KABANATA 5

CELESTINE VIENNE 

SAGLIT na nagtama ang mga mata namin ni Caelan, pero kaagad akong umiwas at ininom ang tubig na nasa harap ko.

“Ayos ka lang ba, hija?” pabulong ngunit may pag-aalala sa boses ni Luna.

Pilit akong ngumiti saka tumango. “Punta lang po akong powder room,” paalam ko saka tumayo.

Tinanguan ako ni Lola, kaya kinuha ko ang dala kong purse at mabilis na tinungo ang powder room.

WOOOH! Grabeng katangahan talaga meron ako to the fullest.

Napatampal ako sa sarili habang nakatitig sa harap ng salamin na nandito sa sink. Nagbabakasakaling magising ako sa kahibangan.

“Ano na lang ang iisipin nila kapag nalaman nila ang ginawa ko?” inis akong napahagod sa sariling buhok.

Anong gagawin ko? What if sabihin ni Caelan sa kanila ang nangyari sa’min? Edi, malalaman nila Zion. Tapos magmumukha akong manloloko kasi pinagtataksilan ko siya kahit hindi pa naman kami tuluyang divorce?

Argh! Mababaliw na yata ako.

“Should I bribe him?” para akong baliw na kinakausap ang sarili ko.

“Who? Me?”

Anak ng—

Halos mapatalon ako sa gulat nang biglang pumasok sa pinto ang lalaking dahilan ng pagka-praning ko ngayon.

Kaagad niyang isinara ang pinto kaya hindi ko mapigilang mas lalong kabahan at napahigpit ang kapit sa sink.

“W-What are you doing?” pinilit kong gawing kalmado ang boses, pero pinangungunahan ako ng utal.

“I didn’t expect na ikaw pala ang asawa ng pamangkin ko.” lumapit siya sa gawi ko.

Napapikit ako nang mariin at napayuko, tahimik na ipinagdadasal na sana bumuka itong tile na kinatatayuan ko para lamunin ako at tuluyang makaalis sa lalaking ‘to.

Pero ilang saglit pa, narinig kong bumukas ang tubig sa sink. Dahan-dahan akong napamulat at nakitang naghuhugas siya ng kamay.

So, pumunta lang siya dito para maghugas?

Napalunok ako, pero bago pa ako tuluyang makabawi ng composure, nagsalita siya.

“You act like you regret what happened between us last night,” mababa, kalmado, pero punong-puno ng bigat ang boses niya. “But your eyes… they tell a different story.”

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Para akong nanigas sa kinatatayuan ko. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko, tila gustong tumakas ng puso ko paalis sa dito.

“You’re scared,” dagdag pa niya, habang marahan niyang pinatuyo ang kamay gamit ang tissue sa tabi ng sink. “But I’m not here to hurt you, Vienne.”

Halos pabulong ang pagkakabanggit niya sa pangalan ko. Then he looked at me—fully, deeply, and with a gaze overflowing with affection.

“I just wanted to see you… in case you disappear again.”

At bago pa ako makapagtanong kung anong ibig niyang sabihin doon, bigla siyang lumapit. Mabilis. Mas mabilis kaysa sa kakayahan kong umatras o umiwas. Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko, at bago pa ako makatutol—

Hinalikan niya ako.

Mainit. Marahas. Masidhing halik na parang nagtatakda ng hangganan sa pagitan ng dalawang mundong pilit kong pinaglalayo.

Nagpumiglas ako. Ramdam ko ang kaba at takot na baka may pumasok, baka may makakita, baka malaman ni Zion.

Pero hindi niya ako binitawan. Hindi rin siya lumalaban—he was still, as if letting me decide whether to pull away or give in.

Napadiin ang pagtulak ko, at sa pagkakataranta, hindi ko sinasadyang makagat ang kanyang labi.

“Caelan!” gulat na sambit ko, sabay tulak sa kanya palayo.

Napaatras siya nang bahagya, at doon ko nakita ang manipis na dugo sa kanyang ibabang labi. Nanlaki ang mga mata ko.

“Oh my God—I'm sorry! I didn't mean—”

Pero imbes na magalit, ngumisi siya. May dugong nakahalo sa ngiti niya pero hindi iyon nakakabawas sa halimuyak ng presensiya niya. Sa halip, parang lalo siyang naging mapanganib.

“You left your mark on me, Vienne.” bulong niya, habang marahang pinunasan ang dugo sa labi. “That made me yours. Whether you like it or not.”

Tumalikod siya at iniwan ako na para bang walang nangyari.

Ako naman ‘tong si hindi maka-get over sa sinabi niya.

‘You left your mark on me, Vienne. That made me yours. Whether you like it or not.’

Ugh! Napasabunot ako sa sarili ko. Anong klaseng forbidden romantic drama ba ‘tong pinasok ko?

Naiwan akong tulala sa harap ng salamin. Ilang minuto rin akong hindi gumalaw—binibilang ang bawat tibok ng puso ko na hindi mapakali, at paulit-ulit na sinusubukang ikalma ang sarili.

Naghilamos ako at wala na akong pakialam kung matanggal ang light make-up na nilagay ko. Ayokong may makita silang ebidensyang may... nangyari.

Huminga ako nang malalim, inayos ang buhok, at pinilit tumindig nang maayos bago bumalik sa table. Hindi ko alam kung anong itsura ko, pero bahala na si Batman.

Pagkaupo ko, kaagad kong narinig si Lola na nagtanong.

“Caelan, hijo, anong nangyari sa labi mo?” usisa ni Lola na ngayo’y nakatingin kay Caelan. Nakaupo ito sa harap namin, katabi si Therese.

“Ha?”

“May sugat. Wala naman 'yan kanina.” dagdag ni Lola, sabay turo sa ibabang labi niya na bahagyang namumula.

Bahagyang tumikhim si Caelan, parang pinipigil ang ngisi.

“Kinagat po,” kaswal niyang sagot, na para bang sinabi lang niyang natapilok siya o nadapa sa hallway.

Napatikhim ako at halos mabulunan sa tubig na iniinom ko. Gusto ko nang mag-disapparate gaya sa Harry Potter.

“Kinagat?” tanong naman ni Jasmine, ang tiya ni Zion, na kararating lang dahil wala pa siya dito kanina bago ako umalis papuntang powder room.

Madalas siyang pumunta dati sa bahay at makipagkwentuhan sakin. Kaso natigil lang noong namalagi sila sa Spain nang matagal dahil kailangan asikasuhin ng asawa niyang si Manuel ang negosyo nila doon.

“By what?” pagtataka pa nito, habang nagbubukas ng napkin at walang kamalay-malay sa tensyon sa mesa.

Napatingin si Caelan sa kanya, pero pagkatapos ay pasimpleng tumingin sa direksyon ko—dead on. Dahan-dahang sumilay ang ngisi sa labi niya.

“By something... beautiful.” may halong lambing na halimuyak ang boses niya.

Sh-t!

“Hay, naku! Kung anu-anong kalokohan na naman ‘yan, Caelan.” sabat ni Tiyo Manuel, habang sinasalinan ng wine si Jasmine. “Kauuwi mo lang dito kaya umayos ka kung ayaw mong ibalik kita sa Espanya.” dagdag nito.

“Sinasagot ko lang naman ang tanong,” sagot ni Caelan na may kalmadong ngiti.

Tumawa si Jasmine at umiling. “Hayaan mo na, alam mong likas talaga ang pagiging makulit niyang kapatid mo.”

“Edad lang ang tumatanda sa kanya pero isip bata pa rin,” hirit pa ni Lolo.

So, confirm nga ang tsismis. Tiyuhin ni Zion si Caelan dahil kapatid siya ng yumao nitong ama.

Nagkatawanan ang ilan sa mesa at pansamantalang naging magaan ang atmosphere.

May sari-sarili silang mundo at nag-uusap patungkol sa business na hindi ako maka-relate.

Dumako ang tingin ko kay Zion at nakita ang sweet gesture nito towards Thalia. Para bang daig pa ang mag-asawa sa sobrang sweet nilang tignan ngayon.

Like, hello! Hindi pa kami hiwalay.

Gusto ko sanang ipukol ang tinidor sa kanila, pero syempre, demure tayo ngayon—kunwari.

Umiwas na lang ako ng tingin dahil ramdam ko din sa peripheral vision ko ang titig ni Caelan sa bawat kilos ko.

Gusto yata akong mag-evaporate at mag-phase out ng isang ‘to. Tch.

“Ay, Vienne,” biglang sabi ni Jasmine habang inaabot ang dessert. “Ang ganda talaga ng suot mo. You’ve always had great taste and Zion is so lucky to have you.”

Napangiti na lang ako nang pilit. “Salamat po, Tita.”

Pero bago pa ako makasagot ng maayos, inunahan na ako ni Zion. Napatikhim muna siya bago pormal na magsalita. “Actually, I have something to say.”

Biglang natahimik ang mesa.

Napalingon ang lahat sa kanya. Kasama na ako.

“Ano ’yon, apo?” nakangiti pa si Lola. 

Bumaling muna si Zion sakin, wala akong makitang kahit na anong emosyon sa mga mata niya.

“Gusto ko lang sabihin na... I’ve already decided. I'm filing for divorce.”

Para akong sinampal ng salitang ‘divorce’. Diretso sa mukha at walang paunang babala.

Nanigas ang katawan ko, habang unti-unting nawawala ang lakas sa mga kamay ko.

Natahimik ang lahat ng nasa mesa at natigil din sila sa kani-kanilang ginagawa. Lahat ng mga mata ay palipat-lipat lang sa’ming dalawa ni Zion.

“Zion,” mahinang tawag ni Lola. “Anong pinagsasabi mo?”

“Lola,” marahan niyang sagot. “It’s been long overdue. Ayoko na rin naman pilitin pa ang sarili ko na matali sa kasalang hindi ko naman gusto. And I believe... we both deserve peace.”

We both deserve peace.

Parang dumagundong ‘yon sa tenga ko.

Napansin kong bumaling ang tingin ni Caelan sa akin, ngunit hindi siya nagsalita.

Wala akong nasabi. Wala rin akong nagawa.

Sa gitna ng katahimikan ng mesa, tanging tunog ng lumalamig na hangin mula sa aircon at tik-tak ng centerpiece clock ang naririnig.

Ilang segundo lang ’yon, pero pakiramdam ko'y para akong nalunod sa oras.

Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa, malungkot, o matakot sa susunod na mangyayari.