na nagbago na talaga ang buhay ko. Ang alam ko lang, nang imulat ko ang mga mata ko, hindi na kisame ng maliit naming bahay ang nakita ko kundi kisame ng isang kwartong parang galing sa isang magazine.

Ang ganda. Mas maganda pa sa mga hotel na napapanood ko lang sa TV. Pero kahit ganoon, parang may kulang. Parang kahit gaano kaganda, hindi ko pa rin matawag na “akin.”

Nag-ayos ako, mabilis na naghilamos at nagsuklay. Hindi ko alam kung anong oras ako dapat bumaba. Wala namang nagsabi. At isa pa, hindi ko rin alam kung paano ba makikisalamuha sa mga tauhan dito.

Hinawakan ko ang rosaryo ng tatay ko bago ako lumabas ng kwarto. “Samahan mo ako, Tay. Hindi ko kaya mag-isa.”

Pagbaba ko sa hagdan, halos matulala ako sa lawak ng sala. Ang daming painting, ang daming mamahaling bagay na parang bawal hawakan. Pakiramdam ko, bawat galaw ko ay may mata na nakatingin na santo o kung ano man.

At hindi ako nagkamali.

May ilang tauhan na nakaabang sa ibaba, lahat sila’y nakaayos, maayos ang uniporme. Nagulat ako nang sabay-sabay silang yumuko.

“Good morning, Ma’am,” bati nila.

Muntik akong matapilok. “A—ah, good morning,” nahihiya kong sagot. Ma’am? Tinawag nila akong Ma’am? Hindi ako sanay.

“Miss Torres,” sabi ng isang babaeng mukhang pinakamatanda sa kanila, “ako po si Marites, head maid dito. Ako po ang bahala sa mga pangangailangan ninyo. Ihahatid ko po kayo sa dining room para makakain na po kayo.”

Napakagat ako sa labi at tumango na lang. “Salamat po kung ganoon.”

Pagdating namin sa dining area, muntik na namang mahulog ang panga ko. Ang lamesa? Parang hindi lamesa, e. Parang runway. Ang haba, at ang dami ng nakahain na pagkain. Tinapay, prutas, bacon, itlog, kape, at kung ano-ano pa.

At nandoon siya.

Si Ninong Sebastian, nakaupo sa dulo ng mesa, hawak ang tasa ng kape, seryosong nakatingin sa hawak niyang tablet. Parang isang hari.

“Good morning,” malamig niyang bati nang mapansin akong nakatayo.

“G—Good morning po, Ninong,” mahina kong sagot, sabay yuko.

“Umupo ka na at kumain. Sabayan mo ko. Ayaw ko na lumalamig ang pagkain.”

Agad akong umupo sa upuang malapit sa kanya, kahit pakiramdam ko’y hindi ako bagay sa kinalalagyan ko. Hindi ako makatingin nang diretso. Naririnig ko lang ang paglanghap niya ng kape, ang pagbukas ng pahina ng tablet, at ang bigat ng presensiya niya.

“Hindi mo ba gusto ang pagkain?” tanong niya bigla.

Napakagat ako sa labi. “Gusto po. Hindi lang po ako sanay na… ganito kadami ang pagkain ko. Hindi naman po ganito sa amin, Ninong.”

Bahagya siyang napatingin sa akin, tapos tumikim ng bacon. “Kumain ka na. Kailangan mong maging malakas dahil parang pumapayat ka na.”

Dahan-dahan akong kumuha ng tinapay at itlog. Ang bawat galaw ko, para bang sinusukat. Hindi ko alam kung tama ba ang paghawak ko ng kutsara, kung hindi ba ako masyadong kabado. Lalo na’t paminsan-minsan, ramdam kong dumadaan ang titig niya sa akin.

“Simula ngayon,” sabi niya habang nilalagyan ng kape ang tasa niya, “dito ka na titira. May mga tao akong mag-aasikaso sa’yo. Pero may mga bagay na dapat mong tandaan.”

Tumigil ako sa pagkain at nakinig.

“Una, huwag kang lalabas ng mansyon nang wala akong pahintulot. Marami kasing masasama sa paligid. Ayaw ko lang na may mangyaring masama sa iyo.”

Napayuko ako. Ayun na naman, sabi ng isip ko.

“Pangalawa, kung may kailangan ka, sabihin mo agad sa akin. Huwag kang mahihiya dahil mahihirapan ka niyan kung panay hiya ang aatupagin mo.”

Tumango ako.

“At pangatlo…” saglit siyang tumigil at tumitig sa akin, “…matuto kang magtiwala sa akin, Alina. Dahil ako lang ang meron ka sa ngayon.”

Parang nanlamig ako. Totoo naman ang sinabi niya. Siya lang talaga. Pero paano ko matututunang magtiwala sa taong kinatatakutan ko noon pa?

Natapos ang almusal na halos wala akong nakain. Hindi dahil hindi masarap, kundi dahil sa kaba. Pagkatapos kumain, umalis agad si Ninong, sabi niya’y may pupuntahan siyang meeting. Naiwan ako sa mansyon na parang ewan.

Inilibot ako ni Marites at ng ibang tauhan. Pinakita nila sa akin ang library na punong-puno ng libro, ang pool na kasinglaki ng buong kalsadang dati kong nilalaruan, at ang hardin na parang paraiso.

“Ma’am, dito po kayo pwedeng maglakad-lakad kapag gusto ninyo ng sariwang hangin,” sabi ni Marites.

Napangiti ako nang bahagya. “Salamat, Ate Marites.”

Ngumiti siya, at doon ko lang naramdaman na may isang tao sa bahay na ito na hindi ako kinikilabutan.

Pagsapit ng tanghali, bumalik si Ninong. Tahimik lang siyang dumiretso sa opisina niya. Naririnig ko ang mga yabag niya, mabigat, siguradong-sigurado, parang laging may kontrol.

Ako naman, nanatili sa kwarto ko. Hindi ko alam kung paano sisimulan ang buhay dito. Hindi ko alam kung saan ako lulugar.

Pero bago matapos ang araw, nagulat ako nang kumatok si Marites.

“Ma’am, pinapatawag po kayo ni Sir Sebastian sa opisina niya.”

Nanlamig ang kamay ko. Ako? Pinapatawag?

Huminga ako nang malalim, at hawak ang rosaryo ng tatay ko, dahan-dahan akong bumaba patungo sa opisina ng ninong kong kinatatakutan… at pinakanaguguluhan akong pagkatiwalaan.

At doon ko naisip, ito pa lang ang simula ng bago kong buhay.