CHAPTER 1

(Alina’s POV)

Hindi ko alam kung paano ko kakayanin ang araw na ito.

Tahimik lang ako sa gilid ng kabaong ng tatay ko, hawak ang luma niyang rosaryo na siya ring iniwan niya sa akin bago siya pumanaw. Wala akong kasama. Ni ang nanay ko, hindi man lang nagpakita. Sabi nila, nasa probinsya na raw siya, may bago nang pamilya.

Kahit maraming tao sa paligid, pakiramdam ko sobrang nag-iisa ako.

Hanggang sa bumukas ang pinto ng simbahan. Lahat ay napalingon, pati ako.

At doon siya dumating, matikas, naka-itim na amerikana, matangkad at malapad ang balikat. Parang biglang huminto ang oras.

Si Ninong Sebastian.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Bata pa lang ako, lagi ko nang naririnig ang mga kwento tungkol sa kanya—na istrikto, na matapang, na walang inuurungan. Kaya kahit pa siya ang nagbibigay ng pinakamahal na regalo tuwing Pasko, lagi kong iniiwasang lapitan siya.

Ngayon, heto siya sa harap ko. Mas lalong nakakatakot kaysa sa alaala ko.

Lumapit siya sa kabaong ng tatay ko at saglit na tumigil. Walang emosyon ang mukha niya, pero kita ko ang bigat ng titig niya. Pagkatapos, ibinaling niya ang tingin sa akin.

“Alina.”

Parang nanigas ako. Hindi ko alam kung sasagot ba ako o tatakbo. “Ni—Ninong,” halos pabulong kong sagot.

“Wala ka na bang kasama?” tanong niya, diretso ang tono, walang paligoy-ligoy.

Umiling ako. Pilit kong pinahid ang luha sa pisngi. “Wala na po.”

Ilang segundo siyang tumahimik, pero ramdam ko ang bigat ng titig niya. At pagkatapos, sa malamig pero mariing tinig, sinabi niya ang mga salitang bumago sa lahat:

“Simula ngayon, sa akin ka na.”

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Napakagat ako sa labi. “Po?”

Diretso siyang tumingin sa akin. “Ako ang ninong mo. Responsibilidad kong alagaan kita.”

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o matatakot. Totoo, wala na akong ibang mapupuntahan. Pero siya? Ang ninong na kinatatakutan ko noon pa? Siya ang magsisilbing tahanan ko ngayon?

Pagkatapos ng libing, hindi ko na gaanong naalala ang mga nangyari. Para akong lumilipad. Ang huling malinaw lang sa akin ay nang dinala ako sa isang itim na kotse at narinig ang malamig niyang boses.

“Sumakay ka na sa kotse ko. Huwag kang matakot.”

Pero paano ko gagawin iyon? Kung siya mismo ang dahilan kung bakit nanginginig ako?

Habang umaandar ang sasakyan, nakatingin ako sa bintana, pinagmamasdan ang mga ilaw ng lungsod. Sa gilid ng mata ko, ramdam ko ang presensiya niya. Tahimik siya, pero alam kong nakabantay.

“Alina,” tawag niya bigla.

Halos napatalon ako. “Opo, Ninong?”

Nakatingin siya diretso sa akin. “Mula ngayon, sa bahay ko na ikaw titira. May mga rules lang akong ibibigay sa iyo. Susundin mo lahat ng iyon.”

Kinabahan ako. “R-Rules po?”

Bahagyang tumango siya. “Hindi ka na mahihirapan. Hindi ka na magugutom. At higit sa lahat… hindi ka na mag-iisa.”

Napatingin ako sa kanya. Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong bigat at lambing sa huling sinabi niya.

Pagdating namin sa dulo ng biyahe, bumungad sa akin ang isang napakalaking mansyon. Maliwanag, malawak, at parang ibang mundo. Pero sa taas ng pader at bigat ng tarangkahan, hindi ko maiwasang isipin kung ito ba’y magiging tahanan o kulungan.

“Welcome na welcome ka sa bago mong tahanan,” malamig niyang sabi.

At doon, sa unang gabi na iyon, hindi ko maiwasang tanungin ang sarili ko.

Ito na ba ang simula ng bagong buhay ko… o simula ng mas malaking takot na hindi ko pa kayang harapin?

Habang pinapasok ako ng mga tauhan sa loob, ramdam ko ang bawat yabag ko sa marmol na sahig. Ang laki ng loob ng bahay, mga chandeliers na kumikislap, hagdang yari sa kahoy na imported siguro, at mga kuwartong parang hindi ko kayang bilangin.

Nasa tabi ko si Ninong, tahimik lang. Hindi ko alam kung anong iniisip niya. Hindi rin ako makatingin sa kanya nang diretso.

Pakiramdam ko, bawat galaw ko ay may matang nakabantay.

“Simula bukas,” sabi niya habang umaakyat kami sa hagdan, “magpapadala ako ng tao para turuan ka kung paano ka makikibagay dito. Hindi ka na mag-aaral sa lumang university kung saan ka nag-aaral. Ako na ang bahala sa lahat ng kailangan mo, basta magsabi ka lang sa akin, ha.”

Para akong nahulog sa upuan. “Po? Pero… pero Ninong, doon po ako—”

“Alina.” Pinutol niya agad ang sinasabi ko. Mahina lang, pero mariin. “Sa akin ka na. Ako na ang magdedesisyon sa lahat ng kailangan mo.”

At doon ko naramdaman ang tunay na bigat ng sitwasyon.

Hindi lang ako basta kukupkupin.

Mula ngayon, nasa ilalim na ako ng mundo niya.

At iyon ang bagay na pinakanatatakot ako.

Dinala niya ako sa isang kwarto. Pag-upo ko sa kama, hindi ko maiwasang ikumpara. Kung dati’y manipis na kutson lang ang hinihigaan ko, ngayon ay parang nilulon ako ng malambot na ulap. Pero kahit gaano kaganda iyon, hindi pa rin mapawi ang bigat sa dibdib ko.

Binuksan ko ang bintana at tumingin sa labas. Kita ko ang malawak na hardin, ang fountain na kumikislap sa ilaw ng buwan. Pero sa taas ng pader at tarangkahan, pakiramdam ko nakapaloob ako sa isang kulungan.

Napapikit ako at napa-hinga nang malalim.

‘Alina, tanggapin mo na lang. Ito na ang bago mong buhay.’

Lumipas ang ilang oras, pero hindi ako makatulog. Paikot-ikot ako sa kama, pero parang may nakabuntot na kaba sa dibdib ko. Siguro dahil hindi ko alam kung anong klaseng buhay ang naghihintay sa akin bukas.

Narinig ko ang mahinang pagtunog ng orasan. Ala-una na ng madaling araw.

Kinuha ko ang rosaryo ng tatay ko at mahigpit na hinawakan. “Tay, sana nandito ka pa. Hindi ko alam kung kakayanin ko ‘to.”

Nagulat ako nang biglang bumukas ang pinto. Napaangat ako ng ulo, at halos tumalon sa gulat nang makita kong si Ninong Sebastian pala iyon.

Nakatayo siya sa may pinto, nakasandal, nakasuot ng itim na pajama at puting shirt. Kahit simpleng damit, halatang-halata ang tikas niya. Pero ang mas ikinagulat ko ay ang titig niya. Diretso, matalim, parang nababasa niya ang iniisip ko.

“Hindi ka pa natutulog,” sabi niya. Hindi tanong, kundi pahayag.

Agad akong napayuko. “Hindi po ako makatulog, Ninong.”

Tahimik siya sandali, saka naglakad papasok. Umupo siya sa gilid ng kama, at para akong nanigas. Hindi ko alam kung anong gagawin ng kamay ko, kaya mas lalo kong hinigpitan ang hawak sa rosaryo.

“Sanay ka pa lang sa maliit na lugar,” mahina niyang sabi. “Kaya nahihirapan ka rito.”

Napalunok ako. Hindi ko alam kung paano niya nahulaan, pero totoo iyon.

“Magiging mabigat sa una,” dagdag niya, “pero masasanay ka rin. Basta’t tandaan mo, ligtas ka rito.”

Napatingin ako sa kanya. Sa unang pagkakataon, may nakita akong ibang anyo sa likod ng malamig na mukha niya. Parang may tinatagong lambing.

Pero bago pa ako makapagsalita, tumayo siya. “Matulog ka na. Bukas, magsisimula na ang panibagong buhay mo.”

At iniwan niya akong nakatulala, hawak ang rosaryo, at mas lalo akong hindi nakatulog.

Dahil sa halip na lungkot lang ang iniiyak ko, may bago akong nararamdaman na hindi ko pa kayang pangalanan.