MasukPulang-pula sa galit si Cassian sa sinabi ni Ember at hindi rin nakasagot pa dahil pinutol na nito ang usapan nila. Muli niya itong tinawagan pero nakatatlong tawag na lang siya’t lahat ay hindi pa rin ito sumagot. Sa sunod na tawag niya ay hindi na niya ito makontak, halatang naka-block na ang numero niya.
“You will regret this, Ember!” banta niya habang nakatitig sa wallpaper na mukha ng asawang nakangiti.
Hindi niya inilagay ang picture ni Ember bilang wallpaper dahil in love siya sa asawa. Inilagay niya iyon doon dahil gusto niya lang nakikita ang mukha nito palagi araw-araw bilang palala sa sarili sa ginawang pag-iwan noon sa kaniya ni Lauren.
********
“You’ll regret losing me, Cassian…” malungkot na bulong ni Ember.
Mahinang tawa ni Sienna ang maririnig, ang bestfriend ni Ember.
Nilingon ni Ember ang kaibigan at dahil tapos na rin siyang nakipag-usap kay Cassian ay agad namuo ang mga luha sa mga mata niya. Ang totoo ay hindi niya alam kung ano ang mangyayari sa buhay niya lalo na at wala siyang trabaho. Ayaw naman niya maging palamunin ng kaibigan. At sa nakikita niyang nakaligpit na mga gamit ni Sienna ay ibig sabihin paalis na pala ito.
Pabalik na kasi ng Pilipinas ang kaibigan niya. Tapos na ang kontrata nito sa ospital kung saan isa itong nurse. At sabi ni Sienna ay hindi na ito babalik pa dahil nakaipon na ito para sa negosyo na sisimulan sa Piliinas.
Sa New York City na niya nakilala si Sienna. Sa parehong ospital sa 3rd Avenue kung saan naroon ang clinic ng dentistang naglagay ng braces niya. At kung gaano na katagal ang braces ni Ember ay gano’n lang din katagal ang pagkakaibigan nila ni Sienna.
“That was epic!” natatawang opinyon ni Sienna sa kaibigan para mapangiti ito dahil pagkatapos nitong makipag-usap sa asawa ay halatang gusto na nitong umiyak. “And stop that!” natawang awat niya sa kaibigan nang makitang nagtutubig na ang mga mata nito. “You should move on, right?”
Tumango si Ember. Tama ang kaibigan na dapat siyang mag-move on na kaso hindi niya maiwasan maiyak pa rin dahil kailangan niyang hiwalayan si Cassian para kay Lauren. Kung sana naramdaman niya man lang kahit minsan na minahal siya ni Cassian ay baka maisip niya ipaglaban pa ang kasal nila.
“I know that our marriage is wrong from the start…” Huminga ng malalim si Ember at tinuyo ang mga matang nagtutubig. “Ang hindi ko nga lang maunawaan kay Cassian ay bakit kaya pinatagal niya pa bago ako hiwalayan? Bakit kaya hindi na lang niya sinabi sa akin agad na sila na pala ulit ni Lauren?”
“Ibang klase rin talaga ‘yang kapatid mo…” naiiling na wika ni Sienna. “Pagkatapos takasan ang comatose na pakakasalan kasi akala hindi makaka-survive ay ngayon gusto nang bawiin sa ‘yo. Hindi man lang nirespeto ang damdamin mo.”
“Ayoko nang isipin,” nakalabing sabi ni Ember. “Ang kailangan ko siguro ngayon ay makahanap ng trabaho lalo na at iiwan mo rin ako.”
“Kung trabaho rito ay madali ka lang makakahanap kung gusto mo pero…” Matagal na tinitigan ni Sienna si Ember. “Pero ayaw mo bang umuwi na lang sa Pilipinas?”
“Gusto,” amin ni Ember. “Kaso nahihiya ako kay Lola Flor.”
“Siguradong magiging happy iyon kung babalik ka sa kanila. Sabi mo ay mga matatandang dalaga na kapatid ng papa mo ang kasama na lang ng lola mo, ‘di ba?”
“Yep.”
“So it means matutuwa sila kapag umuwi ka sa kanila. Filipino culture, mahalaga sa atin ang pamilya kaya siguradong kapag bumalik ka ay magiging masaya sila lalo na at sabi mo ikaw lang ang apo ng lola mo, it means ikaw lang din ang pamangkin ng mga tita mo.”
Tumango si Ember. Gano’n na nga. Pero paano niya haharapin ang mga tiyahin at lola na isa siyang diborsyada? Nahihiya siya. Lalo na at dati siyang guro, baka mapag-usapan na naman ang pamilya nila na puro mga nagtandang mag-isa kasi mga baog sila.
Iyon ang totoong kalagayan ng mga tiyahin niya. Hindi ang mga ito nagtandang dalaga lang, ang totoo ay mga iniwan ito ng asawa dahil mga baog at hindi kayang bigyan ng anak ang mga naging asawa nila. At kung uuwi siya sa kanila na diborsyada, siguradong mauungkat na naman ang panlalait sa pamilya nila na kung tutuusin lang ay walang kwenta pakinggan. Kung siya lang ay balewala iyon pero matanda na ang lola niya at mga tiyahin, ayaw niyang maapektuhan ang mga ito.
“Tama na nga ‘yan kakaisip mo kung ano-ano,” natawang sabi ni Sienna. “Sama ka na lang sa akin mamaya.”
“Saan?”
“Sa Red Veil.”
Nanlaki ang mga mata ni Ember. Alam niyang club iyon pero ni minsan ay hindi niya napuntahan kasi hindi naman siya sanay sa gano’ng lugar at may asawa siyang tao. Bigla ay na-excite siyang sumama pero nang maisip si Cassian ay nag-alangan siya. Asawa pa rin siya nito kaya hindi tama.
“Halatang gusto mong sumama kaya huwag ka na mag-isip pa, Ember.”
“Pero…” Umiling siya. “Hindi ako sanay sa gano’ng lugar, Sienna. Baka maboring ka na ako ang kasama.”
“Ano ka ba? It’s just a club! Pero syempre dapat ipa-makeover muna kita.”
“Makeover?”
“Alangan naman na isasama kita sa Red Veil na nakasalamin at naka-braces. At alangan naman na ‘yang outfit mo regularly ang suotin mo doon.”
Napatingin si Ember sa ayos. Dahil naisip na tama ang kaibigan ay napakibit-balikat siya. “Kaya nga…” Ngumiti siya. “Hindi na lang ako sasa—”
“No! Sasama ka!” Hinila siya ni Sienna patayo. “That braces… alam kong dapat wala na ‘yan two days ago kaya unahin natin ‘yan bago ang contact lens mo.”
“Contact lens?”
“Ember…” Naiinis na tinitigan ni Sienna ang kaibigan. “Trust me, ako ang bahala sa makeover mo.”
“Pero… wala akong pera,” dahilan pa ni Ember para hindi siya kulitin ng kaibigan. “Kakasabi ko nga lang na gusto ko maghanap ng trabaho.”
“Asawa ka ng bilyonaryong si Cassian Montgomery Syquia. Wala ka man cash ay sure may card kang hawak.”
Nanlaki ang mga mata ni Ember. “Pero—”
“Tama na, Ember! Magsa-shopping lang tayo gamit ang card ni Cassian. Never kang nagpakaluho kaya sulitin mo na habang may hawak ka pang card niya. Lagi naman niyang iniisip na pera lang ang habol mo kaya gawin mo na.”
“Sienna, I—”
“Akina nga ‘yang card ng bilyonaryo mong asawa.” Kinalkal na ni Sienna ang bag ni Ember. “Alam mo… kahit abutin pa ng isang milyon ang gastos mo ay siguradong balewala lang kay Cassian. At kailangan mo magpaganda kasi…” ngumisi siya, “kasi manlalaki tayo mamaya!”
“Manlalaki?” gulat na bulalas ni Ember. Mabilis siyang na umiling. “Sienna, hindi ako ga—”
“Enough, Ember! Kanina ka pa… Anong gusto mo? Habang masaya sa kandungan ni Lauren ang asawa mo ay ikaw mag-isa at lungkot-lungkutan. There are lots of fishes in the ocean, my dear. Hindi mo kawalan ang isang Cassian Montgomery Syquia na ‘yan kahit ubod ng guwapo at yaman ‘yan. I will book ten male escorts sa Red Veil for you, kung mukha at katawan din lang kaya na nilang tapatan ang asawa mo.”
“Sie—”
“Ano? Mag-decide ka na! Last na tanong… Iiyak ka na lang ba mag-isa dito mamaya o susubukan mag-enjoy kasama ko at ng mga guwapong male escorts na sure mag-i-entertain sa atin mamaya?”
Huminga ng malalim si Ember. Napatango pagkatapos makapag-isip. “Yeah… you’re right, sa Red Veil tayo mamaya. Make them 12, not 10. Isang dosena na para masaya.”
“Hahayaan na lang ba natin siya, boss?” tanong ng isang tauhan ni Leonard sa kaniya habang pinapanood ang mga kaganapan sa labas ng ospital. Marami nang patay na tauhan nina Mathias at Nikias ang makikita sa paligid. Leonard grinned. Hindi basta mapapasok ni Lauren ang ospital kung ito lang mag-isa, of course tumulong ang mga tao niya. Kagaya ng pangako niya. “She needs to do it alone…” mapanganib at malamig na tugon ni Leonard. Ang totoo ay ayaw ni Leonard madamay. Sakaling mabulilyaso ang gustong gawin ni Lauren ay mas okay na ito lang ang magkaproblema. Ayaw niyang madawit ang pangalan niya sakaling mahuli ito ng mga pulis na siguradong mangyayari. “Hindi ko hahayaan maikonekta sa akin si Lauren. Mainit pa sa mga balita ang nangyari sa simbahan kaya hindi tamang maiugnay sa ginawa natin doon ang kamatayan nina Cassian at Ember,” patuloy ni Leonard paliwanag sa tauhan niyang kanina pa takang-taka kung bakit si Lauren lang ang kailangan pumasok sa loob ng ospital at tumapos sa mag
Alas kuwatro ng madaling araw. Ang ospital ay tila tulog, maliban sa mga nurse na nagroronda. Ngunit mula sa likod ng emergency exit, isang maliit na ingay ang umalingawngaw—tunog ng kandadong marahang binubuksan. Si Lauren iyon. Nakapasok siya ulit, dahan-dahan, maingat. Nakasuot siya ng puting coat ng nurse, at sa unang tingin, hindi siya mapapansin. Pero ang kanyang mga mata, malamig, nakatutok sa iisang direksyon: ang ICU kung saan naroon si Ember. Habang naglalakad siya, nakasalubong niya ang isang nurse. “Miss, hindi ba dapat sa kabilang wing ka naka-assign?” tanong ng nurse. Ngumiti si Lauren. A wicked and dangerous smile. Bago pa makapagsalita ang babae, mabilis na tumarak ang scalpel sa tagiliran nito. Tahimik na bumagsak ang nurse, at itinabi niya ang katawan nito sa isang storage room. Wala man lang narinig ang iba. “See that, Ember,” bulong ni Lauren. “Gan’yan din ang ending mo mamaya…” ********* Biglang napatayo si Ember. “Cassian… may mali.” Tumingin si Cassian, a
Sa isang abandonadong sasakyan na nakaparada sa isang bahagi ng madilim na kalsada, ay may isang babaeng nakaupo, nakasuot ng mahabang coat. Si Lauren.“Hindi niyo ako tuluyang maitatapon,” bulong niya habang sinusundan ng tingin sina Cassian at Ember na palabas ng ospital. Mahina lang ang boses niya pero puno ng galit. Nakangising sinundan niya ng tingin ang dalawa. Sa kanyang isip, malinaw ang plano na huwag muna siyang aatake. Hayaan muna niyang matakot si Ember, hayaang lamunin ng paranoia at takot ang bawat segundo ng kanyang pagkatao.“Soon, Ember,” bulong niya. “I’ll take everything away from you. Cassian, your family, your life. At ako ang huling mukhang makikita mo bago ka mawala.”Ngumiti si Lauren. Sa kanyang mga palad, nakapulupot ang manipis na lubid at isang maliit na kutsilyo. Sa kanyang bulsa, may nakatuping sulat—isang peke, na nagsasaad na nagpakamatay siya sa tulay. Isang papel na papaniwalaan ng mundo. Kagaya ng sabi ni Leonard ay iyon ang kalayaan niya. Wala nang
Tahimik ang bawat segundo sa ospital, tila ba ang mismong orasan ay pinipilit pigilan ang pag-ikot. Ang mga ilaw sa hallway ng ICU ay malamlam pa rin, nagbibigay ng malamig na kulay sa mga dingding na tila ba nakikiramay din sa bigat ng sitwasyon. Sa bawat pag-ugong ng air-conditioning at sa bawat beep ng mga makinang nakakabit kay Giancarlo, ang puso ng kanyang pamilya at mga kaibigan ay muling pinapaalalahanan na ang buhay niya ay nakabitin lamang sa manipis na sinulid.Nakaupo si Ember sa bench, yakap-yakap ang rosaryong ilang ulit na niyang dinaanan ng dasal. Paulit-ulit, walang humpay, na para bang ang bawat Hail Mary ay magsisilbing gamot na magbabalik sa kapatid niya mula sa bingit ng kamatayan. Paminsan-minsan, titingala siya sa pintuan ng ICU, umaasang lalabas ang doktor na may dalang mabuting balita. Ngunit sa bawat minutong lumilipas, ang katahimikan ay lalong sumasakal.Si Cassian, laging naroroon sa tabi niya, mahigpit ang hawak sa kanyang kamay. Ramdam niya ang pangingini
“Twenty-four hours daw ang pinakamahalaga…” mahinang bulong ni Ember, halos wala nang lakas. “Paano kung hindi kayanin ng katawan niya, Cassian? Paano kung—”Inikot ng tingin ni Ember ang hallway ng ospital ni Adrian. Wari ay naging kulungan ang bawat sulok ng hallway sa pakiramdam niya. Ang mga fluorescent light na normal na malamlam ay parang nag-aalangan na manatiling bukas. Maging ang tunog ng mga makina mula sa ICU na tanging pumupunit sa katahimikan ay parang lahat nananakot kay Ember. Sa loob, nakaratay si Giancarlo, halos wala nang malay, habang sa labas ay nagpupumilit ang kanyang pamilya na kumapit sa pag-asa.Nakaupo si Ember sa gilid ng bench, yakap-yakap ang rosaryo na iniabot ng ina. Ang mga daliri niya’y nanginginig, bawat dasal ay halos pabulong, paulit-ulit, para bang kung titigil siya kahit saglit, tuluyan nang bibitaw ang kanyang kapatid. Sa tabi niya, si Cassian ay hindi na bumitaw mula sa kanyang balikat, marahang hinahaplos ang buhok ng asawa.Hinawakan ni Cassian
Kinabukasan…Tahimik ang kuwarto ng mental hospital. Ang puting dingding ay malamig, walang laman maliban sa kama, maliit na mesa, at bintanang may rehas. Doon, nakaupo si Lauren, nakatitig sa hawak niyang matalim na piraso ng salamin mula sa basag na frame ng larawan. Ang mga daliri niya ay nanginginig, ngunit ang mga mata—hindi baliw, kundi puno ng malinaw na determinasyon.Sa labas ng pinto, dalawang nurse ang nag-uusap.“Dapat bantayan si Lauren Moretti. Napaka-delikado ng kondisyon niya,” sabi ng isang nurse.“Oo, pero wala na siyang laban. Parang wala nang pag-asa pang gumaling,” tugon ng kausap nito. Napangiti si Lauren, mapait at mapanlinlang. ‘Oo, isipin niyo na lang na baliw ako. Isipin niyo na lang na tapos na ako. Mas madali para sa akin ang makawala.’Dahan-dahan niyang nilapit ang piraso ng salamin sa pulso niya. Huminga siya nang malalim at bigla niyang hinagod ang balat—sapat para magmukhang malalim at duguan. Sumirit ang dugo, kumalat sa malamig na sahig. Kaagad siyan







