บทที่ 15 ฝันร้ายยังไงให้ได้กอดสาว

“คุณวิควรจะพักผ่อนได้แล้วนะครับ ผมรบกวนนานจนดึกเลย เดี๋ยวผมออกไปนอนห้องนั่งเล่นข้างนอกก็ได้ครับ”

บทพระเอกผู้ดีมีความเคารพสมยอมทุกอย่างเพื่อเธอรีบแล่นเข้าสู่ตัวเซบาสเตียน เมื่อวิเวียนเดินกลับมาหลังออกไปเก็บยา

“ได้ยังไงกันคะ คุณเป็นแขกวินะคะ จะให้คุณออกไปนอนห้องนั่งเล่นแบบนั้นได้ยังไงกัน คุณบาสนอนห้องนี้เถอะค่ะ เดี๋ยววิออกไปนอนห้องนั่งเล่นเอง”

วิเวียนรีบปฏิเสธอย่างร้อนรน ห้ามคนที่ตั้งท่าจะเดินออกไป จะให้แขกไปนอนในที่แบบนั้นได้ยังไงกัน แถมเขายังมีอาการภูมิแพ้อีก

“ไม่ได้สิครับ คุณเป็นเจ้าของบ้านนะครับ”

"แต่ว่า….”

" งั้นเอางี้มั้ยครับ นอนห้องนี้แหละครับ เดี๋ยวผมนอนโซฟาเอง”

เซบาสเตียนรีบเสนอความเห็น ไม่รู้มีแผนสองแผนสามอะไรอีก แต่หน้าตาดูไม่น่าไว้ใจเอาสะเลย ทว่าวิเวียนกลับดูไม่ออกสักนิด เธอเห็นเพียงว่าเขาดูน่าสงสาร หนําซํ้ายังตอบรับข้อคิดจากอีกฝ่ายโดยไม่ลังเล

“งั้นคุณนอนบนเตียงเถอะค่ะ เดี๋ยววินอนโซฟาแทน คุณเป็นภูมิแพ้อยู่นี่คะ”

วิเวียนยังคงพยายามโน้มน้าว แม้จะเป็นห้องตัวเองแต่เธอก็ไม่เคยคิดจะเอาเปรียบใคร

"ไม่ดีหรอกครับ ผมเป็นลูกผู้ชายพอ คุณวินอนบนเตียงเถอะครับ”

เซบาสเตียนปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ เธอไม่จำเป็นต้องลงมานอนบนโซฟาเลย แล้วเขาเองไม่จำเป็นต้องนอนเช่นกัน เดี๋ยวยังไงดึกๆเขาก็พร้อมคลานขึ้นเตียงเธอ

“งั้น… ก็ได้ค่ะ”

วิเวียนยอมรับเสียงหวาน มัวแต่ซาบซึ้งในความเป็นสุภาพบุรุษของชายตรงหน้า โดยไม่ตระหนักใจคิดเลยว่าภายไต้รอยยิ้มนั้นล้วนเป็นการแสดง เขาไม่ได้เป็นลูกผู้ชายหรือคนดีอย่างปากกล่าว แต่เป็นตัวอันตรายที่คิดจะสวบเธอได้ทุกเมื่อต่างหากล่ะ

“ฝันดีนะครับ วิเวียน…”

เสียงทุ้มตํ่าเปร่งขึ้นตามหลังหญิงสาวที่กำลังคลานขึ้นเตียง ทำเอาสองพวงแก้มนวลแดงซ่า ทำไมเธอต้องมาเขินแม้แต่กับเสียงของผู้ชายคนนี้ด้วย มันมีผลต่อหัวใจดวงน้อยไปสะหมด

"ฝ..ฝันดีค่ะ”

วิเวียนตอบกลับเสียงเบาแทบจะไม่ได้ยิน แต่ไอ้คนรอฟังกลับเสือกได้ยินสะชัดแป๋วเลย มุมปากหยักได้รูปยกยิ้มขึ้นอย่างซุกซน ก่อนจะเอนตัวนอนลงบนโซฟาพร้อมหลับตาลง จะเหลือก็แต่รอเวลาเพื่อจะดำเนินแผนชั่วต่อไป

เพียงกะพริบตาเดียวก็เช้ารุ่ง เป็นเวลาหกโมงเช้าที่วิเวียนตื่นเป็นประจำ แต่ที่แปลกไปคือดูเหมือนวันนี้เธอจะนอนสบายกว่าปกติ เมื่อมันเลยเวลาตื่นประจำมาเป็นชั่วโมง กว่าหญิงสาวจะเริ่มรู้สึกตัว พอจะขยับกลับรู้สึกถึงอะไรแข็งๆ ที่รั้งตัวเธอเอาไว้อยู่ เปลือกตาที่ปิดสนิทรีบลืมขึ้นทันที หันมองข้างๆ ก็ต้องเบิ่กตากว้างตกใจเมื่อเห็นชายที่นอนอยู่บนโซฟา อยู่ๆคลานขึ้นเตียงเธอมาได้ยังไง หนําซํ้ายังกอดเธอแน่นหลับสนิท

“คุณ!!”

วิเวียนอุทานเสียงดัง ตั้งใจขยับตัวออกแต่ก็ต้องนอนนิ่งท่าเดิม เมื่ออีกคนเริ่มพึมพำเหมือนละเมอ

“ฮึก… แม่ครับ อย่างทิ้งผมกับพ่อ.. แม่ ฮึก!”

“นี่เขา… ฝันร้ายหรอ…”

วิเวียนนอนนิ่งไม่กล้าขยับ เพียงแต่เอียงหน้ามามองคนข้างๆที่หลับตาปี๋พร้อมหน้าตายุ่งเหยิงดั่งว่ากำลังตกอยู่ในฝันร้าย

“ฮึก… แม่!”

คนเจ้าแผนการก็ตีเนียนกระชับกอดหญิงสาวแน่นขึ้นจนอีกคนแทบจะเป็นแหนมยัดไส้ที่ขยับตัวก็ไม่ได้ ต้องปล่อยให้คนละเมอกอดตามใจชอบ

“ฮึกก…”

ไม่พอแค่นั้น กลัวจะเรียกความเห็นอกเห็นใจจากเธอได้ไม่เต็มร้อย บีบนํ้าตาเรียกความสนใจไปพร้อมๆ กันเลยเป็นไง ทำเอาวิเวียนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ได้แต่อยู่เป็นตุ๊กตาให้เขาได้กอดรับความอบอุ่นจากเธอไม่มากก็น้อย

“น่าสงสารจัง….”

วิเวียนพึมพำเสียงเบา แต่จะรู้มั้ยว่าไอ้นี่มันได้ยินชัดแป๋วทุกถ้อยคำ เห็นแบบนั้นก็ยิ่งได้ใจไปใหญ่ รีบฉวยโอกาสซุกหน้าเข้าซอกคอระหง สูดเอากลิ่นกายหอมละมุนเข้าปอดอย่างพึงพอใจ คนอะไรกลิ่นตัวหอมจนแทบปลุกอารมณ์ตอนเช้า

เวลาเลยไปถึงครึ่งชั่วโมง วิเวียนยังคงนอนนิ่งเป็นหุ่นยนต์ให้ไอ้คนฝันร้ายมันกอด ส่วนคนเจ้าแผนการก็ยังคงกอดแน่นไม่ยอมผละ ก็ตัวเธอมันนุ่มนิ่มแถมกลิ่นหอมน่าหลงไหลเสียขนาดนี้ใครมันจะอยากห่าง ถ้าให้เอาแต่ใจเขาคงอยากนอนกกเธอไปเลยทั้งวันทิ้งงานทิ้งการให้พ่อทำแทนไปเลย ลูกชายสุดที่รักอย่างเขากำลังหลงเมีย กลัวว่าคนตัวเล็กจะเมื่อยหรอกนะ เพราะเอาแต่นอนนิ่งเป็นตุ๊กตาไม่ยอมขยับ แต่จะยอมปล่อยไปก่อนก็ได้

“อื้ออ…”

พูดแล้วก็ตีเนียนทำเป็นขยับตัวพร้อมเบิ่กตาขึ้นเหมือนคนเพิ่งตื่น ทั้งที่แกล้งหลับเป็นตายมาตั้งแต่เช้ารุ่ง เป็นเวลาเดียวกันที่กำลังถูกหญิงสาวจ้องมองเงียบๆ อยู่ข้างๆ พอลืมตาแล้วพบกับใบหน้าหวาน ก็รีบดีดตัวขึ้นนั่งพรางเข้าบทแตกตื่นทันที

“คุณวิ!! ค..คือว่า… ผมขอโทษจริงๆนะครับ เมื่อคืนผมฝันร้ายจนนอนคนเดียวไม่ได้… ผมฝันเห็นตอนที่แม่กำลังจะทิ้งพวกเราไป… ฮึก… ”

เซบาสเตียนอธิบายเสียงสั่นตะกุกตะกัก ก้มหน้านํ้าตาคลอเบ้าตาจนใครเห็นก็ต้องสงสาร

“ค..คุณอย่าร้องไห้สิคะ มันก็แค่ฝันเอง เชื่อวินะคะ”

วิเวียนรีบปลอบในขณะที่ทำตัวไม่ถูกไปด้วย ก็อยู่ๆเขาก็มานั่งร้องไห้อยู่บนเตียงเธอ ใครมันจะตั้งตัวได้ทันกัน แต่ลูกสาวก็สู้ชีวิตมาก ยังคงอุตส่าห์รีบปลอบอย่างตะกุกตะกัก ไอคนจะจะเล่นละครก็เข้าบทบาทไม่ซํ้ากันสักวัน ใครมันจะไปตามทัน

“ฮึก… คุณวิไม่โกรธผมใช่มั้ยครับ ที่ขึ้นมานอนบนเตียงคุณโดยไม่ได้รับอนุญาต แถมยังไปเผลอกอดคุณอีก…”

คนเจ้านํ้าตาชักสีหน้ากังวล ค่อยๆเงยมองหญิงสาวด้วยดวงตาแดงกํ่า ขนาดนี้แล้วใครมันจะไปโกรธลงกัน

“ไม่หรอกค่ะ วิรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ เลิกคิดมากแล้วไปอาบนํ้าเถอะค่ะ”

“ขอบคุณที่เข้าใจนะครับ”

ไม่เข้าใจแล้วจะให้ทำยังไงได้ ก็หัวใจดวงน้อยมันอ่อนไหวง่ายยิ่งกว่าอะไร วิเวียนพยักหน้ารับเบาๆ พรางกับยิ้มบาง ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นออกไปทำธุระส่วนตัว เช่นเดียวกับอีกคนที่นั่งยิ้มกรุ่มกริ่มมองตามหลังคนที่เดินออกไปจนพอใจ กว่าจะเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องนํ้า