LOGIN“Ember wants divorce,” wika ni Cassian bago pa naupo sa harap ng mga kaibigan.
Wala sana siyang plano lumabas ng bahay dahil hinihintay niya si Ember umuwi pero makulit si Mathias at may kailangan daw kay Vito kaya sinamahan na niya. Sina Mathias at Vito ay pareho niyang mga kaibigan mula pa noong college sila. At dahil si Mathias ay bihira lang magpakita sa kanila ni Vito ay pumayag na rin siyang maabala ng mga ito.
“Divorce?” tanong ni Vito sabay lapag sa harap nila ni Mathias ng maiinom. “Nagpapatawa ba ‘yang asawa mo?”
Umiling si Cassian. “Paggising ko kanina ay wala na siya. Nilayasan na nga ako. Akala niya ay gusto kong balikan si Lauren.”
“Hindi ba?” tanong ni Vito na natawa. “She’s back, Cassian. Nagpapansin na nga. At dahil hindi ka naman seryoso panindigan ang kasal niyo ni Ember ay bakit hindi mo na nga lang balikan si Lauren?”
“Hindi niyan babalikan si Lauren,” ani Mathias kay Vito at tiningnan si Cassian. “Hindi ka pa rin naman bobo siguro, Cassian, kaya pupusta ako na hindi mo babalikan si Lauren.”
“Pusta ako na babalikan niya…” ani Vito kay Mathias. Naniniwala siyang si Lauren ang mahal ng kaibigan kaya kahit anong mangyari ay babalikan ito ni Cassian.
“Okay, magkano pusta mo?” tanong niya kay Vito.
“Five million.”
“In Philippine Peso?” pagkaklaro ni Mathias. “Make it ten. Masyadong mababa. Naghihirap ka na ba?” pang-asar na tanong ni Mathias kay Vito. “At sama natin si Austin sa pustahan. I’ll message him.”
“Si Austin?” tanong ni Cassian dahil matagal na niyang hindi nakita ang isa. In fact, simula nang magising siya sa comatose two years ago ay hindi pa ito nagpakita sa kaniya.
“Nasa California siya ngayon. Magkikita nga kami bukas.”
Tumango na lang si Cassian. Nagpatuloy ang dalawa sa pag-uusap at asaran, nanatili naman siyang nakaabang sa kahit anong message mula kay Ember. Lumipas na lang ang isang oras ay wala pa ring message si Ember kahit isa.
“Mukhang seryoso ang babaeng ito i-divorce ako…” ani Cassian at sumandal bago asar na inilapag ang phone sa coffee table.
“Then, divorce her…” tinatamad na wika ni Mathias. “Mula nang magising ka ay inirereklamo mo na ang ginawa sa ‘yo ng magkapatid na Ember at Lauren, now Ember wants to divorce ay pagkakataon mo na para kumawala sa sabi mo nga ay walang kuwenta ninyong pagsasama.”
“Akala ko ba pupusta ka na hindi niya babalikan si Lauren?” tanong ni Vito kay Mathias.
“Oo, ‘yon nga ang pusta ko,” tugon ni Mathias. “Wala naman kinalaman ‘yon sa divorce nila ni Ember sakali.”
Huminga ng malalim si Cassian, hindi lang siya umiimik pero kanina niya pa inaanalisa ang mga sinasabi ng dalwa. Si Vito ang pinakalaging nangangantiyaw sa kaniya na si Ember ang napangasawa niya imbes na ang kapatid nito na si Lauren. Sa ganda ni Lauren at kasimplehan ni Ember ay normal na para kay Vito sabihin lagi na nalugi siya sa babaeng pinakasalan.
Si Mathias ay noon pa walang pakialam kung si Ember ang pinakasalan niya. Ang sabi lang ni Mathias ay kung dahil sa itsura ni Ember kaya hindi niya ito magustuhan ay iparetoke na lang niya at gawin niyang mas maganda pa kay Lauren. Nakaganti na siya sa ex ay nainis niya pa dahil hindi niya hinihiwalayan ang kapatid nito.
Si Austin ang walang opinyon kahit kailan. Hindi niya pa ito nakikita ng personal pero nakakausap naman niya paminsan-minsan thru video call. Abala si Austin lagi pero simula noon pa man ay abala na ito lagi. Kahit noong mga college pa sila ay goal-oriented na ito.
Well, lahat naman sila naging abala na sa mga negosyo nila. Si Vito lang ang hindi abala masyado gaya nila dahil mas gusto talaga nito magpakasaya lang lagi kaysa magseryoso. Ang katwiran pa ni Vito ay hindi naman sila pabata kaya dapat habang kaya pa ay i-enjoy lang nila dapat ang buhay.
I-enjoy ang buhay. Gano’n din naman si Cassian noon. In fact, sa kanilang apat ay sila Cassian at Vito talaga ang laging magkasama dahil sila ang mas maraming oras sa goodtime kaysa business. Iba sina Mathias at Austin na kahit nag-aaral pa sila ay nakatutok na sa negosyo ang mga atensyon ng mga ito. Pareho rin nag-asawa agad ang dalawa. Pareho na rin nabyudo.
At ngayon siya ay magiging diborsyado.
Tunog mula sa phone ang umagaw ng atensyon ni Cassian. Agad niyang kinuha ang phone sa isip na si Ember iyon at gusto nang umuwi. Baka nagso-sorry na.
Pero walang message mula kay Ember. Ang message ay mula sa bangko at—Napakunot ang noo niya sa nabasa, ang card number? Iyon ang card na gamit ni Ember na himala at ginamit na nito sa wakas.
“Si Ember na ‘yan, ‘no?” tanong ni Vito. “Nagpapasundo na?” natawang dagdag niya. “Sabihin mong gusto niyang lumayas ay matuto siyang umuwi mag-isa.”
Umiling si Cassian. “No. It’s my bank.” Cassian smirked. “Mukhang nagsa-shopping na sa kauna-unahang pagkakataon ang asawa ko.”
Nagkatinginan sina Vito at Mathias. Hindi maitatago sa kanila ang kakaibang pagkakasabi ng kaibigan nila ng ‘asawa ko’ pantukoy kay Ember. Napakunot ang noo ni Vito dahil noon pa ito pumupusta na maghihiwalay ang dalawa at hindi magtatagal. Si Mathias ay natawa na lang sa siguradong panalo sa pustahan nila ni Vito.
Pagkatapos ng unang message ng bangko kay Cassian ay may mga sumunod pa. Sunod-sunod. Bag, damit, sapatos, alahas… Kung saan-saang branded store ang mga nagmi-message kay Cassian na balewala lang sa kaniya, dahil ang naglalaro sa isip ay kung ginagamit ni Ember ang card na bigay niya ay isa lang ang posibilidad, nagbago na ang isip nito sa divorce.
Naisip niyang i-message si Ember, sasabihin niyang pupuntahan niya ito sa kung saan ito nagsa-shopping. Pag-open niya ng messaging app ay natigilan siya sa nakitang last message na naroon, that was yesterday, bago siya umuwi para sa birthday celebration niya sana.
Birthday celebration na wala siyang naabutan kasi nagliligpit na ang isa.
“I better go…” paalam niya sa dalawa. Pupuntahan niya ang asawa para makausap.
“Sabay na ako,” sabi ni Mathias at tumayo na rin.
“Sa Red Veil pala ako maya,” imporma ni Vito sa kanila. “Baka gusto niyo mag-enjoy. May mga bisita ako sa club na mga kasama sa cast ng bagong pelikulang gagawin ko next month.”
“Hindi ako makakapunta,” ani Cassian. Tumayo at umalis na agad. Hindi na rin nag-abala pang magpaalam dahil kailangan niyang mahanap si Ember.
“Pupunta ako,” sabi ni Mathias. “Kawawa ka naman kung hindi ako darating,” pang-asar na dagdag nito. “Sagot ko na rin ang gastos mo. Alam ko naman na mawawalan ka ng twenty million kaya ako na.”
“Twenty million?” takang-tanong ni Vito. Ten million lang naman ang pustahan nila pero bakit naging twenty million?
Ipinakita ni Mathias ang reply ni Austin sa tanong niya kung saan ito pupusta. “See?” pang-asar niya pa kay Vito. “Austin with me kaya handa mo na ang panalo namin.”
“Hindi pa tapos ang pustahan, Mathias.”
“Kahit pagbigyan kita ng isang taon, Vito, matatalo ka pa rin. Bulag ka ba? Hindi na gusto ni Cassian si Lauren. Kung ikaw tanga babalikan ang ex mo pagkatapos kang iwan at sumama sa iba ay ikaw ‘yon. Not Cassian.”
Hello, thank you sa mga nakabasa na agad at may mga comments na rin. Salamat.
“Hahayaan na lang ba natin siya, boss?” tanong ng isang tauhan ni Leonard sa kaniya habang pinapanood ang mga kaganapan sa labas ng ospital. Marami nang patay na tauhan nina Mathias at Nikias ang makikita sa paligid. Leonard grinned. Hindi basta mapapasok ni Lauren ang ospital kung ito lang mag-isa, of course tumulong ang mga tao niya. Kagaya ng pangako niya. “She needs to do it alone…” mapanganib at malamig na tugon ni Leonard. Ang totoo ay ayaw ni Leonard madamay. Sakaling mabulilyaso ang gustong gawin ni Lauren ay mas okay na ito lang ang magkaproblema. Ayaw niyang madawit ang pangalan niya sakaling mahuli ito ng mga pulis na siguradong mangyayari. “Hindi ko hahayaan maikonekta sa akin si Lauren. Mainit pa sa mga balita ang nangyari sa simbahan kaya hindi tamang maiugnay sa ginawa natin doon ang kamatayan nina Cassian at Ember,” patuloy ni Leonard paliwanag sa tauhan niyang kanina pa takang-taka kung bakit si Lauren lang ang kailangan pumasok sa loob ng ospital at tumapos sa mag
Alas kuwatro ng madaling araw. Ang ospital ay tila tulog, maliban sa mga nurse na nagroronda. Ngunit mula sa likod ng emergency exit, isang maliit na ingay ang umalingawngaw—tunog ng kandadong marahang binubuksan. Si Lauren iyon. Nakapasok siya ulit, dahan-dahan, maingat. Nakasuot siya ng puting coat ng nurse, at sa unang tingin, hindi siya mapapansin. Pero ang kanyang mga mata, malamig, nakatutok sa iisang direksyon: ang ICU kung saan naroon si Ember. Habang naglalakad siya, nakasalubong niya ang isang nurse. “Miss, hindi ba dapat sa kabilang wing ka naka-assign?” tanong ng nurse. Ngumiti si Lauren. A wicked and dangerous smile. Bago pa makapagsalita ang babae, mabilis na tumarak ang scalpel sa tagiliran nito. Tahimik na bumagsak ang nurse, at itinabi niya ang katawan nito sa isang storage room. Wala man lang narinig ang iba. “See that, Ember,” bulong ni Lauren. “Gan’yan din ang ending mo mamaya…” ********* Biglang napatayo si Ember. “Cassian… may mali.” Tumingin si Cassian, a
Sa isang abandonadong sasakyan na nakaparada sa isang bahagi ng madilim na kalsada, ay may isang babaeng nakaupo, nakasuot ng mahabang coat. Si Lauren.“Hindi niyo ako tuluyang maitatapon,” bulong niya habang sinusundan ng tingin sina Cassian at Ember na palabas ng ospital. Mahina lang ang boses niya pero puno ng galit. Nakangising sinundan niya ng tingin ang dalawa. Sa kanyang isip, malinaw ang plano na huwag muna siyang aatake. Hayaan muna niyang matakot si Ember, hayaang lamunin ng paranoia at takot ang bawat segundo ng kanyang pagkatao.“Soon, Ember,” bulong niya. “I’ll take everything away from you. Cassian, your family, your life. At ako ang huling mukhang makikita mo bago ka mawala.”Ngumiti si Lauren. Sa kanyang mga palad, nakapulupot ang manipis na lubid at isang maliit na kutsilyo. Sa kanyang bulsa, may nakatuping sulat—isang peke, na nagsasaad na nagpakamatay siya sa tulay. Isang papel na papaniwalaan ng mundo. Kagaya ng sabi ni Leonard ay iyon ang kalayaan niya. Wala nang
Tahimik ang bawat segundo sa ospital, tila ba ang mismong orasan ay pinipilit pigilan ang pag-ikot. Ang mga ilaw sa hallway ng ICU ay malamlam pa rin, nagbibigay ng malamig na kulay sa mga dingding na tila ba nakikiramay din sa bigat ng sitwasyon. Sa bawat pag-ugong ng air-conditioning at sa bawat beep ng mga makinang nakakabit kay Giancarlo, ang puso ng kanyang pamilya at mga kaibigan ay muling pinapaalalahanan na ang buhay niya ay nakabitin lamang sa manipis na sinulid.Nakaupo si Ember sa bench, yakap-yakap ang rosaryong ilang ulit na niyang dinaanan ng dasal. Paulit-ulit, walang humpay, na para bang ang bawat Hail Mary ay magsisilbing gamot na magbabalik sa kapatid niya mula sa bingit ng kamatayan. Paminsan-minsan, titingala siya sa pintuan ng ICU, umaasang lalabas ang doktor na may dalang mabuting balita. Ngunit sa bawat minutong lumilipas, ang katahimikan ay lalong sumasakal.Si Cassian, laging naroroon sa tabi niya, mahigpit ang hawak sa kanyang kamay. Ramdam niya ang pangingini
“Twenty-four hours daw ang pinakamahalaga…” mahinang bulong ni Ember, halos wala nang lakas. “Paano kung hindi kayanin ng katawan niya, Cassian? Paano kung—”Inikot ng tingin ni Ember ang hallway ng ospital ni Adrian. Wari ay naging kulungan ang bawat sulok ng hallway sa pakiramdam niya. Ang mga fluorescent light na normal na malamlam ay parang nag-aalangan na manatiling bukas. Maging ang tunog ng mga makina mula sa ICU na tanging pumupunit sa katahimikan ay parang lahat nananakot kay Ember. Sa loob, nakaratay si Giancarlo, halos wala nang malay, habang sa labas ay nagpupumilit ang kanyang pamilya na kumapit sa pag-asa.Nakaupo si Ember sa gilid ng bench, yakap-yakap ang rosaryo na iniabot ng ina. Ang mga daliri niya’y nanginginig, bawat dasal ay halos pabulong, paulit-ulit, para bang kung titigil siya kahit saglit, tuluyan nang bibitaw ang kanyang kapatid. Sa tabi niya, si Cassian ay hindi na bumitaw mula sa kanyang balikat, marahang hinahaplos ang buhok ng asawa.Hinawakan ni Cassian
Kinabukasan…Tahimik ang kuwarto ng mental hospital. Ang puting dingding ay malamig, walang laman maliban sa kama, maliit na mesa, at bintanang may rehas. Doon, nakaupo si Lauren, nakatitig sa hawak niyang matalim na piraso ng salamin mula sa basag na frame ng larawan. Ang mga daliri niya ay nanginginig, ngunit ang mga mata—hindi baliw, kundi puno ng malinaw na determinasyon.Sa labas ng pinto, dalawang nurse ang nag-uusap.“Dapat bantayan si Lauren Moretti. Napaka-delikado ng kondisyon niya,” sabi ng isang nurse.“Oo, pero wala na siyang laban. Parang wala nang pag-asa pang gumaling,” tugon ng kausap nito. Napangiti si Lauren, mapait at mapanlinlang. ‘Oo, isipin niyo na lang na baliw ako. Isipin niyo na lang na tapos na ako. Mas madali para sa akin ang makawala.’Dahan-dahan niyang nilapit ang piraso ng salamin sa pulso niya. Huminga siya nang malalim at bigla niyang hinagod ang balat—sapat para magmukhang malalim at duguan. Sumirit ang dugo, kumalat sa malamig na sahig. Kaagad siyan







